Παλιά την έλεγαν ΥΕΝΕΔ...

Δυο γερμανικές εφημερίδες έγραψαν την περασμένη βδομάδα για τον «νικητή» Σαμαρά και για τα «κότσια» του Σαμαρά. Ε, αυτό ήταν! Από εκεί και μετά ανέλαβε η ΕΡΤ, που στα παλιά χρόνια λεγόταν ΥΕΝΕΔ...

Ο κατακλυσμός για το «κοσμοϊστορικό» γεγονός κράτησε όλο το Σαββατοκύριακο. «Λίγωσαν» τα δελτία ειδήσεων της κρατικής τηλεόρασης με τις «τιμές» των γερμανικών εφημερίδων και με την «αναγνώριση» που επεφύλαξαν στον (καλό μας) πρωθυπουργό. Που - σημειωτέον - πήρε μια χώρα στον γκρεμό και την έσωσε...

Αυτονόητο είναι ότι υποκλινόμαστε βαθιά τόσο στη διοίκηση της ΕΡΤ όσο και στη δημοσιογραφική δεοντολογία, το αισθητήριο και την αντικειμενικότητα των επιφορτισμένων να υλοποιήσουν τις εντολές της. Η ενημέρωση του κοινού για το πόσο σπουδαίο βρίσκουν τον κ. Σαμαρά οι δυο γερμανικές εφημερίδες ήταν... διαρκής, επαναλαμβανόμενη και υπερπλήρης.

Δυο παρατηρήσεις μόνο:

Πρώτον, για το πώς «έσωσε» την Ελλάδα και το λαό της ο Σαμαράς, ας ρίξουν μια ματιά οι υπεύθυνοι της ΕΡΤ στα ρεπορτάζ των τίμια εργαζόμενων δημοσιογράφων και τεχνικών της κρατικής τηλεόρασης. Ιδιαίτερα ας ρίξουν μια ματιά στα ρεπορτάζ για τους ανέργους και για τα συσσίτια στις γειτονιές της Αθήνας...

Δεύτερον, πριν τον Σαμαρά, οι Γερμανοί είχαν τιμήσει και τον Παπανδρέου. Μάλιστα αυτόν, τον καιρό που ήταν πρωθυπουργός, τον είχαν βραβεύσει κιόλας. Επομένως, να αποδίδουμε τα του Καίσαρος τω Καίσαρι.

Τουτέστιν: Στην περίπτωση του Σαμαρά, αν είναι δυο εφημερίδες όλες κι όλες που ανακάλυψαν πόσο σπουδαίος είναι, στην περίπτωση του Παπανδρέου, η σπουδαιότητά του είναι τέτοια, που παρούσα όταν του παρέδιδαν το βραβείο οι Γερμανοί, ήταν σύσσωμη η πολιτική και οικονομική ηγεσία της φίλης χώρας.

Μήπως, λοιπόν, οι διοικούντες την ΕΡΤ, που γοητεύονται τόσο από τα συχαρίκια των Γερμανών προς τους Ελληνες πολιτικούς, να ζητήσουν την επιστροφή του πρώην πρωθυπουργού στο πόστο του; Το λέμε γιατί, αφού ο κ. Παπανδρέου έχει λάβει μεγαλύτερες τιμές από τους Γερμανούς συγκριτικά με τον Σαμαρά, τότε μάλλον θα μπορεί να τη «σώσει» καλύτερα τη χώρα. Ε;...

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ