Πρωτοποριακή πολιτική με μεγάλη διεθνή σημασία

του Γιώργου Μαρίνου, μέλους του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ

Η αντικειμενική πραγματικότητα επιβεβαιώνει με αναμφισβήτητα στοιχεία ότι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης γίνεται συνεχώς και πιο επικίνδυνος για τους λαούς, για το λαό μας. Η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων, οι πόλεμοι, η οικονομική κρίση, η ανεργία, η φτώχεια, η σήψη, αποδεικνύουν πως η βασική αντίθεση του συστήματος ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία οξύνεται και μπορεί να επιλυθεί μόνο με την επαναστατική ανατροπή του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Αυτό εκφράζει αναγκαιότητα. Απόλυτη αναγκαιότητα, για την οικοδόμηση της νέας, της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας, για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, για την ικανοποίηση των σύγχρονων κοινωνικών αναγκών.

Αυτή είναι η ιστορική αποστολή της εργατικής τάξης και της πρωτοπορίας της, του Κομμουνιστικού Κόμματος. Αυτή είναι η αποστολή του ΚΚΕ.

Σ' αυτό δε χωράνε μισόλογα. Αυτή η θέση δεν μπορεί να υποκατασταθεί από προσεγγίσεις που θολώνουν τα νερά, εισάγοντας άμεσα ή έμμεσα, απροκάλυπτα ή πονηρά, ενδιάμεσο στάδιο, ενδιάμεση εξουσία ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, χρησιμοποιώντας για το σκοπό αυτό την πολιτική των συμμαχιών. Αυτό κάνει ο οπορτουνισμός. Αυτονομεί την πολιτική συμμαχιών από το στρατηγικό στόχο και αντί η πολιτική αυτή να υπηρετήσει τη συγκέντρωση, την προετοιμασία δυνάμεων για την ανατροπή του καπιταλισμού, τίθεται στην υπηρεσία της διαχείρισης του συστήματος, ακυρώνοντας επί της ουσίας τη στρατηγική του ΚΚΕ.

Η θέση αυτή έχει απορριφθεί από τους κομμουνιστές και τις κομμουνίστριες από το 15ο Συνέδριο μέχρι σήμερα. Σ' αυτό το δρόμο συνεχίζει το 19ο Συνέδριο.

Παίρνοντας υπόψη ότι μεθοδευμένα επιχειρείται να κατασκευαστούν κατηγορίες κατά των καθοδηγητικών οργάνων του Κόμματος περί παραβίασης των Αποφάσεων του 15ου Συνεδρίου, είναι απαραίτητο να διευκρινιστούν ορισμένα ζητήματα. Ζητήματα που αποκαλύπτουν ότι οι κατηγορίες είναι αυθαίρετες και αποσκοπούν στη διαμόρφωση κλίματος αμφισβήτησης για να πληγεί το ΚΚΕ, υποτιμώντας σκόπιμα τον πρωταγωνιστικό ρόλο του στην ταξική πάλη, στους εκατοντάδες αγώνες που έδωσε αυτά τα χρόνια για τα συμφέροντα των εργαζομένων, ποντάροντας στην εκμετάλλευση του τελευταίου αρνητικού εκλογικού αποτελέσματος, το οποίο ερμηνεύεται με εκχυδαϊσμένο τρόπο, έξω από τη σχέση των αντικειμενικών συνθηκών με τον υποκειμενικό παράγοντα.

Πρώτο, Οι αποφάσεις του 15ου Συνεδρίου ήταν πολύ σημαντικές. Γιατί μέσα στις συνθήκες της αντεπανάστασης που το Κόμμα μας ανασυγκροτούσε τις δυνάμεις του και αντιμετώπιζε τις ζημιές από τη διαλυτική στάση του οπορτουνισμού και την κρίση του ΄90 - '91, έκανε ένα πολύ μεγάλο βήμα μπροστά. Ξεπέρασε τη λογική των ενδιάμεσων σταδίων και καθόρισε το χαρακτήρα της επανάστασης ως σοσιαλιστικής, θέτοντας προς επίλυση τη βασική αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας, αφού αυτό ακριβώς επιβάλλει ο χαρακτήρας της εποχής μας, εποχής περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό που έχουν ωριμάσει οι υλικές προϋποθέσεις για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση.

Στη βάση των προγραμματικών κατευθύνσεων του 15ου Συνεδρίου αναπτύχθηκε η σκέψη του Κόμματος, ενσωματώθηκαν στη δράση του πολύτιμες θέσεις της κοσμοθεωρίας μας, οξύνθηκε το ταξικό κριτήριο στην αντιμετώπιση θεωρητικών προβλημάτων σε μια πορεία αναμέτρησης με σοβαρές αδυναμίες.

Στο έδαφος αυτό γεννήθηκε το ΠΑΜΕ ως ταξικός πόλος στο εργατικό κίνημα, σε σύγκρουση με τον κυβερνητικό - εργοδοτικό συνδικαλισμό, διαμορφώθηκε διεκδικητικό πλαίσιο, γραμμή και στόχοι πάλης με κριτήριο τις ανάγκες της εργατικής τάξης, συνδέθηκε στην πράξη η ιδεολογικοπολιτική και οικονομική πάλης μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, ενάντια στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης.

Συγκροτήθηκε η Παναγροτική Συσπείρωση (ΠΑΣΥ) και στην πορεία η ΠΑΣΕΒΕ, τέθηκε πιο ουσιαστικά το θέμα της κοινωνικής συμμαχίας.

Δια μέσου του 16ου, 17ου, 18ου Συνεδρίου εμπλουτίστηκαν τα εργαλεία ανάλυσης των εξελίξεων στη χώρα και διεθνώς, μελετήθηκε καλύτερα η θέση της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, με βάση την ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού, την οικονομική, πολιτική και στρατιωτική δύναμη της χώρας, τη συμμετοχή της στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Σε συλλογικά Σώματα αναπτύχθηκαν παραπέρα οι θέσεις για τη νεολαία και τις γυναίκες.

Στο 18ο Συνέδριο καταλήξαμε στις αιτίες της αντεπανάστασης, κατακτώντας νέα εφόδια που εμπλουτίζουν την αντίληψη του ΚΚΕ για το σοσιαλισμό.

Συγκεντρώθηκε και μελετήθηκε η πείρα από τους ταξικούς αγώνες, εξετάστηκε σε Πανελλαδική Συνδιάσκεψη η δουλειά του Κόμματος στην εργατική τάξη, η ανασύνταξη του εργατικού κινήματος.

Με απόφαση Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης μελετήσαμε την Ιστορία του Κόμματος για την περίοδο 1948 - 1968 φωτίζοντας σημαντικές πλευρές της στρατηγικής και της τακτικής.

Σε διευρυμένη Ολομέλεια της ΚΕ εξετάστηκε η πορεία της κομματικής οικοδόμησης και πάρθηκαν μέτρα για την αντιμετώπιση των αδυναμιών. Μελετήθηκε παραπέρα η δράση των Λαϊκών Επιτροπών ως φύτρα της λαϊκής συμμαχίας.

Το Κόμμα μας συλλογικά, οργανωμένα εξέτασε το αρνητικό εκλογικό αποτέλεσμα του Ιούνη 2012, συζήτησε τις αντικειμενικές συνθήκες, αντιμετώπισε αυτοκριτικά τις παραλείψεις και επιβεβαίωσε την ορθότητα της απόφασης της ΚΕ για την απόρριψη της συνεργασίας με τον ΣΥΡΙΖΑ και άλλες δυνάμεις του οπορτουνισμού, για τη συμμετοχή σε κυβέρνηση αστικής διαχείρισης.

Συμπερασματικά, το ΚΚΕ, με θεμέλιο τις προγραμματικές κατευθύνσεις του 15ου Συνεδρίου, το χαρακτήρα της επανάστασης, τις κινητήριες δυνάμεις και τη συμμαχική τους σχέση, επεξεργάστηκε παραπέρα την πολιτική του. Οι προσαρμογές αυτές έγιναν με συνεδριακές αποφάσεις, με αποφάσεις συνδιασκέψεων μέσα από έναν πλούσιο εσωκομματικό διάλογο που πήραν μέρος χιλιάδες μέλη και στελέχη του ΚΚΕ και της ΚΝΕ, αξιοποιήθηκε η γνώμη των φίλων του Κόμματος. Σε όλη αυτή τη διαδικασία εκφράστηκαν λιγοστές διαφορετικές απόψεις, η έγκριση των ντοκουμέντων έγινε με συντριπτική πλειοψηφία και συνιστά προκλητική ασέβεια στους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες, αλλά και αυθαιρεσία, κάθε απόπειρα υποτίμησης ή αμφισβήτησης αυτών των συλλογικών, δημοκρατικών διαδικασιών.

Συνεπώς, οι θέσεις του φραξιονισμού ισοδυναμούν με προσπάθεια ακύρωσης σημαντικών ιδεολογικοπολιτικών βημάτων που έχει κατακτήσει το ΚΚΕ αυτά τα χρόνια... κι αυτό με στόχευση τον εγκλωβισμό σε κοινοβουλευτική λύση, με το πρόσχημα της «ιστορικής μεταβατικής στιγμής», επί της ουσίας υπόκλιση του Κόμματος σε κυβερνητική συνεργασία με μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις, με δυνάμεις του οπορτουνισμού που έχουν διαχειριστική πολιτική.

Η πράξη έχει αποδείξει πως η επιλογή του κοινοβουλευτικού δρόμου και οι προσδοκίες που καλλιεργούνται, λειτουργούν ανασχετικά σε βάρος της προετοιμασίας του ΚΚ και της πρωτοπόρας τάξης, λειτουργούν ακυρωτικά προς το στόχο της επαναστατικής ανατροπής του καπιταλισμού.

Το βασικό ζήτημα τίθεται ως εξής: Η πολιτική συμμαχιών του επαναστατικού κόμματος, συνολικά η πολιτική του σε όλους τους τομείς μπορεί να αντιμετωπίσει τις πιο σύνθετες καταστάσεις και στιγμές που θα γεννήσει η ταξική πάλη αν είναι προσανατολισμένη στη συγκέντρωση και τη διαπαιδαγώγηση δυνάμεων για να υπηρετήσει το στρατηγικό στόχο, να συγκρουστεί και να ανατρέψει το καθεστώς, την εξουσία των μονοπωλίων που εκμεταλλεύεται την εργατική τάξη, καταπιέζει και συντρίβει τα μικροαστικά στρώματα.

Δεύτερο, το 15ο Συνέδριο, αξιοποιώντας το επίπεδο που είχε κατακτηθεί, καθόρισε τη γραμμή του Αντιμονοπωλιακού - Αντιιμπεριαλιστικού - Δημοκρατικού Μετώπου ως γραμμή συσπείρωσης λαϊκών δυνάμεων, σημειώνοντας ότι «το ΚΚΕ κατευθύνει τη δράση του, ώστε η αντιιμπεριαλιστική, αντιμονοπωλιακή πάλη να αναπτύσσεται και να βαθαίνει η αντικαπιταλιστική συνείδηση της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων. Το ΚΚΕ ...σταθερά προσπαθεί να πείθει ότι δεν αρκεί να φύγουν τα αστικά κόμματα και οι σύμμαχοί τους από το τιμόνι της διακυβέρνησης. Πρέπει να ανατραπεί το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του. Να δημιουργηθεί μια νέα λαϊκή εξουσία, που δεν είναι άλλη από τη σοσιαλιστική».

Βασικό στοιχείο του μετώπου ήταν η αποδοχή του πρωτοπόρου ρόλου της εργατικής τάξης, η συμμαχία με μικροαστικές κοινωνικές δυνάμεις και η συμμετοχή πολιτικών δυνάμεων σε περίπτωση που προέκυπταν τέτοιες, με θέσεις ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό.

Σήμερα, οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο εμπλουτίζουν αυτήν την κατεύθυνση και καθορίζουν ως γραμμή συσπείρωσης και πάλης, τη λαϊκή συμμαχία.

«H Λαϊκή Συμμαχία - αναφέρουν οι Θέσεις της ΚΕ - εκφράζει τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, των μισοπρολετάριων, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων και αγροτών στον αγώνα κατά των μονοπωλίων και της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, κατά της ενσωμάτωσης της χώρας στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις. Η πάλη της κατευθύνεται στην κατάκτηση της εργατικής λαϊκής εξουσίας. Για το ΚΚΕ η νέα εξουσία ταυτίζεται με την εργατική εξουσία, τη σοσιαλιστική, που ο επιστημονικός σοσιαλισμός την προσδιόρισε ως δικτατορία του προλεταριάτου, η οποία αποτελεί τον αντίποδα της δικτατορίας της αστικής τάξης, του αστικού κράτους».

Γιατί ο πόλεμος; Γιατί οι αφορισμοί και η συκοφάντηση των θέσεων της ΚΕ; Να δούμε το ζήτημα συγκεκριμένα. Το πρόβλημα δεν είναι ο τίτλος της συμμαχίας. Αυτός αλλάζει και προσαρμόζεται στο περιεχόμενο, στην κατεύθυνση της πάλης και οι Θέσεις της ΚΕ ξεκαθαρίζουν πως η κατεύθυνση είναι ενάντια στα Μονοπώλια (την καρδιά) και τον καπιταλισμό ως σύστημα. Αυτή η θέση καλύπτει την αντιιμπεριαλιστική δράση, για την οποία μιλούσε το 15ο Συνέδριο, αφού ιμπεριαλισμός είναι ο μονοπωλιακός καπιταλισμός, το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, σύμφωνα με τη λενινιστική ανάλυση. Αυτή είναι η ουσία. Τα μονοπώλια, οι μετοχικές εταιρείες, οι μεγάλοι οικονομικοί όμιλοι είναι η οικονομική βάση του καπιταλισμού σ' αυτό το ανώτερο, το τελευταίο στάδιό του.

Η αποσαφήνιση είναι αναγκαία, γιατί σκοπίμως επιχειρείται να υποβαθμιστεί, να διαστρεβλωθεί η έννοια του ιμπεριαλισμού, να αποσπαστεί από την οικονομική του βάση και να υποβαθμιστεί ως επιθετική εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ ή άλλων ισχυρών καπιταλιστικών κρατών.

Στη λαϊκή συμμαχία ενισχύεται ο ρόλος των κοινωνικών δυνάμεων, ο κοινωνικός της χαρακτήρας. Αυτή είναι η δύναμή της. Αυτό που έχει δουλευτεί πιο ουσιαστικά είναι η θέση του ΚΚΕ στη συμμαχία, αλλά και η θέση πολιτικών, μικροαστικών δυνάμεων, αν αυτές εμφανιστούν στο προσκήνιο με δράση κατά των μονοπωλίων, κατά του καπιταλιστικού συστήματος.

Το ΚΚΕ, αναφέρουν οι Θέσεις της ΚΕ, «μετέχει στα όργανα και στις γραμμές της μέσω των στελεχών και μελών του, των μελών της νεολαίας του, της ΚΝΕ, που εκλέγονται στα όργανα και δρουν στις οργανώσεις της εργατικής τάξης, των αυτοαπασχολούμενων, της φτωχής αγροτιάς, των οργανώσεων φοιτητών, σπουδαστών, μαθητών, γυναικών».

Οι Θέσεις της ΚΕ ξεκαθαρίζουν ότι «το ΚΚΕ, διατηρώντας την αυτοτέλειά του, θα επιδιώξει την κοινή δράση με αυτές τις μικροαστικές πολιτικές δυνάμεις στη στήριξη της Λαϊκής Συμμαχίας. Η συνεργασία αυτή δεν διαμορφώνεται σε ενιαίο όργανο Συμμαχίας με κόμματα - συστατικά μέλη, με συγκροτημένη οργανωτική μορφή και δομές. Αντικειμενικά μια τέτοιας μορφής οργάνωση είναι θνησιγενής, συγκρούεται με την αυτοτέλεια του ΚΚΕ, δε συμβάλλει στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος και των συμμάχων».

Αυτή η θέση που αξιοποιεί την πείρα που συγκέντρωσε το ΚΚΕ και άλλα ΚΚ από την πολιτική των συμμαχιών αποτρέπει ευκαιριακές συγκολλήσεις κορυφής και συμβιβασμούς με κοινοβουλευτικά κριτήρια που θα καθηλώνουν τη συμμαχία στο έδαφος της διαχείρισης του συστήματος.

Σήμερα, η συγκρότηση των λαϊκών επιτροπών που στηρίζονται στις οργανώσεις που συμμετέχουν στις αγωνιστικές συσπειρώσεις, του ΠΑΜΕ, της ΠΑΣΥ, της ΠΑΣΕΒΕ, της ΟΓΕ και του ΜΑΣ είναι η αρχή της λαϊκής συμμαχίας στις πόλεις, στις γειτονιές, το φύτρο που στεριώνει στο έδαφος του κοινού διεκδικητικού πλαισίου που έχει συμφωνηθεί και θα εμπλουτίζεται, ακολουθώντας μια πορεία αντιστοίχησης των οργανώσεων, των συσπειρώσεων στις διευρυνόμενες ανάγκες της ταξικής πάλης.

Αυτό το κοινωνικό υλικό θα είναι σε κίνηση, θα αγκαλιάσει κλάδους και χώρους δουλειάς, θα αναπτύσσεται μέσα από την καθημερινή δράση κατακτώντας ένα ανώτερο επίπεδο οργάνωσης από κάτω προς τα πάνω, σε ρήξη με τα αντίπαλα (μονοπωλιακά) συμφέροντα, θα γίνεται έντονη διαπάλη για το πολιτικό περιεχόμενο και τους στόχους πάλης που απορρέουν από αυτό και οι κομμουνιστές στην πρώτη γραμμή θα δίνουν τη μάχη, ώστε να δυναμώνει η λαϊκή συμμαχία να ενισχύει την ικανότητά της, να μετασχηματιστεί, να γίνει η βάση ενός ισχυρού εργατικού, λαϊκού επαναστατικού μετώπου, σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης.

Η πολεμική που επιχειρεί να διαστρεβλώσει και να ενοχοποιήσει τις Θέσεις της ΚΕ παρουσιάζοντας την αποδοχή του Προγράμματος του ΚΚΕ, το σοσιαλισμό ως κριτήριο συμμετοχής στη λαϊκή συμμαχία είναι αβάσιμη.

Διαψεύδεται από την πείρα της δράσης των λαϊκών επιτροπών που παρεμβαίνουν για κάθε πρόβλημα και αναπτύσσουν τη δράση τους για το συμφέρον της εργατικής τάξης, των λαϊκών στρωμάτων.

Διαψεύδεται από τις ίδιες τις Θέσεις της ΚΕ που μιλούν για την οργάνωση της αντίστασης, την αλληλεγγύη, την πάλη για το εισόδημα, τα κοινωνικά - ασφαλιστικά δικαιώματα, την Υγεία, την Πρόνοια, την Παιδεία, τα ναρκωτικά, για κάθε λαϊκό πρόβλημα.

Αυτά τα γνωρίζουν οι πολέμιοι της πολιτικής του ΚΚΕ, αλλά προσπαθούν να τα παραγράψουν, γιατί το πρόβλημά τους είναι η κατεύθυνση της πάλης της Λαϊκής Συμμαχίας. Η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, ο κεντρικός σχεδιασμός, ο εργατικός - κοινωνικός έλεγχος, η αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Τους ενοχλεί ότι η πρόταση του ΚΚΕ από τη μια περιέχει συμβιβασμό ανάμεσα στην εργατική τάξη και τα μικροαστικά στρώματα, δε βάζει ως όρο συμμετοχής στη συμμαχία το πρόγραμμά του, αλλά από την άλλη, θέτει στους κομμουνιστές το καθήκον να αναδεικνύουν στη συμμαχία την αναγκαία κατεύθυνση της σύγκρουσης με τα μονοπώλια και το εκμεταλλευτικό σύστημα, συγκεντρώνοντας την προσοχή τους στο περιεχόμενο του δρόμου ανάπτυξης που μπορεί να δώσει λύση στα λαϊκά προβλήματα, να ικανοποιήσει τις λαϊκές ανάγκες. Ώστε μέσα σ' αυτήν την πορεία να προετοιμάζεται το εργατικό, λαϊκό κίνημα, να ανεβαίνει η απαιτητικότητά του, να προετοιμάζεται η Λαϊκή Συμμαχία να δώσει τη μάχη σε σύνθετες συνθήκες, σε σκληρές ταξικές αναμετρήσεις.

Οι πολέμιοι της πολιτικής του ΚΚΕ κάνουν ακόμα μια λαθροχειρία. Λένε: «Το ΚΚΕ επιδιώκει συμμαχία με τον εαυτό του». Η συκοφαντία αυτή δεν έχει καμία σχέση με τα πραγματικά δεδομένα. Γιατί χαρακτηριστικό της θέσης του ΚΚΕ για τη λαϊκή συμμαχία είναι συμμετοχή πλατιών εργατικών, λαϊκών δυνάμεων μέσα από τις οργανώσεις τους, η προσέλκυση νέων εργατικών, λαϊκών οργανώσεων, νέων δυνάμεων που θα μπαίνουν στη δράση. Κι αυτό έχει μεγάλες απαιτήσεις, προϋποθέτει ένταση των προσπαθειών για το ξεπέρασμα αδυναμιών του Κόμματος, ώστε να υλοποιούνται συγκεκριμένοι στόχοι για την κομματική οικοδόμηση, την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την κοινωνική συμμαχία.

Είναι παράλογος ο ισχυρισμός που αποκαλεί «στενή» την πολιτική του ΚΚΕ που δουλεύει μέσα σε πλατιές εργατικές λαϊκές δυνάμεις, με στόχο τη σύγκρουση με τα μονοπώλια, τον καπιταλισμό και «πλατιά» την πολιτική που κινείται στο στενό κύκλο μιας συνεργασίας, μιας συμμαχίας (με πολιτικές δυνάμεις), πολιτικές δυνάμεις κυρίως του οπορτουνισμού, για τη συμμετοχή στις εκλογές και τη διαχείριση του εκμεταλλευτικού συστήματος.

Αυτή η συνεργασία καταλήγει σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

Στο συμβιβασμό του ΚΚ και στην εγκατάλειψη της πάλης για την εξουσία σε μια διαδικασία υποβάθμισης της ιδεολογικοπολιτικής και οργανωτικής αυτοτέλειάς του, με οδυνηρές συνέπειες, όπως έχει δείξει το παράδειγμα της ΕΔΑ και του «Συνασπισμού της Αριστεράς», όπως έχουν δείξει δεκάδες παραδείγματα στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα.

Η γραμμή που χαράζουν οι Θέσεις της ΚΕ για το 19ο Συνέδριο είναι πρωτοποριακή και με μεγάλη διεθνή σημασία, τροφοδοτείται από την επιστημονική τεκμηρίωση και την πίστη στη σοσιαλιστική επανάσταση.

Αυτή η γραμμή τεκμηριώνεται με το λενινιστικό έργο που διδάσκει τους κομμουνιστές να μαθαίνουν από τα λάθη τους και να αντιμετωπίζουν αποφασιστικά τον οπορτουνισμό που, ανεξάρτητα από το μέγεθός του, διαθέτει ισχυρή υπονομευτική δύναμη, χρησιμοποιεί ευκολοχώνευτα συνθήματα και έχει τη στήριξη της αστικής τάξης, των ιδεολογικών και άλλων μηχανισμών του συστήματος όπως αποδεικνύει και η προβολή, το αγκάλιασμα των αντιΚΚΕ θέσεων στις μέρες μας.

Αναδημοσιεύεται από το Ριζοσπάστη, της Κυριακής 31 Μάρτη.