Το παράδειγμα και της Τυνησίας

Οι νέες διαδηλώσεις στην Τυνησία με αφορμή τη δολοφονία, τη Δευτέρα, του πολιτικού της αντιπολίτευσης Τσόκρι Μπέλαϊντ, του κόμματος «Δημοκράτες Πατριώτες», σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, δείχνει ότι στη χώρα αυτή, απ' όπου ξεκίνησε η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» το 2010, δεν ήρθε άνοιξη, όπως και στην Αίγυπτο, με τις σημερινές αιματοχυσίες. Τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΝ μιλούσαν τότε για «κοσμογονία» και «αλλαγή προς τη δημοκρατία» στις χώρες της Β. Αφρικής, έκαναν λόγο για «επανάσταση», που «αλλάζει το χάρτη της περιοχής». Κανένας άλλος πέρα από το ΚΚΕ δε μιλούσε για τα ιμπεριαλιστικά σχέδια στην περιοχή, που, πατώντας σε υπαρκτά ζητήματα και στην καταπίεση του λαού, υποδαυλίζουν αλλαγές καθεστώτων, που θα είναι καλύτερα προσαρμοσμένα στα συμφέροντά τους. Ιδιαίτερα σε μια περίοδο που επιδιώκουν άλλες διευθετήσεις στην ευρύτερη Μέση Ανατολή, με ανταγωνισμούς για τους δρόμους και τις πηγές Ενέργειας. Ο Κ. Ησυχος, του ΣΥΝ, έλεγε τότε: «Η εξέγερση κατά του δικτατορικού καθεστώτος Μουμπάρακ στη χώρα του Νείλου παίρνει παλλαϊκές διαστάσεις. Τρίζει, από μια κλωστή πλέον κρέμεται το καθεστώς Μουμπάρακ. Η Αίγυπτος ενδεχόμενα βρίσκεται σε τροχιά απομάκρυνσης από "ξένους προστάτες". Μια νέα γεωπολιτική πραγματικότητα ξημερώνει στον παγκόσμιο πολιτικό χάρτη του 21ου αιώνα».

Αυτή η διαδικασία δεν ήταν παρά ο απαραίτητος αστικός εκσυγχρονισμός των καθεστώτων της περιοχής της Βόρειας Αφρικής, για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους οι μονοπωλιακοί όμιλοι στην Ενέργεια, τους δρόμους μεταφοράς της και τα γεωστρατηγικά περάσματα. Ετσι, χειραγωγώντας και την εύλογη λαϊκή οργή από τα αυταρχικά καθεστώτα, οι αστικές τάξεις με τη στήριξη των ιμπεριαλιστών συνέβαλαν στην ανατροπή των πρώην συμμάχων τους, όπως ο Μπεν Αλι, ο Μουμπάρακ, στα πλαίσια των ανταγωνισμών με Ρωσία, Κίνα, Ινδία κ.λπ.

Επομένως δεν πρόκειται για καμία «άνοιξη» για το λαό, αλλά για διαιώνιση του καθεστώτος της εκμετάλλευσης. Πολύ περισσότερο, είναι φανερό ότι δεν πρόκειται για επανάσταση, όπως οι οπορτουνιστές του ΣΥΡΙΖΑ υποστήριζαν. Επανάσταση σημαίνει κοινωνικό άλμα, αλλαγή τάξης στην εξουσία, σημαίνει ανατροπή του καπιταλισμού και κατάκτηση της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη. Στις χώρες αυτές η εξουσία και τα μέσα παραγωγής παραμένουν στα χέρια της αστικής τάξης, μέσα από κυβερνήσεις που εφαρμόζουν το ίδιο αντιλαϊκή πολιτική και οι λαοί υποφέρουν. Αρα, όσο το λαϊκό κίνημα δε θέτει το ζήτημα της αμφισβήτησης του καπιταλιστικού συστήματος, της αλλαγής τάξης στην εξουσία, της σύγκρουσης με την εξουσία του κεφαλαίου, και περιορίζεται σε αλλαγή διαχειριστών, οι εξελίξεις μπορούν να ελέγχονται και να κερδίζουν τα μονοπώλια.

Τα παραδείγματα της Τυνησίας, της Αιγύπτου, της Λιβύης, που σπαράσσονται από εσωτερικές αντιπαραθέσεις επίδοξων διαχειριστών, αποκαλύπτουν ότι η λεγόμενη «Αραβική Ανοιξη» εντάσσεται στις ιμπεριαλιστικές στοχεύσεις του σχεδίου για τη «νέα Μέση Ανατολή», που αναπτύχθηκε πιο συστηματικά από το 2004, περιλαμβάνει από τη Βόρεια Αφρική ως το Ιράν και εμφανίστηκε από όλους τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς και μηχανισμούς (ΝΑΤΟ, ΕΕ, G8 κ.λπ.) ως δήθεν «διαδικασία εκδημοκρατισμού». Κρίσιμο ζήτημα και στην Τυνησία και σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο για την εργατική τάξη και άλλα λαϊκά στρώματα είναι η πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου για να μπορούν να απολαύσουν τον πλούτο που παράγουν. Που σημαίνει ισχυρό εργατικό κίνημα, άρα και ισχυρά κομμουνιστικά κόμματα, πρωτοπορία στην πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ