Πριν 10 χρόνια σαν σήμερα

Την ιδέα μου έδωσε η στήλη του Νίκου Μπογιόπουλου στο Ριζοσπάστη. Ας δούμε το Ριζοσπάστη με ημερομηνία έκδοσης  3 Ιανουαρίου 2002.

«Ευρώ»

Στου «Ευρώ» το πανηγύρι

μη μετέχεις, κακομοίρη,

άσε γι' άλλονε το γλέντι,

για του τόπου τον αφέντη,

αφού αυτός κέρδη θα βγάλει,                               

ενώ εσύ,λαέ - χαμάλη,

μ' άδεια τσέπη θα 'σαι πάλι.                   

Απ' τη φιέστα, τη βεγγέρα

εσύ, κόσμε, κάνε πέρα,

ποια τα κέρδη σου,

τα οφέλη και βαράς

κι εσύ το τέλι;

τι γλεντάς και ξεφαντώνεις,

εσύ πάλι θα ιδρώνεις

και εντός της «ευρωζώνης»!

Ο οίστρος

Πέμπτη 3 /1/2002

Μόνο οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν το κόστος του ευρώ

Το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή έθεσε το βασικό ερώτημα, ποιος ωφελείται πραγματικά και ποιος χάνει στη λεγόμενη νέα εποχή της ΟΝΕ. Αποκάλυψε έτσι τον ψευδεπίγραφο «εθνικό» στόχο της ένταξης, γεγονός που επιβεβαιώνεται από το ότι η πορεία της χώρας στην ΕΕ, οι θυσίες προσαρμογής, η ανάπτυξη της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας, που ζήτησε η κυβέρνηση, έχουν μονόπλευρο ταξικό χαρακτήρα.

Κατ' αρχάς στο κοινωνικό επίπεδο βαθαίνει η ταξική πόλωση. Οι εργαζόμενοι βλέπουν τη θέση τους να επιδεινώνεται αναλογικά με τον παραγόμενο πλούτο. Ομολογείται στην Εισηγητική Εκθεση, για τον κρατικό προϋπολογισμό 2002, ότι για την περίοδο 1994-2001 η καθαρή αύξηση των αποδοχών για τους μισθωτούς ήταν το 70% της καθαρής αύξησης του ΑΕΠ στην Ελλάδα και αντιστοίχως το 26% για τους μισθωτούς της ευρωζώνης. Αυτό δείχνει και την προοπτική της «σύγκλισης». Ταυτόχρονα, οι εργαζόμενοι στη χώρα μας εργάζονται 300 ώρες περισσότερο το χρόνο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο, ενώ την ίδια στιγμή ο μέσος ελληνικός μισθός βρίσκεται στο 65% του αντίστοιχου ευρωπαϊκού.

Στον άλλο πόλο τα μονοπώλια στην Ελλάδα βελτιώνουν την κερδοφορία τους και το βαθμό συγκέντρωσης του κεφαλαίου, κατακτούν θέσεις σε ορισμένες περιφερειακές αγορές (π.χ. Βαλκάνια). Σύμφωνα με μελέτη της ICAP, το περιθώριο καθαρού κέρδους στη βιομηχανία υπερτετραπλασιάστηκε το 2000 από το 1990. Η ίδια τάση χαρακτήρισε και τα κέρδη των ελληνικών τραπεζών.

Γενικότερα η ένταξη της χώρας μας στην ΟΝΕ και η διεύρυνση της ΕΕ είναι ένα ακόμα βήμα για την ισχυροποίηση του πραγματικού εχθρού των εργαζομένων, δηλαδή του κοινοτικού ιμπεραλιασμού και της ελληνικής ολιγαρχίας. Η ΕΕ είναι ένας διακρατικός ιμπεριαλιστικός πόλος που έχει στόχο να ενισχύει περισσότερο το καπιταλιστικό σύστημα, να παρεμποδίσει την αλλαγή του συσχετισμού των δυνάμεων, να χτυπήσει τα λαϊκά αντιιμπεριαλιστικά κινήματα, τελικά να φράξει το δρόμο στην προοπτική του σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Ταυτόχρονα, το κοινοτικό επιτελείο προσπαθεί να αντεπεξέλθει στον ισχυρό ανταγωνισμό με τις ΗΠΑ και να εδραιώσει τη θέση των ευρωπαϊκών μονοπωλίων στη διεθνή αγορά.

Η ΕΕ έχει χαράξει ένα στρατηγικό πλαίσιο που εξυπηρετεί αυτούς τους στόχους. Πρόκειται για την κατοχύρωση στο εσωτερικό της των ελευθεριών κίνησης, κεφαλαίου, εργασίας, εμπορευμάτων, που διευκολύνεται από την ύπαρξη κοινού νομίσματος, του ευρώ. Η λειτουργία του ευρώ θα έχει και αυτή το «κόστος» της, το οποίο όμως θα πληρώσουν μόνο οι εργαζόμενοι. Παρά τις συμφωνίες κυρίων και τις διακηρύξεις της κυβέρνησης έχουμε ήδη γεύση των ανατιμήσεων. Οι κοινές ευρωπαϊκές πολιτικές στα ζητήματα στρατηγικής σημασίας (π.χ. «Λευκή Βίβλος» για Παιδεία - Εργασία - Ενέργεια) υπηρετούν αυτό το στρατηγικό πλαίσιο και προωθούν μια συνολική αναδιάρθρωση που συμπιέζει την τιμή της εργατικής δύναμης. Η επιτάχυνση των συγχωνεύσεων, των ιδιωτικοποιήσεων, της πλήρους εμπορευματοποίησης της Παιδείας και της Υγείας, πηγαίνουν χέρι - χέρι με τη μαζικοποίηση της κατηγορίας του περιπλανώμενου, μισοειδικευμένου, φθηνού προλεταριάτου που δουλεύει με όρους αυτασφάλισης και ελαστικό ωράριο.

Η ΕΕ, για να κάμψει τις εργατικές και λαϊκές αντιστάσεις ενισχύει τους κατασταλτικούς μηχανισμούς βίας με τα πιο σύγχρονα μέσα (Συνθήκη Σένγκεν, τρομονόμος, ευρωστρατός κλπ.). Προβληματίζεται στην υιοθέτηση θεσμών που θα ισχυροποιήσουν περαιτέρω την άσκηση της βίας στο επίπεδο των κρατών της ΕΕ και όχι μόνο. Αλλωστε, η ΕΕ πρωταγωνίστησε μαζί με το ΝΑΤΟ σε επεμβάσεις συρρίκνωσης των κυριαρχικών δικαιωμάτων κρατών, όπως με το διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας.

Η κυβέρνηση υπερηφανεύεται για τους υψηλότερους ρυθμούς αυξητικής μεταβολής του ΑΕΠ συγκριτικά με το μέσο όρο της ευρωζώνης και σε αυτό τεκμηριώνει την αισιοδοξία της για την πραγματική σύγκλιση. Η πραγματικότητα είναι ότι η ελληνική οικονομία, κατέχοντας την τελευταία θέση στην ευρωζώνη στους δείκτες τού κατά κεφαλήν ΑΕΠ και των εξαγωγών ως ποσοστού του ΑΕΠ, θα υποστεί πολύ βαθύτερα και παρατεταμένα τη φάση της ύφεσης όταν θα επέλθει. Και μάλιστα, στο βαθμό που δε θα είναι εναρμονισμένη με τις ισχυρότερες οικονομίες της ΕΕ, θα έχει πολύ πιο περιορισμένα μέσα ευελιξίας στην άσκηση της νομισματικής πολιτικής της. Αυτό το έχει επισημάνει και ο διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας στην Εκθεσή του για το 1999.

Το οικοδόμημα της ΕΕ εμφανίζεται συνεκτικό από την άποψη των κοινών συμφερόντων του κεφαλαίου απέναντι στους όρους ανταγωνισμού με το κεφάλαιο των αγορών των ΗΠΑ, της Ιαπωνίας, της διεθνούς καπιταλιστικής αγοράς, κυρίως συνεκτικό απέναντι στους όρους εκμετάλλευσης των εργαζομένων της ευρωζώνης, στην πρόθεση απαλλοτρίωσης των φτωχών αγροτών και των μικρο-εμπορευματοπαραγωγών στα αστικά κέντρα.

Ταυτόχρονα, εντείνεται η ανισόμετρη ανάπτυξη των οικονομικών της ευρωζώνης, οι αντιθέσεις, μεταξύ των κρατών της, ακόμη και του «σκληρού» πυρήνα της σε σχέση με τη διεύρυνσή της, τη διαμόρφωση συσχετισμών και επιμέρους συμμαχιών εντός αυτής. Οι συνέπειες από ενδεχόμενη ύφεση ήδη τρομάζουν (π.χ. το νέο κύμα απολύσεων).

Τα εργατικά και λαϊκά κινήματα, με την πάλη τους σε κάθε χώρα, με το συντονισμό της δράσης τους ενάντια στα μονοπώλια, στην κατεύθυνση της αντίδρασης και ρήξης με τις κυβερνητικές και κοινοτικές επιλογές, μπορούν να δημιουργήσουν αναχώματα, να παρεμποδίσουν αντιλαϊκές επιθέσεις, να αποδυναμώσουν τις κυβερνητικές επιλογές.

Το ΚΚΕ, υπερασπιζόμενο τα δίκαια αιτήματα των επιμέρους κινημάτων, παλεύει για συσπειρώσεις αντίστασης και αντεπίθεσης στις κυβερνητικές και κοινοτικές πολιτικές, στο δρόμο συγκρότησης ενός λαϊκού μετώπου, που θα έρθει σε ολική ρήξη με αυτές, για να διαμορφωθούν οι προϋποθέσεις λύσης του πολιτικού ζητήματος, να έρθει στην εξουσία η εργατική τάξη με τους συμμάχους της.

Τότε μόνο μπορεί να ικανοποιηθούν τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα με την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής στους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας. Να πάρει ο λαός την τύχη του στα χέρια του και να επιβάλει τον κεντρικό εθνικό σχεδιασμό της οικονομικής ζωής με κίνητρο την αυξανόμενη λαϊκή ευημερία.

Της
Αλέκας ΠΑΠΑΡΗΓΑ*
*Το άρθρο αυτό της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ δημοσιεύτηκε χτες στην εφημερίδα «Ημερησία»