«Μη σε λυγίσει η πείνα»...

Ολα τάχει ο μπαξές: Και μειώσεις μισθών, και μειώσεις συντάξεων, και ιδιωτικοποιήσεις, και νέες περικοπές στο Ασφαλιστικό, στην Υγεία και την Πρόνοια. Οι προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης το κάνουν καθαρό.

Μα, προπάντων, ο μπαξές έχει ποίηση, ή, όπως θα το 'λεγε ο Σημίτης: «πιότιτα».

Με το «καλημέρα» η νέα βουλή έπηξε στην ποίηση. Κι έτσι έπρεπε να γίνει. Εχουν αναλάβει τόσο μεγάλη εργολαβία για το τσάκισμα των εργατών, που κάπως πρέπει να την ντύσουν με πιο καλό περιτύλιγμα.

***

Ομως, όση ποίηση κι αν βάλεις, το ποτήρι είναι πικρό. Η ποίησή τους είναι το ίδιο αποτρόπαιη όσο και οι πράξεις τους.

Ποίηση γι' αυτούς είναι να θέλει ο γέρος φάρμακα και για να τα πάρει να πρέπει να κόψει το φαΐ.

Ποίησή τους είναι να δουλεύει το παιδί ένα τετράωρο τη βδομάδα και να πρέπει να ζήσει μ' αυτά τα 20 ευρώ την υπόλοιπη βδομάδα.

Ποίηση θεωρούν να πληρώνεις στη λαϊκή τη βδομάδα όσα άλλοτε πλήρωνες για ψώνια ενός μήνα.

Ποίηση στη φορολογία θεωρούν το γεγονός εκατό τετραγωνικά στο Μοσχάτο να φορολογούνται σαν εκατό τετραγωνικά στην Πολιτεία.

Η ποίησή τους εξαντλείται στο στήσιμο κοινωνικών μπακάλικων, ώστε να μαλακώνει η αντίδραση των εργατών και να μην ψάχνουν τρόπο να πάρουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής.

***

Ηταν να μην υποσχεθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα ταράξει την κυβέρνηση στη νομιμότητα.

Ηδη η κυβέρνηση, παίζοντας στο ίδιο γήπεδο με τον ΣΥΡΙΖΑ, απαντά με τάραγμα στη διαχείριση. Μια από τις νέες ιδέες τους, ώστε να είναι νόμιμα τα χαράτσια αλλά και να εφαρμόζεται το μνημόνιο, είναι ότι το επίδομα θέρμανσης θα καταβάλλεται ανάλογα με το πού μένεις.

Είτε με γεωγραφικά είναι είτε με εισοδηματικά κριτήρια τέτοιου είδους αλλαγές στο φορολογικό ήταν πάντα μια απάτη. Αφήνουν στο απυρόβλητο τους καπιταλιστές και μεταφέρουν το πρόβλημα στους μισθωτούς που πρέπει να κυνηγάνε ο ένας τον άλλον για το ποιος είναι φοροφυγάς.

Παλιά τέχνη, που δείχνει όμως και τα όρια της διαχείρισης.

***

Ευτυχώς, όμως, κατά τα γαλλικά πρότυπα που είναι πολύ «της μοδός», θα υπάρχει για όλα διαπραγμάτευση.

Από τον ΣΥΡΙΖΑ, ως την ΓΣΕΕ κι από τον ΣΕΒ ως την κυβέρνηση, όλοι τους έχουν κάνει καραμέλα το διάλογο.

Ζητάνε από τους εργάτες να κουβεντιάσουν το πώς θα συνεχιστεί η σφαγή τους.

Κι αποκαλύπτουν έτσι ότι υπάρχει κάτι που τους ανησυχεί.

***

Αυτό που τους ανησυχεί είναι το γεγονός πως το στομάχι του ανθρώπου δεν τρέφεται με ποίηση.

Κι ακόμα χειρότερα τους ανησυχεί το γεγονός ότι ενώ επιχείρησαν να στήσουν - με τη μεταφορά του μισού ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ - ένα ανάχωμα απέναντι στους κομμουνιστές, οι εργάτες - παρά την ψήφο τους - επιμένουν στην πράξη να ζητάνε αυτά για τα οποία μόνο οι κομμουνιστές πλέον μιλάνε.

Το πλάνο της αστικής τάξης - και των κομμάτων που με μοιρασμένους ρόλους υπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου - προβλέπει να εγκλωβιστούν, για μια ακόμα φορά, οι εργάτες στο άρμα του διαλόγου, με την ελπίδα ότι έτσι θα είναι πιο απαλή η σφαγή.

Αποδεικνύεται στην πράξη και πολύ γρήγορα ότι αυτοί ακριβώς που εμφανίζονται ως «αριστερά» είναι τελικά αυτοί που εκπαιδεύουν τους ανθρώπους να έχουν μειωμένες απαιτήσεις για την κάλυψη των αναγκών τους.

Αυτό ακριβώς κάνει η ανταλλαγή στίχων μεταξύ Σαμαρά και Τσίπρα την ώρα που ο κόσμος καίγεται.

***

«Κάνε κουράγιο εργατιά, μη σε λυγίσει η πείνα», έλεγε ένα παλιό λαϊκό τραγουδάκι απ' αυτά που εσχάτως άρχισαν να ξαναπαίζουν στα ράδια. Τυχαίο;

Α! Κι ας καταγραφεί: Κει, πάνω, στο Γράμμο, οι χιλιάδες νεολαίοι που επισκέφτηκαν το Σαββατοκύριακο την έκθεση ντοκουμέντων για τον ΔΣΕ, στο 21ο Αντιιμπεριαλιστικό Διήμερο που οργάνωσε η ΚΝΕ, αφού μάθαιναν από πρώτο χέρι ότι 20χρονα παιδιά - μαχητές του ΔΣΕ έκαναν την πρώτη απόπειρα στη χώρα μας να ανατρέψουν την εξουσία των καπιταλιστών και να εγκαταστήσουν την εργατική - λαϊκή εξουσία, ρωτούσαν και ξαναρωτούσαν να μάθουν τι ακριβώς σημαίνει σήμερα να είσαι στρατιώτης στην υπόθεση της εργατικής τάξης...

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ