Παγιδευμένοι στα αδιέξοδά τους

Μέτρα επί μέτρων που οδηγούν την εξαθλίωση στα όρια. Αλλά, «διά ταύτα»;

Αγωνία! Ζητάνε συναίνεση με επίκληση του επόμενου κινδύνου: Να μην μπορούν παρά το τσάκισμα των εργατών να διαχειριστούν την κατάσταση. Τα αδιέξοδα στο φορολογικό και η προαγγελία νέων μειώσεων στις συντάξεις μαρτυρούν εκτός από την επίθεση στα εργατικά δικαιώματα και το στρίμωγμα που υπάρχει στο σύστημα.

Η απάντηση απ' τη σκοπιά των εργατών δεν μπορεί να 'ναι άλλη από την οργανωμένη πάλη για να οξυνθεί η αντίθεση, να οδηγηθεί στο απόλυτο αδιέξοδο το σύστημα, ενώ ταυτόχρονα θα οικοδομούνται τα φύτρα της νέας εξουσίας, της λαϊκής.

***

Οι καπιταλιστές είναι υποχρεωμένοι να βαδίσουν απ' τη μια χαροτρομάρα στην άλλη, καθώς ο μεταξύ τους ανταγωνισμός καλά κρατεί. Προσπαθούν να τα βγάλουν πέρα τσακίζοντας την εργατική τάξη, αλλά παράλληλα γνωρίζουν πως δεν έχει τέλος ο ανταγωνισμός καθώς πάντα κάποιος απέναντι θα εξασφαλίζει καλύτερες συνθήκες κερδοφορίας.

Προσπαθούν να μειώσουν τους κινδύνους ενός «ατυχήματος» βγάζοντας απ' τη μέση όσο μπορούν τον παράγοντα «εργατική πάλη». Τη φυσιολογική δηλαδή τάση του ανθρώπου να αντιδρά όταν βλέπει από τα χέρια του να παράγονται όλο και περισσότερα αλλά αυτός να δυστυχεί.

***

Τα πράγματα έχουν ξεφύγει από το σημείο του να επιβεβαιώνουν απλά τις αναλύσεις του ΚΚΕ για τα όρια του συστήματος. Οι ίδιοι οι καπιταλιστές γνωρίζουν πως η βάρκα δεν πάει μακριά. Και προσπαθούν να κρατήσουν σε μια μασχάλη πολλά καρπούζια: Και τα κέρδη να αυξάνουν και οι εργάτες να λένε σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω.

Οσο κι αν κατοχυρώνουν το δικαίωμά τους να εξαθλιώνουν την εργατική τάξη δεν μπορούν να λύσουν το γόρδιο δεσμό που δημιουργεί αυτή η κατάσταση: Να αυξάνεται διαρκώς ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος και να μειώνεται διαρκώς η τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης.

Λύση στο γόρδιο δεσμό μπορεί να δώσει μόνο η εργατική τάξη με την πάλη της, κόβοντας «με το σπαθί» ό,τι την συνδέει με το καπιταλιστικό κέρδος. Αφαιρώντας, δηλαδή, την ιδιοκτησία από τα μέσα παραγωγής, επιβάλλοντας μέσα από τη δική της εξουσία τη δική της οικονομία.

Οσο αυτή θα είναι η μόνη προοπτική - και είναι διαρκώς από δω και πέρα η μόνη προοπτική - τόσο θα οξύνεται ο αντικομμουνιστικός αγώνας. Ηδη ακροβολίζονται διάφοροι που ζητάνε από την εργατική τάξη να ξεχάσει την ιστορική κατάκτησή της, το Κομμουνιστικό Κόμμα, και να κοιτάξει πώς θα συμβάλει στη λειτουργία της δημοκρατίας, δηλαδή στη συνέχιση της εκμετάλλευσης με ρυθμιστή το κράτος των καπιταλιστών.

***

Κανείς εκτός από τους οργανωτές δεν ξέρει το στόχο της έκρηξης στο «Mall». Ορατές όμως είναι ορισμένες επιδιώξεις. Οι αφροί που βγάζουν ορισμένα άρθρα μιλώντας για «εσχάτη προδοσία» και η στοχοπροσήλωση άλλων που μ' αφορμή την έκρηξη στο «Mall» ξερνάνε χολή για το σοσιαλισμό που γνώρισε η εργατική τάξη, μαρτυρούν και τον οργανωτή και το στόχο του.

Ενώ δεν ξέρουν (ή μήπως ξέρουν;) ποιος έβαλε τη βόμβα, τον χρεώνουν ήδη στην πάλη της εργατικής τάξης για τη δική της εξουσία - οικονομία. Ζητάνε να επικρατήσει άκρα του τάφου σιωπή.

Για το εργατικό κίνημα εκτός από αύξηση της επαγρύπνησης απέναντι σε κάθε είδους προβοκάτσιες, οι πρόδηλες στοχεύσεις της αστικής τάξης σημαίνουν ακόμα μεγαλύτερη ένταση της προσπάθειας για τη λαϊκή συσπείρωση που θα απειλεί στο φως της μέρας κατευθείαν την αστική εξουσία.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ