Για τη Χρυσή Αυγή στα σχολεία

Στο πνεύμα των αποκαλύψεων για την εγκληματική δράση της Χρυσής Αυγής, γίνονται τις τελευταίες μέρες αρκετές αναφορές σχετικά με τις προσπάθειές της να διεισδύσει στα σχολεία και να στρατολογήσει μαθητές. Κραυγαλέα έλλειψη όμως αυτών των αναφορών στον αστικό Τύπο είναι το θέμα πάνω σε ποιο υπόβαθρο πάτησαν οι χρυσαυγίτες για να απλώσουν τη δράση τους και να χύσουν το ναζιστικό δηλητήριο σε νεανικές συνειδήσεις. Δεν είναι μόνο η χαμηλή κοινωνική πείρα που καθιστά τους μαθητές ευάλωτους, είναι και το ίδιο το σχολείο που αφήνει ιδεολογικά αθωράκιστους τους μαθητές, αν δε στρώνει ευθέως το έδαφος σε -κάποιες περιπτώσεις- στο φασισμό.

Γιατί, τι είναι η εξίσωση φασισμού - κομμουνισμού που ως επίσημο ιδεολόγημα της ΕΕ, έχει περάσει και στο πνεύμα της διδασκαλίας της Ιστορίας στο σχολείο; Είναι καλλιέργεια ωμού αντικομμουνισμού. Και ο αντικομμουνισμός είναι βασικό συστατικό στοιχείο του φασισμού και του ναζισμού. Επιπλέον, η ημιμάθεια που καλλιεργεί το εκπαιδευτικό μας σύστημα τσακίζει κόκαλα. Είναι κι αυτός ένας παράγοντας: Η πραγματική άγνοια των μαθητών για τα ιστορικά εγκλήματα του ρατσισμού. Σε μια επίσκεψη μαθητών γυμνασίου στο Μουσείο Εθνικής Αντίστασης στο Περιστέρι πριν ενάμιση χρόνο με έκπληξη είδαμε τα παιδιά να ακούν για πρώτη φορά στη ζωή τους για τα κρεματόρια των Ναζί. Στο σχολείο δεν είχαν ακούσει τίποτα για το θέμα! Σε ένα μεγάλο κομμάτι του μαθητικού πληθυσμού, το να του πεις ότι οι χρυσαυγίτες είναι νεοναζιστές, δε σήμαινε και πολλά πράγματα γιατί δεν είχαν ιδέα για την εγκληματική φύση του ναζισμού.

Το έδαφος όμως στα σχολεία στρώθηκε και με άλλους τρόπους. Το «έξω τα κόμματα από τα σχολεία» έγινε η αγαπημένη φράση των διευθυντάδων και μεγάλης μερίδας καθηγητών, προκειμένου να περιορίσουν και να εμποδίσουν την πρωτοπόρα δράση της ΚΝΕ στους μαθητές. Λέγαν έξω τα κόμματα και εννοούσαν μόνο έξω το ΚΚΕ και η ΚΝΕ. Γιατί ο λόγος και η πολιτική των αστικών κομμάτων έχουν επισήμως ανοιχτή πόρτα στα σχολεία, η πολιτική τους είναι αυτή που καθορίζει το τι και πώς διδάσκεται. Οσο για τους χρυσαυγίτες, είναι φανερό ότι τις περισσότερες φορές δεν επέλεγαν την ανοιχτή πολιτική δράση μέσα στα σχολεία, αλλά την προσέγγιση μαθητών μέσω άλλων καναλιών, όπως το διαδίκτυο, χώρους άθλησης, συνδέσμους οπαδών, συγκεκριμένα νεολαιίστικα στέκια... Πολύ χειρότερα, όταν η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή και κάποιοι μαθητές μπλεγμένοι στα δίχτυα της άρχισαν να ξανοίγονται πολιτικά μέσα στα σχολεία, υπήρχε μερίδα εκπαιδευτικών που αντιμετώπιζε την πολιτική αντιπαράθεσή τους με άλλους μαθητές στη λογική των «ίσων αποστάσεων»! Αλλη μια νομιμοποίηση, δηλαδή, των νεοναζί από κάποιες καθηγητικές έδρες.

Ακόμα, ένα βασικό θέμα είναι η αντιμετώπιση των μαθητικών κινητοποιήσεων και των συλλογικών αγωνιστικών διεργασιών των μαθητών από το κράτος και τη διοίκηση της εκπαίδευσης. Οι εισαγγελείς και η αστυνομία επεμβαίνουν κατευθείαν τα τελευταία χρόνια σε κάθε μαθητική κινητοποίηση. Τα κηρύγματα από καθηγητές κατά των απεργιών και των διαδηλώσεων είναι συχνά και συνηθισμένα στις σχολικές αίθουσες. Αναπαράγουν το μίσος για το οργανωμένο εργατικό κίνημα. Το ίδιο μίσος για το κίνημα έχει η Χρυσή Αυγή και βρίσκει πρόσφορο έδαφος σε νεανικές συνειδήσεις που έχουν ποτιστεί με αυτή την κυρίαρχη προπαγάνδα.

Το γεγονός είναι ότι η «εξάπλωση της Χρυσής Αυγής στα σχολεία» δεν είναι στην πραγματικότητα ένα μαζικό φαινόμενο. Πολλές φορές, όμως, τον τελευταίο χρόνο είχε παρουσιαστεί ως τέτοιο και αυτού του τύπου η παρουσίαση δε «χτυπάει καμπανάκι» επαγρύπνησης, αντίθετα, δίνει πόντους στη Χρυσή Αυγή, την κάνει -ιδιαίτερα στα μάτια των μαθητών- να φαντάζει δυνατή ενώ δεν είναι. Και το ότι δεν είναι τόσο ελκυστική όσο την παρουσιάζουν για τους μαθητές, φάνηκε ιδιαίτερα το τελευταίο διάστημα μετά την επίθεση στο Πέραμα και τη δολοφονία του Π. Φύσσα: Σε εκατοντάδες σχολεία οι μαθητές συζήτησαν για το φασισμό, έβγαλαν ψηφίσματα, έφτιαξαν πανό, βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωσαν ότι οι φασίστες δεν έχουν δουλειά στα σχολεία, δεν έχουν δουλειά σε καμιά γειτονιά. Αυτός είναι ο δρόμος για τους μαθητές.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Γ