Με αφορμή την ευαισθησία διαφόρων για τον «Ριζοσπάστη»

Κάτι παράξενα πράγματα: Το «νον πέιπερ» που δημοσίευσε η αριστερή «Αυγή» στις 28 Δεκέμβρη 2012 με υπογραφή της Α. Τζαρτζάνου για τη μείωση προσωπικού στον «Ριζοσπάστη», περιέχει αυτούσιο τμήμα κειμένου που δημοσιεύθηκε ανυπόγραφο στο δεξιό «Ελεύθερο Τύπο». Δεν πρόκειται για ιδεολογική ταύτιση ευαίσθητων ανθρώπων που τους οδήγησε να γράφουν για το ίδιο θέμα τις ίδιες λέξεις. Είναι απλά η επιλογή ενός μηχανισμού (του ίδιου μηχανισμού που εμφανίζεται πότε ως αριστερός και πότε ως δεξιός) που έχει λερωμένη τη φωλιά του και γνωρίζει πως δεν αντέχει μια ανοιχτή καθαρή ιδεολογική αντιπαράθεση με το ΚΚΕ για την καπιταλιστική κρίση, τις επιπτώσεις της, και τη μόνη δυνατή διέξοδο που υπάρχει για τους εργαζόμενους, την πάλη, δηλαδή, για την αφαίρεση της ιδιοκτησίας από τα μονοπώλια, την ανατροπή της εξουσίας τους.

Οι συντάκτες των σχετικών κειμένων έχουν απέναντί τους κοντά 4.000 απολύσεις από τις επιχειρήσεις Τύπου στη διάρκεια της κρίσης. 4.000 απολύσεις τις οποίες έχουν κάνει γαργάρα. Ο «Ελεύθερος Τύπος», μάλιστα, έχει αρθρογραφήσει για την ανάγκη συνολικά των καπιταλιστών να μειώσουν το εργατικό κόστος (έτσι χαρακτηρίζουν τους μισθούς των εργαζομένων). Για να καλύψει αυτήν τη συμφωνία με τις 4.000 απολύσεις, πετάει την μπάλα στην εξέδρα και γράφει για τον «Ριζοσπάστη», υποβάλλοντας την ιδέα ότι «αφού κάνει απολύσεις ως και το ΚΚΕ, είναι αγιασμένες όλες οι απολύσεις». Η άλλη βεβαίως, η «αριστερή», έχει απλήρωτους εργαζόμενους και στην «Αυγή» και στο ραδιόφωνό τους «Το κόκκινο» και το κάνει γαργάρα.

Γνωρίζουν, βεβαίως, και οι δύο ότι το ΚΚΕ δεν αγοράζει στην πιάτσα εργατική δύναμη και κατά συνέπεια δεν μπορεί να καταβάλλει μισθούς για ένα εμπόρευμα που ποτέ δεν αγόρασε και δε θα αγοράσει.

Γνωρίζουν ότι τα χρήματα που δίνονται στους συντρόφους που τραβιούνται από την παραγωγή, για να καλύψουν ανάγκες της λειτουργίας του Κόμματος (τέτοια είναι και η έκδοση του «Ριζοσπάστη»), είναι αποζημιώσεις που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να είναι μεγαλύτερες από τη δυνατότητα που παρέχουν τα έσοδα του Κόμματος, δηλαδή το ένα, συν ένα, συν ένα, συν ένα ευρώ που συγκεντρώνουν με καθημερινή εξόρμηση τα μέλη του Κόμματος, δηλαδή το ένα, συν ένα, συν ένα, συν ένα ευρώ που καταθέτουν στο ΚΚΕ χιλιάδες εργάτες, αναγνωρίζοντας την ανάγκη αυτό το Κόμμα, το δικό τους Κόμμα, να μπορεί στοιχειωδώς να λειτουργεί έτσι που με επάρκεια να υπερασπίζεται τα συμφέροντα της εργατικής τάξης κι ακόμα καλύτερα με επάρκεια να μπορεί να λειτουργεί έτσι που οι αναλύσεις του, οι επεξεργασίες του να είναι ισχυρές, τέτοιες που να βοηθάνε την εργατική τάξη να αποκτήσει συνείδηση της ιστορικής θέσης της στην παραγωγή και κατά συνέπεια της ιστορικής αποστολής της για την απελευθέρωση συνολικά των λαϊκών στρωμάτων.

Γνωρίζουν ότι το ΚΚΕ είναι υποχρεωμένο να λειτουργεί χωρίς εξαρτήσεις από την αστική τάξη και άρα υποχρεωμένο να διαχειρίζεται το ταμείο του έτσι που να σέβεται κάθε σεντς που η εργατική τάξη προσφέρει για τη λειτουργία του Κόμματός της. Αρα, είναι υποχρεωμένο να διατηρεί το μηχανισμό του σε εκείνα τα επίπεδα που κάθε φορά του επιτρέπει το ταμείο του. Σ' αυτό το πλαίσιο, πριν απ' όλα τα επαγγελματικά στελέχη του Κόμματος, αλλά και το σύνολο των εργαζομένων που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο μετέχουν στη λειτουργία του Κόμματος, ζουν στα όρια και το επίπεδο που η ίδια η εργατική τάξη με τη συνεισφορά της στο ΚΚΕ καθορίζει και η ίδια βεβαίως ζει. Θα ήταν και πρόκληση, αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά. Και όμως οι εργαζόμενοι που δεν είναι κομματικά μέλη και δουλεύουν στο «Ριζοσπάστη» παίρνουν κανονικά με βάση τη Συλλογική Σύμβαση μισθό.

Γνωστά πράγματα όλα αυτά για τον συντάκτη του κειμένου, που διακινείται από το ένα έντυπο της αστικής τάξης στο άλλο, με ενδιάμεσους σταθμούς σε διάφορα «αριστερά» sites ή έντυπα, ώστε να αποκτά νομιμοποίηση.

Την κουβέντα γι' αυτά ακριβώς τα γνωστά πράγματα προσπαθεί να αποφύγει, μιλώντας για απολύσεις στον «Ριζοσπάστη». Ας διαβεβαιώσουμε, λοιπόν, και αυτόν και την εφημερίδα του, ότι ο «Ριζοσπάστης», το Οργανο της ΚΕ του ΚΚΕ, θα συνεχίσει να παλεύει για την ταξική απελευθέρωση των εργατών με τα ίδια ακριβώς μέσα, που κοντά 100 χρόνια τώρα τού παρέχει η ίδια η εργατική τάξη:

Με το ένα, συν ένα σεντς που απαιτείται για το καθημερινό ψωμοτύρι, αλλά και με τους εκατοντάδες ανταποκριτές στους χώρους δουλειάς και τις γειτονιές, ορισμένοι εκ των οποίων - ιστορικά έχει αποδειχτεί - αναδεικνύονται και σε συντάκτες του, ζώντας οι ίδιοι με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που ζουν και οι σύντροφοί τους εργάτες παντού όπου αναπτύσσεται η πάλη για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών και των κηφήνων που τους υπηρετούν.

Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ