Τρίτη 9/10/2012 ώρα 12,35, γωνία Αρ.......ναι σιγά μην δώσω και το στίγμα.
Τους βλέπω μαζεμένους κατά ομάδες ομάδες.
Συζητάνε, μιλάνε στο τηλέφωνο σε γνωστούς, ίσως στην μάνα, ίσως στο κορίτσι τους, που θα τους λένε να προσέχουν.
Ε,δεν φαντάζομαι καμιά μάνα να τους λέει "βάρα στο ψαχνό γιε μου"
Σε μια παρέα ένας τους κρατάει ένα, όπλο να το πω;
Με όπλο μοιάζει, αλλά τι εκτοξεύει;
Πλησιάζω, κάνω την χαζή.....
-Καλέ τι είναι αυτό ρωτάω.
Για να μην περάσουν "κακές σκέψεις" από το μυαλό τους τους προλαβαίνω.
Μοιάζει με όπλο, αλλά τι στο καλό είναι και δεν το έχω ξαναδεί;
Ρίχνει νερό, μου λέει ένας τους.
Νερό; Και πόσο νερό παίρνει;
Αυτό είναι μια σταλιά πράγμα, συνεχίζω ηλίθια.
Συμπιεσμένο είναι, απαντάει ο άλλος και ο πιο ξύπνιος: "Πυροσβεστήρας" είναι, μου λέει και το λέει σοβαρά, ελπίζοντας ότι η ηλίθια που έχει μπροστά του, μπορεί και να το πιστέψει.
Και πια δεν κρατιέμαι.
Και τα σάντουιτς για το πικ νικ που τα έχετε βρε, τους λέω και γελάω για να σπάσω τις αντιστάσεις τους.
Βρε είπαμε, αλλά μπάστα, γιατί ξέρεις κάτι, εγώ πάω στην διαδήλωση και πάω στην διαδήλωση για σένα, για να μην περάσεις την ζωή σου με σκυμμένο κεφάλι, να μην περάσεις την ζωής σου υποταγμένος και με ενοχές, να μπορέσεις να σταθείς στα πόδια σου και να μην σε τρομοκρατούν, να μην σε εκβιάζουν, να μην αναγκάζεσαι να πουλάς την αξιοπρέπειά σου για 7 κατοστάρικα, που αύριο θα γίνουν 4, για να μπορείς να εξασφαλίσεις στο κορίτσι σου μια όμορφη ζωή και να είναι περήφανο για σένα, για να μην έχεις εφιάλτες τα βράδια, εκτός και αν το νερό που σας ποτίζουν είναι πολύ "ισχυρό".
Με κοιτάνε ο καθένας με τον δικό του τρόπο.
Ο ένας προσπαθεί να συγκρατηθεί και σχεδόν κουνάει το κεφάλι του συμφωνώντας με αυτά που λέω.
Ο άλλος που κρατά τον "πυροσβεστήρα", σε στάση σχεδόν προσοχής, με βλέμμα που κοιτάει πίσω από μένα, στο απόλυτο κενό.
Ο τρίτος είναι χαρούμενος σχεδόν, θέλει να ανοίξει κουβέντα πάει να πετάξει κάτι, αλλά δεν τον αφήνω, θα του τα πω εγώ και μετά ας πει και εκείνος, αλλά πρώτα θα με ακούσει.
Ο τέταρτος, είναι μάλλον ο παλιότερος.
Με κοιτάει τηρώντας την "διαδικασία" έχει καταλάβει ότι πρέπει να τελειώσω για να μιλήσει.
Και εγώ συνεχίζω ακάθεκτη.
Σήμερα εγώ και οι σύντροφοί μου, θα διαδηλώσουμε και για σένα και για σένα και για σένα και, τους δείχνω έναν έναν.
Θα διαδηλώσουμε για μας, για να υπερασπιστούμε την ζωή μας όπως και για τα παιδιά όλου του κόσμου.
Αλλά μπορείς να μου πεις πώς γίνεται εγώ να αγωνίζομαι για σένα και συ, να με πλακώνεις στο ξύλο, να με τραβάς, να με κλωτσάς, να με λούζεις με χημικά και μετά να με "ξεπλένεις" με το νέο όπλο που σου φόρτωσαν για να αντιμετωπίσεις και να εξοντώσεις εμένα, τον σύμμαχό σου, μου λες πως γίνεται αυτό;
Και τότε απάντησε ο τέταρτος.
-Ναι άλλα τις πέτρες τις τρώω εγώ στο κεφάλι.
-Έλα τώρα που δεν ξέρεις, ξέρεις πολύ καλά ότι τις πέτρες, σας τις πετούν οι δικοί σας, εσύ μπορεί να μην τους γνωρίζεις, αλλά ξέρεις καλά ότι είναι δικοί σας και για να μην σε βάλω στο ίδιο τσουβάλι με αυτούς, είναι δικοί τους και το ξέρεις.
Με κοιτάει αμήχανος, τα χάνει για λίγο. Δεν ξέρει τι να πει και σαν παιδί απαντάει:
-Ναι άλλα όταν τρώω την πέτρα στο κεφάλι δεν ξέρω ποιος είναι και,..... καταλαβαίνεις ........
-Βαράς όποιον βρεις μπροστά σου, τον προλαβαίνω.
Παίρνει τον λόγο ό άλλος
-Ναι αλλά ξέρεις τι λένε οι δικοί σας, θέλουν να μπουκάρουν στην βουλή και να τα κάνουν γυαλιά καρφιά, να τους πετάξουν όλους έξω, αυτό θέλουν, αυτό μας λένε, ξέρεις πόσοι από εσάς μας το λένε αυτό, τι, δηλαδή θα αφήσουμε να γίνει πραξικόπημα;
Προσπαθώ να του εξηγήσω ότι ένας καταπιεζόμενος λαός δεν κάνει πραξικόπημα, αλλά επαναστατεί ενάντια στην εκμετάλλευση, ενάντια στα μέτρα που παίρνονται σε βάρος του, επαναστατεί για να επιβάλει την δική του κυριαρχία μιας και είναι αυτός που παράγει τον πλούτο.
Και παίρνει τον λόγο ένας που μέχρι εκείνη την στιγμή με κοιτούσε στα μάτια, άκουγε με προσοχή ότι έλεγα, σχεδόν συναινούσε βουβά, αλλά είχε και μια απογοήτευση στο πρόσωπό του.
-Ναι κυρία, αλλά αν θυμάστε καλά τρεις μήνες πριν εσείς, αυτός ο λαός που σήμερα διαδηλώνει, είναι εκείνος που έδωσε την εξουσία σε αυτούς που σήμερα με διατάζουν και μου δίνουν εντολές.
.........................
Κοίταξα στο κινητό την ώρα ήταν κιόλας 1,10.
Για να πω την αλήθεια ο πιτσιρικάς, (δεν θα ήταν πάνω από 25 χρόνων), έλεγε μια μεγάλη αλήθεια και τι να του πω εκείνη την ώρα.
Πώς να του εξηγήσω.....
Μην ακούτε ότι σας λένε, μην τσιμπάτε, μην περιορίζεστε στην "αλήθεια" τους, που παραχαράσσει την πραγματικότητα.
Να διαβάζεται, να ενημερώνεστε, να είστε επιφυλακτικοί με όσα σας παραμυθιάζουν.... και παιδιά, συνεχίζω δείχνοντας τα όπλα τους και τις αντλίες νερού, γεια σας και με το μαλακό ε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου