Να φτιάξουμε επαναστάτες, όχι ποιοτικούς δούλους.

Στο enikos.gr διάβασα την επιστολή μιας διευθύντριας σχολείου για ένα πρόβλημα που οξύνεται καθημερινά .Το πρόβλημα της πείνας. ΄Ενιωσα την ανάγκη να απαντήσω σε αυτή την επιστολή γιατί  όσο θυμάμαι τον εαυτό μου στους αγώνες, οι εκπαιδευτικοί των σχολείων της περιοχής μου δεν απεργήσανε σχεδόν ποτέ. Δεν τσουβαλιάζω τους εκπαιδευτικούς συλλήβδην. Βλέπω καθημερινά τους συντρόφους μου εκπαιδευτικούς του Π.Α.ΜΕ να τα δίνουν όλα, να αγωνίζονται για να ανατρέψουν αυτό που οι κομμουνιστές συνηθίζουν να λένε ¨καπιταλιστικό σύστημα"  κάνοντας απίστευτες θυσίες. Βλέπω όμως και την μεγάλη πλειοψηφία να έχει σκύψει μοιρολατρικά το κεφάλι και να προσπαθεί να περισώσει τον εαυτούλη της και το μεροκαματάκι της την ώρα που παιδιά και οικογένειες λοιμοκτονούν ή στερούνται τα στοιχειώδη.  Είναι υποκρισία να σκύβεις με συμπόνοια πάνω από το αδύναμο κορμάκι ενός πεινασμένου παιδιού τη στιγμή που δεν κάνεις τίποτα να αλλάξεις αυτό που οδήγησε το παιδάκι σε αυτή την κατάσταση.

«Συνάδελφοι – Συναδέλφισσες

Η οικονομική  πτώχευση  και  η κρίση  της  πατρίδας  μας,  έχει  χτυπήσει  εδώ  και  καιρό  τις  πόρτες  όλων  μας  και  έχει  μπει  μέσα  στη  ζωή   μας  άγρια,  αδυσώπητη,  στιβαρή,  απάνθρωπη.

Οι  κυβερνώντες  μας  βλέπουν  ως  αριθμούς. Ως  πηγή  εσόδων μονάχα. Η αξιοπρέπεια , η δικαιοσύνη, η  ισότητα, είναι  ανύπαρκτες  στο  μυαλό  και  στις  πράξεις  τους.

Επενδύουν  μονάχα  εκεί  απ΄ όπου  μπορούν  να  απορροφήσουν  έσοδα  και  κέρδη. Εκεί  όπου  τα  αποτελέσματα  είναι  μετρήσιμα.

Γι΄ αυτούς  λοιπόν,  η  εκπαίδευση  δεν  μετρά. Τα  αποτελέσματά  της  είναι  ποιοτικά. Δεν  είναι  ποσοτικά. Η  εκπαίδευση  δεν  είναι  στους  στόχους  τους.

Εδώ  και  χρόνια  οι  μισθοί  μας  μειώνονται  συνεχώς. Είμαστε  η ‘εύκολη  λεία’ του  φοροεισπρακτικού  κράτους  μας. Από  την  άλλη  γίνεται  συστηματική  απαξίωση  του  έργου  μας. Ζητούν  την  αξιολόγησή  μας. Αδιαφορούν  για  τα  σχολειά  που  κρυώνουν. Για  τους  μισθούς  πείνας. Για  τη  συνεχή  επιμόρφωσή  μας. Για  την  ανυπαρξία  ικανού  κοινωνικού  δικτύου  που  θα  βοηθά  στο  δύσκολο  έργο  μας( ψυχολόγους,  κοινωνικούς  λειτουργούς, λογοθεραπευτές  κ.λπ.).

Ναι,  γνωρίζω   πόσο  δύσκολα  τα  βγάζουμε  πέρα  με  τις  οικογενειακές  μας  υποχρεώσεις. Με  την  πληρωμή  των  φόρων.

Εδώ  και  λίγες  μέρες  όμως  ενημερώθηκα  από  φίλη  Νηπιαγωγό  για  το  οικογενειακό  δράμα  που  παίχτηκε  και  παίζεται  στην  τάξη  της,  τη  θέα  ενός  σκελετωμένου  μικρού  παιδιού, ηλικίας  6  χρόνων, που  μετά  από  απουσία  πολλών  ημερών  εμφανίστηκε  στο  Νηπιαγωγείο  σε  άθλια  κατάσταση. Αδυνατισμένο, καχεκτικό,  με  τρέμουλο  σε  όλο  του  το  σώμα.

Οι  γονείς  αυτού  του  μικρού  παιδιού  είναι  άνεργοι. Ζουν  σε  μια  τρώγλη. Τους  λείπει  ακόμη  και  το  ψωμί. Κυριολεκτικά  πεινούν. Το  διαπίστωσα  και  η  ίδια  μετά  από  επίσκεψη  στο  σπίτι  τους. Όμως  δεν  είναι  μόνο  αυτό  το  παιδί  που  υποσιτίζεται. Πολλά  ακόμη  παιδάκια  που  φοιτούν  σε  σχολεία  και  Νηπιαγωγεία,  κυρίως  του  κέντρου  των  Τρικάλων,  ζουν  κάτω  από  δραματικές  συνθήκες.

Φίλοι  μου, ήρθε  νομίζω  η  ώρα  να  αφήσουμε  στην  άκρη  για  λίγο  τα  δικά  μας  προβλήματα  και  να  ‘δούμε’  πιο  προσεκτικά  αυτές  τις  περιπτώσεις.

Δεν   είμαστε  απλοί  υπάλληλοι  που  κάνουμε  τη  γραφική  δουλειά  μας  και  κάπου  εκεί  τελειώνουμε.

Δεν  μπορούμε  να  αδιαφορήσουμε  άλλο  πια.

Δεν  μπορούμε  να  περιμένουμε  άλλο πια.

Είμαστε  δάσκαλοι, εκπαιδευτικοί, παιδαγωγοί. ΕΙΜΑΣΤΕ  ΑΝΘΡΩΠΟΙ! Θα  επιτρέψουμε  να  καταστραφούν  αυτά  τα  παιδιά; Θα  επιτρέψουμε  να  χαθεί  το  μέλλον   της  πατρίδας  μας; Θα  αδιαφορήσουμε;

Προτείνω  κάποιες  δράσεις  σ΄ αυτό  το  σημείο. Όμως  θεωρώ  ότι  εδώ  καθοριστικό  και  συντονιστικό  ρόλο  μπορεί  και ΠΡΕΠΕΙ  να  παίξει  ο  Σύλλογος  Δασκάλων- Νηπιαγωγών   του νομού  μας.

Έτσι: 1). Να  γίνει  με  απόλυτη  εχεμύθεια και  προσοχή  μια  πρώτη  καταγραφή  και  διασταύρωση πληροφοριών  για  όλα  τα  παιδιά  που  κυριολεκτικά  πεινούν, μετά  από  συνεργασία Διευθυντών – Συλλόγων  Διδασκόντων.

2). Οι  Σύλλογοι  Δασκάλων – Νηπιαγωγών να  συλλέξουν  αυτά  τα  στοιχεία  και  στη  συνέχεια  να  δημιουργηθεί  μια  ομάδα  εκπαιδευτικών, η  οποία  να  μπορεί  να  έρθει  σε  επαφή  με  διάφορους  φορείς  και  οργανισμούς   για  τη  συνεχή  βοήθεια  αυτών  των  παιδιών. Π.χ, μπορούν  να  έρθουν  σε  επαφή  με  τα  μεγάλα  σούπερ  μάρκετ, τους  εμπορικούς  συλλόγους, τον  Φαρμακευτικό Σύλλογο, τον  Ιατρικό  Σύλλογο, την  Εκκλησία, τη  Διεύθυνση  Πρωτοβάθμιας  Εκπαίδευσης, τη Νομαρχία, τους  Δήμους, το  Κέντρο  Κοινωνικής  Παρέμβασης, την Κινητή Μονάδα  Ψυχικής  Υγείας.

Ο  καθένας  μας  μόνος  του  ΔΕΝ  μπορεί  να  σηκώσει  το  βάρος της  βοήθειας  που  χρειάζεται  να  δοθεί  προς  αυτούς  τους  συνανθρώπους  μας.

ΟΛΟΙ  ΜΑΖΙ  όμως, οργανωμένα,  μπορούμε  να  φτιάξουμε  ένα  πετυχημένο  και  αποτελεσματικό δίκτυο  παροχής, φροντίδας  και  συναισθηματικής  στήριξης  αυτών  των  παιδιών.

Αυτές  είναι  οι  δικές  μου  προτάσεις  και  σκέψεις. Περιμένω  όμως  και  τις    δικές  σας.

ΠΟΛΛΑ   ΜΥΑΛΑ  ΠΟΛΛΕΣ  ΙΔΕΕΣ

Με   εκτίμηση

Νικολαϊδου  Αικατερίνη

Διευθύντρια  Σχολείου  Γόμφων».

Κυρία διευθύντρια,

Το πρόβλημα που περιγράφετε υπάρχει σε όλα τα σχολεία, σε όλες τις βαθμίδες. Ίσως μάλιστα σε μεγαλύτερη έκταση από ότι στο σχολείο που αναφέρεστε. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω πως στις εργατογειτονιές  της Αθήνας το πρόβλημα αυτό υπάρχει μόνιμα, απλά  με το ξέσπασμα της κρίσης οξύνθηκε. Διαβάστε:  1  2  3

Πέρα από την  καταγραφή και την επίσημανση των προβλημάτων , σας περνάει από το νου η ανατροπή αυτής της κατάστασης; Θεωρείτε ότι μόνο με τη φιλανθρωπία θα λυθεί το πρόβλημα;
Και όταν  στα σχολεία τα πεινασμένα παιδιά γίνουν δεκάδες, πώς θα το λύσουμε τότε το πρόβλημα; Φτιάχνοντας επιτροπές καταγραφής;  Ζητώντας ελεημοσύνη από αυτούς που εκμεταλλεύονται την κρίση για να πλουτίσουν; Αυτούς καταδίκασαν τους γονείς των παιδιών στην ανεργία, που τους απασχολούν με ελαστικά ωράρια εργασίας δίνοντας τους ψίχουλα ;  Αυτούς που βάζουν πλάτη για να εξαθλιωθούν περισσότερο οι εργαζόμενοι  παραπέμποντας τη λύση στη μεταθανάτιο ζωή, τη στιγμή που τα πουγκιά τους είναι ασφυκτικά γεμάτα;  Δε νομίζετε πως έτσι νομιμποιποιείτε αυτή την κατάσταση;
Όσον αφορά τη ποιοτική διάσταση της εκπαίδευσης την διαπιστώνουμε καθημερινά. Όλη αυτή η μοιρολατρεία, το "δε βαριέσαι" , η παραίτηση, η άγνοια ακόμη και πρόσφατων ιστορικών γεγονότων είναι αποτέλεσμα του σχολείου που η μεγάλη πλειοψηφία των εκπαιδευτικών υπηρέτησε καλυμμένη πίσω από την αναγκαιότητα να υπερασπιστεί το μεροκαματάκι φτάνοντας στον έσχατο εξευτελισμό ,γιατί τέτοιος είναι, την ώρα που εργάτες στα εργοστάσια  ματώνουν  στις απεργίες  βάζοντας κυριολεκτικά "το κεφάλι στον ντορβά"  οι εκπαιδευτικοί να κάνουν μάθημα. Ωραίο παράδειγμα δίνατε στα παιδιά, ω πάνσοφοι παιδαγωγοί. Φροντίσατε να επιβεβαιώσετε με τη στάση σας το γνωστό ποίημα του Βολφ Μπίρμαν:
Κι οι δάσκαλοι της νεολαίας νταντάδες,
κόβουν στα μέτρα τους τους μαθητάδες,
κάθε σημαίας πλαισιώνουν τους ιστούς,
με ιδεώδεις υποτακτικούς,
που είναι στο μυαλό νωθροί,
μα υπακοή έχουν περισσή,
τους έχω βαρεθεί.
 Πολύ λίγοι με πρωτοπόρους τους εκπαιδευτικούς του Π.Α.ΜΕ  αγωνίζονταν και αγωνίζονται. Οι υπόλοιποι κάνατε πως δε βλέπετε και πως δε γνωρίζετε τίποτα για την υποβάθμιση του σχολείου με τα κάθε  είδους αντιεπιστημονικά αναλυτικά προγράμματα. Η εκπαίδευση λοιπόν ποτέ δεν ήταν ποιοτική για να σταματήσει να είναι τώρα.
΄Οταν ο εκπαιδευτικός σκύβει μοιρολατρικά το κεφάλι και ενδιαφέρεται μόνο για την καταγραφή και τη βοήθεια τύπου ελεημοσύνης, χωρίς να  διαπαιδαγωγεί αγωνιστές, επαναστάτες που θα αλλάξουν , θα ανατρέψουν τα πάντα , τότε δε μιλάμε για ποιοτική εκπαίδευση αλλά για σχολείο που εκπαιδεύει ποιοτικούς δούλους.