Το φαινόμενο αντικομμουνισμός, στοχασμός πάνω στην κριτική που αντιμετωπίζουμε ως κομμουνιστές(μέρος Α).

Ακούω και διαβάζω γενικά διάφορα για εμάς τους ΚΚεδες, τα οποία πιστεύω η συντριπτική πλειοψηφία όσων τα αναπαράγουν, δεν έκαναν καν τον κόπο να τα επεξεργαστούν στο μυαλό τους, απλά τα αναμασάνε όπως ακριβώς(ή περίπου) τα άκουσαν από το στόμα "έγκριτων" δημοσιογράφων, πολιτικών, αναλυτών-παρατηρούνται έτσι δύο φαινόμενα. Είτε μας παρερμηνεύουν και μας σαλαμοποιούν, εντάσσοντας μας, έτσι αυθαίρετα στην "αριστερά" ή στις "αντι-μνημονιακές" δυνάμεις και χρεώνοντας μας την όχι τυχαία, επιπολαιότητα και αφέλεια, με την οποία ερμηνεύουν την πραγματικότητα αυτοί οι αυτοαποκαλούμενοι αντι-μνημονιακοί ή αριστεροί(αντι-μνημονιακοί και αριστεροί της διαχείρισης θα έλεγα εγώ). Είτε, προσπαθούν να αντιπαρατεθούν με το να απαξιώσουν τις θέσεις μας χρησιμοποιώντας φτηνά επιχειρήματα και τσιτάτα μέσα πάντα από την παραποίηση ή την απόκρυψη των πραγματικών μας θέσεων. 
Συχνά αυτές οι εκτιμήσεις/κριτικές φτάνουν στο σημείο να κάνουν την μέρα νύχτα, όμως η συνεχής επανάληψη και η από καιρό(και με τον καιρό) αποχαύνωση των "συνδρομητών"(γιατί είμαστε περισσότερο πλέον συνδρομητές παρά πολίτες), τις βοηθάει να καρποφορήσουν και να υιοθετηθούν από τον "κυρίαρχο λαό". Είναι αυτό που λέω ότι μπορεί κάποιος μέρα νύχτα να βρίζει τον Πρετεντέρη, κι όμως να αναπαράγει κανονικά, και χωρίς καν να το έχει συναίσθηση, τα ίδια τα "επιχειρήματα" του. 

Ας αναφερθούμε και σε μερικά παραδείγματα... 

Λένε πολλοί ότι το ΚΚΕ θέλει την απομόνωση και την αποδυνάμωση της χώρας, την απόσυρση μας από τις αγορές, που τόσο χρειαζόμαστε, και ότι αρνείται την ανάπτυξη χάριν της υιοθέτησης ενός απαρχαιωμένου οικονομικοκοινωνικού μοντέλου. Καταρχάς να πληροφορήσουμε τους κ.κ. αναγνώστες ότι ο καπιταλισμός είναι ένα πολύ παλαιότερο του κομμουνισμού οικονομικοκοινωνικό σύστημα, οπότε αν ο κομμουνισμός είναι αρχαίος, τότε ο καπιταλισμός είναι πανάρχαιος(και του φαίνεται), πάμε όμως παρακάτω. 
Τα μέχρι τώρα στοιχεία για τις αγορές, το άνοιγμα μας σε αυτές, την είσοδο μας στο ευρώ κλπ, δείχνουν ότι η πραγματικότητα απέχει πολύ από τις ψευδαισθήσεις τις οποίες μας καλλιεργούσαν τότε που τσιμπούσαμε το δόλωμα του τρένου της ανάπτυξης και των χρυσών κουταλιών της ισχυρής Ευρώπης. Σαν χώρα τα μόνα που καταφέραμε να αναπτύξουμε τα χρόνια που βρισκόμασταν στην Ε.Ε ήταν τον καταναλωτισμό μας, τον τριτογενή τομέα και τις εισαγωγές, σε βάρος πάντα της ποιότητας των αγαθών της πρωτογενούς και της δευτερογενούς παραγωγής και των εξαγωγών. Αξίζει κάποιος να αγοράσει  την τελευταία ΚΟΜΕΠ, που έχει ένα σωρό πίνακες, σχετικούς κυρίως με τον πρωτογενή τομέα, για να διαπιστώσει πόσο πολύ έχει μειωθεί η παραγωγική μας αυτάρκεια στα στοιχειώδη(λάδι, κρέας, λαχανικά), αλλά και πόσο έχουν αυξηθεί οι εισαγωγές βασικών αγαθών. Όσον αφορά τον δευτερογενή τομέα, δεν χρειαζόμαστε στατιστικά για να διαπιστώσουμε την αποβιομηχανοποίηση και το γενικό τσάκισμα που έχει υποστεί ο μεταποιητικός τομέας στη χώρα μας. Είμαστε λοιπόν μια περιφερειακή καπιταλιστική οικονομία με τα όλα της, εξαρτημένη όσο δεν πάει άλλο από γιγάντιες πολυεθνικές, και παγιδευμένη σε μια οικονομική ένωση που ως στόχο της έχει την αναδιανομή του πλούτου, αλλά από κάτω προς τα πάνω. 
Όταν λοιπόν ένα κόμμα, όπως το ΚΚΕ, έρχεται και ζητάει την χειραφέτηση του λαού από αυτούς τους οργανισμούς(Ε.Ε, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ), την ορθολογική εκτίμηση του τι έχουμε, τι μπορούμε να παράγουμε και τι χρειάζεται τελικά να εισάγουμε, αντί για το όσο όσο ξεπούλημα των πάντων που μεθοδεύεται από τον αστικό κόσμο, αυτό το κόμμα χαρακτηρίζεται εσωστρεφές, συντηρητικό, και οτι αρνείται την ανάπτυξη. Δεν αρνούμαστε την ανάπτυξη κύριοι, αρνούμαστε τη δική σας ανάπτυξη, αυτή που περνάει μέσα από το ξεζούμισμα του λαού, ανάπτυξη που έτσι και αλλιώς δεν μπορεί να έρθει μέσα στα πλαίσια του γερασμένου ευρωπαϊκού καπιταλισμού. Αυτή τη στιγμή, όπως όλα δείχνουν, η κρίση θα οδηγήσει σε νέες ισορροπίες καθώς οι ανερχόμενες οικονομίες που αυξάνουν το μερίδιο τους στην μοιρασιά,  αναζητούν όλο και μεγαλύτερο ρόλο. Και ξέρετε, αυτού του είδους οι διεκδικήσεις απαιτούν να χυθεί πρώτα αίμα με τους κουβάδες και μαζί με το αίμα φτώχεια και εξαθλίωση και πισωγύρισμα, πριν επέλθουν οι όποιες, πάντα ζημιογόνες για τον λαό, ισορροπίες. Σε κάθε περίπτωση, εμείς θα κάνουμε ότι μπορούμε, κάτω υπό οποιεσδήποτε συνθήκες για να ξυπνήσουμε τον κοιμισμένο γίγαντα λαό, που είναι ο μόνος ικανός, κάτω από την κατάλληλη καθοδήγηση, να σταματήσει μια για πάντα αυτήν την εφιαλτική επανάληψη της ιστορίας "ως φάρσα". 
Για ένα ακόμη το οποίο μας κατηγορούν, κυρίως οι διάφοροι αυτοαποκαλούμενοι μεταρρυθμιστές της αριστεράς(εμείς τους λέμε οπορτουνιστές), είναι το ότι μένουμε κολλημένοι στον σταλινισμό, στο αποτυχημένο παράδειγμα της ΕΣΣΔ, και ότι είμαστε ένα κόμμα που έρχεται από το παρελθόν και όχι από το μέλλον. Όλοι αυτοί βέβαια συνήθως η ονειροβατούν σε πελάγη υπέρμετρης φαντασίας και παραδειγμάτων που εκ των πραγμάτων έχουν ξεπεραστεί για παραπάνω από έναν αιώνα(αυτοδιοικούμενες κοινότητες, τράπεζες χρόνου, αυτοδιοικούμενες επιχειρήσεις κλπ), βλέπε αναρχικό χώρο, ή κοιτάζουν να δούνε πως θα συμβιβάσουν τον σοσιαλισμό με τον καπιταλισμό για να μας πείσουν ότι η έφοδος προς τον ουρανό περνάει μέσα από τις 4 ελευθερίες του Μάαστριχτ. Το πραγματικό πρόβλημα που έχουν όλοι οι παραπάνω με εμάς είναι ότι εμείς αρνούμαστε πεισματικά να γίνουμε απολογητές και "συνεταίροι" του καπιταλισμού, γιατί λέμε και πιστεύουμε πως αυτή η τάξη πραγμάτων δεν μπορεί έτσι απλά, να μετατραπεί στο αντίθετο της και να καταργήσει την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αλλά ούτε και να εξελίξει περαιτέρω τις ίδιες τις δικές τις σχέσεις παραγωγής. Θεωρούμε δηλαδή ότι ο καπιταλισμός έχει φάει τα ψωμιά του, και πως οποιαδήποτε τεχνολογική καινοτομία ή ποσοτική αύξηση στα πλαίσια αυτού(διότι ποιοτική δεν μπορεί να υπάρξει), απαιτεί δυσανάλογα πολλές θυσίες από την πλευρά των εργατών, ενώ οι όποιοι καρποί αυτών των προσπαθειών μοιράζονται ολοένα και πιο δυσανάλογα ανά τον κόσμο και μέσα στα έθνη. 
Τώρα όσον αφορά την προσκόλληση μας στην ΕΣΣΔ, θα ξεκινήσω με μερικά τσιτάτα, δεν θυμάμαι ποιος τα είπε και πότε και βαριέμαι τώρα να ψάξω, πάντως δεν τα εμπνεύστηκα εγώ. 

"όποιος δεν μελετά την ιστορία του είναι καταδικασμένος να την ξαναζήσει” 

και 

"αν είναι να μπορεί να μας διδάξει κάτι η ιστορία είναι ότι δεν μας έχει διδάξει τίποτα" 

Όλοι εμείς, οι κομμουνιστές του Μαρξισμού-Λενινισμού, όλα όσα ακολούθησαν της μεγάλης Οκτωβριανής επανάστασης, της οικοδόμησης του πρώτου σοσιαλιστικού κράτους με τα τρομερά επιτεύγματα του, τα βλέπουμε σίγουρα με θαυμασμό. Δεν πρέπει και δεν αφήνουμε όμως αυτόν τον θαυμασμό και τον ενθουσιασμό να μας συνεπαίρνει και πρώτο μας μέλημα είναι να διακρίνουμε τι απ' όλα έγινε σωστά και τι πήγε λάθος, γατί προφανώς κάτι πήγε πολύ λάθος. Η εικόνα που έχουμε σχηματίσει σήμερα για την οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ χτίστηκε με τον καιρό μέσα από αυστηρή κριτική η οποία σήμερα περισσότερο από ποτέ δεν χαρίζεται σε τίποτα και σε κανένα, όποιος αμφιβάλει μπορεί να ρίξει μια ματιά στις σχετικές μελέτες μας και τα διάφορα βιβλία που έχει εκδώσει η Σύγχρονη Εποχή. Την ίδια αυστηρότητα άλλωστε το κόμμα την επιδεικνύει και απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό και την ιστορία του, ακριβώς επειδή δεν θέλουμε να επαναλάβουμε τα λάθη μας. Εκείνοι όμως που μας κατηγορούν για προσκόλληση στο σοβιετικό παρελθόν, προσπερνούν πλήρως την όποια κριτική μας σε αυτό το παρελθόν, και απαιτούν από εμάς το ζήτημα του υπαρκτού είτε να το δαιμονοποιήσουμε, είτε έτσι απλά να το πετάξουμε στον κάλαθο των αχρήστων. Ε εμείς λοιπόν την ιστορία μας δεν την έχουμε για πέταμα, και, όπως δεν θα την εξιδανικεύσουμε δεν θα την δαιμονοποιήσουμε κιόλας. Όσοι το έκαναν αυτό παραδόθηκαν στην λήθη και τελικά συμβιβάστηκαν με την κυρίαρχη ιδεολογία και τα μεταμοντέρνα υποπροϊόντα της. Γνωρίζουμε δε, πως δεν μπορείς να προοδεύσεις αγνοώντας το παρελθόν, γιατί αυτό δεν σε αγνοεί, σε καθορίζει, οπότε οφείλεις ορθολογικά να απορρίψεις όλα εκείνα τα στοιχεία του που σου είναι βάρος στο σκοπό σου και να υιοθετήσεις αυτά που είναι τελικά χρήσιμα. 
Ένα από τα μαθήματα, από τα πιο ουσιαστικά, που έχει να μας διδάξει το παρελθόν εμάς τους κομμουνιστές, είναι ακριβώς ο διαβρωτικός ρόλος του οπορτουνισμού και πως αυτόν να τον αποφύγουμε, να αποφύγουμε δηλαδή την ιδεολογική εξαθλίωση και τελικά τον συμβιβασμό. Συμπέρασμα, η ανασκόπηση του παρελθόντος είναι ένα εργαλείο που μας κρατάει ξύπνιους και στα πόδια μας, είναι εργαλείο αξιολόγησης του παρόντος και σχεδισμού για το μέλλον. Έτσι και αλλιώς, το μόνο που μπορούμε να έχουμε και εμείς και όλοι οι άλλοι ως πηγή, είναι το παρελθόν, μιας και η χρονομηχανή δεν έχει φτιαχτεί ακόμα για να μας μεταδώσει εικόνες απ το μέλλον. Οι απαντήσεις βρίσκονται εκεί, και το μόνο ουσιαστικά αλλάζει είναι το πρίσμα των συμφερόντων μέσα από το οποίο τις αντικρίζουμε. 

Τέλος πρώτου μέρους

Λαγωνικάκης Φραγκίσκος(Poexania)

Πηγή: redfly planet