Ο παράγοντας «άνοιξη»

Η πληροφορία από τη Γαλλία για τις λαϊκές διαθέσεις απέναντι στη Συνθήκη του Μάαστριχτ φέρνει μια αισιοδοξία. Λίγη, αλλά αισιοδοξία, ότι με οδηγό την εμπειρία αργά ή γρήγορα η συνείδηση βάζει τα πράγματα στη θέση τους.

Κατά τ' άλλα, σκοτάδι.

Το νέο όραμα είναι το ίδιο παλιό που ψάχνουν να του βρουν καινούργιο φόρεμα.

Η μέθοδός τους ίδια παλιά: βούρδουλας.

Το «ευχαριστώ» τους αποκαλύπτει και το στόχο: το εργατικό κίνημα.

***

Ας τα πάρουμε με τη σειρά:

Σα να μην άλλαξε μια μέρα: Φοροεπιδρομή, κομμένοι μισθοί, εξαθλιωμένες συντάξεις, φτώχεια και των αγίων, επίθεση στα εργατικά δικαιώματα χωρίς διακοπή.

Ετσι κι αλλιώς, βέβαια, και οι διακοπές μια ιδέα είναι.

***

Στα κανάλια συγκλονιστικά ρεπορτάζ: για τον ψηλότερο σκύλο κι ένα ζευγάρι παπούτσια με gps.

Οποιος δεν επέλεξε να πάρει μέρος στις τριήμερες εκδηλώσεις του Φεστιβάλ της ΚΝΕ, δεν πήρε χαμπάρι τι έγινε. Κανάλια και αστικός Τύπος το έθαψαν. Ταξικότατη η επιλογή των αφεντικών του κλάδου. Γνωρίζουν τον αντίπαλο. Και γι' αυτό ταΐζουν με κουτόχορτο και τρόμο τις λαϊκές μάζες.

Οσοι ήταν εκεί πήραν μια ανάσα, αλλά και πλούτισαν. Ναι, πλούτισαν. Δεκάδες συζητήσεις, αναλύσεις, ανταλλαγές εμπειρίας και φωτεινά χαμόγελα για ένα αύριο που δεν θα το καθορίζουν οι καπιταλιστές, αλλά η απόφαση όλων εκείνων που παίρνουν τη ζωή τους στα χέρια τους.

***

Αν σωστά καταλάβαμε τις νεότερες ανακοινώσεις Δένδια, τα «στρατά» θα συνεχίσουν να βομβαρδίζουν στη Μέση Ανατολή και οι αστυνόμοι θα πυροβολούν στα σύνορα όσους για να ξεφύγουν απ' τη φρίκη ζητάνε άσυλο.

Παράλληλα, στους μπράβους της «Χρυσής Αυγής» ανατίθεται ρόλος ρυθμιστή της αγοράς: φύγε εσύ - μείνε εσύ. Το έκαναν καθορίζοντας με τη δράση τους τις τιμές κατοικίας στον Αγ. Παντελεήμονα (εκατοντάδες σπίτια απαξιώθηκαν κι άλλαξαν χέρια με κερδισμένους τους εμποροσπιτάδες), το κάνουν με τα μικρομάγαζα των μεταναστών (κάθε σπασμένο τζάμι στέλνει πελατεία στο μεγαλομάγαζο), το υπόσχονται στους βιομήχανους που τους βεβαιώνουν ότι θα τους στέλνουν εργάτες με μισθό Βουλγαρίας.

Ηταν εξαρχής καθαρό ότι τα χτυπήματα στους μετανάστες ήταν προάγγελος για το χτύπημα συνολικά στους εργάτες. Ποιος άκουγε, όμως, το ΚΚΕ που έγκαιρα προειδοποίησε και κάλεσε σε ταξική συσπείρωση;

***

«Οπως τότε (το 1950) υποφέραμε, θα υποφέρουμε και τώρα, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα άλλο», έλεγε μια κυριούλα χτες σ' ένα κανάλι.

Η μοιρολατρία, η υποταγή είναι κακός σύμβουλος.

Η απάντηση είναι ακριβώς απέναντι: αγώνας, ρήξη και ανατροπή.

Οσο τα πράγματα αφήνονται να κυλούν όπως τα σχεδιάζουν οι καπιταλιστές, θα γινόμαστε θεατές του παραλόγου: το ΠΑΣΟΚ να καταγγέλλει τον ΣΥΡΙΖΑ ότι κλέβει τμήματα από το πρόγραμμά του. Η ΝΔ να καταγγέλλει επίσης τον ΣΥΡΙΖΑ ότι ανακοινώνει μέτρα που η κυβέρνηση έχει ήδη αποφασίσει. Κι όλοι μαζί να έχουν δίκιο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ που εξαγγέλλει και οι άλλοι που τον καταγγέλλουν. Για τον ίδιο σκοπό πασχίζουν, τη σωτηρία της καπιταλιστικής οικονομίας, αλλά με άλλο μείγμα, άλλη δοσολογία, έτσι που να φαίνεται πως υπάρχει και πιο ανώδυνος δρόμος να σωθεί, και ας μην υπάρχει, γιατί η σωτηρία των μεγαλοεπιχειρηματιών χρειάζεται εξόντωση των εργατών. Ολοι έχουν δίκιο λοιπόν, σε σημείο που δημοσιογράφος του κλίματος «ΣΥΡΙΖΑ» να δηλώνει στον «Σκάι» ότι το πρόβλημα είναι ότι πάνε απότομα οι συντάξεις στα 67, ενώ αν είχαν περάσει οι ανατροπές που προωθούσε ο Γιαννίτσης, όλα θα είχαν γίνει σιγά - σιγά.

***

Ας γυρίσουμε στο αισιόδοξο: Η είδηση από τη Γαλλία δεν είναι αποτέλεσμα «κομμουνιστικού δάχτυλου». Απλά οι άνθρωποι έχουν ήδη 20 χρόνια εμπειρία. Το αποτέλεσμα της δημοσκόπησης πάνω κάτω θα ήταν το ίδιο σε όποια άλλη χώρα διατυπωνόταν το ερώτημα. Γι' αυτό και οι επίδοξοι διάδοχοι του «αριστερού» Ντελόρ σπεύδουν να πλασάρουν «νέο όραμα».

Τις λεπτομέρειές του, βέβαια, τις κρατάνε μυστικές. Είναι όμως καθαροί στη μέθοδο: Αυστηρότητα και αποφασιστικότητα, ζητά ένας αναλυτής. Ποιος καπιταλισμός, ποια μονοπώλια; Αυτά είναι ξορκισμένες λέξεις. Το βεβαιώνει και ο Τσίπρας που επιχειρεί να ταυτίσει την έννοια «ανατροπή» με την κυβερνητική εναλλαγή μεταξύ των διαφόρων διαχειριστών του συστήματος.

***

Ολοι μαζί δεν κρύβονται, απλά ορισμένοι είναι ασυγκράτητοι: Θέλουν να ξεμπερδεύουν με την αντίσταση στη λαίλαπα κι αναφέρονται ευθέως στα εργατικά δικαιώματα και τους αγώνες που βάζουν εμπόδια στο σύστημα να περάσει σαν οδοστρωτήρας.

Δεν τους καίνε μόνο οι κατακτήσεις που έχουν βάλει πλώρη να τσακίσουν, αλλά και η νέα κατάσταση που διαμορφώνεται. Εκείνη η συσσωρευμένη εμπειρία που έρχεται να αποδείξει πως όποιας μορφής διαχείριση κι αν επιλέγουν η καπιταλιστική κρίση δεν αντιμετωπίζεται σε όφελος του λαού.

Κι αυτό οδηγεί αργά ή γρήγορα σε ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων. Δεν είναι περίπατος. Προϋποθέτει τον παράγοντα ισχυρό κομμουνιστικό κόμμα, δυνατό ταξικό κίνημα, που δεν τα διπλώνει και κάνει καθαρό ότι ο λαός έχει τη δύναμη να φέρει τα πάνω κάτω.

Παράγοντας που λείπει στη Γαλλία, υπάρχει στην Ελλάδα και δείχνει πως η εργατική λαϊκή εξουσία έχει αντικειμενική βάση για να υπάρξει.

Ασχετο: Δε λέμε «καλό χειμώνα», αυτός δεν μπορεί να υπάρξει, ας ευχηθούμε στην άνοιξη των ταξικών αγώνων.

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ:
Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ

Ριζοσπάστης