Καλοσχεδιασμένη επιχείρηση «πλύσης εγκεφάλου» του λαού συνεχίζουν να στήνουν τα αστικά ΜΜΕ, με αφορμή τους εκβιασμούς για κλείσιμο του εργοστασίου του Μάνεση, που ενισχύονται μαζί με την αδιαλλαξία της εργοδοσίας. Μάλιστα, προκειμένου να στηρίξουν την προκλητική εργοδοτική αδιαλλαξία, χρησιμοποίησαν στοιχεία για τον κλάδο της χαλυβουργίας όπως για παράδειγμα ότι υπάρχει 90% πτώση στην εγχώρια αγορά σιδήρου και ότι οι ζημιές της εταιρείας τα τρία τελευταία χρόνια ήταν 98 εκατομμύρια ευρώ. Υποστηρίζοντας, ότι η υπαρκτή βαθιά καπιταλιστική κρίση έχει πλήξει καίρια τον κλάδο, θέλουν να πείσουν ότι οι εργάτες συνολικά (και όχι μόνο οι χαλυβουργοί) είναι μοιραίο και λογικό να δέχονται να πετιούνται στο δρόμο όποτε αυτό κρίνεται απαραίτητο από την εργοδοσία.
Πρώτα και κύρια πρέπει να σημειώσουμε ότι τα στοιχεία που παρουσιάζονται είναι αυτά που βολεύουν την εργοδοσία. Αποκρύπτεται, για παράδειγμα, η τεράστια αύξηση παραγωγής που παρουσίασε η εταιρεία τα τρία τελευταία χρόνια λόγω των εξαγωγών και συγκεκριμένα: Η παραγωγή από 194.600 τόνους σιδήρου το 2009, το 2010 αυξήθηκε σε 231.000, με το χυτήριο μάλιστα κλειστό για δύο μήνες λόγω του θανατηφόρου εργατικού ατυχήματος, ενώ το 2011 η παραγωγή έφτασε τις 266.000 τόνους σιδήρου. Οι χαλυβουργοί του Ασπροπύργου ουσιαστικά το μόνο που μοιράστηκαν από αυτή την υπερπαραγωγή ήταν η δουλειά μέσα στο καμίνι της χαλυβουργίας που πλήρωσαν μάλιστα με ένα νεκρό και πολλούς σακατεμένους. Ωστόσο, εργοδοσία και κυβέρνηση αξιώνουν σήμερα να φορτωθούν τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης οι εργάτες. Η εργοδοσία συνεχίζει να κρατά ομήρους τα παιδιά και τις γυναίκες των εκατοντάδων οικογενειών που έβλεπαν όλα τα προηγούμενα χρόνια τους πατεράδες τους να «λιώνουν» μέσα στο χαλυβουργείο, ενώ η κυβέρνηση στέκεται θεατής.
Τα προβλήματα που επικαλείται σήμερα ο Μάνεσης και προβάλλει ο αστικός Τύπος δεν είναι τίποτε άλλο από το αποτέλεσμα της αναρχίας στην παραγωγή και της ατομικής ιδιοκτησίας στα Μέσα Παραγωγής, που εξαρτούν την πορεία κάθε εργοστασίου (κατά συνέπεια και των εργαζομένων) από το αν διασφαλίζεται γρήγορο και εύκολο κέρδος. Επίμονα οι αστικές φυλλάδες προσπαθούν να πείσουν ότι οι χαλυβουργοί έπρεπε να επιλέξουν το δρόμο της συναίνεσης αντί του αγώνα. Θα είχε λυθεί όμως το ζήτημα για τους χαλυβουργούς αν δέχονταν να δουλέψουν μέσα στο καμίνι για 500 ευρώ; Θα ξεπερνιόταν έτσι η καπιταλιστική κρίση; Οχι! Οσο ένας κλάδος, όπως και αυτός της χαλυβουργίας, είναι υποταγμένος στους κανόνες της αγοράς και βάσει αυτών καθορίζεται το τι, αν και πότε θα παραχθεί, οι εργαζόμενοι δεν πρόκειται ούτε τις απολύσεις να σταματήσουν, ούτε να εμποδίσουν τα αφεντικά να απαιτούν να δουλεύουν ολοένα και πιο «φτηνά». Ο κλάδος της χαλυβουργίας από τη φύση του έχει άμεση σχέση με τις ανάγκες των λαϊκων στρωμάτων. Το τελικό προϊόν χρησιμοποιείται στον τομέα των κατασκευών, δηλαδή συνδέεται με έργα που έχει ανάγκη ο λαός (κατοικίες, δρόμους, άλλα έργα υποδομών κ.ά.), άρα η παραγωγή του είναι απαραίτητη στην κοινωνία. Αν τα μέσα παραγωγής, τα εργοστάσια, τα μηχανήματα κτλ. που αφορούν τους συγκεκριμένους κλάδους αποτελούσαν κοινωνική περιουσία και αξιοποιούνταν στο πλαίσιο μιας οικονομίας πανεθνικά και κεντρικά σχεδιασμένης (της λαϊκής οικονομίας, που η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων και η λαϊκή εξουσία θα μπορέσει να εξασφαλίσει), θα εξασφαλιζόταν ανεμπόδιστα όχι μόνο η λειτουργία των συγκεκριμένων εργοστασίων και των συγκεκριμένων χαλυβουργών, αλλά μπορεί να δινόταν δουλειά και σε άλλους τόσους. Θα υπήρχε παραγωγή και δουλειά που δε θα επηρεαζόταν από την καπιταλιστική αγορά και τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων που οδηγούν σήμερα σε απαξίωση παραγωγικών δυνάμεων, αφήνουν τεράστιες υποδομές ανεκμετάλλευτες, εργοστάσια να κλείνουν ή να υπολειτουργούν.
Γ. ΜΙΧ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου