Ούτε κεραμίδι

Ούτε στο χειρότερο εφιάλτη τους. Τους κομμουνιστές φοβόντουσαν ότι θα τους πάρουνε τα σπίτια, τους τα πήρανε οι καπιταλιστές... Για εφτά εκατομμύρια αμερικανικές οικογένειες ο λόγος.

Η είδηση έγινε γνωστή χτες στα πλαίσια μιας μεγάλης συζήτησης που έχει ανοίξει στα αμερικάνικα μέσα ενημέρωσης συνολικά για το «αμερικάνικο όνειρο». Με αφορμή τη χρεοκοπία της πόλης του Ντιτρόιτ, δηλαδή της πόλης σύμβολο της βιομηχανίας αυτοκινήτου, που κατέρρευσε οικονομικά όταν άρχισαν να κλείνουν η μία μετά την άλλη οι βιομηχανίες, η συζήτηση επεκτάθηκε σε όλα όσα ως πολύ πρόσφατα αποτελούσαν καθημερινή βεβαιότητα για τον πληθυσμό των Ηνωμένων Πολιτειών.

Τα στοιχεία μιλάνε για πτώση του ποσοστού ιδιοκατοίκησης στο 65%, το χαμηλότερο των τελευταίων 18 χρόνων. Με το 2014 να έρχεται χειρότερο και το μέσο όρο να μη λέει όλη την αλήθεια. Στην παραγωγική ηλικία των 35 χρόνων δικό τους σπίτι (δικό τους θεωρείται κι όταν είναι χρεωμένο στην τράπεζα) έχουν μόνο το 37%.

Αυτό που μοιάζει να 'ναι μια δυσάρεστη εξέλιξη για τους ανθρώπους, είναι παράλληλα εντονότατη ανησυχία για τις κατασκευαστικές εταιρείες από τις οποίες ξεκινά και η σχετική συζήτηση καθώς πιέζουν για ένα νέο κύκλο στεγαστικών δανείων.

Κουβέντα, βέβαια, δε γίνεται για το αυτονόητο δικαίωμα του ανθρώπου στη στέγη και για μια σειρά ακόμα αυτονόητα δικαιώματα του ανθρώπου, όπως αυτά στην εργασία, την υγεία, την πρόνοια. Δικαιώματα κατοχυρωμένα απόλυτα στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, όχι όμως και σε μια κοινωνία όπου ο κοινωνικός δαρβινισμός πάει παρέα με την υπέρτατη αξία του καπιταλιστικού κέρδους, έτσι που όταν βυθίζονται στην περίοδο της κρίσης τα κέρδη, να χάνονται στα Τάρταρα και όσα συγκροτούν τις ζωές των ανθρώπων.