Να βουλιάξουν αυτοί

Η ομολογία για τη χωρίς τέλος φτώχεια - σε πρώτη ανάγνωση - ξαφνιάζει. Αμέσως μετά αποκαλύπτει τον κυνισμό, με τον οποίο οι αστοί αναλυτές είναι υποχρεωμένοι πλέον να γράφουν. Για να μη μείνει όρθια καμιά ελπίδα.

***

Η αγανάκτησή τους είναι κάλπικη. Προσπαθούν να συντονιστούν με το «κοινό περί δικαίου αίσθημα», γνωρίζοντας ότι υπηρετούν ένα άδικο σύστημα, που αργά ή γρήγορα πρέπει να ανατραπεί. Παίζουν με τις καθυστερήσεις για να πάρουν το παιχνίδι.

***

Τζογάρουν με την ελπίδα, την ώρα που το σύστημα και η πολιτική τους γεννάνε απελπισία. Τα σχέδιά τους περιέχουν μόνο «απασχολησιμότητα», δηλαδή, εκμετάλλευση και των αγίων. Την οποία πλασάρουν ως λύση ανακούφισης. Κι έχουν το θράσος να αξιώνουν «συνεργασία» στη σφαγή. Εχουν, βέβαια, στρώσει από καιρό το στρώμα: Οι «κοινωνικοί εταίροι», δηλαδή οι καπιταλιστές και τα όργανά τους στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι έτοιμοι από καιρό

.

***

Εκβιάζουν, με κατασχέσεις και άλλα τινά. Αλλά έχουν χάσει ήδη το παιχνίδι. Ας έρθουν στα εργατόσπιτα να κατασχέσουν το απόλυτο τίποτα που έχουμε. Είναι άλλο πράγμα η δήλωση του Πάγκαλου ότι δεν μπορεί να πληρώσει τους φόρους για την τεράστια περιουσία του, κι άλλο η άρνηση πληρωμής απ' αυτόν που δεν έχει τίποτα άλλο να χάσει από τις αλυσίδες του.

***

Σουπιές είναι αυτοί που μιλάνε για κατάρρευση του βιοτικού επιπέδου σα να πρόκειται για φαινόμενο της φύσης, αμολάνε μελάνι για να θολώσουν τα νερά. Κρύβουν ότι το βιοτικό επίπεδο είναι αντανάκλαση των δυνατοτήτων που παράγονται από την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων και ότι αυτό - το βιοτικό επίπεδο - εμποδίζεται στην ανάπτυξή του ως και οπισθοδρομεί όταν οι παραγωγικές σχέσεις γίνονται στενός κορσές που εμποδίζει τις παραγωγικές δυνάμεις να αναπτυχθούν. Σουπιές είναι αυτοί που περιγράφουν τη λιτότητα σαν αρρώστια που απειλεί να μολύνει κι άλλους. Αμολάνε μελάνι, για να κρύψουν ότι η λιτότητα είναι αποτέλεσμα όλο και πιο σκληρής επιβολής από αυτούς που κατέχουν τα μέσα παραγωγής σε βάρος αυτών που με την εργασία τους κινούν τα μέσα παραγωγής. Σουπιές, είναι αυτοί που καθώς ο καιρός απαιτεί επαναστατική ανατροπή, μιλάνε για δημοκρατία.

***

Καιρό τώρα, η αστική τάξη προσπαθεί να αντιστοιχίσει το πολιτικό προσωπικό της στις σύγχρονες ανάγκες της. Ο όρος «διαταξική εθνική συμπερίληψη» αποκαλύπτει το στόχο. Αναφέρεται σ' εκείνον τον πολιτικό φορέα που, ενώ η πολιτική του θα υπηρετεί τις ανάγκες του κεφαλαίου, θα πείθει, παράλληλα, πλατιές εργατικές - λαϊκές μάζες ότι είναι προς το συμφέρον τους να μετέχουν στην ικανοποίηση ενός εθνικού στόχου. Σαν τέτοιο έχουν ήδη ονομάσει την ανάγκη του κεφαλαίου να ανακάμψει από την κρίση.

Καθώς έχουν ήδη εξαθλιώσει, σε βαθμό απερίγραπτο, την εργατική τάξη, γεγονός που την καθιστά δύσκολα εθελόδουλο σύμμαχό τους, ποντάρουν στην αυταπάτη μεσαίων στρωμάτων ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα είναι ωφέλιμη και γι' αυτά.

Η «συστοίχιση» των πολιτικών φορέων με τους κοινωνικούς μετασχηματισμούς είναι ακριβώς αυτό: στήσιμο κομμάτων ή κινήσεων που να μπορούν να συσπειρώσουν ρευστά οικονομικά - κοινωνικά υποκείμενα γύρω από έναν κοινό στόχο. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, την ανάγκη φιλοτιμία κάνοντας, η κοσμοπολίτικη αστική τάξη μιλά για εθνικούς στόχους.

Είναι η στιγμή που η εργατική τάξη, με μπροστάρη την πολιτική πρωτοπορία της, το ΚΚΕ, είναι υποχρεωμένη να κάνει τα πάντα για να αντιστοιχηθούν οι παραγωγικές σχέσεις στις διαρκώς αναπτυσσόμενες παραγωγικές δυνάμεις. Είναι, δηλαδή, η ώρα για να πεταχτούν στα σκουπίδια οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής που, από καιρό, φρενάρουν την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Είναι η ώρα που η πολιτική πάλη της εργατικής τάξης αρνείται να δώσει χέρι βοηθείας στους βυθιζόμενους καπιταλιστές. Κάνει τα πάντα για να τους πατήσει το κεφάλι κάτω απ' το νερό, ανοίγει δρόμο για τη δική της εξουσία, τη δική της οικονομία

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ