Υπερασπίζουμε την ιερότητα της ζωής

Η ζωή έχει τον δικό της δρόμο: Αντιγράφουμε από την ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας «Εθνος»: «Η φωτογραφία, που είδε πριν λίγες ημέρες το φως της δημοσιότητας, απεικονίζει ένα κοριτσάκι το οποίο έχασε τη μητέρα του στον πόλεμο και οι κοινωνικές υπηρεσίες το έστειλαν στο ορφανοτροφείο για να μπορέσει να επιβιώσει. Η προσαρμογή δεν ήταν εύκολη. Η μικρή ζητούσε συνεχώς τη μητέρα της, αρνιόταν να φάει, να κοιμηθεί, ή να παίξει με τα υπόλοιπα παιδιά. Μέχρι που κάποια στιγμή οι υπεύθυνοι του ιδρύματος τη βρήκαν στην αυλή ξαπλωμένη κι έτρεξαν να δουν τι συμβαίνει. Με έκπληξη διαπίστωσαν ότι η μικρή είχε πάρει μια κιμωλία, ζωγράφισε στο τσιμέντο της αυλής του ορφανοτροφείου τη μητέρα της, και μετά μπήκε μέσα στη ζωγραφιά και κουλουριάστηκε στην αγκαλιά της, όπως όταν ήταν έμβρυο. Εβγαλε μάλιστα τα παπουτσάκια της και τα άφησε έξω από τη ζωγραφιά για να μην πατήσει αυτό που θεωρούσε ιερό...».

***

Κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε και προσπαθούμε να προσπεράσουμε την πραγματικότητα που γεννά η όλο και πιο άγρια αντιπαράθεση των καπιταλιστών (ο πόλεμος δεν είναι κάτι γενικό, είναι πόλεμος των καπιταλιστών), το αποτέλεσμα της οποίας βιώνουν οι λαοί απ' τον ανθό τους ακόμα.

Μας ζητούν να προσγειωθούμε στην εικονική πραγματικότητα που προσπαθούν να παρουσιάσουν σαν ευάερο και ευήλιο μέλλον τα μέσα ενημέρωσης της αστικής τάξης με τους πανηγυρισμούς για την ανάκαμψη που θα έρθει μέσω Κίνας.

Ο,τι κι αν κάνουν, όσο κι αν κλείσουμε τα μάτια, με τίποτα δεν κρύβονται αυτά που βιώνουν πράγματι οι άνθρωποι της δουλειάς: Η μαύρη εργασία και επίσημα πλέον μετριέται στο 40%. Οι μισθοί βρίσκονται ήδη εκεί που θέλει ο κάθε εργοδότης με την ευλογία της ΓΣΕΕ. Οι συντάξεις έχουν πάρει το δρόμο για τα 360 ευρώ. Φόρος θα επιβάλλεται και στην αποζημίωση της απόλυσης καθώς την θεωρούν φορολογητέο εισόδημα.

***

Ο κόσμος που χτίζουν οι καπιταλιστές για να ξεπεράσουν την κρίση του συστήματός τους έχει πολύ πόνο και αίμα. Αλλά, προς θεού, δεν πρέπει να το λέμε, ούτε να το γράφουμε. Αυτό μπορεί να θεωρηθεί υποκίνηση σε βίαιες πράξεις.

***

Στο σκηνικό που στήνει η αστική τάξη για να έχει την ανάκαμψη που θέλει, οι κομμουνιστές καλούνται να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό για την οργάνωση της εργατικής τάξης: Και για να αντιμετωπίσει την επίθεση. Και για να προβάλει τις δικές της αξίες, τον δικό της δρόμο.

Σ' αυτό το δρόμο θα χρειαστούν τέτοιες θυσίες, μπροστά στις οποίες ό,τι ζούμε σήμερα θα μοιάζει με προεόρτιο. Θυσίες για το δίκιο της τάξης μας κι όχι για τα κέρδη των καπιταλιστών. Θα απαιτηθεί να κάνουμε πέρα συνήθειες που είχαν θέση όσο ο καπιταλισμός κυλούσε «ήρεμα» και στη θέση τους να αναδείξουμε αξίες που δημιουργούν άλλες συνήθειες. Οχι λάμπουσες ενδεχόμενα, αλλά ουσιαστικές σίγουρα.

Ορισμένα από τα σίγουρα που θα χρειαστούν: Η οργάνωση λαϊκού συσσιτίου. Η υπεράσπιση των σπιτιών. Η διεκδίκηση των συμβάσεων, των συντάξεων, των επιδομάτων ανεργίας.

Ολα αυτά απαιτούν κινήσεις που δεν είναι «γκλάμουρ» (πολλοί «καλλιτέχνες» θα τρέχουν πλέον να κρυφτούν κάτω από την ποδιά των χορηγών τους κλείνοντας τα μάτια για να μείνουν «καθαροί» απέναντι στη βία που θα γεννά η οξυνόμενη ταξική αντιπαράθεση), κινήσεις που θα αντιμετωπιστούν ως «άξεστη βία», που όμως είναι κινήσεις απαραίτητες για την επιβίωση των ανθρώπων.

***

Μπροστά σ' αυτή την προοπτική θα γίνουν κενό γράμμα οι στεγνές καταγραφές της πραγματικότητας και οι διακηρύξεις «πνευματικών ανθρώπων» ότι θέλουν να αλλάξουν τον κόσμο.

Ο καιρός των ανέξοδων διακηρύξεων έχει ήδη τελειώσει. Τώρα είναι η ώρα της πράξης: Πρέπει να κάνουμε πράξη την οργάνωση που αλλάζει τον κόσμο. Πρέπει να επινοήσουμε κάθε αναγκαία οργάνωση. Πρέπει να αναδείξουμε κάθε παράδειγμα τέτοιας οργάνωσης.

Αυτό σημαίνει στενή παρακολούθηση της δράσης των οργάνων της συγκροτούμενης κοινωνικής συμμαχίας: Γίνεται δουλειά στα συνδικάτα που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ (προχτές έγινε μια σπουδαία συζήτηση για την οργάνωση των νέων ξενοδοχοϋπαλλήλων), γίνεται δουλειά για την ασφάλιση (χτες συζήτησαν μαζί εργάτες, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, γυναίκες και νέα παιδιά για το πώς θα αντιμετωπίσουν τη λαίλαπα, πώς θα δέσουν τα εισοδηματικά με την ασφάλιση και την ανεργία), γίνεται δουλειά στους αγρότες για την παραγωγή που θα υπηρετεί τη διατροφή και το ντύσιμο των ανθρώπων και όχι τα κέρδη των καπιταλιστών. Γίνεται δουλειά στην εκπαίδευση, με τους δασκάλους του ΠΑΜΕ να οργανώνουν λαϊκά φροντιστήρια για να αποκτούν γνώση τα παιδιά και να μη γίνονται έρμαια στο κυνήγι των βαθμών. Γίνεται δουλειά σε θέματα που αφορούν τον ελεύθερο χρόνο (στη Θεσσαλονίκη υπάρχουν ήδη σχήματα που παράγουν καλλιτεχνικό έργο για τους ανθρώπους που δεν μπορούν ούτε από μακριά να δουν τα διάφορα «Μέγαρα» της αστικής τάξης, στο Καματερό της Αθήνας έχει αναδειχτεί πλέον σε πρότυπο το θεατρικό από εργάτες για εργάτες κι άλλα πολλά...). Και όλ' αυτά να βάζουν στη δράση κόντρα στους αστούς ολοένα και περισσότερες λαϊκές δυνάμεις. Και όχι μόνον αυτό. Συμπόρευση με τους κομμουνιστές που βρίσκονται στην πρωτοπορία αυτής της δράσης.

Αυτά είναι το αντικείμενό μας. Αυτά είναι η χρέωσή μας. Για να εμποδίσουν αυτή τη δράση ουρλιάζουν διάφορα τσακάλια βουτηγμένα στη σαπίλα ενός συστήματος που ψυχορραγεί.

Στο δρόμο μας εμείς. Είναι ιερή η ζωή των εργατών κι οφείλουμε να την προστατέψουμε.

 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ