Ποιος δικαιώθηκε;

Το Μάη του 2011, οι κινητοποιήσεις των λεγόμενων «αγανακτισμένων» στις πλατείες βρίσκονταν σε κλιμάκωση. Στις 30/5/2011, ο Π. Λαφαζάνης, Κοινοβουλευτικός Εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ, έλεγε στο «Κόκκινο» γι' αυτές τις κινητοποιήσεις: «Οι αυθόρμητα γεμάτες πλατείες από κόσμο που αγωνιά και διαμαρτύρεται, δείχνουν ότι η χώρα έχει φτάσει σε ένα οριακό σταυροδρόμι όπου οι "από πάνω δεν μπορούν και οι από κάτω δεν αντέχουν"! (...) Αυτή τη στιγμή η Αριστερά, σε όλες τις εκφράσεις της, αντί να είναι αμήχανη ή, ακόμα χειρότερα, να κρατά ανταγωνιστικές αποστάσεις ή και να ασκεί αφ' υψηλού κριτική στο "κίνημα των πλατειών", οφείλει συμπαραταγμένη να στηρίξει αυτό το κίνημα». Ο ΣΥΡΙΖΑ έβλεπε στις «πλατείες» συνθήκες επαναστατικής κατάστασης και χάιδευε τα αυτιά και τη ψήφο όσων δίκαια αγανακτούσαν για την κυρίαρχη πολιτική, χωρίς όμως αυτή τους η αγανάκτηση να εκφράζεται με μορφή και περιεχόμενο τέτοιο που να αφήνει ελπίδες για κάποια συνταρακτική αλλαγή προς όφελος του λαού, όπως έσκουζε ο ΣΥΡΙΖΑ. Αυτά έλεγε τότε το ΚΚΕ και γι' αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ το κατηγορούσε ότι βλέπει «αφ' υψηλού» τις πλατείες. Στις οποίες, συν τοις άλλοις, δρούσαν εθνικιστικές και ακροδεξιές ομάδες, που έριχναν συνθήματα όπως «οι 300 στο Γουδή», για να αποπροσανατολίσουν το λαό από αυτόν που πραγματικά ευθύνεται για τα βάσανά του, που είναι ο καπιταλισμός και το αστικό σύστημα στο σύνολό του και όχι μια μερίδα του πολιτικού του προσωπικού. Σαν αποτέλεσμα, το λεγόμενο «κίνημα των αγανακτισμένων», ξεφούσκωσε, με τους «πάνω» να ελέγχουν χωρίς ιδιαίτερο κόπο τους «κάτω», παρά τις φιγούρες και τις μεγαλοστομίες του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων.

Το Μάρτη του 2012, με πρωτοβουλία «ομάδων πολιτών» και δημοτικών αρχών, ξεκίνησε η διάθεση πατάτας από τους παραγωγούς «χωρίς μεσάζοντες», σε χαμηλότερη τιμή από αυτή που πουλούνται στην αγορά. Η πρωτοβουλία προβλήθηκε από τα αστικά ΜΜΕ και όλα τα κόμματα σαν το απαύγασμα της «αυτοοργάνωσης», που ρίχνει τις τιμές των προϊόντων, παρακάπτοντας «κερδοσκόπους και μεσάζοντες». Έγραφε ο ΣΥΡΙΖΑ σε ανακοίνωσή του στις 30/4/2012: «(...) αποτελεί ένα λαμπρό παράδειγμα αυτοοργάνωσης που αναδεικνύει τις τεράστιες δυνατότητες των παραγωγών και των πολιτών για να παρακάμψουν τους κάθε λογής μεσάζοντες και κυκλώματα». Το ΚΚΕ είπε με θάρρος ότι τέτοιες πρωτοβουλίες δεν μπορούν να σώσουν το λαϊκό εισόδημα, το οποίο κατατρώγεται από τις μειώσεις μισθών-συντάξεων, τους φόρους και τα χαράτσια και από την άλλη από τις υψηλές τιμές που καθορίζουν οι πολυεθνικοί όμιλοι, οι οποίοι, ειδικά στον κλάδο των τροφίμων, έχουν μονοπωλήσει την αγορά σε πολύ μεγάλο ποσοστό. Ούτε επίσης μπορούν να σώσουν τους μικροπαραγωγούς αφού απαιτούν μέσα μεταφοράς και χώρους διάθεσης, δυνατότητα που μόνο οι μεγάλοι παραγωγοί μπορούν να έχουν. Το ΚΚΕ λοιδωρήθηκε γι' αυτές του τις θέσεις απ' όλους εκείνους που πιπίλιζαν το μυαλό του κόσμου ότι μπορεί να έχει φτηνά αγροτικά προϊόντα και τρόφιμα, αρκεί «να την ψάξει καλύτερα». Άρα, καμιά ανάγκη να διεκδικήσει ο λαός μισθούς και συντάξεις στο ύψος των αναγκών του, καμιά ανάγκη πάλης για απαλλαγή των μικροπαραγωγών από φόρους και χαράτσια, για φτηνά καλλιεργητικά μέσα, για απαλλαγή από το βραχνά των τραπεζών, γενικά καμιά ανάγκη να πετάξουν οι εργαζόμενοι, τα φτωχά λαϊκά στρώματα τα μονοπώλια από την παραγωγή. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το «κίνημα της πατάτας» ξεφούσκωσε, όπως ακριβώς το «φούσκωσαν», οι τιμές παραμένουν στο θεό και οι μικροί αγρότες προσπαθούν μάταια να μείνουν και να καλλιεργήσουν τη γη τους.

Πριν από δυο περίπου χρόνια, βρισκόταν σε εξέλιξη η επονομαζόμενη «Αραβική Ανοιξη», με κινητοποιήσεις στην Αίγυπτο και άλλου. Όλα τα κόμματα μιλούσαν για «κοσμογονία» και «αλλαγή προς τη δημοκρατία» στις χώρες της Β. Αφρικής, έκαναν λόγο για «επανάσταση», που «αλλάζει το χάρτη της περιοχής». Κανένας άλλος πέρα από το ΚΚΕ δε μιλούσε για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, που πατώντας σε υπαρκτά ζητήματα και την καταπίεση του λαού, υποδαυλίζουν αλλαγές καθεστώτων, που θα είναι καλύτερα προσαρμοσμένα στα συμφέροντά τους. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που επιδιώκουν άλλες διευθετήσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, με ανταγωνισμούς για τους δρόμους και τις πηγές ενέργειας. Στις 29/1/2011, ο Κ. Ήσυχος, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ και υπεύθυνος για την Εξωτερική πολιτική και Άμυνα, έλεγε σε δήλωσή του για την Αίγυπτο: «Η εξέγερση κατά του δικτατορικού καθεστώτος Μουμπάρακ στη χώρα του Νείλου παίρνει παλλαϊκές διαστάσεις. Τρίζει, από μια κλωστή πλέον κρέμεται το καθεστώς Μουμπάρακ. Η Αίγυπτος ενδεχόμενα βρίσκεται σε τροχιά απομάκρυνσης από "ξένους προστάτες". Πρόκειται για τη φυσική ηγέτιδα χώρα του Αραβικού κόσμου, πυλώνα ιμπεριαλιστικής "σταθερότητας" στην περιοχή, τις τελευταίες δεκαετίες. Πρόκειται για συγκλονιστικές ιστορικές εξελίξεις που ταράζουν τα θεμέλια των δογμάτων περί "νομοτέλειας μιας παγκοσμιοποιήμενης νεοφιλελεύθερης πραγματικότητας" (...) Μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα ξημερώνει στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη του 21ου αιώνα». Δυο χρόνια μετά, ο λαός της Αιγύπτου ματώνει από το νέο καθεστώς, όπως έγινε και με τους λαούς της Λιβύης, του Ιράκ, του Αφγανιστάν και αλλού, όπου πάτησαν τη μπότα τους οι ιμπεριαλιστές, είτε με το στρατό τους, είτε με τις μυστικές τους υπηρεσίες.

Σε όλα τα παραπάνω -αν και ενδεικτικά- το ΚΚΕ δικαιώθηκε στις εκτιμήσεις του. Γιατί; Επειδή η αντίληψη που έχει για το εργατικό-λαϊκό κίνημα, για τις αλλαγές που αυτό μπορεί και πρέπει να φέρει, είναι στον αντίποδα όλων των άλλων κομμάτων, που θέλουν το λαό χειροκροτητή της διαχείρισης του συστήματος των καπιταλιστών στη μια ή στην άλλη μορφή της. Σήμερα, αναγκαίοι είναι οι αγώνες που κατατείνουν στην αλλαγή τάξης στην εξουσία και εκεί πρέπει να συγκεντρώσει την προσοχή του ο λαός. Αγώνες με τέτοιο προσανατολισμό μπορούν να φοβίσουν το αστικό σύστημα, να καθυστερήσουν μέτρα, να ανοίξουν ρήγματα που είναι στο χέρι του λαού να τα διευρύνει και να γύρει την πλάστιγγα υπέρ του.

902.gr