Η κυβέρνηση αγαπάει τα παιδιά σας...

H κυβέρνηση αποφάσισε, λοιπόν, να δράσει... προληπτικώς. Αυτό περιγράφεται κι έτσι: Πλην της πράξης, διώκεται και η σκέψη! Μόνο που ακόμα και η χούντα, σε επίπεδο προσχημάτων, ισχυριζόταν πως «η σκέψις δεν διώκεται, μόνο η πράξις - έλεγαν - διώκεται»...

Βεβαίως, η κυβέρνηση έχει αγαθές προθέσεις. Διαπνέεται από την αρχή «κάλλιον του θεραπεύειν, το προλαμβάνειν».

(Ασχετο: Το ίδιο κάνουν, για παράδειγμα, οι Αμερικάνοι και οι Ευρωπαίοι σύμμαχοί τους: Βομβαρδίζουν προληπτικά)...

Αλλά ας γυρίσουμε στο θέμα μας. Η κυβέρνηση επιστρατεύει τους καθηγητές πριν αυτοί κάνουν απεργία. Γιατί; Μα για να μην κάνουν την απεργία που σκέφτονται. Η κυβέρνηση, συνεπώς, τους επιστρατεύει επειδή θέλει να προλάβει την «αρρώστια» (σ.σ.: για την κυβέρνηση η απεργία είναι «αρρώστια»). Για την ακρίβεια, η κυβέρνηση θέλει να προλάβει το «έγκλημα» (σ.σ.: για την κυβέρνηση η απεργία είναι «έγκλημα») πριν τη διάπραξή του (σ.σ.: πριν δηλαδή γίνει απεργία).

Αν το δει κανείς από αυτή την σκοπιά (την κυβερνητική), τότε η κυβέρνηση θα πρέπει ίσως να δει και το ενδεχόμενο μιας εξ ολοκλήρου «προληπτικής» θεραπείας της κοινωνίας από την «ασθένεια» της απεργίας. Γιατί, δηλαδή, οι απεργίες - «αρρώστια», οι απεργίες - «έγκλημα» να απαγορεύονται μόνο όταν γίνονται; Γιατί να απαγορεύεται η απεργία μόνο όταν κάποιος τη σκέφτεται; Και γιατί να μην απαγορεύεται, αν πρόκειται για «αρρώστια» και «έγκλημα», πριν καν ακόμα την σκεφτεί!

*

Αυτά θα τα δούμε, ενδεχομένως, εν καιρώ. Προς το παρόν έχουμε απαγόρευση απεργίας και επιστράτευση μελλοντικών απεργών διότι περιέπεσαν (αποδεδειγμένα) στο αδίκημα της... σκέψης.

Αλήθεια, ο δημοκράτης Σαμαράς, ο συνταγματολόγος Βενιζέλος και ο «αριστερός» Κουβέλης δεν ξέρουν ότι η ενέργειά τους μπορεί να εκληφθεί σαν «αυταρχισμός»; Σαν «αυθαιρεσία»; Σαν «αντιδημοκρατική εκτροπή»;

Το ξέρουν, αλλά η κυβέρνηση, πιστή στο καθήκον, είναι έτοιμη να επωμιστεί στωικά κάθε άδικη (σ.σ.: επισημαίνουμε το «άδικη») εναντίον της κατηγορία, αρκεί να πράξει το χρέος της. Και το χρέος της είναι να προστατεύει τα παιδιά. Τους μαθητές. Ολους τους νέους. Οπως επίσης να προστατεύει και τους γονείς των παιδιών.

Οποιος το εξετάσει ψύχραιμα θα το διαπιστώσει:

• Μια κυβέρνηση που με την πολιτική της έχει οδηγήσει το 65% των νέων στην ανεργία, γιατί να μη θέλει να δώσουν τα παιδιά μας κανονικά τις εξετάσεις τους ώστε - χωρίς καθυστέρηση - να γίνουν άνεργα;
• Μια κυβέρνηση που με την πολιτική της έχει οδηγήσει σε μια τριετία 120.000 πτυχιούχους Ελληνες στη μετανάστευση,γιατί να μη θέλει να δώσουν τα παιδιά μας κανονικά τις εξετάσεις τους ώστε να σπουδάσουν, να πάρουν το πτυχίο τους και - χωρίς καθυστέρηση - να μεταναστεύσουν;
• Μια κυβέρνηση που με την πολιτική της αφήνει τα παιδιά μαςχωρίς θέρμανση στα σχολεία γιατί να μη θέλει να δώσουν τα παιδιά μας κανονικά τις εξετάσεις τους ώστε να φύγουν - χωρίς καθυστέρηση - από αυτό το «ανθυγιεινό» και «κρύο» σχολικό περιβάλλον;
• Μια κυβέρνηση που απαρτίζεται από εκείνους οι οποίοι έφτασαν να μοιράζουν στα σχολεία φωτοτυπίες αντί για βιβλία, είναι δυνατόν να μη σκέφτεται τα παιδιά μας;
• Μια κυβέρνηση που με την πολιτική της 500.000 παιδιά ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, που με την πολιτική της έφτασαν να λιποθυμούν παιδιά στα σχολεία λόγω υποσιτισμού γιατί να μη θέλει να δώσουν τα παιδιά μας κανονικά τις εξετάσεις τους ώστε - χωρίς καθυστέρηση - να περιφέρουν την πείνα τους εκτός σχολείου;

Θα επαναλάβουμε πως - το ίδιο με τους μαθητές - η κυβέρνηση αγαπάει και τους γονείς των μαθητών.

Απόδειξη:

• Μια κυβέρνηση που έκοψε το μισό μισθό από τους γονείς των μαθητών πώς είναι δυνατόν να μη θέλει να δώσουν τα παιδιά μας κανονικά τις εξετάσεις τους, ώστε να μην πονάει (η κυβέρνηση...) με τα βάσανα των γονιών, που αφού τους τάραξε στα χαράτσια (η κυβέρνηση...), τώρα σπαράζεται η καρδιά της (της κυβέρνησης...) βλέποντας τους γονείς να αδυνατούν να σπουδάσουν τα παιδιά τους;
• Μια κυβέρνηση που με την πολιτική της έχει στείλει εκατοντάδες πατεράδες και μανάδες στην ανεργία είναι δυνατόν να μη θέλει να δώσουν τα παιδιά μας κανονικά τις εξετάσεις τους ώστε να απαλλάξει το συντομότερο τους (άνεργους) γονείς από φροντιστήρια κι άλλα τέτοια παρόμοια της «δημόσιας και δωρεάν Παιδείας»;
• Μια κυβέρνηση που με την πολιτική της εξαναγκάζει τις ελληνικές οικογένειες να πληρώνουν πάνω από 5 δισ. ευρώ ετησίως για ιδιωτικές δαπάνες Παιδείας είναι δυνατόν να μη θέτει το «δημόσιο συμφέρον» υπεράνω της «συντεχνίας» των καθηγητών;

*

Η κυβέρνηση είναι έτοιμη. Θα επωμιστεί μαρτυρικά όλες τις (άδικες) εναντίον της κρίσεις και επικρίσεις, μένοντας, όμως, απαρέγκλιτα στο δρόμο της. Βέβαια, ο κυβερνητικός δρόμος

(μέσα σε λίγους μήνες είχαμε: Επιστράτευση ναυτεργατών, επιστράτευση εργαζομένων στο μετρό, επιστράτευση εργαζομένων στους ΟΤΑ)

μπορεί να παίρνει ένα χρώμα επικίνδυνα «χακί», αλλά η κυβέρνηση έχει μια ασφαλή πυξίδα:

«Οποιος αγαπάει, παιδεύει»!

Και εδώ που τα λέμε, όσο να 'ναι ένας... μικρός παιδεμός της κοινωνίας και της δημοκρατίας προκαλείται όταν, μετά από εκείνους που επιστρατεύεις όταν κάνουν απεργία, φτάνεις να επιστρατεύεις και τους άλλους, επειδή σκέφτηκαν να κάνουν απεργία.

Αλλά είπαμε! Ο,τι κάνει η κυβέρνηση το κάνει γιατί αγαπάει τα παιδιά μας.

Αγαπάει και τους πατεράδες των παιδιών (που μπορεί πριν να ήταν επιστρατευμένοι ναυτεργάτες).

Αγαπάει και τις μανάδες των παιδιών (που μπορεί πριν να ήταν επιστρατευμένες εργαζόμενες του μετρό).

Φυσικά αγαπάει και τους καθηγητές των παιδιών, κι ας τους επιστρατεύει. Στο τέλος τέλος κι αυτούς για το δικό τους καλό τους επιστρατεύει. Για το δικό τους καλό θα τους απολύσει. Για τη «σωτηρία» της χώρας. 'Η μήπως δεν είναι για το καλό και των (απολυμένων) καθηγητών, και των (εν αναστολή ανέργων) μαθητών, και των (χρεοκοπημένων) γονιών, η «σωτηρία» της χώρας;

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ