Υπονομεύουν συστηματικά την ταξική πάλη

Αναδημοσίευση από Ριζοσπάστη

«Η στήριξή μας στον αγώνα των χαλυβουργών είναι δεδομένη», «και βέβαια είμαστε αλληλέγγυοι», «είμαστε όλοι μαζί τους».

Αυτές ήταν οι απαντήσεις που έδιναν οι ηγεσίες των συνδικαλιστικών πλειοψηφιών σε ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ και σε κάθε συνδικαλιστικό επίπεδο - ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) - όταν οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ τους έθεταν το ζήτημα της κήρυξης απεργίας στις 17 Γενάρη.

Ομως, το τι ρόλο παίζει ο καθένας και τι στόχους εξυπηρετεί δεν κρίνεται από αυτά που θα ήθελε, σκέφτεται ή επιθυμούσε να κάνει αλλά από αυτά που κάνει. Κρίνεται, δηλαδή, από τις πράξεις του. Και ό,τι έκαναν αυτές οι παρατάξεις επιβεβαιώνει και τη θέση των ταξικών δυνάμεων ότι αποτελούν μηχανισμό στήριξης και περάσματος των αντεργατικών - αντιλαϊκών πολιτικών.

Πριν ακόμα πούμε τι κάνουν, καλό είναι να αποκαλύψουμε την πονηριά τους να περιορίζουν τους λόγους της απεργίας στο ζήτημα των χαλυβουργών. Κρύβουν ότι η επίθεση του εργοδότη Μάνεση, ιδιοκτήτη της «Χαλυβουργίας», είναι μέρος της γενικότερης επίθεσης που έχουν εξαπολύσει οι κεφαλαιοκράτες σε κάθε χώρο δουλειάς. Και κυρίως αυτό που φοβούνται και απεύχονται είναι ο πολύμηνος αγώνας στη «Χαλυβουργία» να γίνει το παράδειγμα για τους άλλους εργαζόμενους. Γι' αυτό εμφανίζουν όσα συμβαίνουν στη «Χαλυβουργία» σαν ένα μεμονωμένο γεγονός.

Αποκαλύπτεται ο βρώμικος ρόλος τους

Ας δούμε τώρα τι θέση πήραν απέναντι στην απεργία στις 17 Γενάρη. Η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ πήρε απόφαση να στηρίξει την απεργία. Στα λόγια και εδώ. Στην πράξη αποφάσισε να πάρει μέρος στο «διάλογο» με τους εργοδότες, που στόχο έχει το χτύπημα των ΣΣΕ.

Πιο αποκαλυπτική ήταν η στάση της στην ΑΔΕΔΥ, όπου εκεί οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ζήτησαν να ληφθεί απόφαση ώστε η παναττική απεργία, που έχουν αποφασίσει έξι Εργατικά Κέντρα, να επεκταθεί και στο Δημόσιο. Ο πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ και στέλεχος της ΠΑΣΚ, Κ. Τσικρικάς, απάντησε λέγοντας: «Οφείλουμε να πάμε και με οικονομία δυνάμεων. Δεν μπορεί κάθε τρεις και λίγο να κάνουμε απεργίες».

Πιο ξεκάθαρος ο γραμματέας της ΠΑΣΚ, Χρ. Σουλελές, είπε: «Οχι απεργία, όχι στάση εργασίας στις 17, για να μάθει το ΠΑΜΕ να σέβεται τα συνδικαλιστικά όργανα και τις διαδικασίες» (!), ενώ πριν και μετά επιδόθηκε σε έναν αντικομμουνιστικό οχετό μην μπορώντας να στηρίξει με επιχειρήματα την αντιπαράθεσή του στην πρόταση του ΠΑΜΕ.

Ο επικεφαλής της «Αυτόνομης Παρέμβασης», Ηλ. Βρεττάκος, ισχυρίστηκε ότι «δεν υπάρχει χρόνος για να δουλευτεί αυτή η απεργία με επιτυχία», ενώ γνώριζε πολύ καλά ότι το αίτημα για απεργία είχε μπει πριν από τα Χριστούγεννα.

Η ΔΑΚΕ ψέλλισε κάτι για στάση εργασίας και στην τοποθέτησή του ο επικεφαλής της, Ηλ. Ηλιόπουλος - δείχνοντας τον τρόπο με τον οποίο η παράταξή του αντιμετωπίζει το εργατικό κίνημα - πρότεινε να αγοράσουν 300 ρόμπες για να βάζουν από μία σε κάθε βουλευτή που ψηφίζει αυτά τα μέτρα!

Ενδιαφέρον παρουσιάζουν ακόμα και οι τοποθετήσεις του προέδρου της ΑΔΕΔΥ για τον καπιταλισμό και του Αντ. Σχετάκη, συνδικαλιστή στην ΑΔΕΔΥ με την «Αυτόνομη Παρέμβαση» και στελέχους της «Δημοκρατικής Αριστεράς», για την Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο πρώτος ζητά «να υποτάσσεται η αγορά στους δημοκρατικούς κανόνες» καλλιεργώντας την αυταπάτη για έναν «ανθρώπινο καπιταλισμό» και ο δεύτερος πρότεινε μέτρα για να μην πεθάνει η ΕΕ και «να βαδίσει τάχιστα στην κατεύθυνση της παραπέρα ολοκλήρωσής της».

Ανάλογο σκηνικό εξελίχθηκε και στην ΠΟΕ ΟΤΑ. Οι ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ απέρριψαν την πρόταση για απεργία. Η ΠΑΣΚ έπεσε - συνειδητά - σε αντικομμουνιστικό παραλήρημα και η ΔΑΚΕ πρόβαλε την άποψη πως η απεργία γίνεται εκ του πονηρού προκειμένου να σύρουν τα όργανα του συνδικαλιστικού κινήματος! Κριτική έκαναν και οι «Αγωνιστικές Κινήσεις Συσπειρώσεις», που είπαν ότι το ΠΑΜΕ έχει ευθύνες γιατί θα κάνει ξεχωριστή συγκέντρωση και ότι το διακρίνει στενοκεφαλιά γιατί δεν έκανε κωλοτούμπα στην ΑΔΕΔΥ για να ψηφίσει στάση εργασίας - ενώ είχε προτείνει και ψηφίσει απεργία! Η ΑΣΚ (ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ) αντιπρότεινε στάση εργασίας και είπε το εκπληκτικό ότι η απόφαση του κλαδικού Συνδικάτου ΟΤΑ Αττικής για συμμετοχή στην απεργία δημιουργεί «εθισμό στην απεργοσπασία»!

Υπονομευτική στάση

Οι δυνάμεις αυτές κράτησαν την ίδια υπονομευτική στάση και σε άλλους χώρους. Για παράδειγμα: Στο εργοστάσιο της «ΙΟΝ» η πλειοψηφία της διοίκησης (ΔΑΚΕ) έχει πάρει απόφαση κατά της απεργίας, στα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά, με ευθύνη της ΠΑΣΚΕ, δεν έχει ληφθεί καμία απόφαση, παρά το γεγονός ότι η εργοδοσία έχει ανακοινώσει την απόφασή της για εκ περιτροπής εργασία με δύο μέρες δουλειά τη βδομάδα, στην ΕΜΥΔΑΣ απέρριψαν σύσσωμες την πρόταση για απεργία ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ και «Αγωνιστική Συνεργασία».

Ισως όμως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στάση που κράτησαν αυτές οι τρεις παρατάξεις στο Εργατικό Κέντρο Βόλου στην πρόταση για την κήρυξη της απεργίας που έγινε προχτές στην πόλη με μεγάλη επιτυχία. Οι ΠΑΣΚΕ και ΔΑΚΕ δήλωσαν κατηγορηματικά «όχι» στηρίζοντας τα σχέδια του Μάνεση, ενώ ο συνδικαλιστής του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ για να δικαιολογήσει την άρνησή του έφθασε να ισχυριστεί ότι «οι απεργίες είναι υπέρ των εργοδοτών, γιατί δεν φέρνουν αποτέλεσμα».

Τι λέει λοιπόν η πράξη; Οτι αυτές οι παρατάξεις στέκονται ενάντια στην ανάγκη η εργατική τάξη να δώσει ενιαία αγωνιστική απάντηση στην επίθεση που δέχεται. Διαιρούν, απομονώνουν, υπονομεύουν, συκοφαντούν, διαστρεβλώνουν. Αρνούνται σθεναρά ό,τι μπορεί να απειλήσει, να θέσει εμπόδια στην εφαρμογή των αντεργατικών - αντιλαϊκών μέτρων. Αναπαράγουν κατά κόρον τα αστικά ιδεολογήματα που προβάλλουν οι καπιταλιστές και τα κόμματά τους περί «αιωνιότητας του καπιταλισμού», περί του ότι «ο εργάτης είναι κόστος» και καλλιεργούν λογικές περί αναγκαίου κακού και εφικτού. Φθάνουν, ακόμα και σήμερα, να ισχυρίζονται ότι είναι δυνατόν να βελτιωθεί ο καπιταλισμός σε όφελος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Γι' αυτό επιβάλλεται οι εργαζόμενοι να τους γυρίσουν την πλάτη. Η καταδίκη αυτών των δυνάμεων επιφέρει σημαντικό πλήγμα στο ίδιο το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Τους αφαιρεί ένα από τα πολυτιμότερα όπλα τους για το πέρασμα των αντεργατικών σχεδιασμών τους. Η ταυτόχρονη ενίσχυση του ΠΑΜΕ, δηλαδή της γραμμής της ταξικής σύγκρουσης, δημιουργεί τους όρους για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος που δε θα θέτει απλώς εμπόδια στην εφαρμοζόμενη πολιτική αλλά θα διαμορφώνει τις συνθήκες ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.

Χ. Μ