Σάββατο 4 Μαΐου 2013

Πασχαλιάτικη ιστορία

Τώρα, που έχουν περάσει πια οι «Αγιες Μέρες» του Πάσχα και δεν κινδυνεύω, φαντάζομαι, να θεωρηθώ βλάσφημος ή αγενής απέναντι στα θρησκευτικά συναισθήματα των πιστών, θα σου πω, αγαπητέ αναγνώστη των «Διακριτικών», ένα ανέκδοτο που κυκλοφορούσε, παλιότερα, εδώ στα μέρη μας, στα ριζά των Αγράφων, σχετικά με τη σταύρωση του Χριστού.
Κάθε χρόνο, με το που «μύριζε» άνοιξη (και αυτό συμπίπτει, σχεδόν πάντα, με τη Μεγάλη Βδομάδα), οι Βλάχοι της περιοχής περνούσαν με τα κοπάδια τους και ανέβαιναν για τα βουνά, (Νιάλα, Καράβα, Βουτσικάκι), να ξεκαλοκαιριάσουν. Μια χρονιά, λοιπόν, Μεγάλη Παρασκευή, περνούσε μέσα απ' το χωριό ένας Βλάχος με το κοπάδι του, να διαβεί και να πιάσει απάνω τα ψηλώματα του Ιταμου. Ακούει, νταν - νταν, νταν - νταν, το λυπητερό χτύπημα της καμπάνας, και σταματάει μπροστά στο μαγαζάκι, όπου ήταν μαζεμένοι οι χωριανοί. Εβγαλε τη σκούφια απ' το κεφάλι του και έκανε το σταυρό του. «Τι πάθαταν, ορέ παιδιά, πέθανε κανένας δικός σας και βαρεί η καμπάνα;», ρώτησε. «Οχι, τσέλιγκα», απάντησαν οι χωριανοί. «Βαρεί για το Χριστό, που τον σταύρωσαν οι Εβραίοι». «Ε, τους καταραμένους», είπε ο άνθρωπος, και, ξαναφορώντας τη σκούφια του, συνέχισε το δρόμο του. Την άλλη χρονιά, το 'φερε η τύχη να περνάει πάλι, Μεγάλη Παρασκευή. Η καμπάνα ξαναχτυπούσε λυπητερά. «Τι πάθαταν πάλι, ορέ παιδιά, και βαρεί η καμπάνα;». «Για το Χριστό», απάντησαν πάλι οι χωριανοί. «Που τον σταύρωσαν οι Εβραίοι». Ο Βλάχος σήκωσε παραξενεμένος τα φρύδια, και δεν είπε τίποτα. Την τρίτη χρονιά που ξαναπερνούσε, πάλι τα ίδια. «Τι έγινε πάλι, βρε παιδιά, και βαρεί η καμπάνα;». «Για το Χριστό», ξαναείπαν οι χωριανοί. «Τον σταύρωσαν οι Εβραίοι». «Εεε...», είπε τότε αγανακτισμένος ο Βλάχος. «Και πέρσι τον σταύρωσαν, και πρόπερσι τον ξανασταύρωσαν... Σάματις, μου φαίνεται, τα θέλει κι αυτουνού ο κ...».
Αλλά, πέρα από το αστείο του ανέκδοτου και τη φαιδρή όψη του περιστατικού, το σοβαρό αυτό θέμα, της Σταύρωσης, δηλαδή, του Ιησού και της υποτιθέμενης Ανάστασής του, αξίζει να απασχολεί και να προβληματίζει κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο. Και για μεν τη Σταύρωση, υπάρχουν κι άλλα παραδείγματα. Η «πρακτική» αυτή συνηθιζόταν σε παλιότερες εποχές. Από τον μυθικό Προμηθέα, μέχρι τον Σπάρτακο και τους μονομάχους του, πολλοί ήταν αυτοί που πλήρωσαν με τη ζωή τους την «αποκοτιά» να εξεγερθούν και να πολεμήσουν για τη λευτεριά τους, ή γιατί δεν υπάκουσαν στον παντοδύναμο Δία, και έδωσαν στους ανθρώπους τη φωτιά και το «φως της γνώσης». Οσο, τώρα, για την «Ανάσταση του Κυρίου» και την ανάληψή του στους ουρανούς, ας μην το «σκαλίσουμε» περισσότερο το θέμα. Ο προκαθήμενος της Εκκλησίας μας, πάντως, το θεωρεί θέσφατο και «γεγονός» αυταπόδεικτο. Καταργεί, μάλιστα (έτσι ακριβώς το είπε), κάθε άλλο χαιρετισμό (καλημέρα, καλησπέρα, γεια σου) και με θράσος απύθμενο διατάσσει, για 40, τουλάχιστον, μέρες μετά την «Ανάσταση», να λέμε μόνο, «ΧριστόςΑνέστη» (!!!).
Πηγή : Ριζοσπάστης -Μάης  2002
Βασίλης ΦΥΤΣΙΛΗΣ

Δεν υπάρχουν σχόλια: