Οι ανταγωνισμοί και οι συμβιβασμοί που εκδηλώνονται στο ζήτημα της διαχείρισης της κρίσης στην Κύπρο, προσφέρονται για συμπεράσματα και δικαιώνουν τις θέσεις του ΚΚΕ. Απαντούν σε βασικά ερωτήματα που απασχολούν την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση και στην Ελλάδα, για το αν υπάρχει φιλολαϊκός δρόμος εξόδου από την κρίση με στρατηγική διαχείρισης του καπιταλισμού, σε συνεννόηση με την ΕΕ - Ευρωζώνη και μέσα από τις δομές τους. Ορισμένα παραδείγματα:
1. Είναι ίδιο το «όχι» του λαού στα μέτρα του Γιούρογκρουπ με το «όχι» που είπε η πλειοψηφία των κυπριακών κομμάτων στη Βουλή;
Η απάντηση είναι πως όχι. Ο λαός έχει κάθε λόγο να αντιδρά στο πετσόκομμα των καταθέσεών του, σαν μέτρο για να σωθούν οι τράπεζες. Δεν είναι ίδιο όμως το σκεπτικό και των κομμάτων, που ξέρουν ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών είναι όρος αναγκαίος για τη διάσωση της κυπριακής καπιταλιστικής οικονομίας, η οποία στηρίζεται κατά κύριο λόγο στις εισροές ξένων κεφαλαίων, εξαιτίας των χαμηλών φόρων και των υψηλών επιτοκίων που προσφέρει το χρηματοπιστωτικό της σύστημα. Αυτός ήταν άλλωστε ο λόγος (η διάσωση της καπιταλιστικής οικονομίας), που τα κόμματα στην Κύπρο δρομολόγησαν εδώ και μήνες την υπογραφή της δανειακής σύμβασης με την τρόικα, η οποία περιείχε και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Το «όχι» στην επιβολή τέλους στις καταθέσεις έχει να κάνει με την πίεση που άσκησε ο λαϊκός παράγοντας, αλλά συνδέεται κυρίως με το φόβο κατάρρευσης του τραπεζικού συστήματος από τη φυγή κεφαλαίων από άλλες χώρες, όπως απείλησαν ότι θα κάνουν κύρια οι Ρώσοι ολιγάρχες, που διατηρούν τεράστια κεφάλαια στην Κύπρο. Τα ίδια κόμματα που ψήφισαν κατά της επιβολής του τέλους στις καταθέσεις, ψήφισαν πριν από μερικούς μήνες 25 νομοσχέδια στο πλαίσιο της δανειακής σύμβασης, με την οποία άνοιξε ο χορός των μνημονιακών μέτρων στην Κύπρο. Το κόμμα του Αναστασιάδη έχει ήδη δεσμευθεί να εντάξει στο μνημόνιο με την τρόικα τις ιδιωτικοποιήσεις ημικρατικών οργανισμών, ενώ έχει προαναγγείλει και την ένταξη της χώρας στο ΝΑΤΟικό «Συνεταιρισμό για την ειρήνη». Όσοι, λοιπόν, και στην Ελλάδα προσπαθούν να αποδώσουν στην κυβέρνηση και τα κόμματα της Κύπρου φιλολαϊκές προθέσεις και να τα παρουσιάσουν σαν «αντιρρησίες» τάχα στα αντιλαϊκά σχέδια των δανειστών, δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να καλλιεργούν συγχύσεις για το ρόλο τους στο ξεπάτωμα όποιων εργατικών - λαϊκών κατακτήσεων έχουν απομείνει, όπως άλλωστε προβλέπουν οι στρατηγικές της ΕΕ, που με συνέπεια υπηρετούν. Τις χειρότερες υπηρεσίες προσφέρει ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος παρουσιάζει το «όχι» της Κυπριακής Βουλής σαν κατόρθωμα των αστικών και των άλλων κομμάτων της Κύπρου, καλλιεργώντας αντανακλαστικά ανοχής του λαού στα χειρότερα που με βεβαιότητα τον περιμένουν, αν δεν αναπτύξει συνείδηση εναντίωσης στην αστική πολιτική και τα κόμματά της, σαν εχθρικά προς τα δικά του συμφέροντα. Εδώ αποκαλύπτεται πλήρως ως κόμμα της διαχείρισης σε όφελος του κεφαλαίου.
2. Υπάρχει εναλλακτικό μείγμα διαχείρισης της κρίσης στον καπιταλισμό που να υπηρετεί τα λαϊκά συμφέροντα;
Η απάντηση είναι και εδώ όχι. Η τρόικα και το αστικό πολιτικό σύστημα στην Κύπρο συμφωνούν στην ελεγχόμενη διαχείριση της κρίσης, η οποία περιλαμβάνει και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Όπως έγινε σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης, η ανακεφαλαιοποίηση σημαίνει θυσίες του λαού για να σωθούν οι τράπεζες, ανεξάρτητα αν αυτό θα γίνει με εξωτερικό δανεισμό, με άντληση κεφαλαίων από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, με εσωτερικό δανεισμό ή οτιδήποτε άλλο. Το τραπεζικό σύστημα ζητάει ζεστό χρήμα και αυτά δεν μπορεί να προέλθουν παρά από την τσέπη του λαού. Στην περίπτωση της Κύπρου, η τρόικα πρότεινε (και η κυβέρνηση Αναστασιάδη αρχικά δέχτηκε) τα κονδύλια της ανακεφαλαιοποίησης να προέλθουν από το τέλος επί των καταθέσεων, δηλαδή με απευθείας αφαίμαξη των λαϊκών αποταμιεύσεων και με χτύπημα σε ξένα κεφάλαια, ανταγωνιστικά προς τις οικονομίες της Ευρωζώνης. Τα κόμματα στην Κύπρο είπαν ότι υπάρχει εναλλακτική πηγή για τα κονδύλια της ανακεφαλαιοποίησης. Η λύση που προτείνεται είναι κι αυτή εχθρική προς το λαϊκό συμφέρον. Η δημόσια περιουσία και ο ορυκτός πλούτος της χώρας δεσμεύεται στο όνομα της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, το «κούρεμα» στις καταθέσεις θεωρείται δεδομένο, έστω και πάνω από ένα ποσό, όπως έγινε και με τους μικροομολογιούχους στην Ελλάδα, οι προβληματικές τράπεζες «σπάνε» σε «καλές» και «κακές», όπως η Αγροτική και το ΤΤ, τα ασφαλιστικά ταμεία θα υποχρεωθούν «εθελοντικά» να συμμετάσχουν με τα αποθεματικά τους στην αγορά ομολόγων από το λεγόμενο Εθνικό Ταμείο και πάει λέγοντας... Ο ΣΥΡΙΖΑ και εδώ σφυρίζει αδιάφορα. Στην Ελλάδα κατακρίνει σαν «φιλελεύθερα» τα μέτρα που προσομοιάζουν σε αυτά που τώρα προτείνονται στην Κύπρο, τα οποία βαφτίζει «εναλλακτικά» στις προτάσεις της τρόικας και προσπαθεί να τα σερβίρει σαν ανώδυνα για το λαό.
3. Μπορεί μια κυβέρνηση που διακηρύττει την πρόθεσή της να διαχειριστεί τον καπιταλισμό και την κρίση του μέσα από τις δομές της ΕΕ να διαπραγματευτεί υπέρ των λαϊκών συμφερόντων;
Εδώ το παράδειγμα της Κύπρου ξεμπροστιάζει τον ΣΥΡΙΖΑ. Ένα το κρατούμενο είναι η στάση του ΑΚΕΛ, που σαν κυβέρνηση διαπραγματεύτηκε τη δανειακή σύμβαση και επί των ημερών του ψηφίστηκαν τα πρώτα νομοσχέδια. Ανεξάρτητα από διακηρύξεις και προθέσεις, ο συμβιβασμός στο πλαίσιο της ΕΕ δεν μπορεί παρά να είναι αντιλαϊκός και να ανοίγει το δρόμο για τα επόμενα μέτρα. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι το «όχι» της Κυπριακής Βουλής ήταν απάντηση στο κυρίαρχο μείγμα διαχείρισης που εφαρμόζεται στην Ευρωζώνη, ότι έκανε σκόνη τους εκβιασμούς, αύξησε τη διαπραγματευτική ισχύ της κυβέρνησης και έβαλε παρακαταθήκη για μια άλλη ΕΕ. Ισχυρίζεται ακόμα ότι το «όχι» ανέδειξε πως υπάρχουν και εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης της κυπριακής οικονομίας, χωρίς να έχει για προαπαιτούμενο τη λιτότητα για το λαό. Τίποτα απ' όλα αυτά δεν αποδείχτηκε. Το αντίθετο μάλιστα. Από το βράδυ της Τρίτης, οπότε καταψηφίστηκε ο συμβιβασμός με το Γιούρογκρουπ, οι εκβιασμοί και οι πιέσεις εντάθηκαν προς την Κύπρο, τόσο από την πλευρά της ΕΕ, όσο και από τη Ρωσία, που είδε τα συμφέροντα της δικής της αστικής τάξης να απειλούνται. Η θέση της κυπριακής κυβέρνησης για λύση μέσα στο πλαίσιο που θέτει η συμφωνία με την τρόικα, αλλά με άλλο μείγμα, οδήγησε τελικά στην υιοθέτηση αντιλαϊκών μέτρων από την πίσω πόρτα. Το ίδιο και οι θέσεις άλλων κομμάτων στην Κύπρο, που υπερθεμάτιζαν στην ανεύρεση άλλων πηγών χρηματοδότησης. Η Ρωσία δεν δανείζει χρήματα και αν το κάνει ζητάει ισχυρά ανταλλάγματα, που θίγουν κυριαρχικά δικαιώματα της Κύπρου. Η ρωσική κυβέρνηση έχει σχέσεις αλληλεξάρτησης με ισχυρές οικονομίες της Ευρωζώνης (π.χ. με τη Γερμανία, την οποία εφοδιάζει με φυσικό αέριο, χωρίς να μειώνονται οι μεταξύ τους ανταγωνισμοί). Οι σχέσεις αυτές επιδρούν στα παζάρια με την Κύπρο και περιπλέκουν τους ανταγωνισμούς, αυξάνοντας τους κινδύνους για τον κυπριακό και τους άλλους λαούς.
4. Μπορεί η ΕΕ να εξασφαλίσει ευημερία στους λαούς, σύγκλιση και αλληλεγγύη μεταξύ καπιταλιστικών κρατών;
Η απάντηση είναι πως όχι. Την «αλληλεγγύη» της ΕΕ τη γνώρισαν από πρώτο χέρι ο ελληνικός και οι άλλοι λαοί που βρίσκονται σε μνημόνιο. Τη ζουν όμως στο πετσί τους και λαοί που δεν έχουν μνημόνιο, όπως για παράδειγμα ο γαλλικός, που βρίσκεται στη δίνη μιας βαθιά αντιδραστικής επίθεσης από την πλευρά του κεφαλαίου, στο όνομα να καλυφθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι που συμφωνήθηκαν με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ και μετά, προκειμένου το ευρωενωσιακό κεφάλαιο να γίνει πιο ανταγωνιστικό, με μέτρα που έχουν για κοινό παρονομαστή την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Ακόμα και η περίφημη «συμμαχία των χωρών του Νότου», για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ κακίζει την κυβέρνηση ότι δεν την προωθεί, πήγε περίπατο στο Γιούρογκρουπ που αποφάσισε τα μέτρα για την Κύπρο, αφού τα συμφέροντα κάθε κράτους-μέλους είναι ανταγωνιστικά προς τα άλλα και αυτά καθορίζουν κάθε φορά τις συμμαχίες και τους ανταγωνισμούς. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι και η στάση της Ελλάδας στο ζήτημα της εξαγοράς των υποκαταστημάτων που λειτουργούν εδώ οι υπό πτώχευση κυπριακές τράπεζες. Πριν ακόμα αποφασιστεί το μέλλον τους από την Κυπριακή Βουλή, η ελληνική κυβέρνηση λειτουργεί σαν μάνατζερ της ντόπιας αστικής τάξης και επιταχύνει τις διαδικασίες για να περάσουν τα υποκαταστήματα στα δικά της χέρια. Ταυτόχρονα, συμμετέχει με κάθε μέσο στους εκβιασμούς προς τον κυπριακό λαό να δεχτεί όποιον συμβιβασμό γίνει στα πλαίσια της ΕΕ, για να αποκατασταθεί η οικονομική σταθερότητα. Αυτή είναι η λυκοσυμμαχία της ΕΕ. Και είναι μεγάλη η ευθύνη των κομμάτων που την παρουσίαζαν στα μάτια των Κυπρίων σαν τη γη της Επαγγελίας, που και το Κυπριακό θα έλυνε και την ευημερία του λαού θα εξασφάλιζε. Όπως είναι μεγάλη η ευθύνη των κομμάτων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ, που προσπαθεί σήμερα να εξωραΐσει την ΕΕ στα μάτια των λαών, χρεώνοντας την αντιλαϊκή της στρατηγική στη Γερμανία και όχι στα μονοπώλια και στις κυβερνήσεις τους, που συνομολογούν αντιλαϊκά μέτρα και ανταγωνίζονται μεταξύ τους για το μοίρασμα της λείας από την αφαίμαξη των λαών.
Ο ελληνικός λαός, ο κυπριακός λαός και οι άλλοι λαοί της Ευρώπης μπορούν και πρέπει να βάλουν τη δική τους σφραγίδα στις εξελίξεις. Να απορρίψουν τους εκβιασμούς του κεφαλαίου, της ΕΕ, του ΔΝΤ. Να μη στοιχηθούν πίσω από κανέναν ιμπεριαλιστή. Να βαδίσουν το δρόμο της αποδέσμευσης από την ΕΕ και τις ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. Να παλέψουν για την απόκρουση των βάρβαρων μέτρων, ανατρέποντας την αντιλαϊκή πολιτική.
Το άρθρο στον «Κυριακάτικο Ριζοσπάστη»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου