Προσπαθώντας να αντιπαρατεθεί στο κυρίαρχο
μείγμα της διαχείρισης, ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι θα ωθήσει την ανάπτυξη με δημόσιο
έλεγχο των τραπεζών, ώστε αυτές να χρηματοδοτούν την πραγματική οικονομία και
ιδιαίτερα τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, τις οποίες παρουσιάζει σαν μοχλούς για
την ανάπτυξη της ελληνικής καπιταλιστικής οικονομίας. Λέει ακόμα ότι, σε
αντίθεση με τη σημερινή κυβέρνηση, θα φορολογήσει τους πλούσιους για να
ξαλαφρώσει τα λαϊκά στρώματα και να καλύψει τα ελλείμματα και τα χρέη. Στην
πραγματικότητα, ο ΣΥΡΙΖΑ τίποτα καινούριο δεν κομίζει για τους εργαζόμενους και
το λαό, από τη σκοπιά των πραγματικών τους συμφερόντων. Οι προτάσεις του, ακόμα
κι αν υλοποιηθούν, δεν πρόκειται να σώσουν τους χιλιάδες αυτοαπασχολούμενους
και μικρούς ΕΒΕ.
Για παράδειγμα, μια τράπεζα, ακόμα κι αν η
πλειοψηφία των μετοχών της ανήκει στο κράτος, δεν μπορεί παρά να λειτουργεί με
κριτήριο το κέρδος στον καπιταλισμό, δηλαδή να χρηματοδοτεί με τόκο, να μειώνει
τις επισφάλειες από τις επενδύσεις και τα δάνεια. Αλήθεια, ποια τράπεζα με
τέτοια λειτουργία θα δανειοδοτήσει μικρές επιχειρήσεις που συνθλίβονται από τα
μονοπώλια και με μαθηματική ακρίβεια οδηγούνται σε εξαφάνιση; Και πώς θα
ανακόψει αυτή τη νομοτελειακή πορεία στον καπιταλισμό ελέω ανταγωνισμού; Μήπως
θα αρνηθεί να δανείζει τους μεγάλους μονοπωλιακούς ομίλους, για να τους
εμποδίσει να κυριαρχήσουν σε όλους τους τομείς της οικονομίας; Είναι αστεία και
μόνο η σκέψη για κάτι τέτοιο.
Αλλά ούτε και από τις υποσχέσεις για
φορολόγηση των πλουσίων έχει να περιμένει κάτι ο λαός. Καταρχήν, παραμένει
σκόπιμα θολό αυτό με τους πλούσιους. Σκοπεύει να φορολογήσει τις καπιταλιστικές
επιχειρήσεις ο ΣΥΡΙΖΑ και με ποιον τρόπο; Μα αυτές ζητούν φοροελαφρύνσεις ως
κίνητρο για επενδύσεις. Δεύτερο, ακόμα κι αν το κάνει, δε λέει από πού θα
μαζέψει τα χρήματα που χρειάζονται για να καλύψει τις δημοσιονομικές
υποχρεώσεις του αστικού κράτους, τις οποίες αναγνωρίζει στο σύνολό τους. Δε
λέει, δηλαδή, πώς θα μαζέψει τα δεκάδες δισ. που του χρειάζονται για να
παρουσιάσει πρωτογενές πλεόνασμα και να ανταποκριθεί στην εξυπηρέτηση του
χρέους. Οταν μάλιστα υπάρχουν πολλές επιχειρήσεις που στις συνθήκες της κρίσης
παρουσιάζουν και κάμψη των κερδών, τα οποία λέει ότι θα ήθελε να φορολογήσει ο
ΣΥΡΙΖΑ.
Ακόμα όμως κι αν καταφέρει να βάλει φόρους
στους πλούσιους, θα σωθεί ο λαός; Η απάντηση είναι πως όχι. Το έκανε και ο
Γάλλος Πρόεδρος, ο οποίος, για να θολώσει τα νερά, φορολόγησε τις πολύ μεγάλες
περιουσίες. Για να γλιτώσουν το φόρο, ορισμένοι απ' τους πλούσιους άλλαξαν
μέχρι και χώρα! Το ίδιο είναι πιθανό να κάνουν και πολλές επιχειρήσεις στην
Ελλάδα, αν δουν ότι θίγονται από το φορολογικό καθεστώς. Αλλά ακόμα και με
αυτούς τους φόρους, τα μέτρα σε βάρος του γαλλικού λαού δε σταμάτησαν.
Αντίθετα, κλιμακώνονται, παρά το γεγονός ότι, επιπλέον, η χώρα πήρε παράταση
στη δημοσιονομική της προσαρμογή. Συμπέρασμα: Αν ο λαός δεν πάρει στα χέρια του
τα εργαλεία της οικονομίας, δηλαδή να κοινωνικοποιήσει τα μονοπώλια, για να την
σχεδιάσει κεντρικά με βάση τις δικές του ανάγκες, αποδεσμευμένος από την ΕΕ και
χωρίς το χρέος στο κεφάλι του, καμιά ανακούφιση δεν πρόκειται να βρει. Ολα τα
μείγματα διαχείρισης του καπιταλισμού έχουν για βασικό τους συστατικό τη
φοροαφαίμαξη του λαού και τα μέτρα που φτηναίνουν την εργατική του δύναμη.
Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου