Οταν δε συμφωνούν με την πραγματικότητα...

Παραθέτουμε εν συντομία «αντιρρήσεις» που εκφράστηκαν σε μερίδα του Τύπου, με αφορμή την ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου της ΚΕ του ΚΚΕ για τα 39 χρόνια από την κατάρρευση της δικτατορίας:«Ανιστόρητη και αντιεπιστημονική προσέγγιση περί συμβιβασμού ανάμεσα στη χούντα και τον αστικό πολιτικό κόσμο, παραγνωρίζει την παρέμβαση του λαϊκού κινήματος και την επίδραση των αγώνων του στην πτώση της δικτατορίας, εξομοιώνει τις συνθήκες της χούντας με αυτές της αστικής δημοκρατίας». Επικαλούνται και τον Λένιν λέγοντας πως πουθενά δεν ισχυρίστηκε ότι «με την αστική δημοκρατία ξεμπερδεύεις με τη θεμελιώδη διαπίστωση ότι είναι μορφή ταξικής δικτατορίας».

Ας επιχειρήσουμε να ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα, που σκόπιμα σκιάζουν οι κατ' επάγγελμα διαστρεβλωτές των θέσεων του ΚΚΕ. Γιατί σηκώνουν κουρνιαχτό για μια θέση που το ΚΚΕ εξέφρασε τότε και επανέλαβε έκτοτε πολλές φορές; Οχι φυσικά γιατί τους πήρε ο πόνος για όσα υποκριτικά επικαλούνται, αλλά γιατί τους πονάει η αποκάλυψη του πραγματικού χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας, του συστήματος των επιχειρηματικών ομίλων και της εκμετάλλευσης που υπηρετούν. Στις 23 και 24 Ιούλη του 1974 έγινε ένας συμβιβασμός ανάμεσα στη χούντα και στον αστικό πολιτικό κόσμο. Αυτή η εκτίμηση του ΚΚΕ δεν είναι τωρινή, αλλά από τότε, από το 1974. Η εκτίμηση αυτή του ΚΚΕ 39 χρόνια μετά επιβεβαιώνεται περίτρανα. Η αποκατάσταση της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δεν προχώρησε πέρα από την αλλαγή στη μορφή διακυβέρνησης, που ήταν και επιβεβλημένη για την προσαρμογή και σταθεροποίηση του συστήματος στις συνθήκες που διαμορφώνονταν.

***

Λένε ότι το ΚΚΕ δεν αναφέρεται στο κίνημα και στη συμβολή του στη συγκεκριμένη αλλαγή από τη χούντα στον αστικό κοινοβουλευτισμό. Αυτό μόνο ως κοινή συκοφαντία μπορεί να εκληφθεί. Βεβαίως και είχε, αλλά το αποτέλεσμα ήταν αυτό που ήταν, ο συμβιβασμός χούντας και αστικού πολιτικού κόσμου. Δεν θα αναφερθούμε βεβαίως εδώ, στις τόσες και τόσες φορές που το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης», όχι μόνο μιλούν και γράφουν για την αντιδικτατορική πάλη, άλλωστε το ΚΚΕ ήταν στην πρώτη γραμμή. Αλλά οι σκοποί της δεν ήταν ενιαίοι για όλες τις δυνάμεις που ήταν ενάντια στη χούντα. Το ΚΚΕ έδινε αντιμονοπωλιακό, αντιιμπεριαλιστικό περιεχόμενο και προσανατολισμό, οι αστικές και άλλες δυνάμεις απλώς ήθελαν επαναφορά στον αστικό κοινοβουλευτισμό. Υπήρξαν επίσης πολιτικές δυνάμεις που συντάχτηκαν με το κοινοβουλευτικό μασκάρεμα που επιχείρησε η χούντα με τον Μαρκεζίνη. Για παράδειγμα το λεγόμενο τότε «ΚΚΕ Εσωτερικού» ήταν έτοιμο να πάρει μέρος στις εκλογές που θα νομιμοποιούσαν αυτό το μασκάρεμα.

Λένε επίσης ότι η περίοδος της μεταπολίτευσης, δηλαδή μετά την κατάρρευση της χούντας, ήταν συγκριτικά, όχι μόνο σε σχέση με τη χούντα αλλά και με όλη την περίοδο μετά τον πόλεμο, η καλύτερη, μεταπολεμικά, περίοδος για το λαό. Σωστή ως διατύπωση, γιατί πράγματι το αστικό πολιτικό σύστημα προχώρησε σε αστικούς εκσυγχρονισμούς, καταργήθηκαν μια σειρά εμφυλιοπολεμικά κατάλοιπα των αντιδραστικών αστικών καθεστώτων των δεκαετιών του '50 και του '60, αναγνωρίστηκε η Εθνική Αντίσταση και άλλα. Επίσης έγιναν μια σειρά παραχωρήσεις από το κεφάλαιο στους εργαζόμενους, βελτιώθηκε το βιοτικό επίπεδο, κάτω βεβαίως και από την πάλη του κινήματος. Αλλά αυτή η συγκεκριμένη περίοδος προετοίμαζε τη σημερινή ζωή του λαού. Ακριβώς γιατί δεν άλλαξε η τάξη που ήταν στην εξουσία το 1974, ούτε στρατηγικές της επιλογές αναιρέθηκαν όπως η ένταξη στην τότε ΕΟΚ, στη συνέχεια ενσωμάτωση στην ΕΕ και τις άλλες διακρατικές ενώσεις του κεφαλαίου. Για παράδειγμα, οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις ξεκίνησαν το 1985, με την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη για την Ενιαία Ευρωπαϊκή Αγορά, που προετοίμασε τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, την ΟΝΕ κλπ. Και βεβαίως σήμερα, λόγω κρίσης και οξύτατου μονοπωλιακού ανταγωνισμού, όχι μόνο σ' αυτήν την περίοδο δεν μπορούν, με οποιαδήποτε πολιτική μέσα στο σύστημα, να επανέλθουν, αλλά ούτε καν στην προ του 2008 περίοδο. Μόνο το 1,5 εκατομμύρια άνεργοι, φτάνει για να γίνει κατανοητό.

Η αστική δημοκρατία προετοίμασε νέους μηχανισμούς καταπίεσης του λαού, εκφοβισμό, τρομοκρατία, εξαναγκασμό σε παραίτηση από την πάλη κλπ. Κυρίως μέσα στους χώρους δουλειάς αναπαράγεται η πιο σκληρή τρομοκρατία.Τον Οκτώβρη του 2010 σε συνέντευξή του στην «Καθημερινή» ο Ρ. Πρόντι, πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας, πρόεδρος της Κομισιόν επί σειρά ετών, ομολογούσε: «Η δημοκρατία δεν είναι απαραίτητη για την ανάπτυξη του καπιταλισμού. Ο καπιταλισμός προϋποθέτει ελεύθερη κίνηση εμπορευμάτων και κεφαλαίων, αλλά όχι κατ' ανάγκην ελεύθερες εκλογές και ανεξάρτητα συνδικάτα»!

***

Κι όμως η κοινότοπη αυτή αλήθεια όταν διατυπώνεται από το ΚΚΕ βγάζει από τα ρούχα τους μερικούς μερικούς, εκείνους δηλαδή που είναι αφοσιωμένοι στην απόκρυψή της. Και κατά καιρούς καταγγέλλουν το ΚΚΕ για πράγματα που ουδέποτε είπε ή έπραξε. Για παράδειγμα, πού και πότε είδαν ή άκουσαν το ΚΚΕ να αποκηρύττει τη λαϊκή πάλη, τα αστικοδημοκρατικά δικαιώματα κυρίως όσα αφορούν σε πολιτικές ελευθερίες, συνδικαλιστικές ελευθερίες, στη δημοκρατία μέσα στους χώρους δουλειάς; Επικαλούνται μάλιστα τον Λένιν. Κόβουν και ράβουν τον Λένιν στα μέτρα τους, όταν ψάχνουν αναφορές στην αντιΚΚΕ τακτική τους. Πράγματι ο Λένιν χαρακτήρισε αστικοδημοκρατική την επανάσταση του 1905, αλλά ήταν στην τσαρική Ρωσία. Αντιπάλευε την τσαρική εξουσία. «Το σύνθημα του ηρωικού προλεταριάτου της Πετρούπολης: "Ελευθερία ή θάνατος!" αντιλαλεί τώρα σ' όλη τη Ρωσία» έγραψε μετά την ήττα της επανάστασης του 1905. Μάλιστα επειδή τότε δε νίκησε η επανάσταση, έγινε μετά η αστικοδημοκρατική επανάσταση το Φλεβάρη του 1917 που ανέτρεψε τον Τσάρο. Αμέσως μετά την επανάσταση του Φλεβάρη του 1917, ευθέως, δίχως περιστροφές και αστικοδημοκρατικές περικοκλάδες έθεσε ζήτημα σοσιαλιστικής επανάστασης.

Ολη λοιπόν η πιο πάνω συκοφαντία στο ΚΚΕ αποσκοπεί να κρύψει από το λαό, ότι τελικά έχει τη δύναμη να τελειώσει με το σύστημα της εκμετάλλευσης που τον γονατίζει, αν όρθιος παλέψει για να περάσει από το βασίλειο της ανάγκης στο βασίλειο της ελευθερίας.

Μ.