Οι επιστολές του ΣΕΒ

Μπορεί ο επιχειρηματικός ανταγωνισμός να προκαλεί το αθρόο κλείσιμο εργοστασίων και άλλων οικονομικών μονάδων, μπορεί οι συγκρούσεις ανάμεσα στις διάφορες ομάδες του κεφαλαίου να αποκτούν, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσης, όλο και μεγαλύτερη ένταση, ωστόσο οι κεφαλαιοκράτες μπορούν να ξεχωρίζουν, με ζηλευτή ακρίβεια, το κύριο από το δευτερεύον.

Την προηγούμενη βδομάδα ο ΣΕΒ με επιστολή του στην κυβέρνηση κλαιγόταν ότι ενώ άλλα τμήματα του κεφαλαίου απολαμβάνουν την οικονομική στήριξη του κράτους, οι βιομήχανοι στερούνται αυτής της θαλπωρής, με αποτέλεσμα να διαταράσσονται οι ισορροπίες ανάμεσα στους διάφορους τομείς της οικονομίας. Μαζί με αυτές τις αιτιάσεις, φάνηκε να γκρινιάζουν για τις κατευθυντήριες επιλογές του μνημονίου, ή να θέτουν ερωτηματικά για πλευρές της πολιτικής της ΕΕ, ζητήματα που είναι φανερό ότι πηγάζουν από τον παρατεταμένο χαρακτήρα της οικονομικής κρίσης και τις αντιφάσεις που υπάρχουν κατά τη διαχείρισή της.

Οσοι αποπειράθηκαν να εκτιμήσουν ότι ο ΣΕΒ τάσσεται κατά των μνημονίων, ή να υποστηρίξουν την άποψη ότι η οικονομική κρίση μπορεί να προκαλέσει ρήγματα στον κορμό της άρχουσας τάξης, δεν κατάλαβαν απολύτως τίποτα. Γιατί, ο ΣΕΒ πράγματι θέλει να ευνοηθούν καλύτερα οι βιομήχανοι - μέλη του από τη μοιρασιά των κλεμμένων που συγκεντρώνει το κράτος της πλουτοκρατίας λεηλατώντας το λαό, ωστόσο εκείνο που θέλει ακόμα περισσότερο, είναι η σταθερότητα του συστήματος, βασική προϋπόθεση για να διαιωνιστεί το καθεστώς εκμετάλλευσης των εργαζομένων, απαρέγκλιτος όρος για την κερδοφορία του κεφαλαίου συνολικά. Και εδώ που τα λέμε, ο ΣΕΒ δεν άφησε όλα αυτά να ...εννοηθούν.

Με δεύτερη επιστολή του, προς την κυβέρνηση και πάλι, διατυπώνει μια σειρά αξιώσεις για να μπορέσουν οι βιομήχανοι να μετατρέψουν ακόμα και την κρίση σε ευκαιρία αύξησης της κερδοφορίας τους αλλά, όπως τονίζουν με έμφαση, εκείνο που προέχει και στρατηγικά τίθεται ως πρώτος στόχος είναι να αποτραπεί οποιοσδήποτε κίνδυνος για «ανατροπή των πολιτικών που τώρα εφαρμόζονται», να εξασφαλιστεί«οριστική άρση του κινδύνου εξόδου από το ευρώ» και οπωσδήποτε να υπάρξει «ρητή και ξεκάθαρη αναγνώριση ότι τόσο η επιβίωση της χώρας σήμερα, όσο και η προσδοκία για ανάκτηση των θέσεων εργασίας και βελτίωση των εισοδημάτων αύριο βασίζεται στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα της οικονομίας».

Ετσι είναι οι βιομήχανοι, έτσι είναι η οικονομική ολιγαρχία. Ετσι κάνει κάθε τάξη που βρέθηκε στην εξουσία και θέλει να τη διατηρήσει. Η μέχρι στιγμής εξουθένωση των λαϊκών στρωμάτων, οι μισθοί και οι συντάξεις που κατρακύλησαν σε ανείπωτα επίπεδα, τα ποσοστά της ανεργίας, το κομμάτι των ανθρώπων που δεν μπορεί να καλύψει τα στοιχειώδη, για τους βιομηχάνους και το ΣΕΒ, δε σημαίνουν απολύτως τίποτα. Για το μόνο που ενδιαφέρονται αυτοί, όπως και τα άλλα τμήματα της οικονομικής ολιγαρχίας, είναι τα κέρδη, η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεών τους, η μεγαλύτερη πρόσβαση στις κρατικές δαπάνες και ενισχύσεις. Και μιλάμε για μια φάρα που γνωρίζει πολύ καλά ότι για να υλοποιηθούν οι δικές της αξιώσεις, πρέπει να ενταθεί ακόμα περισσότερο η αντιλαϊκή επίθεση και τα αντιδραστικά μέτρα, να συνθλιβούν παραπέρα τα λαϊκά νοικοκυριά. Αυτό θέλουν και το απαιτούν χωρίς το παραμικρό σκόντο. Χωρίς εκπτώσεις και ταλαντεύσεις οφείλουν και οι εργαζόμενοι να προωθήσουν και να διεκδικήσουν τα δικά τους συμφέροντα. Πρώτα και κύρια οικοδομώντας τη Λαϊκή Συμμαχία και συμπορευόμενοι με το ΚΚΕ.

Πηγή: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ