Σε αυτόν τον τόπο που ζούμε τα ήθη και τα έθιμα ακολουθούν μια κυκλική
επαναλαμβανόμενη κίνηση στο χώρο και στο χρόνο. Λογικό, λογικότατο.
Την ίδια κυκλική επαναλαμβανόμενη, σταθερή κίνηση , ακολουθούν και τα
αντιΚΚΕ έθιμα.
Θα μπορούσε κανείς να τα χωρίσει σε δύο μεγάλες κατηγορίες.
1.Όσα σταθερά αναβιώνουν με αφορμή τα Συνέδρια του ΚΚΕ.
2.Όσα σταθερά επαναλαμβάνονται στις εκλογικές αναμετρήσεις.
Στην πρώτη περίπτωση συνηθίζεται να ψάχνουν κάποιον που στον προσυνεδριακό
διάλογο μπορεί να έχει άλλη άποψη σε κάποιο ζήτημα. Τότε σπεύδουν να τον
υιοθετήσουν όλοι και ολοφύρονται για το κακό που βρήκε το ταλαίπωρο το
κομματικό μέλος ή στέλεχος. Τώρα αν το ίδιο το μέλος ή το στέλεχος θεώρησε
αναφαίρετο δικαίωμα του να πει τη γνώμη του, κακό του κεφαλιού του. Οι
αυτόκλητοι προστάτες του έχουν αποφασίσει πως διώκεται από το "ΚΚΕδικο
σταλινικό κατεστημένο" και πρέπει να τον προστατέψουν. Ωιμέ!
Δεύτερη περίπτωση είναι η επίκληση της συμμαχίας των αριστερών δυνάμεων με
το "κακό" και "απομονωτικό " ΚΚΕ να φταίει για τη μη
συγκρότηση "αριστερού μετώπου"΄. Παλιότερα σε αυτόν τον θίασο
πρωταγωνιστούσε ο ΣΥΡΙΖΑ με αποκορύφωμα τη γαλαντόμα προσφορά της πρωθυπουργίας
στην Αλέκα. Στο 20ο συνέδριο φτώχυνε απελπιστικά ο θίασος και ξέμειναν κάτι
ορφανά,άστεγα , εγκαταλειμμένα "αριστερά"γκρουπάκια. Θα πρέπει να
τους στοίχησε πολύ που ο πρωταγωνιστής του μπουλουκιού τούς παράτησε και
την έκανε με άλλο θίασο.