 |
Στις 25 και 26 Μάη «έγινε» το 28ο Εκλογικό Συνέδριο του Εργατικού Κέντρου Αθήνας και μια βδομάδα μετά η ψηφοφορία για την ανάδειξη της διοίκησής του.
Οι εργασίες του συνεδρίου καταγράφηκαν σαν ένα μνημείο που αποτυπώνει τον απόλυτο εκφυλισμό. Η απουσία σ' όλη τη διάρκεια των εργασιών των περίπου 1.000 αντιπροσώπων που συσπειρώνονται στις παρατάξεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, έδειξε ανάγλυφα τις τεράστιες ευθύνες αυτών των δυνάμεων για μια κατάσταση που δεν ήταν τίποτα άλλο από τη φυσική συνέχεια μιας μακράς πορείας εκφυλισμού με πρωταγωνιστές τις δυνάμεις του εργοδοτικού - κυβερνητικού συνδικαλισμού και των συμμάχων τους οπορτουνιστών.
Το γεγονός ότι πάνω από το 50% των αντιπροσώπων (περίπου 100 άτομα) που στήριξαν την «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΡΙΖΑ) είναι διευθυντές και προϊστάμενοι των σούπερ μάρκετ «Βερόπουλου», «Σκλαβενίτη» και «Βασιλόπουλου» και ήρθαν στην ψηφοφορία με αυτοκίνητα των εταιρειών, έδειξε με ανάγλυφο τρόπο γιατί αυτές οι παρατάξεις όχι μόνο δεν μπορούν να εκφράσουν τα συμφέροντα των εργαζομένων αλλά στέκονται στην αντίπερα όχθη, κρατώντας σφιχτά τα χέρια των κεφαλαιοκρατών. Ομως αυτά είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου. Εχει προηγηθεί μια περίοδος στην οποία έγινε καθαρό ότι ο εκφυλισμός αφορά στη συνολικότερη λειτουργία του συνδικαλιστικού κινήματος.
Η κατάσταση όπως εκφράστηκε στις μέρες του συνεδρίου του ΕΚΑ απαντά στο ερώτημα: «γιατί το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα δε βρίσκεται στο ύψος των περιστάσεων για την αντιμετώπιση της επίθεσης που δέχεται ο λαός;».
Η απάντηση είχε δοθεί ήδη πριν αρχίσει το συνέδριο:
Γιατί το έχουν αφοπλίσει οι αντιλήψεις, οι θεωρίες, οι απόψεις των καπιταλιστών και των κομμάτων τους που μέσα στις γραμμές των εργαζόμενων τις μετέφεραν, τις αναπαρήγαγαν και τις εφάρμοζαν οι πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ της ΑΔΕΔΥ, του ΕΚΑ και συνολικότερα ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός.
«Να στηρίξουμε την ανταγωνιστικότητα» έλεγαν, γιατί αυτό θα οδηγήσει σε περισσότερες θέσεις εργασίας, σε καλύτερους μισθούς, και υπέγραφαν συμβάσεις των 0,77 λεπτών την ημέρα όταν οι καπιταλιστές συσσώρευαν αμύθητα πλούτη. Και αντί για τις θέσεις εργασίας και τους καλούς μισθούς, όπως ήταν φυσικό ήρθε η καπιταλιστική κρίση, σε πείσμα όλων αυτών των προδοτών της εργατικής τάξης που έλεγαν ότι ο καπιταλισμός μόνο ανάπτυξη και δικαιώματα έχει να προσφέρει στους εργαζόμενους.
«Ο δρόμος της Ευρωπαϊκής Ενωσης είναι μονόδρομος για τους εργαζομένους» έλεγαν οι συνδικαλιστές των κυβερνήσεων και των εργοδοτών και μαζί με τους ομοίους τους στην Ευρώπη (Συνομοσπονδία Ευρωπαϊκών Συνδικάτων) στήριζαν τις κατευθύνσεις του Μάαστριχτ, της Λισαβόνας και όλες τις αποφάσεις των Βρυξελλών.
Και παράλληλα με αυτό τον ιδεολογικό αφοπλισμό που συνεχίζουν ακόμα και σήμερα, συνεργάζονται στους τόπους δουλειάς με τους εργοδότες, μετατρέποντας τα συνδικάτα σε όργανα ελέγχου των εργατών για λογαριασμό των εργοδοτών, διατηρούσαν και διατηρούν ο καθένας το μαγαζάκι του για να έχουν αξιώματα και προνόμια, πού και πού έριχναν και ρίχνουν και καμιά αγωνιστική ντουφεκιά, έλεγαν και λένε και κάτι για τις κακές νεοφιλελεύθερες πολιτικές, την τρόικα, για να μη χαθεί ο έλεγχος της κατάστασης.
Με τέτοιες θέσεις και τακτική οδήγησαν το συνδικαλιστικό κίνημα στον ιδεολογικό αφοπλισμό, στον οργανωτικό εκφυλισμό, το κατέστησαν αδύναμο να αντισταθεί - να αντεπιτεθεί.
Με αυτές τις θέσεις, συγκροτώντας ένα ενιαίο ιδεολογικό μπλοκ, ανεξάρτητα από τα διαφορετικά ψηφοδέλτια που κατέθεσαν για να ψαρέψουν σε θολά νερά, έφτασαν και στο συνέδριο το οποίο αντιμετώπισαν μόνο σαν χώρο που θα τους εξασφαλίσει την πλειοψηφία για τη συνέχεια του ελέγχου των εργατικών μαζών, την ποδηγέτησή τους. Κι από αυτή τη σκοπιά, πράγματι κατόρθωσαν να διατηρήσουν ως ενιαίο μπλοκ την πλειοψηφία.
Αλλάζουν πουκάμισα αλλά όχι ψυχή
Στο συνέδριο πέρα από τη «Δημοκρατική Αγωνιστική Συνεργασία» (ΔΑΣ, συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ), εμφανίστηκαν άλλες οκτώ παρατάξεις. Οι τέσσερις προέκυψαν μέσα από τη διάσπαση των δυνάμεων που όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν στην ΠΑΣΚΕ και στη ΔΑΚΕ. Ετσι, εμφανίστηκε η ΠΑΣΚΕ Συνεργαζόμενοι και η ΠΑΣΚΕ ΕΚΑ, η ΔΑΚΕ και η «Νέα Πορεία» (η οποία ματαίως προσπαθεί να ισχυριστεί ότι δεν είναι προέλευσης ΔΑΚΕ).
Η διαίρεσή τους δεν εκφράζει σε καμιά περίπτωση ιδεολογική και πολιτική διαφοροποίηση. Είναι ένα παιχνίδι συσχετισμών, ένας καβγάς στο εσωτερικό της εργατικής αριστοκρατίας για το ποιος θα κερδίσει τη θέση του βεζίρη. Δηλαδή, ποιος θα γίνει ο βασικός συνομιλητής της αστικής τάξης και των κυβερνήσεών τους. Χαρακτηριστικό είναι ότι η ΠΑΣΚΕ ΕΚΑ στη διακήρυξή της για το Συνέδριο πρόβαλλε ως βασικά της συνθήματα όχι ζητήματα που αφορούν στους εργαζόμενους αλλά το ότι «η ΠΑΣΚΕ δεν κληρονομείται, δεν τιμαριοποιείται, δεν ανήκει σε κάνεναν». Η απερχόμενη πρόεδρος του ΕΚΑ, Σ. Σαλουφάκου, που κατέβηκε με την άλλη ΠΑΣΚΕ, μετείχε στο Συνέδριο προερχόμενη από «σωματείο εκ μεταφοράς». Ενα σωματείο στο οποίο συμμετέχουν δυνάμεις που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και ήταν στην «Ολυμπιακή». Μετά την ιδιωτικοποιήσή της αυτές οι δυνάμεις μετακινήθηκαν σε άλλες διάφορες υπηρεσίες. Αντί να ενταχθούν στα σωματεία αυτών των χώρων δουλειάς, φτιάξανε αυτό το σωματείο προφανώς για να διατηρήσουν τον έλεγχο της κατάστασης.
Η ΔΑΚΕ πάλι, υπερασπίζεται την επιχειρηματικότητα και την ανταγωνιστικότητα που «σε συνδυασμό με την κοινωνική συνοχή δημιουργούν συνθήκες κοινωνικής και οικονομικής ευημερίας», ενώ η «Νέα Πορεία», ένας από τους λόγους που μέμφεται τη ΔΑΚΕ είναι πως «ο επικεφαλής της» είναι «γνωστός του κ. Α. Σαμαρά και επιφανών υπουργών της ΝΔ»! Η συγκεκριμένη παράταξη, η «Νέα Πορεία», έχει δυνάμεις που προέρχονται από τις τράπεζες, από καθαρά εργοδοτικά σωματεία όπως της «Alpha Bank» και της «Eurobank».
Απολογισμός της αδράνειας
Μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί ο απολογισμός της πρώην και νυν συνδικαλιστικής πλειοψηφίας του ΕΚΑ που προαναγγέλλει και τη δράση τους στη συνέχεια. Το σχετικό κείμενο είναι γεμάτο από καταδίκες στα λόγια, συμπαράσταση στα λόγια, καλέσματα συμμετοχής σε συλλαλητήρια ή άλλου είδους κινητοποιήσεις που κάναν άλλοι, καλέσματα στην κυβέρνηση να αλλάξει πολιτική και πολλά άλλα τέτοια. Τα λόγια είναι δωρεάν!
Στην πράξη αυτές οι δυνάμεις δεν ήταν σε κανένα χώρο δουλειάς. Δεν πρωτοστάτησαν στην οργάνωση των εργαζομένων, καλλιέργησαν τη μοιρολατρία και την απογοήτευση. Διώξανε αντί να συσπειρώσουν τους εργαζόμενους στα σωματεία.
Και όμως, χωρίς καμιά ντροπή η απελθούσα πρόεδρος Σ. Σαλουφάκου τόλμησε να επισημάνει: «Δεν καταφέραμε να μαζικοποιήσουμε τα σωματεία»! Ετσι γενικά και αόριστα, χωρίς να λέει ποιες παρατάξεις είναι αυτές που είναι υπεύθυνες γι' αυτό. Οχι γιατί «δεν καταφέρανε» αλλά γιατί δε θέλανε και δε θέλουν να είναι μαζικά τα συνδικάτα, υπηρετώντας πιστά τους κεφαλαιοκράτες. Ολοι αυτοί που εμφανίστηκαν στο Συνέδριο χωρίς να ξέρουν τίποτα για το έγκλημα.
Γι' αυτούς στην ομιλία του ο Χρ. Κατσώτης, επισήμανε χαρακτηριστικά, «εμφανίζονται σαν αποπλανημένες κορασίδες, ίσως και μετανοούσες Μαγδαληνές».
Νοθεύουν τη θέληση των εργαζομένων
Στοιχείο του εκφυλισμού είναι οι διάφορες μεθοδεύσεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού προκειμένου να αλλοιώσουν τους πραγματικούς συσχετισμούς δύναμης. Να νοθεύσουν τη θέληση των εργαζομένων.
Μία μέθοδος είναι η δημιουργία «σωματείων της καρέκλας», σωματεία που φτιάχνονται αποκλειστικά για τον έλεγχο των αντιπροσώπων. Είναι σωματεία που είτε βρίσκονται σε αδράνεια και επαναδραστηριοποιούνται ξαφνικά είτε δημιουργούνται πριν τα συνέδρια και μετά τη λήξη τους εξαφανίζονται ή ξαναπέφτουν σε αδράνεια.
Από το προηγούμενο Συνέδριο (το 2010) μέχρι τώρα, έχουν δημιουργηθεί 32 σωματεία που στο πρόσφατο Συνέδριο έστειλαν 52 αντιπροσώπους (από αυτά τα 13 είχαν τους 34 αντιπροσώπους και έκαναν αίτηση ένταξης στο ΕΚΑ τέσσερις μέρες πριν το συνέδριο!). Η αύξηση του αριθμού των σωματείων δε συνάδει με την περίοδο κάμψης την οποία διανύει το εργατικό κίνημα, εκδήλωση της οποίας είναι και η μείωση του συνόλου των αντιπροσώπων στο Συνέδριο περίπου κατά 400 άτομα. Ενα ακόμα στοιχείο είναι ότι πριν το Συνέδριο του 2010 είχαν δημιουργηθεί περίπου 11 σωματεία, τα οποία σήμερα δεν υπάρχουν!
Ακόμα, υπάρχουν σωματεία που κάνουν εκλογές σε πανελλαδικό επίπεδο αλλά αντί να στέλνουν τους αντιπροσώπους στα κατά τόπους Εργατικά Κέντρα, τους στέλνουν όλους στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας.
Νοθεία είναι και τα σωματεία - ντροπή στον κλάδο των σούπερ μάρκετ, για τα οποία ήδη αναφερθήκαμε. Σωματεία που αγκαλιάζονται από τις συνδικαλιστικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και στέλνουν αντιπροσώπους διευθυντές και προϊσταμένους, δηλαδή αυτούς που προωθούν και συμβάλλουν στη δημιουργία των αντεργατικών συνθηκών στους χώρους δουλειάς.
Αξίζει να αναφερθούμε και στην εκλογή των αντιπροσώπων με αλληλογραφία αλλά και στην περίπτωση του Σωματείου Θυρωρών Αττικής (που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ). Μπορεί οι αντιπρόσωποι αυτών των περιπτώσεων να μη νομιμοποιήθηκαν στο Συνέδριο, δείχνουν όμως ότι οι δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού δε διστάζουν να μετέλθουν κάθε μέσο. Η διά αλληλογραφίας εκλογή παρατηρείται κυρίως σε τράπεζες και σε πρώην ΔΕΚΟ από όπου προέρχεται ο κύριος όγκος της δύναμης του κυβερνητικού - εργοδοτικού συνδικαλισμού.
Το Σωματείο Θυρωρών Αττικής ήρθε στο Συνέδριο εμφανίζοντας 801 ψηφίσαντες, ανάμεσα στους οποίους εντοπίστηκε θυρωρός που συμμετείχε στις εκλογές αλλά είχε πεθάνει πριν να γίνουν! Εντοπίστηκαν επίσης διπλοψηφίες, συνταξιούχοι μεγάλης ηλικίας ή άνθρωποι που έχουν αλλάξει επάγγελμα. Οι περιπτώσεις αυτές δεν είναι εξαιρέσεις στον κανόνα. Οταν σ' ένα σωματείο εμφανίζονται να ψηφίζουν σε δύο μέρες 2.979 μέλη, δηλαδή ψήφιζε ένας ανά 58 δευτερόλεπτα και σε άλλο σωματείο εμφανίζονται να ψηφίζουν ανά 28 δευτερόλεπτα συνολικά 3.393 άτομα (κανένα απ' τα δυο δε μετείχε στο ΕΚΑ, αλλά ελέγχονται από τις δυνάμεις της πλειοψηφίας), ε, αυτά είναι ομολογίες σήψης.
Στη γραμμή της ρήξης η ελπίδα
Μπροστά σ' αυτή τη πραγματικότητα η εργατική τάξη δεν έχει τίποτα να περιμένει από τις παρατάξεις των κομμάτων της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, των παρατάξεων των κομμάτων της διαχείρισης του απάνθρωπου συστήματος ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, με όποια σημαία και αν παρουσιάζονται. Είναι παρατάξεις που υιοθετούν τη γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού, της ταξικής συνεργασίας, του συμβιβασμού και της υποχώρησης και όχι την ενότητα της εργατικής τάξης με βάση τα ταξικά της συμφέροντα, για την οποία πρωτοστατεί το ΠΑΜΕ με όλες του τις δυνάμεις.
Η εργατική τάξη είναι υποχρεωμένη έχοντας στην πρώτη γραμμή τις δυνάμεις που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ να χτίσει τα συνδικάτα της εξαρχής. Εκεί, στη βάση, με επιμονή να οργανωθούν ένας προς έναν οι εργάτες και οι υπάλληλοι με γραμμή ρήξης με τους καπιταλιστές και την πολιτική τους, στους πολύ σκληρούς αγώνες που βρίσκονται μπροστά.
Μ.Λ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου