Ομιλία της Ελένης Μπέλλου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, στο 18ο Φεστιβάλ ΚΝΕ-«ΟΔΗΓΗΤΗ» με θέμα: «Δεν πάει άλλο έτσι πια! Αλλά διέξοδος ποια είναι;»
 |
Αλλά στο «ποια είναι η διέξοδος», συναντάτε πολιτικές σκέψεις και επιλογές που μοιάζουν διαφορετικές και εναλλακτικές μεταξύ τους σε σχέση με τις λαϊκές ανάγκες.
Αυτό φάνηκε και στα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών, στις μεγάλες μετακινήσεις που έγιναν, με μεγαλύτερη αυτή από ΠΑΣΟΚ προς ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και από το ΚΚΕ προς το ΣΥΡΙΖΑ, πιστεύοντας ότι υπάρχει δυνατότητα διαφορετικής διεξόδου από το ΣΥΡΙΖΑ σε σχέση με τη «διέξοδο» του ΠΑΣΟΚ.
Το ίδιο και η μετακίνηση από το ΠΑΣΟΚ προς τη ΔΗΜΑΡ, πιστεύοντας ότι μπορεί η ΔΗΜΑΡ να γίνει συντελεστής μιας διαφορετικής πολιτικής διεξόδου από την κρίση, να εγγυηθεί κάποια συγκράτηση στην επίθεση που δέχεται το λαϊκό εισόδημα.
Ακόμα και η ψήφος προς τον Καμμένο ή τη «Χρυσή Αυγή» εξέφραζε την άποψη ότι η αντιμετώπιση της οικονομικής κρίσης, η παραμονή στην EE μπορεί να γίνει με περισσότερο «εθνικιστική», «πατριωτική» πολιτική. Υπάρχουν κι άλλου τύπου «εθνικιστές», όχι ακροδεξιάς ή φασιστικής ιδεολογίας αλλά «αριστερόχρωμης», που πιστεύουν σε μια αυτοδύναμη εθνική ανάπτυξη έξω από την EE, με καπιταλισμό.
Εντυπώσεις για διαφορετικές εναλλακτικές πολιτικές διεξόδου δημιουργεί και η σημερινή συζήτηση μεταξύ των κομμάτων της συγκυβέρνησης περί «κόκκινων γραμμών» σε σχέση με τις περικοπές στο λαϊκό εισόδημα ή και η συζήτηση με κόμματα της αντιπολίτευσης. Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των κομμάτων είναι η αναφορά στην «ανάπτυξη», σχεδόν όλοι λένε «να μην επιστρέψουμε στην οικονομία του 1950» και από κει και πέρα παίζουν με μη οριζόντιες περικοπές μισθών / συντάξεων / κοινωνικών υπηρεσιών, με «επιμήκυνση», αλλά κυρίως τη «διάσωση της χώρας μέσα στο ευρώ».
 |
Αλλά αυτά δεν αλλάζουν τη γενική κατεύθυνση, ΔΕ συνιστούν παραλλαγμένη πολιτική διεξόδου από την οικονομική κρίση.
Αυτό δε σημαίνει ότι κατά διαστήματα δεν υπάρχουν παραλλαγμένες αστικές πολιτικές, πάνω στις οποίες εμφανίζονται και νέα αστικά κόμματα.
Μέσα στην εξουσία του κεφαλαίου γεννιούνται και πεθαίνουν αστικά κόμματα, κατά μεγάλα διαστήματα αλλάζει όχι μόνο το αστικό πολιτικό σκηνικό, αλλά και η μορφή του πολιτεύματος, το Σύνταγμα κλπ.
Από τι εξαρτάται
Μια παραλλαγμένη αστική πολιτική διεξόδου από οικονομική κρίση, από ιμπεριαλιστικό πόλεμο κυρίως δεν εξαρτάται από την εμφάνιση νέων κομμάτων ή νέων ηγετών τους, δηλαδή δεν εξαρτάται από το Σαμαρά αντί του Παπανδρέου ή του Τσίπρα αντί του Βενιζέλου κλπ., τότε από τι εξαρτάται;
Και τι ακριβώς μπορεί να θεωρηθεί διαφορετική πολιτική διεξόδου, π.χ. από την οικονομική κρίση και το δημόσιο χρέος στις μέρες μας;
Εξαρτάται:
-- Ποια ακριβώς παραλλαγμένη πολιτική θα εφαρμοστεί, εξαρτάται από τις ανάγκες συνολικά του κεφαλαίου, δηλαδή τις γενικές του ανάγκες, αλλά και από τις ιδιαίτερες ανάγκες στη συγκεκριμένη περίοδο, π.χ. εφοπλιστικό στην Ελλάδα, 6η χώρα παγκοσμίως με ελληνική σημαία, Ελληνες εφοπλιστές πιο πάνω.
-- Συνδέθηκε η Ελλάδα με την ΕΟΚ το 1961, εντάχθηκε το 1981, μπήκε στην Ευρωζώνη το 2001, γιατί αυτές οι επιλογές τότε συνέφεραν το κεφάλαιο, τις συμμαχίες του, το στέριωμα της εξουσίας του στην Ελλάδα, την επέκτασή του έξω από τα όρια της ελληνικής αγοράς, ακόμα κι αν κάποιοι καπιταλιστές καταστρέφονταν.
Το ίδιο καλά εξυπηρετήθηκαν αυτές οι ανάγκες από τον Κ. Καραμανλή της ΕΡΕ και της ΝΔ, με το Γ. Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ.
-- Τι άλλαξε σήμερα για το κεφάλαιο; Δεν το συμφέρει να μείνει η Ελλάδα στην Ευρωζώνη;
-- Γενικά το συμφέρει, αλλά καπιταλισμός σημαίνει αντιθέσεις, αντιφάσεις, ανισομετρία, κρίσεις.
Κι αυτό που χτες ήταν ολοκάθαρο συμφέρον για το κεφάλαιο, που παρουσιαζόταν ως πανεθνικός στόχος, γιατί φαινόταν στέρεο - ρεαλιστικό, σήμερα ή αύριο μετατρέπεται στο αντίθετο του, γίνεται ανίσχυρο, αμφίβολο.
Κι αυτό δεν αφορά μόνο την Ελλάδα στην Ευρωζώνη αλλά και ολόκληρη την Ευρωζώνη.
-- Τότε έρχεται ένα κόμμα να το εμφανίσει σαν δική του επιλογή κι επειδή πρέπει να κερδίσει τη λαϊκή πλειοψηφία, μιλά για λογαριασμό και του λαϊκού συμφέροντος.
Δεν είναι τυχαίο ότι σε βαθιές οικονομικές κρίσεις στη διακυβέρνηση ήρθαν κόμματα που είχαν κάποιες εργατικές - λαϊκές ρίζες, τα λεγόμενα «σοσιαλδημοκρατικά» ή σοσιαλιστικά, αλλά ήρθαν και «εθνικιστικά» / εθνικοσοσιαλιστικά κόμματα, όπως ο Χίτλερ στη Γερμανία το 1933, που κι αυτά χρησιμοποιούσαν λαϊκά συνθήματα.
Ξέρουμε ότι πολύς κόσμος με αριστερές ανησυχίες, σήμερα έχει εναποθέσει/στηρίζει κάποιες ελπίδες του στο ΣΥΡΙΖΑ ως «αριστερό» κόμμα:
Λαϊκός κόσμος κόσμος που ακολουθούσε το ΠΑΣΟΚ.
Νέοι που ψήφισαν για πρώτη φορά.
Κόσμος που ψήφισε ΚΚΕ το Μάη ή και το 2009 ή και παλιότερα.
Και κάποιοι που ψήφισαν ΚΚΕ ή ΔΗΜΑΡ ή ΠΑΣΟΚ, ΝΔ ή και κάτι άλλο τον Ιούνη, σήμερα να σκέφτονται: «Δεν ψήφιζα ΣΥΡΙΖΑ να ερχόταν πρώτο κόμμα, να έκανε κυβέρνηση, μήπως διαπραγματευόταν καλύτερα μέσα στην EE, μήπως είχε καλύτερες συμμαχίες και, τέλος τέλος, αν έβλεπε τα σκούρα, θα την έσπαγε τη Δανειακή Συμφωνία, αφού το λένε ανοιχτά κάποια στελέχη του: "δε χάλασε κι ο κόσμος με επιστροφή σε εθνικό νόμισμα"».
Αυτές οι πολιτικές επιλογές που εκφράζουν σύγχυση από την άποψη του λαϊκού συμφέροντος, ταυτόχρονα διαμορφώνουν αρνητικό συσχετισμό απέναντι στην επίθεση του κεφαλαίου, θρέφουν και απογοήτευση, μοιρολατρία, αναμονή, αδιέξοδο στην πολιτική σκέψη και στάση ζωής, οδηγούν σε άσφαιρες κινητοποιήσεις, άμαζες και αποσπασματικές απεργίες.
Τι υπόσχεται ο ΣΥΡΙΖΑ ως αντιπολίτευση;
Πατά -περισσότερο απ' ό,τι προεκλογικά- σε δύο βάρκες, της Ευρωζώνης και εκτός αυτής. Προεκλογικά ήταν με τη διάσωση της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, προβάλλοντας το νέο συσχετισμό που θα έφερνε ο Γάλλος σοσιαλδημοκράτης Ολάντ αντί του Σαρκοζί.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, ενώ ουσιαστικά ΔΕΝ έχει τίποτα διαφορετικό να εκφράσει σε σχέση με το «μέσα στην Ευρωζώνη», παρά εύκολα λόγια, «διαπραγμάτευση», «εθνική περηφάνια», «ισοτιμία», προσπαθεί να πείσει το κεφάλαιο ότι μπορεί να παίξει πρωταγωνιστικό κυβερνητικό ρόλο στο «έξω από το ευρώ», βεβαίως με κινητήρια δύναμη το κεφάλαιο, εξ ου και η γνωστή τοποθέτηση του Τσίπρα «Και τι έγινε αν γίνουμε Αργεντινή;».
Μια πολιτική διαχείρισης της κρίσης του δημόσιου χρέους εκτός Ευρωζώνης είναι πράγματι σχετικά διαφορετική από τη σημερινή. Είναι παραλλαγμένη πολιτική μια κυβέρνηση να σπάσει τη Δανειακή Συμφωνία, να σταματήσει για κάποιο διάστημα να πληρώνει τους ξένους δανειστές της, να κόψει νόμισμα η ΤτΕ κ.λπ., να κάνει το κράτος κάτι σαν κατάσχεση τραπεζών, ανεξάρτητα από το μετοχολόγιό τους, αυτό που λέει ο ΣΥΡΙΖΑ «δημόσιο έλεγχο στον τραπεζικό τομέα».
Επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ ΔΕΝ πειράζει το κεφάλαιο, γι' αυτό λέει «δώσ' μου ψήφο» χωρίς πρόγραμμα - θέσεις σύγκρουσης με τα καπιταλιστικά μεγαθήρια, ή λέει «κίνημα, στηρίζω αγώνες» ν' αλλάξει η κυβέρνηση, όχι ν' αλλάξει η κυριαρχία του κεφαλαίου.
-- Μη φανταστείτε ότι θα είναι πιο ελαφριά η εισοδηματική ή φορολογική πολιτική που θα συνοδεύσει την επιστροφή στο εθνικό νόμισμα ή θα μπει τέρμα στην επίθεση του κεφαλαίου ή πολύ περισσότερο θα επιστραφεί ό,τι αφαιρέθηκε.
Και στις δύο περιπτώσεις, δηλαδή μέσα ή έξω από το ευρώ, με όποιο κόμμα ή κόμματα στην κυβέρνηση, το κεφάλαιο, η πραγματική κοινωνική-οικονομική δύναμη για λογαριασμό της οποίας ασκείται η κυβερνητική πολιτική, θα έχει ανάγκη να γίνει πιο ανταγωνιστικό στη διεθνή αγορά, δηλαδή χρειάζεται όλες τις αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις που κάνουν φθηνότερη την εργατική δύναμη, χρειάζεται νέες περικοπές στις κοινωνικές δαπάνες, δηλαδή χρειάζεται σχεδόν όλα αυτά που συζητιούνται σήμερα ή και εφαρμόζονται από τις ΗΠΑ μέχρι την Ιαπωνία.
Διέξοδος υπάρχει
Εργατική - Λαϊκή διέξοδος από την οικονομική κρίση και από τον πόλεμο προϋποθέτει αλλαγή εξουσίας, ανατροπή της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και εξουσίας για να λυθεί η καπιταλιστική αντίφαση: κοινωνικοποιημένη παραγωγή - ατομική ιδιοκτησία.
Διέξοδος είναι να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία όλες οι υποδομές και τα μέσα μαζικής μεταφοράς, όλος ο φυσικός πλούτος - ορυκτός, δασικός, υδάτινος κ.λπ.
Να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία η γη, τα εργοστάσια, οι τηλεπικοινωνίες, οι τράπεζες, το συγκεντρωμένο εμπόριο, ο κατασκευαστικός τομέας.
Ο,τι ακόμα παραμένει σκόρπιο να συνεταιριστικοποιηθεί.
Να είναι αποκλειστικά δημόσιες και δωρεάν, χωρίς καμιά προϋπόθεση, οι υπηρεσίες Υγείας, Πρόνοιας, Παιδείας, Αθλητισμού.
Να οργανωθεί η παραγωγή και οι κοινωνικές υπηρεσίες μέσω του Κεντρικού Σχεδιασμού και να λειτουργούν με εργατικό-λαϊκό έλεγχο.
-- Τι σημαίνει Κεντρικός Σχεδιασμός;
Οχι μόνο οργάνωση της παραγωγής, των κοινωνικών υπηρεσιών, κατάργηση της ανεργίας.
Οχι μόνο κατάργηση της υποαπασχόλησης και ετεροαπασχόλησης, αλλά παρέχει σε όλους τους ανθρώπους, όχι μόνο της σχολικής ηλικίας, γενική μόρφωση, αλλά και ειδίκευση - επανειδίκευση.
Οχι μόνο εργασία και ικανοποιητικό ελεύθερο χρόνο, αλλά απαλλάσσει από τη σπατάλη του χρόνου του σε άχαρες δουλειές της αυτοσυντήρησης, αυτές που τα βάρη τους πέφτουν στη γυναίκα.
Παρέχει τη δυνατότητα δημιουργίας έξω από ένα στενό επαγγελματικό πλαίσιο, πολιτιστική, αθλητική δραστηριότητα.
Ο Κεντρικός Σχεδιασμός εξισορροπεί τον επιστημονικό-τεχνολογικό εξορθολογισμό με την κοινωνική ανάγκη. Π.χ. νέα επιστημονική-τεχνική ανακάλυψη βομβαρδισμού καρκινικών κυττάρων ΔΕΝ χωρά στην καπιταλιστική λογική των δαπανών υγείας.
-- Και τι είναι Εργατικός - Λαϊκός Ελεγχος;
Ο εργαζόμενος να έχει πληροφόρηση από τη διεύθυνση - διοίκηση, να έχει λόγο, να τον εκφράζει στη Συνέλευση του Τμήματός του, του τόπου εργασίας του, να εκλέγει, να ελέγχει και να ανακαλεί τους αντιπροσώπους του στο Εργατικό Συμβούλιο, στον κλάδο, πανελλαδικά.
Αυτή είναι η εργατική - λαϊκή εξουσία, η οποία δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον αστικό κοινοβουλευτισμό. Ο αστικός κοινοβουλευτισμός είναι για το εργατικό κόμμα, για την εργατική πολιτική άλλο ένα πεδίο πάλης κι όχι ένα όργανο της εργατικής εξουσίας.
Την ουσία της εργατικής-λαϊκής εξουσίας δίνει ο Γερμανός κομμουνιστής Μπρεχτ στο ποίημά του «Εγκώμιο στη μάθηση», από το οποίο προέρχεται η δεύτερη φράση του συνθήματος του Φεστιβάλ:
«Μάθαινε, άνθρωπε στο άσυλο!
Μάθαινε, άνθρωπε στη φυλακή!
Μάθαινε, γυναίκα στην κουζίνα!
Μάθαινε, εξηντάχρονε!
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία.
Ψάξε για σχολείο, άστεγε!
Προμηθεύσου γνώση, παγωμένε!
Πεινασμένε, άρπαξε το βιβλίο: είν' ένα όπλο.
Εσύ να πάρεις πρέπει την εξουσία».
Αυτή η εξουσία κατακτάται με τη συνειδητή οργανωμένη πάλη ενάντια στην εξουσία του κεφαλαίου, των μονοπωλίων, καταστρέφοντας τους μηχανισμούς τους, τις συμμαχίες τους όταν βρίσκονται σε φάση διαταραχής, αποδυνάμωσης.
Τι σημαίνει σχετικά με τη θέση της Ελλάδας στην ΕΕ.
To ζήτημα δεν είναι να βγεις από την Ευρωζώνη με το κεφάλαιο για το κεφάλαιο, αλλά ενάντια στο κεφάλαιο, εγχώριο και ξένο.
Αυτή η εξουσία δε χαρίζεται με υποσχέσεις για ανώδυνες λύσεις, ανώδυνες αλλαγές, με αριστερή πλειοψηφία στο αστικό Κοινοβούλιο, χωρίς σύγκρουση με βιομήχανους, τραπεζίτες, εφοπλιστές, με τη στήριξη των καναλιών και των εφημερίδων τους, των διευθυντάδων και των ρουφιάνων τους στους χώρους εργασίας, στους χώρους μάθησης, στους μηχανισμούς διοίκησης, βίας-καταστολής.
Ακόμα και σ' έναν ιμπεριαλιστικό πόλεμο, γιατί η Ελλάδα είναι μπλεγμένη στις αντιθέσεις - κουβάρι στη Μεσόγειο - Μέση Ανατολή, η έξοδος από τον πόλεμο, από την ξένη κατοχή, για να είναι προς όφελος του λαού πρέπει να γίνει με οργάνωση της πάλης έξω από τα κέντρα και τους μηχανισμούς της αστικής εξουσίας.
Πώς θα φθάσουμε
Σήμερα είναι πολλοί απελπισμένοι και λόγω της ανεργίας, της φτώχειας, αλλά και γιατί δε βλέπουν «φως στο τούνελ» ή ακόμα κι αυτοί που θέλουν να πιστέψουν στη δυνατότητα της νέας κοινωνίας χωρίς εκμετάλλευση, δε βλέπουν πώς θα φτάσουμε εκεί.
Να μιλήσω και πάλι με τα λόγια του Μπρεχτ από άλλο γραπτό του, που μου το θύμισε ένας φίλος του Κόμματος σε μια σύσκεψη μόλις λίγες μέρες μετά τις εκλογές του Ιούνη:
«Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι
είμαστε χαμένοι.
Φίλος σας είναι η αλλαγή
η αντίφαση είναι σύμμαχος σας.
Από το Τίποτα
πρέπει κάτι να κάνετε, μα οι δυνατοί
πρέπει να γίνουνε τίποτα.
Αυτό που έχετε, απαρνηθείτε το και πάρτε
αυτό που σας αρνιούνται!».
«Κάτι να κάνετε» με τις δικές σας παρεμβάσεις, με ρεαλιστική αισιοδοξία και τόλμη για την επιτυχία της πανελλαδικής απεργίας στις 26/09, με σύνθημα «Τέρμα οι θυσίες για την πλουτοκρατία».
Ναι, υπάρχει φόβος, κυρίως ο φόβος της απόλυσης, της ανεργίας, όσο δεν υπάρχει συνείδηση της δύναμης των πολλών, αλλά και της αναγκαιότητας για θυσίες που επενδύονται στην πραγματοποίηση της δυνατής, ρεαλιστικής προοπτικής μιας πραγματικά ανθρώπινης ζωής.
Οι ποιητές έχουν το χάρισμα να συμπυκνώνουν σ' ελάχιστες λέξεις την ουσία. Λέει ο δικός μας ποιητής, Φώτης Αγγουλές:
«Οσοι πεθαίνουν απ' την πείνα,
κι όσοι σκοτώνονται στον πόλεμο,
αν έρθουν όλοι
να σκάψουμε την έρημο,
θα γίνει περιβόλι».
Αυτό κάνει το ΚΚΕ και σε συνθήκες έρημου. Παλεύει για να έρθουν όλοι. Πρέπει και μπορούμε να το κάνουμε καλύτερα για να έρθουν πιο γρήγορα περισσότεροι, πιο σταθερά.
Γνωρίστε καλά, αυθεντικά την ιστορία του ΚΚΕ, την ιστορία του καπιταλισμού, την ιστορία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, την πορεία της ταξικής πάλης και πώς έφτασε στη νίκη της αντεπανάστασης, πώς εξελίσσεται σήμερα ο καπιταλισμός.
Τότε θα οπλιστείτε με τη δύναμη του ιστορικά αναγκαίου και δίκαιου αγώνα για το σοσιαλισμό, θ' αποκτήσετε γνώση και σθένος για ν' αντιμετωπίσετε, ν' ανατρέψετε την άρνηση, την απογοήτευση, τη μιζέρια που συχνά συναντάτε στον καθημερινό σας αγώνα.
Οσους νέους και νέες σας λένε ότι δεν ενδιαφέρονται για την πολιτική, γιατί όλα τα κόμματα τους έχουν απογοητεύσει, τους έχουν ξεγελάσει, όσους νέους σας λένε ότι δεν ενδιαφέρονται για το σωματείο, για τη διαδήλωση, την απεργία, γιατί στα χρόνια τους, στις δεκαετίες του 1990 και του 2000 δε θυμούνται κατακτήσεις, μόνο αφαίρεση κατακτήσεων και δικαιωμάτων, αυτούς τους νέους πρέπει να βοηθήσετε να γνωρίσουν, να διδαχθούν από την ιστορία, να μάθουν πως ΝΑΙ, οι κατακτήσεις των γονιών τους ήρθαν γιατί στη Γη, οι δυο μεγάλοι πόλεμοι του 20ού αιώνα έφεραν για πρώτη φορά σε κάποιους λαούς την έξοδο από την οικονομική κρίση και τον πόλεμο με εργατική εξουσία, πρώτα στη Ρωσία και έπειτα αλλού.
Οι καπιταλιστές, οι «δυνατοί», μπροστά στον κίνδυνο «να γινούνε τίποτα», αναγκάστηκαν σε παραχωρήσεις που είχαν όμως και το αρνητικό τους: Είχαν ημερομηνία λήξης. Γιατί είπαμε, τίποτα δε χαρίζεται, αλλά κατακτιέται.
Την ώρα που ο κορμός του καπιταλιστικού δέντρου ξεφλουδίζει από τις αντιθέσεις και τις αντιφάσεις του, όλα τα σφυριά συγκροτημένα να χτυπούν για να βαθύνουν τα ρήγματά του, όχι ο λαός με τη σπάτουλα στο χέρι να κλείνει τρύπες και ρωγμές, όπως καλούν οι ρεφορμιστές, οι οπορτουνιστές, οι αναχωρητές από τη μάχη.
Και για να γίνει πιστευτή η υποχώρηση, ο συμβιβασμός πέφτει πολλή λάσπη στο Κόμμα και για να πιάσει καλύτερα πέφτει στα ψηλά. Εμείς, εσείς τους απαντάμε:
«Μην καρτεράτε να λυγίσουμε
μήτε για μια στιγμή (...)
έχουμε τη ζωή πολύ,
πάρα πολύ αγαπήσει».
Γι' αυτό όλη η εργασία στο τριήμερο Φεστιβάλ, η μεταμόρφωση του ρημαγμένου πάρκου, γιατί η συντήρηση και δημιουργική αξιοποίησή του δε χωρά στην καπιταλιστική λογική για τη χρησιμότητα των δαπανών, είναι δείγμα αλύγιστης κομμουνιστικής σκέψης και πράξης που προαναγγέλλει τα νέα επαναστατικά άλματα.
Εσύ, νέε, νέα «δίνε το χέρι σε όποιον σηκώνεται», στο χώρο μαθητείας - κατάρτισης, στον ΟΑΕΔ, στη Σχολή, πρώτ' απ' όλα στο χώρο δουλειάς, στα στέκια των λαϊκών γειτονιών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου