Και ξαφνικά , φίλοι, "φίλοι" και εχθροί , άρχισαν να αναρρωτιούνται, αφού ξεπεράστηκε η πρώτη έκπληξη. Στην αρχή ψιθυριστά, αλλά όσο πέρναγε ο καιρός όλο και πιο δυνατά.
" Τώρα τι είναι αυτό το πράμα;" "Τσ! Τσ! μα βρε παιδί μου ήταν ανάγκη;" " Που τον θυμήθηκαν αυτόν;" " Πλυντήριο για το κάθε πικραμένο θα γίνουμε;" " Τι λάθος είναι αυτό πάλι, πάνω που παίρνουμε λίγο πάνω μας!" Και οι φωνές όσο πήγαινε και δυνάμωναν. Στα soscial media φύσικα, γιατί η πραγματικότητα είναι σκληρή. Φόροι, ανέχεια, δυστυχία, το παιδί που πέρασε στο πανεπιστήμιο αλλά που θα βρω να το σπουδάσω , τα σχολεία που ξεκινούν με όλα όσα έξοδα κουβαλούν, οι λογαριασμοί που έρχονται με ρυθμό καταιγίδας, η ΔΕΗ που απειλεί να κόψει το ρεύμα , η εφορία που απειλεί με κατασχέσεις, η, ... η,... η.... ποιος έχει όρεξη να ασχοληθεί με το αν ο Νταλάρας τραγουδήσει στο φεστιβάλ ΚΝΕ-ΟΔΗΓΗΤΗ;
Όλος αυτός ο ορυμαγδός για τον Νταλάρα , μεγάλη η χάρη του. Το θέμα από μόνο του δεν αξίζει καν τον κόπο να το συζητάει κανείς , εκτός από κάποιους "ανύπαρκτους" "ορφανά, εγκαταλειμμένα" από το ΣΥΡΙΖΑ , που ξέμειναν με το κουτάκι της μπύρας στο χέρι στην πλατεία Συντάγματος , να γιορτάζουν το "ΟΧΙ". Αυτά τα "απατημένα" πλάσματα, βρήκαν , ή νόμισαν πως βρήκαν επιτέλους την ευκαιρία να ανακαλύψουν , στροφή συμβιβασμού στο ΚΚΕ, πλυντήριο ιδεολογικών ανομιών , κλπ κλπ.
Ασχολούμαστε με όλους αυτούς; Όχι βέβαια. Αφήστε τους στη μοναξιά τους και στην ανυπαρξία τους.
