Στοιχεία και αλήθειες για το φορολογικό

Φόροι ή, αλλιώς, η πηγή των κρατικών εσόδων. Σχεδόν αποκλειστική, πλέον, αφού, η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων έχει στερήσει το κράτος από τα κέρδη των άλλοτε κρατικών επιχειρήσεων (πχ ΟΤΕ, κλπ). Χωρίζονται σε δυο κατηγορίες, τους άμεσους (φορολογία εισοδήματος φυσικών και κερδών νομικών προσώπων-εταιρειών) και τους έμμεσους (ΦΠΑ, τέλη, δασμούς, κ.λπ.). Είναι ο ένας κρατικός μοχλός αναδιανομής του κοινωνικού πλούτου, σε βάρος της εργατικής τάξης και του λαού και προς όφελος των κεφαλαιοκρατών. Ο άλλος είναι οι κρατικές δαπάνες. Με δυο λόγια, τα κρατικά έσοδα προέρχονται, στην συντριπτική τους πλειοψηφία από την εργατική τάξη και το λαό, παρ' ότι ένα μεγάλο μέρος του παραγόμενου κοινωνικού πλούτου (αρκετά πάνω από το 50%) ληστεύεται από τα μονοπώλια και την αστική τάξη. Από την άλλη, οι κρατικές δαπάνες κατευθύνονται σε τρεις κυρίως κατευθύνσεις, οι οποίες ωφελούν την αστική τάξη, είτε άμεσα, είτε έμμεσα, καθώς, η ύπαρξη του αστικού κράτους είναι αδήριτη προϋπόθεση και συστατικό στοιχείο της εξουσίας της: Πρώτον, στην πολύμορφη, άμεση ενίσχυση των μονοπωλίων (δημόσια έργα και προμήθειες, εξοπλισμοί, κάθε μορφής κίνητρα και διευκολύνσεις, εξυπηρέτηση δανείων, ιδιωτικοποιήσεις, κλπ). Δεύτερον, στην όποια συμμετοχή του κράτους σε τομείς αναπαραγωγής της εργατικής δύναμης (Παιδεία, Υγεία, Πρόνοια, Πολιτισμός, Αθλητισμός, κ.λπ.). Τρίτον, στη λειτουργία του κρατικού μηχανισμού (μισθοί, λειτουργικές δαπάνες, κ.λπ.) 

Αποδείξεις με στοιχεία και νούμερα

Η πρώτη απόδειξη του ταξικού και εντεινόμενου συνεχώς αντιλαϊκού χαρακτήρα της φορολογικής πολιτικής όλων των μέχρι σήμερα κυβερνήσεων βρίσκεται στη σχέση άμεσων και έμμεσων φόρων. Όσο περισσότερο τα κρατικά έσοδα προέρχονται από έμμεσους φόρους, τόσο εντονότερος γίνεται ο αντιλαϊκός  χαρακτήρας του φορολογικού συστήματος, αφού οι έμμεσοι φόροι πληρώνονται εξίσου και απ' όλους, καθώς ενσωματώνονται στις τιμές των εμπορευμάτων και υπηρεσιών.
Το 2011 η σχέση έμμεσων και άμεσων φόρων, σε σχέση με το σύνολο των φορολογικών εσόδων έφτασε στο 61% προς 39%. Το 2006 ήταν 58,4% προς 41,6%, ενώ το 2000 ήταν 57,6% προς 42,4%. Ολοφάνερο είναι, ότι μεγαλώνουν συνεχώς οι έμμεσοι φόροι σε βάρος των άμεσων.
Η δεύτερη απόδειξη του εντεινόμενου συνεχώς αντιλαϊκού χαρακτήρα βρίσκεται στους άμεσους φόρους και στη σχέση μεταξύ της φορολογίας εισοδήματος φυσικών προσώπων (κυρίως, μισθοί και συντάξεις) με αυτή των νομικών προσώπων (επιχειρηματικά κέρδη).
Το 2000 η σχέση αυτή (φυσικά πρόσωπα και επιχειρηματικά κέρδη) ήταν 51,81% προς 48,19%. Το 2006 έγινε 67,64% προς 32,36% και το 2011 έφτασε στο  79,10% προς 20,90%. Και αυτό, με δεδομένο, ότι στη χρονική αυτή περίοδο (2000 -  2011) τα κρατικά έσοδα από άμεσους φόρους αυξήθηκαν κατά 30%. Πως έγινε αυτό; Με τον υπερδιπλασιασμό της φορολεηλασίας των μισθών και συντάξεων. Τα επιχειρηματικά κέρδη πλήρωσαν  5,033 δισεκατομμύρια ευρώ το 2000 και μόνο 2,8 δισεκατομμύρια το 2011 (σύμφωνα με την σχετική πρόβλεψη του κρατικού προϋπολογισμού). Προφανώς, στην ενδεκαετία 2000-2011 οι μισθωτοί και συνταξιούχοι έγιναν περισσότερο κι από πλούσιοι, ενώ οι επιχειρηματίες και οι κεφαλαιοκράτες έγιναν φτωχοί και πένητες...
Το 2012 τα φορολογικά πράγματα έχουν ήδη γίνει χειρότερα για τους εργαζόμενους και καλύτερα για τους κεφαλαιοκράτες, ενώ, όλα όσα δημοσιεύονται τις μέρες αυτές για το νέο φορολογικό νομοσχέδιο προεξοφλούν την παραπέρα κλιμάκωση της μέχρι σήμερα αντιλαϊκής πολιτικής.

Τα αδιέξοδα της αστικής διαχείρισης

Η συντριπτική πλειοψηφία όλων όσα σχετικά γράφονται και λέγονται τις μέρες αυτές, στοχεύουν στον αποπροσανατολισμό, στη διασπορά σύγχυσης και, σε τελευταία ανάλυση, στην απόκρυψη της αλήθειας. Παρ' όλ' αυτά, δεν μπορούν να κρύψουν τις γενικότερες δυσκολίες και αδιέξοδα της αστικής πολιτικής και διαχείρισης, μέσα στις γνωστές σε όλους συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης. Ας δούμε ορισμένα απ' αυτά.

Πρώτον: Όλα όσα λέγονται, περί δίκαιης κατανομής των βαρών και ισοδύναμων, διεύρυνσης της φορολογικής βάσης και πάταξης της φοροδιαφυγής, κ.λπ., κ.λπ., είναι κούφια λόγια. Η συγκυβέρνηση των ΝΔ–ΠΑΣΟΚ–ΔΗΜΑΡ έχει ήδη βάλει στόχο τη σοβαρή αύξηση των φορολογικών εσόδων, ενώ, έχει δημοσίως δεσμευθεί για την παραπέρα μείωση της ήδη ισχνής συμμετοχής των κεφαλαιοκρατών. Το συμπέρασμα, επομένως, είναι ολοφάνερο. Η εργατική τάξη και ο λαός θα κληθούν να πληρώσουν ακόμη περισσότερα.
Τα όσα λέγονται, περί διεύρυνσης της φορολογικής βάσης και πάταξης της φοροδιαφυγής, αναφέρονται αποκλειστικά και μόνο σε αυτοαπασχολούμενους και μικρομεσαία στρώματα της πόλης και του χωριού. Επομένως, δεν αλλάζουν στο παραμικρό το φιλομονοπωλιακό και άδικο χαρακτήρα του φορολογικού συστήματος. Αντίθετα, η ενδεχόμενη εφαρμογή τέτοιων μέτρων θα έχει και αντιδραστικό διαρθρωτικό χαρακτήρα, καθώς, θα πολλαπλασιάσει τα «λουκέτα», αφήνοντας «ζωτικό χώρο» δράσης σε υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια. Από την άλλη, η πολιτική  αυτή βάζει σε σοβαρή δοκιμασία τις κοινωνικές συμμαχίες της αστικής τάξης και αυξάνει την ρευστότητα και αβεβαιότητα του πολιτικού σκηνικού και των εξελίξεων. Άλλωστε, το ίδιο έχει ήδη συμβεί (στον έναν ή άλλο βαθμό) με τα βαριά μέτρα σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων ή των εργαζομένων σε πρώην ΔΕΚΟ, που αποτελούσαν τμήματα της «εργατικής αριστοκρατίας», κ.λπ.

Δεύτερον:  Το επιχείρημα, ότι τόσα χρόνια ο λαός κατανάλωνε περισσότερα απ' όσα παρήγε και, τώρα, πρέπει να «μαζευτεί» και να πληρώσει και τα «σπασμένα», είναι μια μεγάλη λαθροχειρία. Κι αυτό αποδείχνεται από τα επίσημα στοιχεία. Όλα τα προηγούμενα χρόνια, η εργατική τάξη και ο λαός απολάμβαναν ένα μικρό σχετικά μέρος του παραγόμενου κάθε χρονιά κοινωνικού πλούτου. Είτε άμεσα (μεροκάματο, μισθός, σύνταξη), είτε έμμεσα (Παιδεία, Υγεία, κ.λπ.). Το μεγαλύτερο μέρος, μαζί και τα δάνεια, που έπαιρναν οι αστικές κυβερνήσεις, πήγαιναν και πηγαίνουν στα μονοπώλια και την αστική τάξη (κέρδη, εξαγωγή κεφαλαίων, αύξηση ενεργητικού, τόκοι δανείων, κίνητρα και προνόμια, κλπ). Αυτή είναι η αλήθεια.

Πέρα απ' αυτό, ακόμη κι αν σταθούμε μόνο στα νούμερα των κρατικών προϋπολογισμών και αφήνοντας κατά μέρος ποιοι, πώς και προς όφελος ποιων τους διαχειρίστηκαν, τα επίσημα και πάλι στοιχεία λένε τα εξής, π.χ. για την περίοδο 1996 – 2011 (16 χρόνια):
Πρωτογενή έσοδα: 653.123 εκατομμύρια ευρώ
Πρωτογενείς δαπάνες: 578.111 εκατομμύρια ευρώ
Πρωτογενές αποτέλεσμα: + 66.011 εκατομμύρια ευρώ (πλεόνασμα).
Ακόμη κι αν συμπεριλάβουμε στα παραπάνω το συνολικό έλλειμμα χρηματοδότησης των Προγραμμάτων Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ), το τελικό έλλειμμα της περιόδου των 16 αυτών χρόνων είναι μόλις 6.504 εκατομμυρίων ευρώ. Με άλλα λόγια, τα κρατικά έσοδα κάλυψαν το σύνολο των κρατικών πρωτογενών δαπανών, ακόμη και αυτών του ΠΔΕ, πλην 6,5 δισ.
Στην ίδια περίοδο, όμως, πληρώθηκαν (με νέα δάνεια) και 171.651 εκατομμύρια ευρώγια τόκους τραπεζικών δανείων. Από 10 δισ. το 1996, έως 17,5 δισ. το 2011. Δάνεια και τόκοι, που αποτέλεσαν βασικό μοχλό ενίσχυσης και γιγάντωσης των εγχωρίων τραπεζών και μονοπωλίων. Δάνεια, τα οποία συνήφθηκαν στο όνομα του ελληνικού λαού, χωρίς αυτός, όμως, να ωφεληθεί στο παραμικρό απ' αυτά.

Τρίτον: Το επιχείρημα ορισμένων (π.χ. ΣΥΡΙΖΑ, Ανεξάρτητοι Έλληνες, κ.λπ.), ότι η παραπέρα ενίσχυση της αντιλαϊκής φορολεηλασίας, αφαιρεί χρήματα από την κατανάλωση και, επομένως, ενισχύει τον φαύλο κύκλο «λιτότητα–μείωση ΑΕΠ»  είναι σωστό. Μοιράζουν αυταπάτες και ψεύτικες ελπίδες, όμως, όταν ισχυρίζονται, ότι υπάρχουν φιλολαϊκές λύσεις και διέξοδοι, στο πλαίσιο της ευρωένωσης και με τα μονοπώλια να κάνουν κουμάντο στον παραγόμενο πλούτο. Άλλωστε, οι όποιες προτάσεις τους δεν συνιστούν φιλολαϊκή πολιτική, αλλά «εκδοχές» και «μείγματα» της γενικότερης αστικής διαχείρισης, επιχειρώντας να ανταποκριθούν σε  συμφέροντα διαφορετικών μερίδων της αστικής τάξης. Στο πλαίσιο του καπιταλισμού και, μάλιστα, αυτό της σημερινής ελληνικής πραγματικότητας, η αντιλαϊκή φορολογική πολιτική είναι μονόδρομος για την αστική τάξη και συστατικό στοιχείο της γενικότερης επίθεσης σε βάρος των εργαζομένων. Κι αυτό για τους εξής βασικά λόγους:
- Αποτελεί βασικό μοχλό φορτώματος των βαρών της κρίσης στις πλάτες του λαού. Όπως και αυτών του τεράστιου δημοσίου χρέους.
-  Είναι, επίσης, βασικός μοχλός μηδενισμού των κρατικών ελλειμμάτων και δημιουργίας πλεονασμάτων, ώστε το αστικό κράτος να ενισχύσει πολύ περισσότερο την καπιταλιστική οικονομική ανάπτυξη (δημόσια έργα και προμήθειες, κίνητρα, κ.λπ.). Ακόμη περισσότερο, για να μπορέσει να βγει για δάνεια στις λεγόμενες αγορές, απ' όπου σήμερα είναι αποκλεισμένο. 
 - Είναι η μόνη συμβατή πολιτική με όλα όσα συνθέτουν την ΕΕ και την ευρωζώνη, τις πολιτικές και τις κατευθύνσεις τους (Μάαστριχτ, Σύμφωνο Σταθερότητας, Ανάπτυξης και Ανταγωνιστικότητας, κλπ, κλπ). Όπως και με τα κάθε λογής νταραβέρια της εγχώριας αστικής τάξης, με τους ευρωενωσιακούς λυκοσυνεταίρους της.

 Επίσης, εκτός όλων των προηγούμενων, η όποια προσωρινή ενίσχυση της κατανάλωσης με πολιτικές και μέτρα κεϋνσιανού χαρακτήρα (ακόμη κι αν υπήρχαν οι σχετικοί δημόσιοι πόροι), δεν αντιμετωπίζει την αναπόφευκτη -λόγω κρίσης- καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων. Ούτε την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των  επιχειρήσεων και μονοπωλίων. Απλά, δίνει τη δυνατότητα στην όποια αστική κυβέρνηση, να διαχειρισθεί την αντιλαϊκή πολιτική της, μέσα σε λιγότερο δύσκολο κλίμα, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια του λαού. Το παράδειγμα Ομπάμα είναι χαρακτηριστικό.

902.gr