Στο σταυροδρόμι

Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, η δημοσιοποίηση της λίστας Forbes με τους πλουσιότερους του πλανήτη δίνει την ευκαιρία σε διάφορους να κλάψουν για της κοινωνίας τη διαφορά. Κι εκεί σταματά το κλάμα.

Η διαφορά παρουσιάζεται κάτι σαν φυσικό φαινόμενο σε ορισμένες μάλιστα περιπτώσεις και σαν ευκαιρία τόνωσης της εθνικής περηφάνιας («κοίτα, τρεις Ελληνες ανάμεσα στους πλούσιους του πλανήτη»).

Στο μεταξύ, στα εργατόσπιτα η δυστυχία δεν έχει πάτο. Κι αυτή η περιγραφή, όμως, δεν έχει τίποτα να προσφέρει στην αντιμετώπιση της δυστυχίας.

Αυτότογνωρίζουν πριν απ' όλους εκείνοι που είναι ταγμένοι να συμβάλουν στη διαιώνιση της εκμετάλλευσης. Γι' αυτό και σπεύδουν να προσφέρουν καθημερινά αυτήν ή την άλλη πρόταση για τη διαχείριση του προβλήματος: Από την αντικατάσταση αναλώσιμου πολιτικού προσωπικού ως μικρορυθμίσεις φορολογικού χαρακτήρα, έτσι που να δίνεται μια αίσθηση ανάσας στον πνιγμένο.

Οι ρυθμίσεις που κάνουν οι τράπεζες στους πελάτες τους είναι πιο έντιμες από τις ρυθμίσεις που προτείνουν οι πολιτικοί της αστικής τάξης μ' όποια μάσκα κι αν παρουσιάζονται.

Η τράπεζα μειώνει τη δόση του δανείου αυξάνοντας το χρόνο αποπληρωμής και κερδίζει από τη μεγαλύτερη διάρκεια είσπραξης φόρων.

Ο διαχειριστής ανεβοκατεβάζει τους φόρους σε διάφορους τομείς ανάλογα με το ποια θηλιά σφίγγει περισσότερο το λαιμό των ανθρώπων, κι αφήνει ανέγγιχτο το σύστημα της εκμετάλλευσης.

Στο μεταξύ, οι καπιταλιστές συνεχίζουν να αυξάνουν τα κέρδη τους καθώς αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσης των εργατών μέσα από την αύξηση της παραγωγικότητας. Οι εργάτες χάνουν όλο και περισσότερα, αλλά η εκμετάλλευση μένει στο απυρόβλητο, καθώς δε γίνεται καμιά κουβέντα για το μηχανισμό που οδηγεί στην αύξηση των κερδών.

Αυτή ακριβώς είναι και η επιτυχία των διαχειριστών: Να πείθουν την εργατική τάξη ότι πρέπει να 'χει στραμμένη την προσοχή της όχι στον πλούτο που παράγει, αλλά στο πόσο λάσκα είναι κάθε φορά το λουρί που την κρατά δεμένη στο άρμα της εκμετάλλευσης.

Η λύση σ' αυτό το πρόβλημα που υπάρχει από την άνοιξη ακόμα του καπιταλισμού γίνεται επιτακτική ανάγκη στην εποχή που ο καπιταλισμός έχει εξαντλήσει την όποια δυναμική είχε στο ξεκίνημά του και εκπίπτει πλέον σε μια σαπίλα που πάει παρέα με τη βαρβαρότητα, αναζητώντας ανάσες για την παράταση της ζωής του.

Είναι η στιγμή που η εργατική τάξη βρίσκεται μπροστά στο δίλημμα ανατροπή ή συντήρηση.

Είναι αυτή η στιγμή που οι κάθε είδους οπορτουνιστές έρχονται να προσφέρουν το ίδιο πάνω κάτω γιατροσόφι, χαρακτηρίζοντας τη συντήρηση μεταρρύθμιση.

***

Στον αντίποδα, το ΚΚΕ παίρνει μέτρα ώστε η δράση του να συμβάλει να γίνει συνείδηση στην εργατική τάξη ο μονόδρομος της ανατροπής. Ενας μονόδρομος στο διάβα του οποίου η πάλη με τους καπιταλιστές οφείλει να είναι ανελέητη μέχρι την απόλυτη εξαφάνισή τους.

Εδώ ακριβώς παρεμβαίνουν οι οπορτουνιστές για να πείσουν την εργατική τάξη ότι η βαρβαρότητα μπορεί να έχει και ανθρώπινα χαρακτηριστικά. Οτι η επανάσταση μπορεί να περιμένει.

Αυτή τους η επιδίωξη είναι ακριβώς που τους εντάσσει στο στρατόπεδο του αντίπαλου. Αυτήν την επιδίωξη των οπορτουνιστών, τα μαχόμενα τμήματα της εργατικής τάξης οφείλουν να την αντιμετωπίσουν, επίσης, ανελέητα.

Σ' αυτό το σταυροδρόμι είμαστε σήμερα κι ας μην είναι ορατό ακόμα σε μεγάλα τμήματα των εργαζομένων ότι το πραγματικό δίλημμα παραμένει μόνο ένα: Ανατροπή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, που περνά μέσα από την ανάληψη της εξουσίας από τους εργάτες, ή, συντήρηση της εκμετάλλευσης στην οποία συμβάλλουν όλες οι δυνάμεις της πολύχρωμης «δημοκρατίας».

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ