Η απεργία στις 6 Νοέμβρη δεν είναι «άλλη μια απεργία»

Του Γιάννη Πρωτούλη*

Πάνω από 150 πρωτοβάθμια σωματεία, καθώς επίσης εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες έχουν ήδη πάρει αποφάσεις συμμετοχής στην πανεργατική απεργία στις 6 Νοέμβρη. Οργανώνουν συνελεύσεις και συζητήσεις για την επιτυχία της απεργίας.

 Τα Σωματεία που είναι ενταγμένα στο ΠΑΜΕ, με τις διοικήσεις τους μπροστά, βρίσκονται καθημερινά σε εργασιακούς χώρους, ενημερώνοντας, προσπαθώντας να υπερβούν τα εμπόδια που βάζουν εργοδότες για την επαφή των εργαζόμενων με τα συνδικάτα, για την οργάνωση της απεργίας. Αποκαλύπτουν τα νέα μέτρα που έρχονται, οργανώνουν την αντίσταση στην επίθεση της μεγαλοεργοδοσίας που στην κυριολεξία έχει ξεσαλώσει, συζητούν για την πολιτική κατάσταση, τη διέξοδο.

 Στις γειτονιές, οι λαϊκές επιτροπές καλούν τους ανέργους να διεκδικήσουν την επιβίωσή τους, οργανώνουν την αλληλεγγύη. Τα σωματεία συνταξιούχων είναι στο δρόμο, με οργάνωση και αντοχή που προκαλεί το θαυμασμό, πηγή αισιοδοξίας, και τον παραδειγματισμό σε πολύ νεότερους. Αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, γυναικείοι σύλλογοι, φοιτητές, σπουδαστές δίνουν το δικό τους «παρών» με τα ιδιαίτερα ζητήματά τους, κόντρα στις κάθε είδους δυσκολίες και εμπόδια. Χιλιάδες πρωτοπόροι μαχητές και μαχήτριες της ταξικής πάλης, ανοίγουν δρόμους, κρατούν αναμμένες τις μηχανές της ταξικής πάλης, οικοδομούν τη λαϊκή συμμαχία, παλεύουν ακούραστα για την ανασύνταξη του κινήματος.

Δεν είναι μόνιμη η υποχώρηση των αγώνων

 Ο φόβος σε όσους δουλεύουν, και στο χώρο τους το Συνδικάτο είναι αδύνατο ή είναι στα χέρια της εργοδοσίας, είναι παραλυτικός, «μη χαθεί η δουλειά»... Σε άλλους, μαύρη απελπισία, «δε γίνεται τίποτα»... Τα ψέματα βουνό, καθένας πιάνει και από ένα για να δικαιολογήσει τη στάση του. Οι κομμουνιστές κάθε μέρα στη δουλειά και τη γειτονιά μοιραζόμαστε με το λαό φόβους και ελπίδες, τραβώντας ο καθένας το δικό του Γολγοθά, με την ανεργία, τα χρέη, τα τόσα βάσανα.

 Πρόεδροι σωματείων άνεργοι, απολυμένοι, άφραγκοι, παρακολουθούν με υπομονή και κατανόηση πολλά σκυλιά που αμολήθηκαν τελευταία και γαβγίζουν για τα αφεντικά τους. «Οι συνδικαλιστές τα παίρνουν», «εσάς σας πληρώνει το Κόμμα», «οι απεργίες φταίνε για την ανεργία», «τα συνδικάτα φταίνε»... Δεν είναι η πρώτη φορά, όμως τώρα φαίνεται καθαρά ότι υπάρχει σχεδιασμός, συντονισμένες ενέργειες.

 Μόνο μέσα στον Οκτώβρη: Δηλώσεις Σαμαρά από τις ΗΠΑ για την αντιμετώπιση του «εξτρεμισμού» όσων παλεύουν για αποδέσμευση της χώρας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Ενσωμάτωση του τρομονόμου με ψήφο στήριξης και από τον ΣΥΡΙΖΑ. Τροπολογία που ποινικοποιεί την απειθαρχία στις πολιτικές αποφάσεις της ΕΕ. Βιομηχανία συνδικαλιστικών διώξεων. Απάντηση υπουργών στα δίκαια αιτήματα με αντικομμουνισμό κ.ά. Ολα καλλιεργούν με ένταση το έδαφος για μεγαλύτερο χτύπημα στο εργατικό κίνημα.

 Αυτή η μία όψη, αντίδραση σε όλη τη γραμμή. Χρυσαυγίτες ένστολοι ή με πολιτικά, που κράζουν για μέτρα ενάντια στο εργατικό κίνημα, ξερνούν αντικομμουνισμό, ζητούν καταδίκες συνδικάτων και συνδικαλιστών, στήνουν βιομηχανία διώξεων. Δεν μπορεί να υπάρξει τίμιος συνδικαλιστής που να μην καταδικάσει αυτό που επιχειρούν να κάνουν με δίκες - καρμπόν. Να φοβίσουν, να τρομοκρατήσουν, να πουν «τα κεφάλια μέσα», στην ολομέτωπη επίθεση που βρίσκεται σε εξέλιξη να επικρατήσει σιγή νεκροταφείου.

 Τι σημαίνουν όλα αυτά; Φανερώνουν και την ανησυχία τους, τον αληθινό τους φόβο. Τα μέτρα συνεχίζονται, η σκληρότητά τους είναι πρωτοφανής. Η προπαγάνδα των ψεύτικων ελπίδων δεν μπορεί να κρύψει την αληθινή ζωή. Αν πίστευαν στη μονιμότητα της υποχώρησης των εργατικών αγώνων, στην ολοκληρωτική παράδοση των εργατών, στην επικράτηση καθολικής ηττοπάθειας, ούτε ανησυχία θα είχαν, ούτε μέτρα θα έπαιρναν.

 Μια 24ωρη απεργία, βεβαίως, δε φέρνει τον κόσμο ανάποδα, ή καλύτερα η απεργία που έχουμε μπροστά μας, δεν έχει κανείς την αυταπάτη ότι θα ανατρέψει σε λίγες ώρες την πορεία της αντιλαϊκής πολιτικής. Ομως, οι από πάνω φοβούνται και μία διαδήλωση, και μία κινητοποίηση ενός μόνο κλάδου. Απόδειξη ότι επιτίθενται με μανία, ξοδεύουν υπέρογκα ποσά σε συνθήκες κρίσης για να δυσφημήσουν συνδικάτα, αγώνες εργαζομένων με πληρωμένα ρεπορτάζ, εκπομπές, σχολιαστές, άρθρα επί άρθρων.

 Μία μόνο ματιά στο τι γράφουν και τι λένε για όποιον διαμαρτύρεται είναι αρκετή. Γίνεται πρώτη είδηση με πανηγυρισμούς ότι «μόνο 300 από τους διοικητικούς υπαλλήλους στα πανεπιστήμια δεν έστειλαν τα στοιχεία τους για να αξιολογηθούν»! Κάθε λίγο και λιγάκι παρουσιάζουν τα έργα και τις ημέρες ενός δικού τους συνδικαλιστή, επιδιώκοντας να δείξουν ότι όλοι είναι σαν τα μούτρα τους.

Τίποτα δε μένει ασάλευτο

Ο φόβος δε βρίσκεται μόνο στην πλευρά των εργατών, των ανέργων, του λαού που υποφέρει. Υπάρχει και ο φόβος της δυναμικής των κοινωνικών αγώνων που μπορεί να διαμορφωθεί κάτω από την εξέλιξη των πραγμάτων, την εξέλιξη της κρίσης.

 Η ζωντανή πραγματικότητα δείχνει ότι τίποτα δε μένει ακίνητο, ασάλευτο. Το πέπλο του φόβου, συντηρητικών και αντιδραστικών αντιλήψεων, οι αυταπάτες και οι ψεύτικες ελπίδες δεν μπορούν να κρύψουν ότι η πολιτική συζήτηση στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, δεν σταματά, παραμένει ξαναμμένη. Με όλα τα μέσα: Τις ατελείωτες συγχύσεις, τα ψέματα, τις εύκολες ερμηνείες. Τις εκφράσεις που πηγαίνουν από στόμα σε στόμα και αλλάζουν από μέρα σε μέρα, από βδομάδα σε βδομάδα: «Δεν υπάρχουν ηγέτες να εμπνεύσουν», το μότο των τελευταίων ημερών.

Σε όλους σχεδόν τους κλάδους ξεπηδούν εστίες αγώνων κάτω από το βάρος οξύτατων προβλημάτων, από την κρίση που δε σταμάτησε να χτυπά, την εργοδοσία που επιτίθεται, τα απανωτά αντεργατικά μέτρα της συγκυβέρνησης. Μεγάλοι και μικροί χώροι που δείχνουν ότι υπάρχουν εργαζόμενοι που δεν είναι διατεθειμένοι να πάνε σαν πρόβατα επί σφαγή. «Coca - Cola», ΕΒΓΑ, «Μαλτέζος», «Olympic Catering», «Practiker», «Ωθηση», Ψυχιατρικά Νοσοκομεία είναι ορισμένοι μεγάλοι εργασιακοί χώροι που κινητοποιήθηκαν τη βδομάδα που πέρασε. Είναι δεκάδες οι εστίες αντίστασης.

 Αυτοί οι αγώνες να γίνουν γνωστοί στους ίδιους τους κλάδους. Τα αιτήματά τους, η απόφασή τους για αγώνα. Να γίνουν αντικείμενο συζήτησης, στήριξης, παράδειγμα, όχημα συντονισμού, όση και αν είναι η διάρκειά τους, η άσκηση πίεσης που θα πετύχουν, η αποτελεσματικότητα. Την επόμενη κιόλας μέρα, ακριβώς τα ίδια θα απασχολούν άλλους εργαζόμενους, στον ίδιο ή άλλο κλάδο.

 Αυτό θα συνεχιστεί, γιατί θα συνεχίσει να υπάρχει η αντικειμενική κατάσταση. Οι καπιταλιστές και τα επιτελεία τους, τα αστικά κόμματα και οι άνθρωποί τους, οι συνδικαλιστές τους και τα ισχυρά μέσα που διαθέτουν για τη διαμόρφωση της γνώμης του λαού, είναι και αυτοί μπλεγμένοι στις τεράστιες αντιθέσεις και αντιφάσεις, ούτε όλα μπορούν να τα ελέγξουν, ούτε όπως επιθυμούν να τα κατευθύνουν. Αν ήταν διαφορετικά, θα απέφευγαν και την κρίση, θα αντιμετώπιζαν την έκταση και τις συνέπειές της. Ούτε παντοδύναμοι, ούτε πανίσχυροι είναι.

Παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα η απεργία

 Η 24ωρη απεργία μπορεί να συντονίσει καλύτερα τους αγώνες που είναι σε εξέλιξη, να εντάξει και νέες δυνάμεις στον αγώνα, να ανοίξει νέα μέτωπα.

 Είναι η παρέμβαση του λαϊκού παράγοντα σε σύνθετες διεργασίες. Οι επιλογές που έχει ο λαός δεν είναι πολλές. Μπορεί να καθίσει στη γωνία να παρακολουθεί τα «πήγαινε έλα», τις Συνόδους Κορυφής, τις διαπραγματεύσεις με την τρόικα. Δε συζητούν την ανακούφισή του. Το αντίθετο παζαρεύουν, προς όφελος των κερδών μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Είναι επομένως η στιγμή να ξαναδηλώσει την παρουσία του, την αντίθεσή του με τον πιο σαφή τρόπο.

 Η επιτυχία της απεργίας, σε αυτές τις συνθήκες, θα δώσει αυτοπεποίθηση για την οργάνωση των επόμενων αγώνων, για τον πολλαπλασιασμό των εστιών αντίστασης, το συντονισμό τους. Θα βγάλει φόβο από τη μεριά των εργατών, θα μεταδώσει μεγαλύτερη ανησυχία στο άλλο στρατόπεδο. Θα πολλαπλασιάσει τα ρήγματα, τις αντιθέσεις.

 Είναι και αυτοί ανήσυχοι. Γιατί 30 βουλευτές της ΝΔ τάχα μου διαδηλώνουν στο υπουργείο Οικονομικών; Γιατί άλλοι «βγαίνουν στα κεραμίδια» ενάντια σε νέα δήθεν μέτρα; Διαδίδοντας συνεχώς ότι με τις απεργίες δε βγαίνει τίποτα, ξορκίζουν το φόβο τους...

 Η επιτυχία της απεργίας μπορεί να ανοίξει με τον καλύτερο τρόπο, στη δράση και την πορεία της πάλης, μέσα στους χώρους δουλειάς που αυτή οργανώνεται, τη συζήτηση για την ανασύνταξη του εργατικού, λαϊκού κινήματος.

 Η ίδια η απεργία και τα συμπεράσματα από αυτή μπορούν να αξιοποιηθούν. Ποιοι αγωνίζονται, ποιοι υπονομεύουν. Τι κάνει κάθε δύναμη. Ηδη υπάρχουν πολλά, τόσο για τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό παλαιάς κοπής, όσο και της νέας. Θα επανέλθουμε με πολύ πλούσιο υλικό μετά την απεργία.

 Αυτός ο προβληματισμός είναι ανάγκη να δεθεί με την πολιτική συζήτηση που ήδη υπάρχει. Ποιο κίνημα μπορεί να συγκρουστεί αποφασιστικά, με τόλμη και αποτελεσματικότητα, με τι στόχους, ποιους συσχετισμούς. Τι σημαίνει πολιτική αλλαγή; Οι αποφάσεις του ΚΚΕ για την ανασύνταξη του κινήματος θέτουν νέα καθήκοντα σε νέες συνθήκες, αναγκάζουν και τους υπόλοιπους να τοποθετηθούν.

Η 6η Νοέμβρη δεν είναι άλλη μια απεργία...

*Ο Γ. Πρωτούλης είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ

Αναδημοσίευση του άρθρου από τον Κυριακάτικο Ριζοσπάστη 3 Νοέμβρ