Επικίνδυνη για το λαό η «αριστερή κυβέρνηση»

Αληθινό σοσιαλδημοκρατικό περιβόλι οι ομιλίες των Πιερ Λοράν, Γκρέγκορ Γκίζι και Αλ. Τσίπρα στο Αιγάλεω. Βεβαίως, τίποτα το πρωτοφανές για όσους έχουν αντιληφθεί ποια κόμματα εκπροσωπούν οι παραπάνω, είτε είναι απλώς υποψιασμένοι. Το σοσιαλδημοκρατικό περιεχόμενο των θέσεών τους, καλυπτόμενο πίσω από τη λέξη κομμουνιστικό (Γαλλικό ΚΚ) και το νεφελώδες «η αριστερά» (όπου πολλά χωράει ο μπαξές), επιβεβαιώνει την ανάλυση που έχει κάνει το ΚΚΕ για το χαρακτήρα και τη στρατηγική αυτών των κομμάτων. Αποτελούν αναχώματα της λαϊκής ριζοσπαστικοποίησης και πολιτικές εφεδρείες των μονοπωλίων, κάτι που το Γαλλικό ΚΚ απέδειξε και σε κυβερνητικό επίπεδο. Συμμετείχε στην κυβέρνηση Ζοσπέν που, εκτός των άλλων, βομβάρδισε τη Γιουγκοσλαβία, μαζί με την ομογάλακτή της ίδιας σύνθεσης κυβέρνηση Ντ' Αλέμα στην Ιταλία. Και όντας το Γαλλικό ΚΚ μονίμως ουρά τού και στο όνομα Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας, στις προεδρικές εκλογές του 2002 είχε υποστηρίξει στο β' γύρο τον «δεξιό» Σιράκ, για να μη γίνει πρόεδρος της Γαλλίας ο ακόμα πιο «δεξιός» Λεπέν!! Το ίδιο έκανε και ο σημερινός υποψήφιος Ολάντ, τότε ΓΓ του Σοσιαλιστικού Κόμματος Γαλλίας, που «αγωνίζεται» εναντίον της «δεξιάς»! Και τώρα το Γαλλικό ΚΚ ετοιμάζεται να ψηφίσει στο β' γύρο των γαλλικών εκλογών τον σοσιαλδημοκράτη Ολάντ, για να μη βγει ο «δεξιός» Σαρκοζί, με τον οποίο ο Ολάντ έχει την ίδια πολιτική. Ενώ στον α' γύρο κατεβαίνει στις εκλογές με τον εξίσου σοσιαλδημοκράτη Μελανσόν.

Μιλώντας, λοιπόν, ο Πιερ Λοράν στο Αιγάλεω, σύμφωνα με την εφημερίδα «Αυγή», είπε ότι «πρώτος στόχος είναι να χάσει ο Σαρκοζί, δίνοντας στην περίπτωση μιας τέτοιας νίκης ευρωπαϊκές διαστάσεις, καθώς ήταν ο Πρόεδρος της Γαλλίας μαζί με την Μέρκελ που έκαναν κουμάντο στην ΕΕ». Επομένως, το ζήτημα είναι αν στην ΕΕ ηγεμονεύουν οι «δεξιοί» ή οι «αριστεροί» και όχι ότι η ΕΕ είναι και παραμένει λυκοσυμμαχία των ιμπεριαλιστών, είτε κυριαρχούν οι μεν είτε οι δε. Φαίνεται ότι... έχει μεγάλη διαφορά ο σοσιαλιστής Στρος Καν από τη δεξιόστροφη Κριστίν Λαγκάρντ... Το γεγονός ότι τα σοσιαλδημοκρατικά και τα χριστιανοδημοκρατικά κόμματα, ως αυθεντικοί υπηρέτες των μονοπωλίων, διεξάγουν ενιαία επίθεση κατά της εργατικής τάξης όλων των ευρωπαϊκών χωρών, προφανώς δεν έχει και τόση σημασία... Αρκεί να φύγει το ένα κόμμα από την κυβέρνηση και να έρθει το άλλο, προκειμένου να συντελεστεί στροφή σε ολόκληρη την Ευρώπη! Είναι και ο Πιερ Λοράν υπέρ του συνθήματος «οι άνθρωποι πάνω από τις αγορές», όπως και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αλλιώς, υπέρ του γαλλικού ΠΑΣΟΚ και κατά της γαλλικής ΝΔ.

Εκείνο που δεν εξήγησε, βεβαίως, είναι η κατάσταση όπου έχουν φέρει το γαλλικό εργατικό κίνημα οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού, με ιδιαίτερη την ευθύνη του Γαλλικού ΚΚ.

Στο ίδιο μήκος κύματος με τον Πιερ Λοράν κινήθηκε και ο Γκρέγκορ Γκίζι, πρόεδρος της ΚΟ της Γερμανικής Αριστεράς (Die Linke). Απέδωσε τις ευθύνες για την οικονομική κρίση «στα κράτη, στις τράπεζες, στους κερδοσκόπους», όχι βεβαίως στον καπιταλισμό και στην πολιτική που εντείνει την εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Και ισχυρίστηκε ότι από την έξοδο της Ελλάδας από την ΕΕ θα ωφεληθούν οι ΗΠΑ! Και πρόσθεσε: «Η αποστολή της Αριστεράς δεν είναι να στηρίξει τους πλούσιους και τις ΗΠΑ». Ακριβώς εδώ βρίσκεται η διάκριση ανάμεσα στον... καλό και τον κακό καπιταλισμό. Μάλιστα, τόνισε ότι η ελληνική κοινωνία απαιτεί αλλαγή και «όποιος δε συμμετέχει σε αυτήν την προσπάθεια πρέπει και να αναλάβει τις δικές του ευθύνες»! Σαν να μιλάει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, κουνώντας εισαγγελικά το δάκτυλο στο ΚΚΕ, επειδή απορρίπτει και πολεμάει την αντιλαϊκή θέση για «κυβέρνηση της αριστεράς».

Τέτοια κόμματα είναι επόμενο και φυσιολογικό να συμπαρίστανται στον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Οι μόνοι που δεν χρειάζονται αυτού του είδους την αλληλεγγύη είναι η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Στην ομιλία του, ο Αλ. Τσίπρας:

Πρώτον, σε πείσμα της πραγματικότητας, ισχυρίστηκε πως η κρίση στην Ευρώπη οφείλεται στο γεγονός ότι «το μοντέλο της νεοφιλελεύθερης Ευρώπης έχει εξαντλήσει τα όριά του και δεν μπορεί να έχει κανένα μέλλον». Δηλαδή, κατά τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, δεν έχουμε να κάνουμε με οικονομική κρίση του καπιταλισμού, αλλά με το μοντέλο που το διαχειρίζεται. Και, επομένως, η κρίση δεν έχει αντικειμενική βάση και πηγή την υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, αλλά το μείγμα που εφαρμόζεται και το αστικό πολιτικό σύστημα. Εξήγηση ανορθολογική και βεβαίως αντιεπιστημονική, που δεν απαντάει φυσικά στο ερώτημα, γιατί την ίδια πολιτική υλοποιούν και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση και τα συντηρητικά και τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα. Και, βεβαίως, δεν απαντάει στο ότι ιστορικά η κρίση «πηγαινοέρχεται». Δηλαδή, έχει ξεσπάσει και όταν στην κυβερνητική εξουσία βρίσκονταν τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα και όταν βρίσκονταν τα χριστιανοδημοκρατικά.

Δεύτερον, επανέλαβε ότι ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ζήτησε να συγκροτηθεί κοινοβουλευτική επιτροπή για το λογιστικό έλεγχο του χρέους και «να υπάρξει επιθετική αναδιαπραγμάτευση»! Αρα, εμπαιγμός προς το λαό. Από τη μια, αναγνωρίζουν ότι η εργατική τάξη και μεγάλο μέρος των αυτοαπασχολούμενων έχουν συνευθύνη για την ύπαρξη του χρέους. Και, από την άλλη, δείχνουν και πάλι με ποιο τρόπο «υπερασπίζονται» τα λαϊκά συμφέροντα: Χτυπώντας δυνατά τη γροθιά στο τραπέζι της Μέρκελ και του Σαρκοζί! Κρύβουν ακόμα και τώρα από το λαό ότι επαναδιαπραγμάτευση δεν μπορεί να γίνει, αν υποθέσουμε ότι μπορούσε να γίνει καλή διαπραγμάτευση πριν από το δεύτερο μνημόνιο και να είναι σε όφελος των εργαζομένων και όχι των καπιταλιστών.

Ας σημειωθεί ότι την αποπληρωμή του χρέους δεν την αρνείται ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Απλώς τη μεταθέτει χρονικά, μέχρι «να ανασυγκροτηθεί η οικονομία»!

Τρίτον, υποστήριξε ότι «η Ευρώπη ανήκει στους λαούς της και όχι στις ιδιωτικές τράπεζες, ούτε στους οίκους αξιολόγησης και τα χρηματιστήρια». Πέρα από το γεγονός ότι ο Αλ. Τσίπρας ταυτίζει, όπως και τα αστικά κόμματα, την Ευρώπη με την ΕΕ, ενώ πρόκειται για τελείως διαφορετικά πράγματα, τίθενται τα εξής ερωτήματα: Είναι άλλο πράγμα οι αγορές και άλλο ο καπιταλισμός; Εξυπηρετούν άλλα συμφέροντα οι ιδιωτικές τράπεζες και τα συμφέροντα των λαών οι κρατικές; Και με ποιο τρόπο θα αντιμετωπιστούν οι ιδιωτικές τράπεζες και οι αγορές; Δεν βρίσκονται μέσα σε αυτές βιομηχανικά, εφοπλιστικά, εμπορικά και άλλα μεγαθήρια; Σε αυτά δεν απαντούν. Επομένως, κοροϊδεύουν τον κόσμο.

Τέταρτον, επανέλαβε τα σχετικά με την «κυβέρνηση της αριστεράς», υπογραμμίζοντας ότι το ΚΚΕ «κάνει λάθος που δεν ανταποκρίνεται στα καλέσματα ενότητας που απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ».

Το ΚΚΕ, όχι μόνο απορρίπτει, αλλά και πολεμάει τη θέση για «αριστερή» κυβέρνηση, επειδή δεν έχει σκοπό να γίνει ο νεκροθάφτης του εργατικού - λαϊκού κινήματος, επειδή δεν έχει σκοπό να υποθηκεύσει τα εργατικά συμφέροντα και να συμβάλει στη συντηρητικοποίηση λαϊκών δυνάμεων, οι οποίες μοιραία θα οδηγηθούν σε αυτή, αν το ΚΚΕ τις προδώσει. Είναι ευτύχημα για το λαό που υπάρχει στην Ελλάδα ένα πραγματικό κομμουνιστικό κόμμα που δεν πρόκειται να γίνει υποχείριο του κεφαλαίου και της εξουσίας του.

Φιλολαϊκή λύση μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα δεν υπάρχει. Και δεν υπάρχει, γιατί μια πολιτική υπέρ των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων προσκρούει στα συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και της ΕΕ. Επομένως, μια κυβέρνηση που έχει την πλειοψηφία στη Βουλή, δίχως να έχει τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια της, είναι ανίσχυρη, είναι φτερό στον άνεμο, ακόμα και αν είχε τις καλύτερες προθέσεις. Φιλολαϊκή λύση (αξιοπρεπείς μισθοί και συντάξεις, σταθερή και μόνιμη δουλειά για όλους, δωρεάν Παιδεία και Υγεία και άλλα) δεν μπορεί να υπάρξει δίχως να αφαιρεθεί η ιδιοκτησία από τους καπιταλιστές και να κοινωνικοποιηθεί. Δε γίνεται φιλολαϊκή ανάπτυξη (αξιοποίηση όλων των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας) δίχως αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και λαϊκή εξουσία. Που θα πει εξουσία άλλης τάξης (της εργατικής) που θα έχει και την ιδιοκτησία του πλούτου που παράγεται.

Η «κυβέρνηση των αριστερών δυνάμεων» που προτείνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι η ίδια και ανάλογη με εκείνες τις κυβερνήσεις που, εκτός απ' τη Γαλλία, σχηματίστηκαν και στην Ιταλία (Πρόντι, Ντ' Αλέμα) με τη συμμετοχή των κομμουνιστών και τσάκισαν τα εργατικά δικαιώματα. Ομως, στην εργατική τάξη και στα φτωχά λαϊκά στρώματα δεν τους αξίζει τέτοια τύχη. Παράγουν όλο τον πλούτο και τον δικαιούνται. Χρειάζονται μόνο ένα πανίσχυρο ΚΚΕ και οργάνωση με στόχο την εργατική - λαϊκή εξουσία. Επομένως, και στις εκλογές που έρχονται μόνο προς το ΚΚΕ πρέπει να κατευθύνουν την ψήφο τους, για να γίνει η διαφορά. Η ενίσχυση του ΚΚΕ και μόνο είναι βόλι στην καρδιά της αστικής τάξης και των κομμάτων της και όχι η ψήφος υπέρ των λεγόμενων «αντιμνημονιακών» δυνάμεων, του ενός σκέλους της ψευτοαντίθεσης «μνημονιακοί - αντιμνημονιακοί».

Στο βαθμό που αναπτύσσονται αυτές οι προϋποθέσεις, θα ενισχύεται και η πάλη για ορισμένα άμεσα ζητήματα που αφορούν το ένα ή άλλο πρόβλημα. Κάθε άλλη επιλογή ενισχύει φρούδες ελπίδες.

Πηγή: Ριζοσπάστης

Του
Μάκη ΜΑΪΛΗ