Αναδημοσίευση από ellinofreneia.net
Τι έχουμε κερδίσει με την αργοπορία; Με την στωικότητα, την ελπίδα, την καρτερία; Την προσμονή ότι μπορεί να περάσουν τα δύσκολα και να την βγάλουμε καθαρή; Τι έχουμε κερδίσει παρατηρώντας τα ανδρείκελα να βυσσοδομούν πάνω σε έναν λαό; Τίποτα. Απολύτως τίποτα.
Για την ακρίβεια το μόνο που έχουμε κερδίσει είναι χρόνος. Και έχουμε χάσει όλα τα άλλα. Και χάνουμε καθημερινά περισσότερα. Και χάνουνε καθημερινά περισσότεροι.
Ποτέ οι βάρβαροι εκμεταλλευτές δεν συγκινήθηκαν, από τον πόνο, την απόγνωση, την φτώχεια, τον θάνατο. Ποτέ οι δεσμοφύλακες δεν χαλάρωσαν τα λουριά και ποτέ ο Δήμιος δεν κατέβαζε το σπαθί στο κεφάλι του μελλοθάνατου, πιο μαλακά. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας η βαρβαρότητα δεν σταμάτησε από μόνη της. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει και εδώ.
Παντού και πάντα η βαρβαρότητα, με ότι μανδύα και αν φορούσε, (από χριστιανισμό μέχρι ευρωπαϊσμό) σταματούσε επειδή οι λαοί, το ήθελαν, το επεδίωκαν, το απαιτούσαν και το επέβαλλαν. Με κάθε κόστος. Με πολλές θυσίες. Χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Εμείς πότε θα ξεμπερδέψουμε με όλους αυτούς τους βάρβαρους; Τους αδίστακτους, δολοφόνους, εκατομμυρίων ονείρων;
Σε 20 μέρες κλείνουμε 2 χρόνια εντός μνημονίων και ΔΝΤ, εντός διαβεβαιώσεων ότι όλα τα μέτρα θα είναι μικρής διάρκειας, ώστε να ανακάμψει η οικονομία και να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, πιο ισχυροί, μπλα, μπλα, μπλα… Δύο χρόνια τώρα, τι έχει πάει προς το καλύτερο; Τι από όσα προέβλεψαν έχει πετύχει; Τίποτα απολύτως. Το αντίθετο. Όλων οι ζωές χειροτερεύουν, στεγνώνουν, μαυρίζουν. Μικραίνουν.
Δεν πάει άλλο. Δεν πρέπει να πάει άλλο. Πρέπει να αλλάξει κάτι. Με κόστος; Ναι, με κόστος. Θα το πληρώσουμε εμείς το κόστος. Έτσι κι αλλιώς δυο χρόνια τώρα κόστος πληρώνουμε. Τώρα όμως θα πληρώσουμε. Όχι αυτό που θέλουν εκείνοι, αλλά αυτό που διαλέγουμε εμείς.
Στην καλύτερη να αλλάξουν όλα. Στην χειρότερη να επιβάλλουμε τους δικούς μας όρους. Να τους φοβίσουμε, να τους πανικοβάλουμε, να τους τρομάξουμε. Αλλά αν έχουμε κέφι, να τους φυτέψουμε και στα παρτέρια της πλατείας.
Δεν είναι εύκολος δρόμος. Αλλά είναι ο μόνος.
Θύμιος Κ.
Για την ακρίβεια το μόνο που έχουμε κερδίσει είναι χρόνος. Και έχουμε χάσει όλα τα άλλα. Και χάνουμε καθημερινά περισσότερα. Και χάνουνε καθημερινά περισσότεροι.
Ποτέ οι βάρβαροι εκμεταλλευτές δεν συγκινήθηκαν, από τον πόνο, την απόγνωση, την φτώχεια, τον θάνατο. Ποτέ οι δεσμοφύλακες δεν χαλάρωσαν τα λουριά και ποτέ ο Δήμιος δεν κατέβαζε το σπαθί στο κεφάλι του μελλοθάνατου, πιο μαλακά. Ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας η βαρβαρότητα δεν σταμάτησε από μόνη της. Δεν υπάρχει περίπτωση να γίνει και εδώ.
Παντού και πάντα η βαρβαρότητα, με ότι μανδύα και αν φορούσε, (από χριστιανισμό μέχρι ευρωπαϊσμό) σταματούσε επειδή οι λαοί, το ήθελαν, το επεδίωκαν, το απαιτούσαν και το επέβαλλαν. Με κάθε κόστος. Με πολλές θυσίες. Χωρίς δεύτερες σκέψεις.
Εμείς πότε θα ξεμπερδέψουμε με όλους αυτούς τους βάρβαρους; Τους αδίστακτους, δολοφόνους, εκατομμυρίων ονείρων;
Σε 20 μέρες κλείνουμε 2 χρόνια εντός μνημονίων και ΔΝΤ, εντός διαβεβαιώσεων ότι όλα τα μέτρα θα είναι μικρής διάρκειας, ώστε να ανακάμψει η οικονομία και να γίνουμε πιο ανταγωνιστικοί, πιο ισχυροί, μπλα, μπλα, μπλα… Δύο χρόνια τώρα, τι έχει πάει προς το καλύτερο; Τι από όσα προέβλεψαν έχει πετύχει; Τίποτα απολύτως. Το αντίθετο. Όλων οι ζωές χειροτερεύουν, στεγνώνουν, μαυρίζουν. Μικραίνουν.
Δεν πάει άλλο. Δεν πρέπει να πάει άλλο. Πρέπει να αλλάξει κάτι. Με κόστος; Ναι, με κόστος. Θα το πληρώσουμε εμείς το κόστος. Έτσι κι αλλιώς δυο χρόνια τώρα κόστος πληρώνουμε. Τώρα όμως θα πληρώσουμε. Όχι αυτό που θέλουν εκείνοι, αλλά αυτό που διαλέγουμε εμείς.
Στην καλύτερη να αλλάξουν όλα. Στην χειρότερη να επιβάλλουμε τους δικούς μας όρους. Να τους φοβίσουμε, να τους πανικοβάλουμε, να τους τρομάξουμε. Αλλά αν έχουμε κέφι, να τους φυτέψουμε και στα παρτέρια της πλατείας.
Δεν είναι εύκολος δρόμος. Αλλά είναι ο μόνος.
Θύμιος Κ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου