Εκλογές. Ποιος φοβάται τι;

Aναδημοσίευση από Αριστερά και πολιτική

Οι νέες εκλογές δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν μια αναγκαστική διαδικασία μεταμόρφωσης του παλιού δικομματικού πολιτικού συστήματος που έχασε κάθε αξιοπιστία στα μάτια του λαού με κύρια ενοχή την χρεοκοπία και το ξεπούλημα λαού και χώρας ως λύση στο έγκλημά του.

Στο νέο πολιτικό σκηνικό η άρχουσα τάξη κάνει αγωνιώδεις προσπάθειες να αντικαταστήσει τον παλιό αστικό δικομματισμό με νέο δικομματισμό αλλάζοντας ετικέτες και ονόματα αλλά αφήνοντας το περιεχόμενο ίδιο.

Ο στόχος της διαμόρφωσης δυο πόλων με αστική κεντροδεξιά και  αστική μικροαστική κεντροαριστερά με κεντρικούς φορείς τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ είναι πλέον φανερός. Το πρόβλημα τους είναι η αστάθεια και των δύο πόλων ως προς το εσωτερικό τους και η σταθεροποίηση ώστε να αποτελέσουν αξιόπιστους διαχειριστές του συστήματος.

Η μεν ΝΔ φέρει βαρύ το φορτίο της πρότερης πολιτικής της η οποία απορρίπτεται εμφανώς από τη πλειοψηφία του λαού ο δε ΣΥΡΙΖΑ αδυνατεί να παρουσιάσει εγγυήσεις στην άρχουσα τάξη και στην ΕΕ ότι μπορεί να διαχειριστεί την κατάσταση χωρίς κλυδωνισμούς.

Για τη ΝΔ, σε περίπτωση που λάβει κοινοβουλευτική πλειοψηφία, η νομιμοποίησή της θα είναι σχεδόν μηδενική και την επομένη θα αντιμετωπίσει την ίδια λαϊκή κατακραυγή που συναντούσε το ΠΑΣΟΚ και η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ στην κυβέρνηση Παπαδήμου. Αυτή η κατάσταση γιγαντώνει τους φόβους για επακόλουθη, ανεξέλεγκτη αυτή τη φορά, κοινωνική έκρηξη με σημείο αναφοράς την ρήξη/ανατροπή με το καθεστώς.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αν λάβει πλειοψηφία και ακολουθήσει πιστά τις βασικές πολιτικές επιλογές της άρχουσας τάξης και στης ΕΕ με επί μέρους αλλαγές και βελτιώσεις στα μνημόνια, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι δεν θα αποσυντεθεί ταχύτατα και δεν θα δρομολογήσει μέσα από την οργή των λαϊκών μαζών που τον πίστεψαν και τις πρόδωσε, επίσης σε μια ανεξέλεγκτη κοινωνική έκρηξη με σημείο αναφοράς την ρήξη/ανατροπή με το καθεστώς.

Όποιος προσπαθεί να ερμηνεύσει επιφανειακά τους εκβιασμούς και τις πιέσεις ξένων και ντόπιων κύκλων του κεφαλαίου και της ΕΕ για τη συγκρότηση του νέου δικομματισμού σε σαφή φιλοευρωπαϊκή βάση σαν πολιτικάντικες κινήσεις της Μέρκελ και λοιπών και όχι σαν μια βαθιά ανησυχία τους μη τυχόν και ο λαϊκός παράγοντας τους ξεφύγει και ξαφνικά από ουρά των κομμάτων γίνει πρωταγωνιστής των εξελίξεων, απλώς κουκουλώνει την ουσία των κινήσεων αυτών.

Οι πρωταγωνιστές του νέου δικομματισμού και οι αμφιβολίες

Από  πλευράς τους ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ έλαβαν το «μήνυμα» και κάνουν αγωνιώδεις προσπάθειες να το υλοποιήσουν ταχύτερα ο ένας από τον άλλον με έπαθλο τη πρώτη θέση στις εκλογές του Ιουνίου και το μπόνους των 50 εδρών. Δεν είναι καθόλου τυχαίες οι κινήσεις Σαμαρά για συσπείρωση της Δεξιάς ούτε η κινήσεις του ΣΥΡΙΖΑ για να δείξει ότι είναι ο κυρίαρχος στον χώρο της Αριστεράς.

Καθόλου τυχαίες δεν είναι και οι σταδιακές υποχωρήσεις του ΣΥΡΙΖΑ από θέσεις για το μνημόνιο και το χρέος σε βολικές για την ΕΕ θέσεις αλλά και με προσπάθεια διατήρησης του «αριστερού» λαϊκίστικου περιτυλίγματος. Εκείνο όμως που και ο ΣΥΡΙΖΑ δίνει πλήρεις διαβεβαιώσεις είναι το βασικό που απαιτεί η ΕΕ. Αυτό είναι η πλήρη και ανεπιφύλακτη υπεράσπιση της ίδιας της ΕΕ και του ευρώ δηλαδή η πλήρη ένταξή του στο φιλοευρωπαϊκό μέτωπο, προκειμένου να πάρει το χρίσμα από την άρχουσα τάξη στην πορεία του για την κυβερνητική εξουσία. 

Οι λεγόμενες «κωλοτούμπες» που παρουσιάστηκαν από διάφορα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν παρά οι κοιλόπονοι της σταδιακής μετάβασης από μια απροσδιόριστη ανατρεπτική πολιτική έναντι της ΕΕ και των μνημονίων σε μια πλήρως ελεγχόμενη κατάσταση (πχ κρατικοποίηση, δημόσιος έλεγχος, κοινωνικοποίηση κλπ των τραπεζών είναι κατά τον κ Δραγασάκη κρατικοποίηση, τροφοδότηση με κεφάλαια, εξυγίανση, μετατροπή σε κερδοφόρες και πούλημα σε ιδιώτες!).

Όποιες συγκρούσεις και επιθέσεις γίνονται στον  ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και για… «σταλινικό κόμμα» ακούσαμε να το  κατηγορούν (!!!), εντάσσονται στον αγώνα της άρχουσας τάξης να καθυποτάξει και τα τελευταία εναπομείναντα υπολείμματα παλιάς αριστερής ανατρεπτικής φιλολογίας στο εσωτερικό του.

Από την πλευρά του ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να διατηρήσει το μόνο εργαλείο που του δίνει ψήφους και αξιοπιστία. Την θολή ανατρεπτική φιλολογία περί μνημονίων. Το αν θα του βγει θα φανεί λίγο καιρό μετά τις εκλογές. Αυτό όμως φοβάται η άρχουσα τάξη. Όταν αρχίσουν οι μεγάλες κωλοτούμπες τι θα κάνουν οι μάζες που τον πίστεψαν; Θα ακολουθήσουν, όπως το 1981 ακολούθησαν τον Αντρέα στον εξευτελισμό των οραμάτων τους ή θα πάνε προς το ΚΚΕ που τώρα υποτίθεται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα συντρίψει;

Ο φόβος της άρχουσας τάξης

Αυτά τα ερωτηματικά βασανίζουν την άρχουσα τάξη και μέρα νύχτα δεν κοιμάται παρεμβαίνοντας ωμά στην πολιτική ζωή και υποδείχνοντας ωμά τις απαιτήσεις της τόσο προς τα δεξιά όσο κι προς τα αριστερά.

Τελικό συμπέρασμα των ως άνω εξελίξεων είναι ότι ο πραγματικός φόβος τους είναι ο λαός. Ο φόβος τους δεν είναι αν θα μπορέσουν να ελέγξουν τον κεντροαριστερό πόλο αλλά αν θα ελέγξουν τον λαό που θα τον ακολουθήσει.

Ειδικότερα η υποδαύλιση με κάθε μέσο μιας φιλολογίας ότι το ΚΚΕ «πνέει τα λοίσθια» και πρέπει αν είναι δυνατόν να εξαφανιστεί από το προσκήνιο (τελευταίες «δημοσκοπήσεις»)  στις εκλογές του Ιούνη με βάση τη «χαμένη ψήφο» (που περιλαμβάνει και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ) δεν έχει να κάνει τόσο με την ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ όσο με την αποτροπή κάθε εναλλακτικής σκέψης των μαζών προς το ΚΚΕ μόλις προδοθούν. Ο φόβος τους για τον λαό δεν κρύβεται.

Η κατάσταση των μαζών.

Τα αποτελέσματα των εκλογών του Μαΐου απατούν. Η μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων που ψήφισε «αντιμνημονικά» ψήφισε την άρνηση υποταγής στις πολιτικές της ΕΕ και της ντόπιας άρχουσας τάξης. Αυτή ήταν η αιτία που κινητοποίησαν τις δυνάμεις τους για αναβίωση του δικομματισμού σε φιλοευρωπαϊκή βάση. 

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΩΝ ΔΙΑΘΕΣΕΩΝ ΤΩΝ ΜΑΖΩΝ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΘΟΥΝ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ Η ΑΝΑΓΝΩΣΗ ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗΣ ΤΗΣ ΑΡΧΟΥΣΑΣ ΤΑΞΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΛΙΟ ΤΡΟΠΟ. 

Αυτό είναι ένα είδος προ-επαναστατικής κατάστασης κατά την οποία οι μάζες ψάχνουν στην αρχή κυβερνήτες και «σωτήρες» με παλιά πρότυπα και σε συνέχεια συνειδητοποιώντας ότι αυτό είναι μια αυταπάτη αναζητούν ένα ρόλο για τον εαυτό τους που ξεκινάει από ανατρεπτική διάθεση και φτάνει μέχρι την επαναστατική πρακτική.

Αυτό το δεύτερο στάδιο θέλει να αποτρέψει η αστική τάξη και προσπαθεί το σύνολο των αντιθέσεων να το εγκλωβίσει στα δικά της νέο-δικομματικά πλαίσια. Επειδή όμως δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι με την όξυνση της κρίσης και με τις απογοητεύσεις που θα έρθουν από το γκρέμισμα των αυταπατών το αποτέλεσμα δεν θα είναι οργή- εξέγερση-ανατροπή, προσπαθεί από τώρα να εγκλωβίσει τις μάζες. Ωστόσο για ώρα ανάγκης εκκολάπτει ελεγχόμενα και το αυγό του φιδιού με την ακροδεξιά Χ.Α.

Το κόμμα της εργατικής τάξης

Η πολιτική που ακολουθεί σε αυτές τις περιπτώσεις ένα κόμμα της εργατικής τάξης είναι πολυδιάστατη σε όλο τον εργαζόμενο λαό με πρώτο στόχο την αποκάλυψη των στόχων της άρχουσας τάξης και των κομμάτων που αναλαμβάνουν τη διαχείριση της κρίσης της για την αποτροπή των αυταπατών. Ταυτόχρονα δε παραθέτει, ως απάντηση, ξεκάθαρες θέσεις- πρόγραμμα για την αξιοποίηση της κατάρρευσης των αυταπατών.

Ο λαός πρέπει να ξέρει με σαφήνεια την εναλλακτική λύση προς το ΚΚΕ, πρέπει να ξέρει τις λύσεις αλλά και τις δυσκολίες, πρέπει να ξέρει καθαρά και κωδικοποιημένα τα βήματα που πρέπει να ακολουθήσει και να έχει τη γνώση ότι οι ειδικές πολιτικές δεν είναι ένας γραφειοκρατικός κατάλογος προδιαγραμμένων μέτρων αλλά ένα πεδίο ταξικής πάλης στην οποία τα μέτρα θα λαμβάνονται από τον λαό αναλόγως των συσχετισμών και θα φέρουν την σφραγίδα του στην κατεύθυνση της υλοποίησης των γενικών στόχων. 

Για μια στροφή όμως προς ανατρεπτικές επιλογές από τον λαό απαιτείται στρατηγική συμμαχιών και η ύπαρξη ενός παλατιού μετώπου του εργαζόμενου λαού και, σε πρακτικό επίπεδο, οργανώσεων που θα τον οργανώσει, θα τον εξοπλίσει, θα στηρίξει και υπερασπίσει την εξουσία του. 

Λαϊκές Πολιτικές Επιτροπές, Επιτροπές επισιτισμού και αλληλεγγύης, ταξικές συνδικαλιστικές οργανώσεις για ανατροπή των ρεφορμιστικών ηγεσιών, εργατικές επιτροπές για ανάληψη εργατικού έλεγχου στις μεγάλες εταιρείες και οργανισμούς, λαϊκές αντιμονοπωλιακές επιτροπές κ.α. είναι από τα πρώτα όργανα της λαϊκής εξουσίας που πρέπει να στηθούν για να υποδεχτούν και να οργανώσουν το λαό ώστε να προωθηθεί η ανατροπή. Καμιά ανατροπή και μετάβαση σε λαϊκή εξουσία δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί χωρίς τα όργανα της νέας εξουσίας, του νέου κράτους.

Αυτό είναι που σκοπίμως παραβλέπει ο ΣΥΡΙΖΑ και σπέρνει αυταπάτες δεξιά και αριστερά ότι είναι δυνατόν να εφαρμόσει το παραμικρό ανατρεπτικό μέτρο χωρίς λαϊκά όργανα που θα το στηρίξουν με μόνη την εκλογική και κοινοβουλευτική του δύναμη η οποία σε σημαντικό βαθμό θα είναι δοτή με τους 50 βουλευτές!

Ειδικά οι Λαϊκές Πολιτικές Επιτροπές πρέπει να στηθούν σε κάθε γειτονιά και κοινωνικό χώρο και να έχουν ευρύτατες δράσεις για κάθε πρόβλημα του λαού. Θα καθοδηγούνται από πρωτοπόρους αγωνιστές αλλά στην ουσία θα στελεχώνονται από νέους αγωνιστές και απλούς ανθρώπους που μέχρι τώρα ήταν στην αφάνεια και το σύστημα τους εκμεταλλεύονταν άγρια.

Η «επόμενη μέρα» από τη διάψευση των αυταπατών θα είναι μια πολύ δύσκολη μέρα για τον λαό. Για το λόγο αυτό η ενδυνάμωση του ΚΚΕ σήμερα, ανεξάρτητα κατά πόσο συμφωνεί η διαφωνεί κανένας σε όλα μαζί του, από τον σοσιαλισμό μέχρι την επικοινωνιακή πολιτική του, είναι μια πραγματικά αναγκαία επένδυση για το μέλλον του λαού.  Πολύ σύντομα θα γίνει αυτό αντιληπτό.

*Για τις αντιφάσεις ταξικής θέσης και εκλογικής επιλογής, επιφυλάσσομαι να γράψω σε μελλοντική ανάρτηση. Όταν η πολιτική επιλογή παρουσιάζει δυνατότητα ταύτισης με την ταξική θέση τότε ο υποκειμενικός παράγοντας δηλαδή οι οργανώσεις της εργατικής τάξεις παίζουν τον αποφασιστικό ρόλο στην εκλογική επιλογή του εργαζόμενου λαού.