Προβλήματα εξουσίας

Μια ακόμα είδηση από τη Γερμανία ήρθε να βάλει στη θέση τους όσους επιμένουν να ισχυρίζονται ότι η Ελλάδα είναι μια ειδική περίπτωση κακοδιαχείρισης.

Η επιχείρηση κολοσσός που πτωχεύει έχει κέρδη, αλλά όχι τόσα που να ικανοποιούν τους μετόχους της καπιταλιστές. Επιλέγουν, λοιπόν, τη χρεοκοπία για να απαλλαγούν από διάφορες υποχρεώσεις και να επενδύσουν τα κεφάλαιά τους αλλού.

Η είδηση ότι κλείνει το Πράκτικερ στη Γερμανία με τη μετοχή του να χάνει ήδη το 67% της αξίας της ταρακούνησε τον ελληνικό κλάδο της εταιρείας, που έσπευσε να δηλώσει ότι η εδώ επιχείρηση όχι μόνο δεν κινδυνεύει αλλά καταγράφει και νέα κέρδη.

Είτε στη Γερμανία, είτε στην Ελλάδα η αλήθεια είναι μία: Με ή χωρίς μνημόνιο, με ή χωρίς «γραφειοκρατικές αγκυλώσεις» και άλλα τέτοια παραμύθια που λένε για την κρίση στην Ελλάδα, η κρίση είναι μία. Τον χαρακτήρα της περιγράφουν με την πράξη τους οι Γερμανοί μέτοχοι: Εφόσον τα κέρδη τους δεν είναι τα αναμενόμενα κλείνουν το μαγαζί. Να ποιος, πώς και πότε κλείνει, λοιπόν, τις επιχειρήσεις.

***

Η περιγραφή που ακολουθεί για τις πλούσιες χώρες ανήκει στην ίδια κατηγορία με την προηγούμενη. Αναδεικνύει την επίπτωση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου εργασίας. Οσο η χώρα - δηλαδή οι καπιταλιστές - πλουτίζουν, τόσο η άλλη χώρα - δηλαδή οι εργάτες της φτωχαίνουν. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα διαχείρισης, ούτε λάθος διανομής για να το λύσεις με «δίκαιη αναδιανομή». Είναι πρόβλημα εκμετάλλευσης και το λύνεις καταργώντας τους εκμεταλλευτές.

***

Οταν χρόνια πριν το ΚΚΕ εφιστούσε την προσοχή στα προβλήματα των νέων ζευγαριών, η σχετική καμπάνια έμοιαζε να 'ναι κάπως έξω απ' όσα η επικαιρότητα που κατασκευάζουν τα αστικά μέσα ενημέρωσης έδειχνε. Τώρα, το πρόβλημα καταγράφεται και στις επίσημες έρευνες. Οι νέοι δεν μπορούν να στήσουν το δικό τους σπιτικό κι όταν το στήνουν δύσκολα κάνουν παιδιά. Η σχέση με την ανεργία ευθέως ανάλογη.

***

Ολες οι εκκλήσεις για συναίνεση «ενόψει ανάπτυξης» πέφτουν στο κενό. Γιατί η πραγματικότητα δεν αφήνει περιθώρια στις αυταπάτες. Ολες οι μέχρι τώρα θυσίες αποδείχτηκε ότι πράγματι ρίχτηκαν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο. Εκεί κατευθύνονται και οι επόμενες. Μέχρι οι εργαζόμενοι να αποφασίσουν για τη μόνη θυσία που τους αναλογεί: Αυτήν που απαιτείται στην πάλη για την ανατροπή.

***

Πόσα χρόνια κρατά αυτό το παραμύθι με το «διογκωμένο δημόσιο τομέα»; Μέχρι που έκαναν την απογραφή και είδαν ότι ήταν πολύ λιγότεροι οι δημόσιοι υπάλληλοι απ' όσους έλεγαν. Τώρα, το θέμα επανέρχεται και πάλι με ρεπορτάζ απέξω για να αποδείξει ξανά ότι αυτό που φταίει είναι οι πολλοί εργαζόμενοι. Ξέρουν ότι λένε ψέματα και καταφεύγουν σε γελοιότητες.

Η κατάσταση στο δημόσιο είναι απαράδεκτη. Το πρόβλημα όμως δεν είναι ο αριθμός των εργαζομένων. Αντίθετα. Θέλει κι άλλους για να καλυφθούν οι διευρυμένες σύγχρονες κοινωνικές ανάγκες.

Αυτό που θέλει να χτυπήσει η προπαγάνδα, που μιλά για υπεράριθμους, είναι η ίδια η αντίληψη - κατάκτηση και αίτημα για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους. Εχουν κάνει την «κινητικότητα» σημαία και μέσα απ' αυτήν θέλουν να αξιοποιούν την εργατική δύναμη όσο όποτε και όπως θέλουν.

Είναι κεντρική πολιτική της ΕΕ που θέλει τον εργαζόμενο να μεταφέρεται από επάγγελμα σε επάγγελμα από επιχείρηση σε επιχείρηση από χώρα σε χώρα, περνώντας από τη μία κατάρτιση στην άλλη χωρίς δικαιώματα και Συλλογικές Συμβάσεις, έναν φτηνό και πάντα εξαρτώμενο από το αφεντικό του εργάτη που δεν θα τολμά να σηκώσει κεφάλι στον καπιταλιστή και το κράτος του.

Στις τελευταίες εξελίξεις με το πολυνομοσχέδιο αναδεικνύεται ολόκληρο το πρόβλημα εξουσίας.