Σε πολύ μικρή μικρή απόσταση από το ...ναό της δημοκρατίας ζουν άνθρωποι σε συνθήκες που σε καμιά περίπτωση δεν τις λες ανθρώπινες.
Πηγή: red-corinth.blogspot.gr
1 σχόλιο:
Ανώνυμος
είπε...
..."Zήτω" ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός! Ιδού ένα ελάχιστο μέρος απ' το ...μεγαλείο του!
Οι άνθρωποι επιστρέφουν στις σπηλιές!
Ώρα να ξαναπέσουν και να περπατούν στα τέσσερα!
Να γεμίσουν πάλι σ' όλο το σώμα πυκνό τρίχωμα για να προστατεύονται απ' τις καιρικές συνθήκες!
...Κι όμως, ακόμη κι αυτοί που γύρισαν στην εποχή των σπηλαίων, ελπίζουν...
Ζουν με την αυταπάτη πως η εξαθλίωσή τους είναι μπόρα που θα περάσει...
Δεν μάθαν ότι δεν φταίει η κακιά τους μοίρα, μα ο ίδιος ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός.
Δεν ξέρουν καν τι είναι ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, κι ας τους λιάνισε στο γουδί με γουδοχέρι και τους έκανε αλοιφή...
Τούτο είναι το δυσκολότερο που 'χει να λύσει το ταξικό κίνημα. Η άγνοια...
Η καλλιεργούμενη απ' τους πονηρίδηδες άγνοια, η καλλιεργούμενη απ' τους πονηρίδηδες αποχή απ' τα κοινά και το συλλογικό αγώνα.
Κι έτσι, έρχεται μια στιγμή που ο καθένας γίνεται μια ...αδιάφορη μονάδα.
Μια μονάδα που στα ζόρια δεν έχει κανέναν να στήσουν παρέα δίχτυ ταξικής αλληλεγγύης.
Το αποτέλεσμα;
Στην στρούγκα της καπιταλιστικής ιδειολογίας μια ζωή, στην στρούγκα της παραίτησης μέχρι το θάνατο.
Γιατί θάνατος είναι κι η σπηλιά. Θάνατος και το χαρτόκουτο γι' απάγκιο, θάνατος...
Εξουσία των μονοπωλίων = θάνατος για τους λαούς, με τον όποιο τρόπο εντέλει.
Η εξαθλίωση αυτών των ανθρώπων δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα. Είναι η εφαρμογή τού κανόνα που γενικεύεται...
Ή τον ακυρώνουμε σα λαός άμεσα, βάζοντας δυναμικά πλώρη για ανατροπή τής εξουσίας των μονοπωλίων, ή θα σφαζόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα καπαρώσει πρώτος την σπηλιά εκείνου που πέθανε απ' το κρύο...
1 σχόλιο:
..."Zήτω" ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός!
Ιδού ένα ελάχιστο μέρος απ' το ...μεγαλείο του!
Οι άνθρωποι επιστρέφουν στις σπηλιές!
Ώρα να ξαναπέσουν και να περπατούν στα τέσσερα!
Να γεμίσουν πάλι σ' όλο το σώμα πυκνό τρίχωμα για να προστατεύονται απ' τις καιρικές συνθήκες!
...Κι όμως, ακόμη κι αυτοί που γύρισαν στην εποχή των σπηλαίων, ελπίζουν...
Ζουν με την αυταπάτη πως η εξαθλίωσή τους είναι μπόρα που θα περάσει...
Δεν μάθαν ότι δεν φταίει η κακιά τους μοίρα, μα ο ίδιος ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός.
Δεν ξέρουν καν τι είναι ο καπιταλισμός-ιμπεριαλισμός, κι ας τους λιάνισε στο γουδί με γουδοχέρι και τους έκανε αλοιφή...
Τούτο είναι το δυσκολότερο που 'χει να λύσει το ταξικό κίνημα. Η άγνοια...
Η καλλιεργούμενη απ' τους πονηρίδηδες άγνοια, η καλλιεργούμενη απ' τους πονηρίδηδες αποχή απ' τα κοινά και το συλλογικό αγώνα.
Κι έτσι, έρχεται μια στιγμή που ο καθένας γίνεται μια ...αδιάφορη μονάδα.
Μια μονάδα που στα ζόρια δεν έχει κανέναν να στήσουν παρέα δίχτυ ταξικής αλληλεγγύης.
Το αποτέλεσμα;
Στην στρούγκα της καπιταλιστικής ιδειολογίας μια ζωή, στην στρούγκα της παραίτησης μέχρι το θάνατο.
Γιατί θάνατος είναι κι η σπηλιά. Θάνατος και το χαρτόκουτο γι' απάγκιο, θάνατος...
Εξουσία των μονοπωλίων = θάνατος για τους λαούς, με τον όποιο τρόπο εντέλει.
Η εξαθλίωση αυτών των ανθρώπων δεν είναι η εξαίρεση στον κανόνα.
Είναι η εφαρμογή τού κανόνα που γενικεύεται...
Ή τον ακυρώνουμε σα λαός άμεσα, βάζοντας δυναμικά πλώρη για ανατροπή τής εξουσίας των μονοπωλίων,
ή θα σφαζόμαστε μεταξύ μας για το ποιος θα καπαρώσει πρώτος την σπηλιά εκείνου που πέθανε απ' το κρύο...
ΑΝΕΡΓΟΣ και ΑΦΡΑΓΚΟΣ
Δημοσίευση σχολίου