Mας λένε να αλλάξουμε. Γιατί; Έχουμε κάποιο λόγο;

 Του Μάνου Δούκα *

ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΡΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ ! 

ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ; 

ΓΙΑΤΙ; ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ;

Να αλλάξουμε μήπως επειδή λέμε ψέματα κι έχουμε άδικο;

Κάθε άλλο. Όλος ο κόσμος δε λέει αυτό. Λέει «δίκιο έχετε αλλά αυτό που λέτε είναι δύσκολο». Κι επιλέγει ένα συμβιβασμό και μια αυταπάτη που ονειρεύεται μάταια «σκαλοπάτια» κι «ενδιάμεσα στάδια». Σκαλοπάτια που οδηγούν αριστερούς ανθρώπους σε δεξιές κι όλο και δεξιότερες θέσεις. Αριστερές δήθεν δυνάμεις που παίρνουν την εκλογική τους προίκα και την οδηγούν συστηματικά στο «ρεαλισμό» και την «αφομοίωση». Σε δεξιά στροφή. Όπως έκανε και το ΠΑΣΟΚ το 81. Το δικό μας δίκιο όμως δεν διεκδικείται ... «με γλυκό τρόπο». Όποιος το υποσχέθηκε αυτό ήταν και είναι απατεώνας. Το ίδιο και τώρα που ο λεγόμενος Έλληνας «Che Gevara» που είναι στην πραγματικότητα «Pse Matara».

Να αλλάξουμε όχι γιατί έχουμε άδικο, αλλά γιατί έτσι λέει ο περισσότερος κόσμος. 

Κάτι σαν Ιερά εξέταση δηλαδή. Ή σαν δήλωση μετάνοιας.  Να αλλάξουμε λένε γιατί «ο κόσμος πήγε με το ΣΥΡΙΖΑ»! Οι ίδιοι που μας κούναγαν το δάχτυλο κάποτε γιατι «δεν τα βρίσκουμε με το ΠΑΣΟΚ που το έχει επιλέξει ο κόσμος», οι ίδιοι τώρα μας καλούν «να τα βρούμε με το ΣΥΡΙΖΑ». Κι από πότε η απόδειξη της ορθότητας μιας άποψης είναι η πλειοψηφία κι η αποδοχή της κοινής γνώμης; Μήπως ο Γιωργάκης δεν είχε μόλις πριν δύο χρόνια 45%; Τι θα πει αυτό; Είναι απόδειξη ότι είχαν δίκιο;  Ή ότι θα κάνουν κάτι καλό;  Η αλήθεια μιας γνώμης κρίνεται απ΄ την πραγματικότητα κι απ΄ την επιβεβαίωση των θέσεων και των εκιμήσεών σου. Απ΄ το αν σε βάθος χρόνου επιβεβαιώνεται η γνώμη σου από την πραγματικότητα. Κι εμείς απ΄ αυτό δεν πάσχουμε. Άλλοι το έχουν το πρόβλημα.

Ή μήπως να αλλάξουμε επειδή πολύς κόσμος ονειρεύεται αλλαγές κι επαναστάσεις που θα   τις βλέπει απ΄ τον καναπέ τους στην τηλεόραση και δε τους βολεύει η θέση μας που τους βάζει μπροστά στην ευθύνη της συμμετοχής τους;

Γιατί υπάρχουν κάποιοι που νομίζουν ότι αριστερός είναι μια σκέτη επιλογή ψήφου; Που διαλέγουν την «περίπου αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η «εντελώς» αριστερά του ΚΚΕ ζητά πολλά απ΄ τον καθένα μας; Που διαλέγουν τον «σωτήρα» γιατί το ΚΚΕ δεν τους υπόσχεται καμιά σωτηρία;

Μήπως λοιπόν να αλλάξουμε γιατί είμαστε ... «εκτός πραγματικότητας»; 

Εμείς δεν είμαστε που προβλέψαμε και την κρίση και όλες τις εξελίξεις που συνέβησαν στην Ελλάδα και την Ευρώπη; Εμείς δεν είμασταν που προβλέψαμε τις συνέπειες από την ένταξη της Ε.Ο.Κ. - Ε.Ε. πριν ακόμα μπει η χώρα στην Ε.Ο.Κ.; Εμείς δεν είμασταν που λέγαμε όχι στο Μάαστριχ όταν όλες οι καλές κυρίες το  ψήφιζαν με χέρια και με πόδια; Εμείς δεν είμασταν που πήγαμε κόντρα στο ρεύμα κι είπαμε αυτά που έγιναν πολύ πριν να γίνουν;  Έτσι και σήμερα: Την ώρα που οι ραγιάδες συνωστίζονται στα σκαλιά της Ε.Ε. για τα «προσπέσματα» - ποιός είναι ο καλύτερος υπηρέτης της. Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγει χιλιόμετρα μακριά από τις πάγιες θέσεις της αριστεράς (ακόμα και τις θέσεις της παλιάς ΕΔΑ: «Λάκκο των λεόντων» την έλεγε την ΕΟΚ). Την ώρα που συζητούν, απειλούν, πιέζουν, αγωνιούν για το μέλον της Ε.Ε. και του ευρώ. Εμείς πάλι λέμε ότι ποτέ καμιά οικονομική κρίση δεν τέλειωσε με ... εκλογές. Και τώρα η συζήτησή τους αυτή μοιάζει σα να συζητούσαμε 6 μήνες πριν τον πόλεμο του 1940 για το ποιός θα πάρει καλό ποσοστό στις εκλογές. Δεν κινδυνολογώ. Ούτε ξέρω αν θα γίνει πόλεμος ή πτώχευση ή κατάρρευση ή άλλου είδους καταστροφή. Πάντως οικονομική καταστροφή και πτώχευση του λαού ήδη έχουμε. Λέω όμως ότι αυτοί όλοι αγωνίζονται μή τυχόν και δεν ανήκουμε στο ευρώ ή στην ΕΕ. Και σε λίγο ίσως αυτό το δίλημα να μη νοιάζει κανέναν, γιατί δε θα υπάρχει ούτε ευρώ, ούτε Ε.Ε.  Ή μπορεί να έχουμε πολλά ευρώ και να μην έχουμε τι να τα κάνουμε και τι να ψωνίσουμε μ΄ αυτά. Δε ξέρω τι ακριβώς θα γίνει. Ο Ολάντ όμως - η ελπίδα τους - μόλις βγήκε μίλησε για πόλεμο στη Συρία ... κι ύστερα έρχεται το Ιράν ... και ποιος ξέρει ποιος άλλος έχει σειρά. Οι αντιθέσεις του καπιταλισμού και της Ε.Ε. εκεί οδηγούν νομοτελειακά. Εμείς το βλέπουμε και το λέμε επειδή δε φιλοδοξούμε να σώσουμε τον καπιταλισμό. Ποιός είναι λοιπόν «εκτός» πραγματικότητας; Και ποιός κρύβει απ΄ το λαό την πραγματικότητα παρουσιάζοντας «εύκολες λύσεις» κι «αισιόδοξες προοπτικές»; 

Nα αλλάξουμε για να μην υπάρχει αύριο κανένας δίπλα στο λαό όταν αυτός θα χρειάζεται οργάνωση του αγώνα του κι υπεράσπιση της ζωής του;  Μήπως να αλλάξουμε γιατί είμαστε άχρηστοι στην πολιτική σκηνή;

Μήπως να αλλάξουμε γιατί έτσι θα βοηθήσουμε το λαό; Πως φαντάζεστε δηλαδή το «μετά» χωρίς ΚΚΕ;  Ή με αδυνατισμένο το ΚΚΕ;

Mήπως να αλλάξουμε για να γίνουμε τέτοιοι που να μας διαλέγουν σαν καταφύγιο και ομπρέλλα τους οι Λαλιώτηδες, οι Ραυτόπουλοι, οι Τσοχατζόπουλοι, οι Φωτόπουλοι, οι Αρσένηδες κι οι Κατσέλληδες;

Χάρισμά σας. Ευχαριστούμε ... δε θα πάρουμε. Οι μεταγραφές αυτές κι οι ομαδικές μετακομίσεις δεν είναι δείγματα αύξησης της επιροής του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δείγματα αποφασιστικής δεξιάς στροφής του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να έρθει κοντά σ΄ αυτές τις δυνάμεις. Είναι αποτέλεσμα των εξετάσεων που έδωσε και δίνει στο σύστημα προκειμένου να αποδείξει ότι δεν πρέπει να τον φοβούνται ... είναι κι αυτός καλό κι ευρωπαϊκό παιδάκι. Δεν είναι σαν το ΚΚΕ που θέλει έξοδο απ΄ την Ε.Ε. κι απ΄ το ΝΑΤΟ.

Να αλλάξουμε γιατί δεν επιτρέπει η Ε.Ε. να λέμε ότι θέλουμε κυβέρνηση που να δώσει σταθερή δουλειά, υγεία, παιδεία σ΄ όλους και ότι αυτό δε μπορεί να γίνει μέσα στην Ε.Ε. αφού αυτή έχει αποφασίσει χρόνια τώρα ότι όλα αυτά δεν μπορούν να τα έχουν όλοι και κυρίως οι εργαζόμενοι. Η Ε.Ε. που καθιέρωσε τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, που θεωρεί την ανεργία «αναγκαίο κακό», που θεωρεί την υγεία και την παιδεία «ευκαιρία» όποιου μπορεί να τα «δόσει», που φορτώνει την κρίση της στους λαούς; Ποιά κυβέρνηση ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και τολμά να πάει κόντρα στα αφεντικά τους της Ε.Ε.; 

Μήπως να αλλάξουμε ώστε αύριο να μην υπάρχει κανένας που να λέει όχι στον καπιταλισμό και στην ΕΕ; Να μην υπάρχει κανένας διαφορετικός απ΄ αυτούς; Να αλλάξουμε ώστε να μην υπάρχει κανένας που να μιλά για την σοσιαλιστική προοπτική του ανθρώπου, της γης και της ιστορίας; 

Αυταπάτες έχουν και σ΄ αυτό. «Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης»... λέει ο ποιητής. Κι αν δεν υπήρχε ΚΚΕ έπρεπε να το ανακαλύψουμε και να το δημιουργήσουμε. Όπως ακριβώς προσπαθούν με δυσκολίες αλλά και με αποφασιστικότητα οι σύντροφοί μας εκεί που ο ευρωκομμουνισμός έκανε τη λέξη «αριστερά» να φαίνεται σαν ντροπή. Η ύπαρξή μας και το δυνάμωμά μας θα δώσει δύναμη κι ελπίδα και σ΄ αυτούς. Θα επισημάνει ότι ακόμα υπάρχει δύναμη που λέει όχι στο μονόδρομο της Ε.Ε. και του καπιταλισμού. Κι κάποιοι παριστάνουν ότι θέλουν να αλλάξουμε λέει «επικοινωνιακό λόγο», «τακτική», «πρόσωπα», κλπ, λένε ψέμματα. Ο ομολογημένος στόχος τους είναι να αλλάξουμε στρατηγική. Να πάψει να υπάρχει κόμμα που αμφισβητεί τον καπιταλισμό και τον μονόδρομο της ΕΕ. Να μην υπάρχει κανένα κόμμα που δε θέλει να βάλει πλάτη για να σωθεί το βάρβαρο σύστημα της εκμετάλευσης. Που παλεύει για την επόμενη σελίδα της κοινωνίας, της ιστορίας και της οικονομίας : το σοσιαλισμό. Να τι έλεγε ο Τσίπρας : «Για να αλλάξει το ΚΚΕ στρατηγική, πρέπει να ηττηθεί πολιτικά» (ΕΠΟΧΗ 5/1/2008).

Υπάρχει εμπειρία κάποιο ΚΚ να ... «άλλαξε» και να πήγε καλύτερα εκείνο κι λαός της χώρας του; Πέστε μας μια χώρα που η ... «αλλαγή» βγήκε σε καλό του λαού.

Ας το ξεχάσουν. Δεν αλλάζουμε. Δεν υποχωρούμε. Δεν υπογράφουμε δηλώσεις μετανοίας. Αν αλλάξουμε και κάνουμε όλα αυτά που μας προτείνουν, δε θα είμαστε πια εμείς, αλλά θα είμαστε σαν τα μούτρα τους: χρήσιμοι στο σύστημα.  Αυτό όμως δεν είναι στις επιλογές μας.  Ας το βγάλουν απ΄ το μυαλό τους. Όπως τόσα χρόνια αλλάζουν τα κόμματα, οι κυβερνήσεις, τα πρόσωπα, οι τακτικές, του αντικομουνισμού, αλλά μάταια προσπαθούν να μας σβήσουν και να μας υποτάξουν.  Έτσι και τώρα ματαιοπονούν.  Το ΚΚΕ είναι ανάγκη του λαού.  Έχει ρίζες μέσα στην Εργατική Τάξη.  Είναι η Ιστορία της. Κι αυτή δε σβήνει.  Η εργατική τάξη, σαν επαναστατική τάξη, σαν η τάξη που γράφει το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας, έχει το δικαίωμα να υπάρχει και να είναι δυνατή η δική της φωνή:  το ΚΚΕ. Ο λαός έχει ανάγκη από ένα «αριστερό έρμα»,  που να τραβά την πολιτική ζωή, τη σκέψη των ανθρώπων, αλλά ακόμα και τις θέσεις των άλλων κομμάτων,  προς τη μεριά της αριστεράς και των λαϊκών αναγκών, κι όχι πάντα υπέρ της Ε.Ε. και του καπιταλιστικού κέρδους. Η ιστορία έχει την ανάγκη να υπάρχει κάποιος που να λέει την αλήθεια γυμνή και σκληρή, κι ας προτιμά κάποιες φορές ο κόσμος τις εύπεπτες αυταπάτες. Γι'  αυτό δεν υπογράφουμε δήλωση μετάνοιας. Κι αύριο θα βγούμε απ΄ τις κλογές ακόμα πιο δυνατοί.  

Η  ίδια ιστορία συνεχίζεται απ΄ τον καιρό της Μακρονήσου. Τότε που υπήρχαν δύο τρόποι πίεσης προς τους εξόριστους για υποχωρήσουν και να υπογράψουν δήλωση μετάνοιας.  Απ΄ τη μία τα βασανιστήρια κι οι σκληρές συνθήκες διαβίωσης. Κι απ΄ την άλλη κάποιοι φίλοι ή σε κάποιες περιπτώσεις και οι γυναίκες και οι μανάδες των εξόριστων να τους παρακαλάνε κλαίγοντας και να προσπαθούν (θελημένα ή αθέλητα) να λυγίσουν τη ψυχή τους, το συναίσθημά τους, την αντοχή τους. Να τους κάνουν να ονειρευτούν την ήσυχη ζωή που θα ζούσαν ... αν υπέγραφαν ... αν έβαζαν λίγο νερό στο κρασί τους... αν άλλαζαν λίγο !!!

Τι άλλαξε άραγε τώρα; Μπορεί να μην είμαστε στην παρανομία, αλλά πάλι τα ίδια έχουμε. Το βούρδουλα της τρομοκρατία και της απειλής. Και το καρότο της προσαρμογής. Απ΄ τη μια μεριά επιθέσεις των ΜΑΤ ή των κουκουλοφόρων της Χρυσής Αυγής και των λεγόμενων αναρχικών, αποκλεισμός του ΚΚΕ απ΄ τα ΜΜΕ, συστηματική διαστρέβλωση των θέσεών μας, διαρκή επίκλιση της νομιμότητας την οποία εμείς λένε παραβιάζουμε, απειλή του εμφυλίου που πάλι συχνά και συστηματικά χρησιμοποιούν ενάντια στις θέσεις μας. Κι απ΄ την άλλη μεριά έχουμε τους «φίλους» μας.  Αυτούς που μας συμβουλεύουν ... «για το καλό μας».  Που μας συμβουλεύουν να δείξουμε κατανόηση ... να βάλουμε νερό στο κρασί μας ... να αλλάξουμε λίγο τις θέσεις μας, την τακτική μας,  τη στρατηγική μας,  τη Γραμματέα μας,  τη γλώσσα μας ... να βρεθούμε με το ΣΥΡΙΖΑ, για να κυβερνήσουμε μαζί με την υπόλοιπη αριστερά. Μέσα από μπλόκς και sites ιδρώνουν για το καλό μας. (Όπως τότε που η ασφάλεια έβγαζε το δικό της Ριζοσπάστη). 

Ίδια προσπάθεια. Ίδιος στόχος: Επιδιώκουν να υπογράψουμε δήλωση μετάνοιας. Επιδιώκουν να σταματήσουμε να είμαστε ότι είμαστε, γιατί αυτό ενοχλεί το σύστημά τους. Και να γίνουμε σαν την «αριστερά» που την αποδέχεται ο καπιταλισμός κι η Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί κι αυτή δεν αμφισβητεί την κυριαρχία του κέρδους και του ιμπεριαλισμού. Επιδιώκουν να εξαφανιστεί ή να αλλάξει το ΚΚΕ. Να τι λέει η Le Monde Diplomatique : «Ανομολόγητος σκοπός και ευχή όλων των αριστερών Ελλήνων: να διαλύσουν το ΚΚ και να το αναμορφώσουν σε νέες βάσεις και να δώσουν στην ελληνική Αριστερά τη σωστή της θέση στην κοινωνία»! ... Όνειρα θερινής νυκτός ! 

* Ο Μάνος Δούκας είναι μαθηματικός, υποψήφιος βουλευτής Λέσβου του Κ.Κ.Ε., μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, και μέλος του Γ.Σ της ΑΔΕΔΥ.