Τις προηγούμενες μέρες οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (ΑΝΤΑΡΣΥΑ) έπαιξαν το γνωστό βρώμικο ρόλο τους.
Εξέδωσαν ανακοίνωση άκρως συκοφαντική για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα για όσα έγιναν στη συνεδρίαση της ΑΔΕΔΥ στις 25 Οκτώβρη. Στη χτεσινή συνεδρίαση της ΑΔΕΔΥ όμως έδειξαν για μια ακόμα φορά το πραγματικό τους πρόσωπο.
Διαβάστε την ανακοίνωση των δυνάμεων του Π.Α.ΜΕ στο Δημόσιο.
Εξέδωσαν ανακοίνωση άκρως συκοφαντική για το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα για όσα έγιναν στη συνεδρίαση της ΑΔΕΔΥ στις 25 Οκτώβρη. Στη χτεσινή συνεδρίαση της ΑΔΕΔΥ όμως έδειξαν για μια ακόμα φορά το πραγματικό τους πρόσωπο.
Διαβάστε την ανακοίνωση των δυνάμεων του Π.Α.ΜΕ στο Δημόσιο.
Έχουμε εξελίξεις
Οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ ζήτησαν να συγκληθεί έκτακτη
Εκτελεστική Επιτροπή της ΑΔΕΔΥ την Τετάρτη 31 Οκτώβρη.
Την
ίδια μέρα συνεδρίαζε και η ΕΕ της ΓΣΕΕ.
Κρίσιμο ζήτημα αυτή τη στιγμή είναι
οι εκβιασμοί, η κινδυνολογία, η ιδεολογική τρομοκρατία που ασκείται στους
εργαζόμενους, από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.
Ή περνούν τα μέτρα
Ή χάος
Ή χάος
Η κυβέρνηση κλιμακώνει την επίθεση
- πέρα από τα μέτρα - και στο επίπεδο της ιδεολογικής τρομοκρατίας. Στοχεύει να
φοβίσει το λαό, να τον γονατίσει.
Ως
εκ τούτου, κλιμάκωση απαιτείται και από το εργατικό λαϊκό κίνημα. Στη θέση
και στην απάντηση του λαϊκού κινήματος «να μην περάσουν τα μέτρα», πρέπει να
προστεθεί και το «να μην περάσουν οι εκβιασμοί και η ιδεολογική τρομοκρατία».
Ενας φοβισμένος λαός δεν μπορεί να
κάνει τίποτα.
Ενας ξεφοβισμένος, ένας αποφασισμένος,
ένας λαός που έχει πιστέψει στη δύναμή του, μπορεί να τα κάνει όλα. Όλα
γίνονται, όλα ανατρέπονται.
Απαιτείται από το Εργατικό
Συνδικαλιστικό Κίνημα κλιμάκωση - όξυνση, όχι μόνο στο επίπεδο των μορφών
πάλης αλλά και στο περιεχόμενο, ώστε να δημιουργούνται προϋποθέσεις
αποτελεσματικότητας των αγώνων, μέχρι την τελική νίκη.
Απαιτείται άμεση κλιμάκωση στα αιτήματα,
στους στόχους πάλης και στο περιεχόμενο
της απεργίας:
1.
Κίνημα και αγώνας για να μην περάσουν
τα μέτρα. Απορρίπτουμε τους εκβιασμούς κυβέρνησης - πλουτοκρατίας. Χάος και
χρεοκοπία για το λαό, είναι τα μέτρα κυβέρνησης - τρόικας - τραπεζιτών και
βιομηχάνων.
2.
Δεν αναγνωρίζουμε το χρέος. Δεν υπάρχει επαχθές ή μη επαχθές, νόμιμο ή
παράνομο. Είναι όλο της πλουτοκρατίας, αυτή να πληρώσει. Μονομερής διαγραφή του
χρέους.
3.
Κίνημα κι αγώνας για να καταργηθούν τώρα όλα τα μνημόνια, μεσοπρόθεσμα
προγράμματα, εφαρμοστικοί νόμοι και δανειακές συμβάσεις.
4.
Αποδέσμευση τώρα από την ΕΕ. Οσο η χώρα θα είναι στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, «άσπρη
μέρα» ο λαός δεν πρόκειται να δει.
5. Καμία θυσία για την πλουτοκρατία. Δηλώνουμε καθαρά ότι δεν θα ματώσουμε για μια καλύτερη διακυβέρνηση - διαχείριση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
5. Καμία θυσία για την πλουτοκρατία. Δηλώνουμε καθαρά ότι δεν θα ματώσουμε για μια καλύτερη διακυβέρνηση - διαχείριση του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος.
Φιλολαϊκή ανάπτυξη, ζωή με δικαιώματα
για μας και τα παιδιά μας.
Να
περάσει όλος ο πλούτος στα χέρια των παραγωγών, στα χέρια του λαού.
6.
Απαιτείται η απεργία να μην εξαντληθεί στο αίτημα της καταψήφισης των
μέτρων.
Κλιμάκωση που να σηματοδοτεί την
απαρχή μιας νέας αγωνιστικής ανάτασης, την απαρχή μιας λαϊκής αντεπίθεσης που
θα συμπαρασύρει, θα ανατρέψει αντιλαϊκές πολιτικές, τρόικα, μνημόνια και
δανειακές συμβάσεις.
Τώρα γενικός
παλλαϊκός ξεσηκωμός !
Μ’ αυτό το περιεχόμενο και στη βάση αυτή προτείνουμε
48ωρη γενική απεργία στις 6 - 7 Νοέμβρη. Την ίδια πρόταση κάνουμε σήμερα και
στη ΓΣΕΕ.
- Καλούμε όλους τους εργαζόμενους, τα
λαϊκά στρώματα, με οργάνωση, συλλογικότητα, λαϊκή πρωτοβουλία και αυτενέργεια
να πάρουν όλα εκείνα τα μέτρα ώστε η 48ωρη απεργία να έχει πρωτόγνωρη επιτυχία !
Κάθε λεπτό που περνάει πρέπει να αξιοποιείται ώστε
στις 6 - 7 Νοέμβρη να νεκρώσουν όλοι οι χώροι δουλειάς, όλος ο κρατικός
μηχανισμός.
- Η καλύτερη προϋπόθεση για την
κλιμάκωση του αγώνα είναι η ίδια η επιτυχία της 48ωρης απεργίας.
- Κλιμάκωση - λαϊκή αντεπίθεση με όλες
τις μορφές πάλη
-Μπλόκο στα αντιλαϊκά μέτρα, κατάργηση στην πράξη.
-Μπλόκο στα αντιλαϊκά μέτρα, κατάργηση στην πράξη.
• ΟΛΟΙ ΚΑΙ ΟΛΕΣ για την επιτυχία της 48ωρης απεργίας
Η κάθε δύναμη στο συνδικαλιστικό κίνημα θα κριθεί όχι από μεγαλοστομίες
και ανέξοδες αγωνιστικές πλειοδοσίες αλλά από την έμπρακτη στάση της ώστε να
έχει επιτυχία η απεργία.
Εδώ
θα κριθούν και όσοι από τη μια εξαγγέλουν ή ζητούν απεργία και από την άλλη, με
πολλούς και διάφορους τρόπους την υπονομεύουν.
Ακολούθησε ψηφοφορία
Η μορφή της απεργίας - 48ωρη - ψηφίστηκε
ομόφωνα (πλην μιας αποχής).
Για το περιεχόμενο της απεργίας, έτσι
όπως κατατέθηκε από τις δυνάμεις του ΠΑΜΕ ΚΑΤΑ
ψήφισαν ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, η ΑΥΤΟΝΟΜΗ ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ (ΣΥΡΙΖΑ), από τους δυο εκπροσώπους
που έχει, ο ένας ψήφισε ΥΠΕΡ ο άλλος
ΚΑΤΑ και οι ΠΑΡΕΜΒΑΣΕΙΣ (που
παρακολουθούν με εκπρόσωπό τους την ΕΕ της ΑΔΕΔΥ), παρά τις επίμονες πιέσεις
του εκπροσώπου του ΠΑΜΕ αρνήθηκαν να ψηφίσουν το συγκεκριμένο περιεχόμενο της
απεργίας και εν τέλει, αρνήθηκαν να πάρουν
μέρος και στην ίδια την ψηφοφορία (!) έστω και ενδεικτικά, πρακτική που
ακολουθούν σε άλλες περιπτώσεις. Απορία ψάλτου βηξ !
Αυτά για τις προ ημερών λαλίστατες
γραφίδες της αριστερής συκοφαντίας.
Αθήνα 1/11/2012
Οι
εκπρόσωποι του ΠΑΜΕ στην ΕΕ της ΑΔΕΔΥ
Αρβανιτίδης
Αλέκος
Πανουτσάκου Βέτα
28 σχόλια:
Να που βρέθηκε το επαναστατικό υποκείμενο της εποχής μας : οι δημόσιοι υπάλληλοι!
Ας τρέμουν οι οι κυρίαρχες τάξεις μπρος σε μια δημοσιοϋπαλληλική επανάσταση.
Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν έχουν να χάσουν σ' αυτήν τίποτε άλλο, από τους παχυλούς μισθούς τους. Έχουν να κερδίσουν ακόμα πιο παχυλοπύς μισθούς.
ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΧΩΡΩΝ ΕΝΩΘΕΙΤΕ!
Φαντάζομαι δεν περιμένεις σοβαρή απάντηση σε αυτό που εσύ θεωρείς σχόλιο.
To σχόλιό μου κριτικάρει την υπεράσπιση από το ΠΑΜΕ των οικονομικών συμφερόνταν άλλων τάξεων εκτός από της εργατικής. Και όχι απλώς την υπεράσπιση, αλλά, το να μπαίνει μπροστά στις διεκδικήσεις τους και εν πολλοίς να κατευθύνει τον οικονομικό τους αγώνα. Δεν ξέρω ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί αυτό, πάντως όχι την κατάληψη της εξουσίας από τους εργάτες. Σ' αυτό νομίζω ότι μπορεί να δοθεί σοβαρή απάντηση.
Αλήθεια υπάρχει κοινωνική τάξη Δημοσίων Υπαλλήλων;
Silverfox
Οι μισθωτοί στον δημόσιο τομέα τι είναι και δεν είναι εργαζόμενοι? Κεφαλαιοκράτες είναι?
Στην συνεδρίαση της ΕΕ της ΑΔΕΔΥ το αντικείμενο της συζήτησης ήταν η επικείμενη απεργία των εργαζόμενων στο δημόσιο.
Όπως αντίστοιχα στην ΕΕ της ΓΣΕΕ το αντικείμενο της συζήτησης ήταν η επικείμενη απεργία των εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα.
Που βρίσκεται η δυσκολία να καταλάβεις αυτά τα απλά πράγματα?
Που είδες ότι το ΠΑΜΕ υπερασπίζεται τα οικονομικά συμφέροντα άλλων τάξεων (ποιών?) εκτός από της εργατικής?
Οι χαλυβουργοί, την πολύμηνη απεργία των οποίων υπερασπίστηκε το ΠΑΜΕ, δεν είναι εργάτες?
Ιδιαιτέρως "επαναστατική" η άποψή σου για απεργία και μάλιστα για την κατάληψη της εξουσίας (απεργία διαρκείας?) με τους εργαζόμενους σε εμφύλιο πόλεμο μεταξύ τους! Ε, ρε χαρές τ΄αφεντικάάά! Μήπως είσαι αφεντικό τελικά και νομίζεις ότι είσαι εργάτης?
(Δημοσιεύεται σε 2 μέρη, γιατί το HTML το θεώρησε μεγάλο)
Πρώτα-πρώτα, να καθησυχάσω τον «ΚΚ» : όχι, δεν είμαι αφεντικό, ούτε νομίζω πως είμαι εργάτης. Από την άλλη μεριά, μπορούσε κάλλιστα να είμαι αφεντικό και να προπαγανδίζω μαρξιστικές απόψεις (πράγμα πολύ δύσκολο, όπως ομολογεί ο Ένγκελς), ή να είμαι εργάτης αντιδραστικός (πράγμα πολύ πιο εύκολο) και ν γράφω πράγματα που να χαροποιούν τα αφεντικά. Εγώ δεν είμαι αφεντικό, ούτε εργάτης. Προσπαθώ να γράφω πράγματα έχοντας σα βάση το μαρξισμό-λενινισμό, πράγματα που να ευκολύνουν το δρόμο της εργατικής τάξης για την κατάκτηση της εξουσίας με στόχο τη σοσιαλιστική και παραπέρα την αταξική κομμουνιστική κοινωνία. Ομολογώ ότι ξέρω πολύ λίγα πράγματα από τον τεράστιο πλούτο της μαρξιστικής γνώσης και πολύ λιγότερα από την πρακτική εφαρμογή τους. Κατά συνέπεια, μπορεί να κάνω λάθη – πολλά ή λίγα ανάλογα με το θέμα. Από την άλλη μεριά, όταν λέω κάτι που σας φαίνεται τερατώδες, μη βιαστείτε να ρίξετε το ανάθεμα. Ρωτήστε με πρώτα σε ποιο μαρξιστικό κείμενο το στηρίζω. Τότε, μπορεί να προβληματιστείτε κι εσείς.
Αυτά για το προσωπικό θέμα. Ας δούμε τα υπόλοιπα.
1) Υπάρχει «κοινωνική τάξη δημοσίων υπαλλήλων» ρωτάει η «ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ». Άρχισα την παρέμβασή μου ειρωνευόμενος την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ, που καλούσε τους δημόσιους υπάλληλους (και ίσως όλο το λαό) σε «λαϊκή αντεπίθεση με όλες τις μορφές πάλη» για να πραγματοποιηθεί το σύνθημα του ΚΚΕ για «λαϊκή συμμαχία, λαϊκή εξουσία, λαϊκή οικονομία». Αυτό δε φάνηκε «σοβαρό» στην «Τ.Α.» κι αναγκάστηκα να διευκρινίσω ότι θεωρώ πως ο μαρξισμός δεν καλεί, ούτε μπορεί να καλεί σε υπεράσπιση των οικονομικών συμφερόντων άλλων τάξεων εκτός από της εργατικής τάξης. Αντί να απαντήσει η «Τ.Α.» στο ερώτημα που έθεσα, το παρακάμπτει με ένα άλλο ερώτημα : «Αλήθεια υπάρχει κοινωνική τάξη Δημοσίων Υπαλλήλων;».
Ας δούμε και τις δύο περιπτώσεις : α) υπάρχει κοινωνική τάξη δ.υ. Τότε, ένας κομμουνιστής δεν έχει καμιά υποχρέωση να υπερασπίζεται τα οικονομικά συμφέροντά της. β) Δεν υπάρχει κοινωνική τάξη δ.υ. Κάπως, όμως, πρέπει να τους ονομάσουμε. Ας τους πούμε «κοινωνικό στρώμα», ή, «ομάδα», ή όπως αλλιώς θέλετε, το ερώτημα, όμως παραμένει : πρέπει οι μαρξιστές να υποστηρίζουν τα οικονομικά συμφέροντα άλλων κοινωνικών «ομάδων» εκτός από τα συμφέροντα της εργατικής τάξης;
Για να δοθεί απάντηση στο ερώτημα αυτό, θα πρέπει να δοθεί απάντηση στο ερώτημα : αυτή η συγκεκριμένη «ομάδα» τι ρόλο παίζει όσο υπάρχει καπιταλισμός. Φοβάμαι ότι τα πράγματα είναι σκούρα για τους υπερασπιστές των δ.υ. Οι δ.υ. στελεχώνουν τον κρατικό μηχανισμό, για τον οποίο δεν έχουν και τόσο ευνοϊκή άποψη οι θεμελιωτές του μαρξισμού. Τον θεωρούν καταπιεστικό μηχανισμό, που βρίσκεται στα χέρια της άρχουσας τάξης και που, έτσι, της δίνει νέα όπλα για να επιβάλλει την κυριαρχία της, την καθιστά εκτός από οικονομικά κυρίαρχη και πολιτικά κυρίαρχη. Νομίζω ότι είναι σαφές.
Επειδή, όμως, μπορεί να κάνω λάθος, πέρα από τα θεωρητικά ερωτήματα, ας δούμε στην πράξη, αν και πότε οι κλασικοί του μαρξισμού υπερασπίστηκαν μέσα σε καθεστώς αστικής κυριαρχίας τα οικονομικά συμφέροντα των δημοσίων υπαλλήλων. Εγώ δε θυμάμαι κανένα τέτοιο παράδειγμα. Και επειδή μπορεί να έχω ασθενή μνήμη ή (το χειρότερο) επιλεκτική, όποιος ξέρει κάποιο τέτοιο παράδειγμα, ας το αναφέρει.
(Β Μέρος)
2) Ο «ΚΚ» θέτει ένα άλλο ερώτημα (ή μάλλον δύο ερωτήματα) : «Οι μισθωτοί στον δημόσιο τομέα τι είναι και δεν είναι εργαζόμενοι? Κεφαλαιοκράτες είναι?». Εδώ μπαίνει για διευκρίνιση, τι είναι ένα «εργαζόμενος». Βλέπω ότι ο «ΚΚ» τον αντιπαραθέτει στον «κεφαλαιοκράτη». Γιατί, όμως; Αν «εργαζόμενος» είναι αυτός που εργάζεται, αν την εργασία την πάρουμε στη «φυσική» της έννοια, σαν «ξόδεμα ανθρώπινης εργατικής δύναμης», «παραγωγικό ξόδεμα ανθρώπινου μυαλού, ανθρώπινων μυώνων, νεύρων, χεριών, κλπ.», «ξόδεμα απλής εργατικής δύναμης, που τη διαθέτει κατά μέσο όρο στον οργανισμό του κάθε συνηθισμένος άνθρωπος» (κατά το Μαρξ), όλοι είναι «εργαζόμενοι» εκτός από τους άνεργους ή τους άεργους. Και τότε, στην κατηγορία των «εργαζομένων» περιλαμβάνονται όχι μόνο οι «κεφαλαιοκράτες», αλλά και οι μπάτσοι, οι χαφιέδες, οι βασανιστές και όλοι οι εχθροί του εργατικού κινήματος : αντιδραστικοί δημοσιογράφοι και συγγραφείς, πληρωμένοι κοντυλοφόροι, αντιδραστικοί καθηγητές και δάσκαλοι, παπάδες, κλπ. κλπ. Άρα, μόνο με το χαρακτηρισμό «εργαζόμενος», δεν πάμε και πολύ μακριά. Μας χρειάζεται και το κοινωνικό, ή μάλλον τα ταξικό κριτήριο για να βγάλουμε συμπέρασμα ποιον «εργαζόμενο» θα υποστηρίξουμε. Τότε, όμως, θα βρεθούμε μπλεγμένοι σε άλλα ζητήματα : ακόμα και να τους θεωρήσουμε όλους «εργάτες», «προλετάριους», το μόνο που θα μπορούμε να ζητήσουμε είναι να πληρώνεται στην αξία του το εμπόρευμα που πουλάνε, την εργατική τους δύναμη. Μα, είναι κοινό μυστικό ότι οι εργαζόμενοι στο δημόσιο τομέα παίρνουν μεγαλύτερη (ή και πολύ μεγαλύτερη) αμοιβή από ότι οι αντίστοιχοι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα. Μπορεί, βέβαια, να αντιτείνει κάποιος ότι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα δεν πληρώνονται την εργατική τους δύναμη στην αξία της, ότι η τιμή της εργατικής τους δύναμης υπολείπεται της αξίας της. Ωραία! Τότε, ας υιοθετήσει το κόμμα το σύνθημα της Κομμούνας (που έγινε και πράξη) οι δημόσιοι υπάλληλοι να παίρνουν ένα μέσο εργατικό μισθό και ας καλέσει το ΠΑΜΕ να αγωνιστούν όλοι οι «εργαζόμενοι» (ιδιωτικού και δημόσιου τομέα) να εξασφαλίσουν την πληρωμή της εργατικής τους δύναμης στην αξία της. Να σου πω μετά, αν θα καταφέρει να κατεβάσει έναν δημόσιο υπάλληλο σε απεργία!
3) Ρωτάει ο «ΚΚ» : «Που είδες ότι το ΠΑΜΕ υπερασπίζεται τα οικονομικά συμφέροντα άλλων τάξεων (ποιών?) εκτός από της εργατικής?». Σωστά, θα έπρεπε να πω το ΚΚΕ, όχι το ΠΑΜΕ. Το ΚΚΕ υποστηρίζει τους αγρότες (ΠΑΣΥ) και τους επαγγελματοβιοτέχνες (ΠΑΣΕΒΕ). Αυτές δεν είναι «άλλες τάξεις, εκτός της εργατικής»; Ή θέλεις να τους κατατάξουμε κι αυτούς στους εργάτες; Και το ερώτημά μου παραμένει : φέρτε μου ένα (αριθμός 1) παράδειγμα που ο Μαρξ, ο Ένγκελς, ή ο Λένιν να υπερασπίστηκε τα συμφέροντα των αγροτών ή των επαγγελματοβιοτεχνών στην αστική κοινωνία. Εγώ μπορώ να σας φέρω πολλά παραδείγματα για το αντίθετο.
4) Οι χαλυβουργοί σίγουρα είναι εργάτες. Τώρα, το πώς θα περιφρουρηθούν τα δικαιώματά τους σε μια εποχή κρίσης και ποιες είναι οι κατάλληλες μορφές πάλης, κλπ., κλπ. είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση, που θα έλεγα ότι θα ξεστρατίσει τελείως τη συγκεκριμένη. Ας ξεκαθαρίσουμε, πρώτα, αν πρέπει οι κομμουνιστές να υπερασπίζονται τα οικονομικά συμφέροντα άλλων τάξεων και στρωμάτων ή όχι και μετά βλέπουμε πώς πρέπει να υπερασπίζονται σε κάθε συγκεκριμένη συγκυρία τα συμφέροντα των εργατών.
H προηγούμενη απάντηση διαγράφεται, λόγω λαθους
Η θεωρία μας έχει λύσει το ζήτημα των κοινωνικών τάξεων , οι οποίες απαρτίζουν την καπιταλιστική κοινωνία. Όπως επίσης έχει λύσει και το ποιοι είναι οι σύμμαχοι της εργατικής τάξης. Θεωρώ απολύτως ύποπτο (μην πω προβοκατόρικο) αυτή την ώρα να ασχολούμαστε με τον αν είναι κοινωνική τάξη οι δημόσιοι υπάλληλοι και ποιους πρέπει να στηρίζει το Π.Α.ΜΕ ή το ΚΚΕ.Τέτοιες κουβέντες στην ώρα της μάχης ένα σκοπό έχουν. ΝΑ ΑΠΟΔΥΝΑΜΩΣΟΥΝ ΤΟ ΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ.Να σπειρουν συγχίσεις και διχόνοια ανάμεσα στους εργαζόμενους. Τέτοιου είδους διαχωρισμοί είναι η μεγαλύτερη βοήθεια που προσφέρεται στους καπιταλιστές,από τους "φίλους της εργατικής τάξης"παραμονές αυτής της κρίσιμης μάχης
Φυσικά και τα έχει λύσει η «θεωρία μας» αυτά τα ζητήματα. Μόνο που κάποιοι όχι μόνο τα αγνοούν, αλλά εφαρμόζουν τα τελείως αντίθετα από αυτά που διδάσκει η «θεωρίας μας».
Να τι λέει η «θεωρία μας» :
1) Από όλες τις τάξεις, που τούτη τη στιγμή βρίσκονται αντιμέτωπες με την αστική τάξη, μόνο το προλεταριάτο είναι τάξη αληθινά επαναστατική. Οι άλλες τάξεις χάνονται κι εξαφανίζονται από τη μεγάλη βιομηχανία, ενώ το προλεταριάτο είναι το πιο χαρακτηριστικό προϊόν της.
Οι μεσαίες τάξεις, ο μικρός βιομήχανος, ο μικρέμπορας, ο βιοτέχνης, ο αγρότης, όλοι αυτοί καταπολεμούν την αστική τάξη για να διατηρήσουν την ύπαρξή τους σα μεσαίες τάξεις και να σωθούν από τον αφανισμό. Δεν είναι, λοιπόν, επαναστατικές, αλλά συντηρητικές. Κάτι παραπάνω, είναι αντιδραστικές, γιατί ζητούν να στρέψουν προς τα πίσω τον τροχό της ιστορίας. Αν είναι επαναστατικές, είναι σχετικά με το επικείμενο πέρασμά τους στο προλεταριάτο, και τότε δεν υπερασπίζουν τα σημερινά, αλλά τα μελλοντικά τους συμφέροντα, εγκαταλείπουν τη δικιά τους άποψη για να πάνε με την άποψη του προλεταριάτου.
(Από το Κομμουνιστικό Μανιφέστο, Μέρος Ι : Αστοί και προλετάριοι)
2) Το προλεταριάτο πρέπει να κάνει τη σοσιαλιστική επανάσταση, παίρνοντας μαζί του τη μάζα των μισοπρολεταριακών στοιχείων του πληθυσμού, για να συντρίψει με τη βία την αντίσταση της αστικής τάξης και να παραλύσει την αστάθεια της αγροτιάς και των μικροαστών («Δυο ταχτικές της σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση»).
Αλλά, μια και η συζήτηση «αυτή την ώρα» μπορεί να προκαλέσει τόσο φοβερά αποτελέσματα, τη σταματάω μέχρι να κατακάτσει ο κουρνιαχτός της μάχης. Ας μη θεωρηθούν τα δύο τσιτάτα ως συζήτηση. Τα έβαλα, χωρίς σχόλια δικά μου, μόνο για προβληματισμό και προεισαγωγή στη μέλλουσα συζήτηση.
Ξαφνικά εσύ διαπίστωσες μαρξιστικο-λενινιστική ανακολουθία στην τακτική ΚΚΕ-ΠΑΜΕ. Το λιγότερο που θα σου πω είναι αυτό:
Βυθίσου σε μια απέραντη "μαρξιστικολενινιστική" δική σου γνωσιακή ικανοποίηση και περίμενε το Συνέδριο του ΚΚΕ να τα "χώσεις" χοντρά. Εμείς οι "ανεπαρκείς" έχουμε αγώνα.
Κάποιος έλεγε : Θεωρία χωρίς πράξη είναι άκαρπη και πράξη χωρίς θεωρία είναι τυφλή.
Σέβομαι απόλυτα τον αγώνα που κάνετε και γι' αυτό είπα ότι σταματάω τη συζήτηση, μέχρι να "κατακάτσει ο κουρνιαχτός της μάχης". Εσύ μου λες να περιμένω το Συνέδριο του ΚΚΕ. Τα θέματα που θέτω δεν έχουν καμιά σχέση με τα Συνέδρια, ούτε νομίζω ότι το ΚΚΕ τα αγνοεί. Απλά, δεν του ταιριάζει, πια, η "θεωρία μας". Θα τηρήσω, πάντως, αυτό που έγραψα. Αν θέλεις, τα ξαναλέμε μετά τη μάχη. Και, φυσικά, δεν έθεσα θέμα "επάρκειας".
Ερώτηση: γιατί στην εργατική τάξη να υπάρχουν υπάλληλοι 2 ταχυτήτων και μην μου πειτε οτι δεν ειναι έτσι; Γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι, που τουλάχιστον ακόμα μπορούν να κάνουν απεργίες και μάλιστα διαρκείας, δείχνουν να μην τους αφορά το τί γίνεται στον ιδιωτικό τομέα; Γιατί να μην υπάρχει ενιαίο μισθολόγιο στον δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα; Γιατί να μην κατεβούμε με κοινές διεκδικήσεις ωραρίου (6ωρο) και βασικού μισθού;
Εάν είναι η ανεπαρκής μου θεωρητική κατάρτιση που μου γεννα αυτά τα ερωτήματα, παρακαλώ εξηγήστε μου.
Ευχαριστώ
Υπάλληλος του Ιδιωτικού τομέα
Για πληρέστερη πληροφόρηση διάβασε εδώ....
1.http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6388298&textCriteriaClause=%2B%CE%94%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%A3%CE%99%CE%9F%CE%99+%2B%CE%9A%CE%91%CE%99+%2B%CE%99%CE%94%CE%99%CE%A9%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%99+%2B%CE%A5%CE%A0%CE%91%CE%9B%CE%9B%CE%97%CE%9B%CE%9F%CE%99
2.http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6084138&textCriteriaClause=%2B%CE%94%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%A3%CE%99%CE%9F%CE%99+%2B%CE%9A%CE%91%CE%99+%2B%CE%99%CE%94%CE%99%CE%A9%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%99+%2B%CE%A5%CE%A0%CE%91%CE%9B%CE%9B%CE%97%CE%9B%CE%9F%CE%99
3.http://www.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6391170&textCriteriaClause=%2B%CE%94%CE%97%CE%9C%CE%9F%CE%A3%CE%99%CE%9F%CE%99+%2B%CE%9A%CE%91%CE%99+%2B%CE%99%CE%94%CE%99%CE%A9%CE%A4%CE%99%CE%9A%CE%9F%CE%99+%2B%CE%A5%CE%A0%CE%91%CE%9B%CE%9B%CE%97%CE%9B%CE%9F%CE%99
Επειδή δε νομίζω ότι ο Ανώνυμος θα βρήκε την απάντηση στα ερωτήματά του, από τις 3 παραπομπές στο "Ριζοσπάστη", θα προσπαθήσω να του απαντήσω εγώ.
Η βασική διαφορά δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων βρίσκεται στο ποιος είναι αφεντικό των μεν και των δε. Στον ιδιωτικό τομέα αφεντικό του υπάλληλου είναι ο εκάστοτε καπιταλιστής, μεγάλος, μεσαίος ή μικρός. Επειδή η επιχείρηση είναι δική του ενδιαφέρεται να πάει καλά, για να μη χάσει το κεφάλαιο που έχει επενδύσει και για να του αφήνει κέρδος, ώστε να ζει αυτός καλά κι εμείς χειρότερα.
Αφεντικό των δημόσιων υπαλλήλων είναι το κράτος. Φυσικά και το κράτος ενδιαφέρεται(αν και όχι πολύ φανατικά) να πηγαίνουν καλά οι επιχειρήσεις του και όλες του οι διοικητικές υπηρεσίες. Γιατί τότε μόνο στο δημόσιο τομέα γίνονται όλα όσα τραγελαφικά έρχονται κάθε τόσο στο φως της δημοσιότητας;
Οι υπάλληλοι τόσο του δημόσιου όσο και του ιδιωτικού τομέα, επειδή βλέπουν ότι δεν είναι αυτοί τα αφεντικά, δεν έχουν και πολύ μεγάλο ζήλο για να δουλέψουν.
Στον ιδιωτικό τομέα, η λύση είναι το μαστίγιο της απόλυσης. Στο δημόσιο τομέα, κάτι τέτοιο δεν υπάρχει. Όσο για τους μισθούς και το ωράριο είναι τελείως άλλο πράγμα, ανάλογα σε ποιο τομέα σε έχει ρίξει η μοίρα σου.
Πώς εξηγούνται αυτές οι διαφορές; Οι ιδιωτικές εταιρίες δουλεύουν για το κέρδος, αυτό είναι το μόνο μέλημά τους. Εκεί το αφεντικό θα κοιτάξει να στίψει όσο μπορεί τον εργαζόμενο για να βγάλει το μέγιστο κέρδος. Ο εργαζόμενος είναι στο έλεος του εργοδότη. Το κράτος από την άλλη μεριά δεν ασχολείται με επιχειρήσεις παρά μόνο κατ' ανάγκη, τα έσοδά του είναι κυρίως οι φόροι και τα διάφορα χαράτσια. Ο δημόσιος τομέας το ενδιαφέρει για να επιβάλλει την κυριαρχία της άρχουσας τάξης, με τους καθαρά κατασταλτικούς μηχανισμούς, τα δικαστήρια, και την απέραντη γραφειοκρατία.
Έτσι, ενώ ο ιδιώτης καπιταλιστής είναι κέρβερος απέναντι στους υπαλλήλους του, γιατί τους βλέπει σα σκλάβους του, το κράτος βλέπει στους υπαλλήλους του συνεργάτες στο έργο της καταπίεσης του λαού. Γι’ αυτό και κοιτάει να τους παρέχει ειδικά προνόμια (μονιμότητα, καλύτερους μισθούς, καλύτερο ωράριο, επιδόματα, κλπ.). Αυτά είναι τα νόμιμα. Υπάρχουν όμως και τα «παράνομα», ειδικά σε κράτη βαθιά διεφθαρμένα, όπως είναι το ελληνικό («δωράκια», ψεύτικες υπερωρίες, ολόκληρες κομπίνες, που στήνουν οι «ατσίδες» υπάλληλοι, μίζες, κλπ., κλπ.
Απορεί ο Ανώνυμος γιατί οι δημόσιοι υπάλληλοι «δείχνουν να μην τους αφορά το τί γίνεται στον ιδιωτικό τομέα». Ακριβώς, επειδή δεν τους αφορά. Νιώθουν ότι είναι ένα ξεχωριστό σώμα από τους υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα, και στην αποστολή τους και στην κοινωνική τους θέση και στις συνθήκες εργασίας και στις αμοιβές. Γι’ αυτό και τρέμουν μη τυχόν και γίνει καμιά ιδιωτικοποίηση. Ξέρουν ότι αρκετοί θα χάσουν τη δουλειά τους και οι υπόλοιποι θα δουν για πρώτη φορά το Χριστό φαντάρο.
Και κάτι τελευταίο : φαντάζομαι ότι δε χρειάζεται άλλη εξήγηση το γιατί δεν κατεβαίνουν ποτέ μαζί δημόσιοι υπάλληλοι και ιδιωτικοί. Για τους ιδιωτικούς υπάλληλους θα ήταν μεγάλη κοροϊδία να αγωνίζονται χέρι-χέρι με τους διάφορους Φωτόπουλους. Οι ιδιωτικοί θα αγωνίζονται το 590 να μη γίνει 400 και οι δημόσιοι το 1500 να μη γίνει 1300. Για να γίνει κοινός αγώνας, θα πρέπει να εξομοιωθούν οι δημόσιοι με τους ιδιωτικούς υπαλλήλους πρώτα, πράγμα τελείως ανέφικτο.
Επιμένω στο χαρακτηρισμό μου ότι ΕΙΣΑΙ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ και ψεύτης.
Από όσα ξέρω εκπαιδευτικοί πρωτοδιόριστοι ή με λίγα χρόνια υπηρεσίας παίρνουν μισθούς γύρω στα 600ευρώ. ΞΕΡΕΙΣ ΤΙ ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙΣ 600 ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ ΣΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΚΡΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ και να πρέπει να ζήσεις με αυτά πληρώνοντας τα πάντα;
Σύμφωνα με την προβοκατόρικη λογική σου θα πρέπει να θεωρήσει πολύ καλύτερα αμοιβόμενο ένα παιδί που δουλεύει delivery και παίρνει 300-400 ευρώ αυτός ο εκπαιδευτικός επειδή μένει σπίτι των γονιών του;
Οι λογικές σου είναι βγαλμένες κατευεθείαν από τη συνέλευση του ΣΕΒ
ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΩ ΕΙΣΑΙ ΚΟΙΝΟΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ
Μα τι λύσσα είναι αυτή τέλος πάντων με τους εργαζόμενους στο δημόσιο και τι το δήθεν ενδιαφέρον για τους συναδέλφους τους στον ιδιωτικό τομέα? Μάλλον δεν έχει άδικο ο οικοδεσπότης του μπλόγκ όταν μιλάει για λογικές του ΣΕΒ. Ο πρόεδρός του κ. Δασκαλόπουλος δεν είναι αυτός που κάμποσες φορές άπλωσε τις "προστατευτικές" του φτερούγες πάνω στους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα ενώ από πίσω τους έθαβε κανονικά με εκ περιτροπής εργασία, ελαστικά ωράρια, επαναφορά 6ήμερου? Να αναφέρω κι άλλες περιπτώσεις?
Στον εργαζόμενο στο δημόσιο ή μείωση των αποδοχών έφτασε μέχρι και 40%! Εγώ, εκπαιδευτικός, διορισμένος όχι με ρουσφέτι, με 30 χρόνια στη δουλειά, στα πρόθυρα της σύνταξης παίρνω 1.100 €. Είναι πολλά? Η μονιμότητα καθιερώθηκε για να εκλείψει το αίσχος της αντικατάστασης των υπαλλήλων κάθε φορά που έβγαινε καινούρια κυβέρνηση.
Ή μήπως επιθυμείς απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων για να υπάρξει επιτέλους ...δικαιοσύνη, όπως μας κούφανε η (άφαντη, γιατί άραγε?) κ. Μπακογιάννη Μητσοτάκη, αφού τώρα όλο το βάρος της ανεργίας το φέρει μόνο ο ιδιωτικός τομέας? Τι λογική κι αυτή περί δικαιοσύνης, έ?
Αφού λοιπόν νοιάζεσαι τόσο πολύ για τους εργάτες γιατί δεν ζητάς την αναβάθμισή τους στα επίπεδα των αμοιβών των δημοσίων, αλλά θες να κατέβουν οι δημόσιοι? Το ΠΑΜΕ ζητάει 1400 € (όσο το κόστος ζωής) για τον νεοπροσλαμβανόμενο εργάτη. Διαφωνείς?
Πρόκειται λοιπόν για εκδήλωση αισθήματος δικαιοσύνης ενός αριστερού και μάλιστα με μαρξιστική παιδεία ή μια έντεχνη υποδαύλιση μίσους και διαίρεσης των εργαζόμενων, που σε τελευταία ανάλυση βράζουν όλοι στο ίδιο καπιταλιστικό καζάνι?
Το ΚΚΕ θα ευθύνεται για την ισότητα στην σοσιαλιστική κοινωνία που ευαγγελίζεται και δεν είναι αυτό που δημιούργησε τις ανισότητες στο παρόν αστικό κράτος!
Οι διχαστικές σου θεωρίες - είτε το επιθυμείς είτε όχι - ενέχουν τον κίνδυνο αποπροσανατολισμού και αποδυνάμωσης των αγώνων των εργατών, των υπόλοιπων εργαζόμενων και των συμμάχων τους, κόντρα σε αυτή την άνευ προηγουμένου αντιλαϊκή επίθεση των αστών. Ίσως αυτό να επιζητάς.
Μόνο που από δω και πέρα αν κάποιος θα αποδυναμώνεται αυτός θα είναι οι διχαστικές θεωρίες και πρακτικές και όχι οι αγώνες για την ανατροπή του κακοφορμησμένου πλέον συστήματος!
«Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο – φως της αστραπής
κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μην τα πεις
Θεριά οι ανθρώποι, δε μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν!»
Με λες προβοκάτορα και ψεύτη. Σα να έχασες λίγο την ψυχραιμία σου. Αυτό δε βοηθάει ούτε εσένα, ούτε τη συζήτηση. Για το «προβοκάτορας» δεν έχω να πω τίποτα, αν έτσι νομίζεις. Για το «ψεύτης», όμως, θα ήθελα να μάθω που το στηρίζεις. Ίσως στα 1500 που είπα. Πρώτα-πρώτα, το έγραψα για να δείξω ότι ένας που στον ιδιωτικό τομέα παίρνει 590 ευρώ στο δημόσιο μπορεί να παίρνει 1500. Μπορεί να είναι υπερβολικό, αλλά, ήταν απλώς ένας τρόπος για να τονίσω τη διαφορά. Ούτε είχα υπόψη μου καμιά συγκεκριμένη κατηγορία δημόσιου υπαλλήλου.
Εσύ, όμως, γράφεις ότι «από ότι ξέρεις … εκπαιδευτικοί πρωτοδιόριστοι ή με λίγα χρόνια υπηρεσίας παίρνουν μισθούς γύρω στα 600 ευρώ». Περίπου είσαι μέσα. Πρωτοδιόριστος δάσκαλος και άγαμος παίρνει καθαρά 677 ευρώ.
Το θέμα δεν είναι, όμως, αν παίρνει πολλά ή λίγα. Μπορεί, με τη βουτιά που έχουν κάνει τα οικονομικά του κράτους, αύριο οι δημόσιοι υπάλληλοι να παίρνουν λιγότερα από τους ιδιωτικούς. Αυτό, όμως, δεν αλλάζει καθόλου το ρόλο του κράτους σαν οργάνου καταπίεσης και εκμετάλλευσης του λαού και, μια και μιλάμε για τους εκπαιδευτικούς, και οργάνου εμποτισμού της νεολαίας με την αστική ιδεολογία.
Κάποτε, μετά την Κατοχή, οι δημόσιοι υπάλληλοι έπαιρναν εξευτελιστικούς μισθούς, όμως, ο ρόλος τους σαν όργανα του κράτους δεν άλλαζε από αυτό. Στην εποχή της καραμανλοκρατίας (1955-1963) όταν οι μπάτσοι κυνηγάγανε τον κόσμο στις διαδηλώσεις και τον σακατεύανε, τους φώναζαν κοροϊδευτικά «τρεις κι εξήντα παίρνετε και τον κόσμο δέρνετε».
Το θέμα, λοιπόν, δεν είναι οικονομικό, αλλά, πολιτικό και ταξικό. Ένα κομμουνιστικό κόμμα δεν είναι χριστιανικό σωματείο, ούτε ο Ρομπέν των Δασών να υπερασπίζεται τους φτωχούς και αδύνατους. Ένας μικροαστός μπορεί να βγάζει πιο λίγα από έναν εργάτη, αυτό δε σημαίνει ότι παύει να είναι μικροαστός. Σε ένα μπλογκ που έχει τίτλο «ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ», ο πρώτος όρος που θα έπρεπε να εξετάζεται είναι η ταξική θέση. Το ίδιο ισχύει και για τον ντελιβερά :όσα και να βγάζει, δεν παύει να είναι προλετάριος.
Δε συνεχίζω, γιατί τα σχετικά με το αν είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι ή όχι κοινωνική τάξη, είπαμε να τα αφήσουμε για «μετά τη μάχη».
Πάντως, αν με το «ψεύτης» εννοούσες κάτι άλλο και όχι τα 1500 ευρώ, σε παρακαλώ, να μου το υποδείξεις.
Αυτή η διχαστική λογική από τη μια μεριά οι πεινασμένοι δημόσιοι υπάλληλοι και από την άλλη οι πεινασμενοι ιδιωτικοί υπάλληλοι και οι εργάτες μόνο προβοκατότικη είναι.
ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΥΣΙΑ Η ΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΣΕΒ ΠΟΥ ΣΥΧΝΑ ΠΥΚΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ "ΚΑΚΟΜΟΙΡΟΥΣ" ΙΘΙΩΤΙΚΟΥΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥΣ ΠΟΥ ΥΦΙΣΤΑΝΤΑΙ ΤΑ ΠΑΝΔΕΙΝΑ, ΤΟ 25,...% ΤΩΝ ΑΝΕΡΓΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟ ΤΟΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΛΕΕΙ ΚΛΑΙΓΟΝΤΑΣ Ο ΔΑΣΚΟΛΟΠΟΥΛΟΣ ΚΑΙ Ο ΜΙΧΑΛΟΣ, ΕΝΩ ΑΠΟ ΤΟ ΔΗΜΟΣΙΟ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΑΝΕΡΓΟΣ. ΤΙ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΟ ΛΕΣ ΕΣΥ;
ΕΙΣΑΙ ΚΟΙΝΟΣ ΠΡΟΒΟΚΑΤΟΡΑΣ.....
ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΤΟΤΣ ΦΙΛΟΥΣ ΝΑ ΣΕ ΑΓΝΟΗΣΟΥΝ
Δυο λόγια ακόμα πριν κλείσω. Εγώ ήξερα πως υπάρχουν δύο τάξεις βασικά, η αστική (ο κόσμος του κεφαλαίου) και η εργατική (ο κόσμος της εργασίας) με τις διαστρωμματώσεις τους βέβαια. Τώρα μαθαίνω απ΄ τον "μαρξιστή" Silverfox ότι υπάρχει και η τάξη των μισθοσυντήρητων εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα!
Πιο "λογικό" θα ακουγότανε αν μιλούσε για αγροτική τάξη (με τους μεγαλοαγρότες να είναι στην ουσία αστοί και τους φτωχούς και αυτοαπασχολούμενους για το μεροκάματο αγρότες να είναι στην ουσία εργάτες)
Το γεγονός ότι οι υπάλληλοι (δημόσιοι και ιδιωτικοί) δεν "λερώνουν" τα χέρια τους και πολλές φορές οι ίδιοι θεωρούν ότι είναι "ανώτεροι" των εργατών δεν τους κάνει συμμάχους της αστικής τάξης και της καπιταλιστικής εξουσίας της. Τέτοιο ρόλο μπορείς να αποδώσεις μόνον στην "εργατική αριστοκρατία"- ακριβοπληρωμένα στελέχη των επιχειρήσεων και στους στυλοβάτες του συστήματος-δικαστικούς και ένστολους, όχι όμως συλλήβδην στην μάζα των δημόσιων και ιδιωτικών υπαλλήλων που ακολουθούν την μοίρα των εργατών!
Ο δημόσιος υπάλληλος του αστικού κράτους και ο ιδιωτικός υπάλληλος στην επιχείρηση του αστού, συνδράμουν στην παραγωγή της υπεραξίας του εργάτη που κάνει τον καπιταλιστή-εργοδότη πλούσιο και όλοι μαζί εξαρτώνται από την καπιταλιστική ανάπτυξη. Αυτή η εξάρτηση είναι ο κοινός τους τόπος και προσδιορίζει την οικονομική και κοινωνική τους θέση. Είναι όλοι τους εκμεταλλευόμενοι και έχουν κοινό συμφέρον να συντονίσουν τον αγώνα τους ώστε να αποτινάξουν από πάνω τους τους τυράννους τους.
Κάποιοι άλλοι "μαρξιστές" προχωράνε ακόμα παραπέρα. Ζητούν να στηρίξουν οι εργαζόμενοι την καπιταλιστική ανάπτυξη ώστε να την ανατρέψουν μέσα από τις αντιφάσεις της!!!
Αύριο και μεθαύριο και συνέχεια, όλοι στον αγώνα κόντρα στον οδοστρωτήρα των μεγαλοκαπιταλιστών που συνθλίβει εργάτες, υπαλλήλους, αυτοαπασχολούμενους, μικροεπαγγελματοβιοτέχνες, μικρούς αγρότες.
Αυτή την ώρα αναζητούμε κοινωνικές συμμαχίες και όχι διασπάσεις και διαιρέσεις.
Λάβε υπ΄όψη σου κι αυτές τις σκέψεις Silverfox, αν η αγωνία σου για τους εργάτες είναι αληθινή!
Εντάξει, το "ψεύτης" φαίνεται ότι το απέσυρες. Επιμένεις, όμως, στο "προβοκάτορας" και του δίνεις και μια ορισμένη έννοια : αυτός που προκαλεί το διχασμό μεταξύ των πεινασμένων, ανάλογα με το αν είναι κρατικοί ή ιδιωτικοί υπάλληλοι.
Μα, το "πεινασμένος" δεν είναι ταξικός όρος. "Πεινασμένος" μπορεί να είναι και ένας αστός και ένας μικροαστός και ένας προλετάριος. Η "πείνα", όμως, του αστού μπορεί να ικανοποιηθεί, ανάμεσα στα άλλα, και με τη μείωση του μεροκάματου του εργάτη. Η "πείνα" του μικροαστού μπορεί να ικανοποιηθεί και με τη μείωση των μισθών των εργατών του (αν δεν είναι αυτοαπασχολούμενος) ή/και με το να καταφέρει να πουλήσει τα προϊόντα του ακριβότερα. Αντίθετα, η "πείνα" του εργάτη μπορεί να ικανοποιηθεί μόνο με το να πουλήσει την εργατική του δύναμη ακριβότερα, ή/και με το να αγοράσει τα διάφορα προϊόντα από τους αστούς (μεγάλους, μικρούς, ή μεσαίους, ή μικρομέγαλους) φτηνότερα.
Για την περίπτωση των κρατικών υπαλλήλων, που επανδρώνουν τον κρατικό μηχανισμό, το μόνο που μπορεί να πει κανείς είναι ότι όσο πετυχαίνουν στους οικονομικούς τους αγώνες, τόσο περισσότερο απομυζούν τις καταπιεζόμενες τάξεις, γιατί δεν τους πληρώνουν οι κεφαλαιοκράτες, αλλά, οι φορολογούμενοι.
Με την κατηγορία της "διχαστικής λογικής" θα μπορούσε πρώτα-πρώτα να κατηγορηθούν ο Μαρξ, ο Ένγκελς και ο Λένιν.
Γράφει Μαρξ στη "18η Μπριμέρ" : "Αυτή η εκτελεστική εξουσία, με την τεράστια γραφειοκρατική και στρατιωτική οργάνωσή της, με τον πλατύ τεχνητό κρατικό της μηχανισμό, με μια στρατιά από μισό εκατομμύριο υπαλλήλους, πλάι σ’ ένα στρατό από άλλο μισό εκατομμύριο, αυτό το φρικιαστικό παρασιτικό σώμα, που τυλίγεται σα δίχτυ γύρω στο σώμα της γαλλικής κοινωνίας και φράζει όλους τους πόρους της, γεννήθηκε στις μέρες της απόλυτης μοναρχίας, τον καιρό της παρακμής του φεουδαρχικού καθεστώτος, και υποβοήθησε την επίσπευση της παρακμής του… Ό λ ε ς ο ι α ν α τ ρ ο π έ ς (σημ. δική μου : επανάσταση του 1789, Μεγάλος Ναπολέοντας, οι δύο δυναστικές ανατροπές – βουρβώνοι και ορλεανικοί – κοινοβουλευτική δημοκρατία) τελειοποιούσαν αυτή τη μηχανή α ν τ ί ν α τ η ν τ σ α κ ί ζ ο υ ν (υπογράμμιση του Λένιν)". Ο Ένγκελς λέει στην "Καταγωγή της οικογένειας" : Κατέχοντας τη δημόσια εξουσία και το δικαίωμα της είσπραξης φόρων, οι δημόσιοι υπάλληλοι στέκουν σαν όργανα της κοινωνίας π ά ν ω από την κοινωνία". Και λέει ο Λένιν : "Εδώ έχει τεθεί το ζήτημα της προνομιακής θέσης των δημοσίων υπαλλήλων ως οργάνων της κρατικής εξουσίας".
Και ποια μοίρα επιφυλάσσεται στους δημόσιους υπαλλήλους, όταν θα πάρουν οι εργάτες την εξουσία; Η μοίρα που τους επιφύλαξε η παρισινή Κομμούνα. Γράφει ο Λένιν στο «Κράτος και επανάσταση» : Από αυτή την άποψη είναι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο το εξής μέτρο της Κομμούνας που υπογραμμίζει ο Μαρξ : [Κατάργηση κάθε επιχορήγησης για έξοδα παράστασης, κάθε χρηματικού προνομίου στους δημόσιους υπαλλήλους, ελάττωση της αμοιβής ό λ ω ν των λειτουργών του κράτους ως το επίπεδο του "μ ι σ θ ο ύ ε ν ό ς ε ρ γ ά τ η"]. Και συνεχίζει ο Λένιν : [Σ' αυτό ακριβώς εκφράζεται με τον πιο εύγλωττο τρόπο η σ τ ρ ο φ ή από την αστική δημοκρατία στην προλεταριακή δημοκρατία, από τη δημοκρατία των καταπιεστών στη δημοκρατία των καταπιεζομένων τάξεων, από το κράτος σαν "ι δ ι α ί τ ε ρ η δ ύ ν α μ η" καταπίεσης μιας ορισμένης τάξης, στην καταστολή των καταπιεστών με τη γ ε ν ι κ ή δ ύ ν α μ η της πλειονότητας του λαού, των εργατών και αγροτών… Και σ’ αυτό ακριβώς, το ιδιαίτερα σαφές και, ίσως, το σημαντικότερο στο ζήτημα του κράτους σημείο ξεχάστηκαν τα διδάγματα του Μαρξ! Στα πολυάριθμα εκλαϊκευτικά σχόλια δε γίνεται λόγος γι’ αυτό το σημείο. «Συνηθίζουν» να το αποσιωπούν, λες και πρόκειται για μια «α π λ ο ϊ κ ό τ η τ α» που ξεπεράστηκε – όπως οι χριστιανοί, από τότε που ο χριστιανισμός έγινε επίσημη θρησκεία του κράτους, «λησμόνησαν» τις «απλοϊκότητες» του πρωταρχικού χριστιανισμού με το δημοκρατικό-επαναστατικό πνεύμα του].
(Α΄ ΜΕΡΟΣ)
Δεν υπάρχει κανενός είδους λύσσα (μιλάω για τον εαυτό μου και για κανέναν άλλο) με τους «εργαζόμενους στο δημόσιο», δηλαδή, με τους κρατικούς υπαλλήλους. Σα μαρξιστής, όμως, δεν μπορώ να μη μισώ το αστικό κράτος και, από την άλλη, να θεωρώ ότι ένα κομμουνιστικό κόμμα πρέπει να υποστηρίζει τα οικονομικά αιτήματα ΜΟΝΟ των προλετάριων του ιδιωτικού τομέα (εργατών και υπαλλήλων). Και πού κατάλαβες ότι το ενδιαφέρον μου για τους εργαζόμενους στον ιδιωτικό τομέα είναι «δήθεν»; Επειδή πίστεψες, χωρίς καμιά απόδειξη, ότι έχω τις ίδιες απόψεις με το ΣΕΒ και μου αναφέρεις τι είπε και τι έκανε ο Δασκαλόπουλος;
Για το ύψος των αποδοχών, τα έχω γράψει πιο πάνω.
Ειλικρινά, δε θέλω να μπλέξουμε σε τέτοια συζήτηση. Σα μαρξιστή, με ενδιαφέρει μόνο η εργατική τάξη. Το έγραψα πιο πάνω.
Πραγματικά, δεν ξέρω τις αποδοχές των εκπαιδευτικών, ούτε θέλω να αμφισβητήσω την αξιοπιστία σου, βρήκα, όμως, ένα έγγραφο της ΔΟΕ (Αποδοχές εκπαιδευτικών- Σεπτέμβριος 2012), που λέει ότι δάσκαλος με 30 χρόνια υπηρεσίας παίρνει καθαρά 1.395 ευρό και όχι 1.100.
Το γιατί καθιερώθηκε η μονιμότητα, δεν αλλάζει τίποτα σε όσα έγραψα. Το θέμα είναι ότι υπάρχει και αυτό είναι η βασική διαφορά με τους ιδιωτικούς υπάλληλους. Σε μία κοινωνία που ο εργαζόμενος αποστρέφεται τη δουλειά, είτε θα την κάνει σωστά, με την απειλή της απόλυσης, είτε θα την κάνει στραβά. Αυτή είναι η πραγματικότητα του καπιταλισμού.
Για τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων : Δεν επιθυμώ καμιά απόλυση κανενός για λόγους … δικαιοσύνης. Το θέμα των απολύσεων όπως και της μείωσης των μισθών στο δημόσιο, είναι θέμα του χρεοκοπημένου κράτους. Το μόνο που μπορεί να πει η αριστερά είναι να κατακρίνει τις αστικές κυβερνήσεις για τη ρεμούλα και τη διαφθορά τους που έφτασαν τα πράγματα εδώ που τα έφτασαν και να διακηρύξει ότι λύση είναι η δικτατορία του προλεταριάτου. Και, φυσικά, δε θα πάρω το μέρος κανενός απολυμένου για να ζητάω να ξαναπροσληφθεί, ούτε να ξαναπάρει πίσω το 40% που του έκοψαν (κι αυτό όχι από κακία, αλλά, για τους λόγους που έγραψα παραπάνω). Δεν έχω κανένα λόγο να θέλω να αποκατασταθεί (άσε που αυτό είναι αδύνατο) η προηγούμενη κατάσταση, με τη βρόμα και τη δυσωδία της.
Για την «αναβάθμιση των εργατών στο επίπεδο των αμοιβών των δημοσίων υπαλλήλων» : ο μαρξισμός διδάσκει ότι ο εργάτης πουλάει στον καπιταλιστή το μόνο εμπόρευμα που διαθέτει, την εργατική του δύναμη. Το θέμα είναι πόσο αξίζει αυτό το εμπόρευμα.
Το ΠΑΜΕ ζητάει 1400 ευρώ κατώτατο μισθό. Το θέμα είναι πώς το έβγαλε αυτό το νούμερο. Εσύ γράφεις για το «κόστος ζωής». Τι περιλαμβάνει, όμως, αυτό το «κόστος ζωής»; Κάποτε είχα δει στο «Ριζοσπάστη» μια ανάλυση του 1400. Ήταν γραμμένη με πολύ χιούμορ γιατί περιλάμβανε και φροντιστήρια, ξένη γλώσσα, γυμναστήριο και δε θυμάμαι τι άλλο. Μου θύμισε μια έκθεση παιδιού, στο δημοτικό, με θέμα «Μια φτωχή οικογένεια». Έγραφε : «Δίπλα στο σπίτι μας, μένει μια πολύ φτωχή οικογένεια. Ο πατέρας είναι φτωχός, η μητέρα φτωχιά, τα παιδιά φτωχά, η καμαριέρα φτωχή, η μαγείρισσα φτωχή και ο σοφέρ φτωχός επίσης».
Ας αφήσουμε τα αστεία. Το θέμα ποια είναι η αξία της εργατικής δύναμης δεν το έχω ξεκαθαρίσει θεωρητικά.
Στο Κεφάλαιο ο Μαρξ γράφει : «Όπως η αξία κάθε άλλου εμπορεύματος και η αξία της εργατικής δύναμης καθορίζεται από το χρόνο εργασίας που είναι αναγκαίος για την παραγωγή, επομένως και για την αναπαραγωγή αυτού του ειδικού είδους… Για τη συντήρησή του το ζωντανό άτομο χρειάζεται ορισμένο ποσό μέσων συντήρησης. Έτσι ο χρόνος εργασίας που είναι αναγκαίος για την παραγωγή της εργατικής δύναμης αναλύεται στο χρόνο εργασίας που είναι αναγκαίος για την παραγωγή αυτών των μέσων συντήρησης, ή η αξία της εργατικής δύναμης είναι η αξία των μέσων συντήρησης που είναι αναγκαία για τη συντήρηση του κατόχου της… Το ποσό των μέσων συντήρησης πρέπει επομένως να επαρκεί για να συντηρεί το εργαζόμενο άτομο σαν εργαζόμενο άτομο στη φυσιολογική κατάσταση της ζωής του. Οι ίδιες οι φυσικές ανάγκες όπως η τροφή, ο ιματισμός, η θέρμανση, η κατοικία κλπ. διαφέρουν ανάλογα με τις κλιματικές και άλλες φυσικές ιδιομορφίες μιας χώρας.
(Β΄ΜΕΡΟΣ)
Από την άλλη, η ίδια η έκταση των λεγόμενων απαραίτητων αναγκών, όπως και ο τρόπος ικανοποίησής τους είναι ιστορικό προϊόν και γι’ αυτό εξαρτιέται κατά ένα μεγάλο μέρος από τη βαθμίδα πολιτισμού μιας χώρας και ανάμεσα στα άλλα ουσιαστικά από το μέσα σε ποιες συνθήκες κι επομένως με τι συνήθειες και απαιτήσεις της ζωής σχηματίστηκε η τάξη των ελεύθερων εργατών. Έτσι, αντίθετα από τα άλλα εμπορεύματα, ο καθορισμός της αξίας της εργατικής δύναμης περιέχει ένα ιστορικό και ηθικό στοιχείο. Ωστόσο, για μια ορισμένη χώρα και για μια ορισμένη περίοδο, είναι ορισμένο το μέσο σύνολο των αναγκαίων μέσων συντήρησης.
Ο ιδιοχτήτης της εργατικής δύναμης είναι θνητός… Γι’ αυτό το ποσό των μέσων συντήρησης που είναι αναγκαία για την παραγωγή της εργατικής δύναμης περιλαβαίνει και τα μέσα συντήρησης των αντικαταστατών, δηλ. των παιδιών των εργατών, έτσι που να διαιωνίζεται στην αγορά η φυλή αυτή των ιδιόμορφων κατόχων εμπορευμάτων…
Η αξία της εργατικής δύναμης αναλύεται στην αξία μιας καθημερινής ποσότητας μέσων συντήρησης. Γι’ αυτό μεταβάλλεται μαζί με την αλλαγή της αξίας αυτών των μέσων συντήρησης, δηλ. με την αλλαγή του μεγέθους του χρόνου εργασίας που απαιτείται για την παραγωγή τους».
Σ’ αυτό το περί «απαραίτητων αναγκών» πρέπει να βασίστηκε η «Πολιτική Οικονομία – Εγχειρίδιο» της Ακαδημίας Επιστημών της ΕΣΣΔ (που κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1956 και έχει πρόλογο με χρονολογία «Αύγουστος 1954, Μόσχα») και γράφει :
«Στην αξία της εργατικής δύναμης περιλαβαίνονται όχι μόνο η αξία των ειδών κατανάλωσης που είναι απαραίτητα για να αποκατασταθούν οι σωματικές δυνάμεις του ανθρώπου, αλλά και τα έξοδα για την ικανοποίηση των πολιτιστικών αναγκών του εργάτη και της οικογένειάς του (μόρφωση παιδιών, αγορά εφημερίδων, βιβλίων, εισιτηρίων κινηματογράφου και θεάτρου, κλπ.). Παντού και πάντα οι κεφαλαιοκράτες τείνουν να περιορίσουν τους υλικούς και πολιτιστικούς όρους ζωής της εργατικής τάξης στο πιο χαμηλό επίπεδο».
(Τέλος)
Όμως, η «Πολιτική Οικονομία» του Α. Λεόντιεφ, που γράφτηκε «πριν από το 1936» και κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 1946, γράφει : «Εννοείται πως ένας άνθρωπος μπορεί να εργαστεί μόνο όταν ικανοποιεί τις ανάγκες του, τουλάχιστο τις πιο στοισχειώδικες ανάγκες του… Έτσι η αξία του εμπορεύματος που λέγεται “εργατική δύναμη” είναι ίση με την α ξ ί α τ ω ν ε μ π ο ρ ε υ μ ά τ ω ν π ο υ π ρ έ π ε ι ν α κ α τ α ν α λ ώ σ ε ι ο ε ρ γ ά τ η ς για να συντηρηθεί κι αυτός και η οικογένειά του, για να ανακτήσει την εργατική του δύναμη και να εξασφαλίσει μελλοντική εργατική δύναμη για τους κεφαλαιοκράτες».
Εγώ, σα σταλινικός, έχω μεγαλύτερη εμπιστοσύνη (στο ότι αποδίδει πιο σωστά το νόημα της αξίας της εργατικής δύναμης) στην Πολιτική Οικονομία του 1936 παρά στου 1954.
Νομίζω πως το ΠΑΜΕ στηρίχτηκε στην Οικονομία του 1954 και την επεξέτεινε κατά το δοκούν κι έτσι έφτασε στα 1400 ευρώ.
Με ρωτάς αν διαφωνώ με το 1400. Νομίζω πως δεν αντιστοιχεί στην αξία της εργατικής δύναμης – και με τις επιφυλάξεις που διατύπωσα - οπότε είναι ανεδαφικό. Βέβαια, ο Μαρξ λέει ότι επειδή ο μισθός έχει την τάση να κατεβαίνει, όταν η κεφαλαιοκρατική παραγωγή βρίσκεται σε στασιμότητα ή σε κρίση, θα πρέπει οι εργάτες να επωφελούνται από τις φάσεις της άνθισης της παραγωγής, για να ανεβάζουν το μισθό τους, δηλαδή, να πληρώνονται την εργατική τους δύναμη πάνω από την αξία της, ώστε να αντισταθμίζουν τις απώλειες που θα έχουν στις φάσεις της στασιμότητας και της κρίσης. Δε λέει βέβαια πόσο παραπάνω να ζητάνε. Υποθέτω, όχι υπερβολικά πολύ πάνω γιατί οι καπιταλιστές μπορούν να φέρουν ξένους εργάτες για να σπάσουν τα μεροκάματα. Πάντως, αν όπως νομίζω το 1400 είναι πολύ πάνω από τα «μέσα συντήρησης», άρα, ανέφικτο για περιόδους άνθισης της παραγωγής, σήμερα που έχουμε κρίση, είναι τελείως εξωπραγματικό.
Για το «μίσος και τη διαίρεση των εργαζομένων», θα βρεις την απάντηση πιο κάτω, στο σχόλιο που απαντάω στην «ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ».
Φυσικά και δε «δημιούργησε τις ανισότητες στο παρόν αστικό κράτος» το ΚΚΕ. Το κριτικάρω γιατί δεν προπαγανδίζει τις μαρξιστικές ιδέες για το κράτος και δε μιλάει για τα μέτρα της Κομμούνας απέναντι στους δημόσιους υπάλληλους. Τι να το κάνω το ότι η Σύγχρονη Εποχή εξέδωσε το «Κράτος και επανάσταση» όταν οι ίδιοι δεν το έχουν διαβάσει (;).
Aπάντηση στον kk (1ο Μέρος)
1) Σωστά τα ξέρεις : Οι βασικές τάξεις είναι η αστική και η εργατική. Εκεί που μπερδεύεσαι είναι όταν στη θέση της εργατικής τάξης βάζεις τον «κόσμο της εργασίας». Σε προηγούμενο σχόλιο είχα ξεκαθαρίσει ότι με τη λέξη «εργαζόμενος» σηκώνει πολύ νερό γιατί και η μεγάλη πλειοψηφία των καπιταλιστών είναι εργαζόμενοι. Ας μην το μπερδεύουμε ξανά. Στο ίδιο σχόλιο ξεκαθάρισα και το θέμα τι είναι οι δημόσιοι υπάλληλοι. Αν μιλάμε για εργάτες που υπηρετούν στο δημόσιο τομέα, εντάξει, αυτοί είναι εργάτες, αν και προνομιούχοι (μεγαλύτερες αμοιβές, μονιμότητα).
Συνήθως, όμως, όταν λέμε «δημόσιοι υπάλληλοι» εννοούμε τους διοικητικούς υπαλλήλους. Αυτοί δεν έχουν θέση στην παραγωγή, απλά αποτελούν την κρατική μηχανή, που εξυπηρετεί την αστική τάξη στην καταπίεση και εκμετάλλευση της εργατικής τάξης. Αυτοί. Σήμερα, αντιτάσσονται στους εργάτες και θα αντιταχθούν και αύριο, όταν η εργατική τάξη θα πάρει την εξουσία.
Πάρε να διαβάσεις το «10 ημέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο» του Τζον Ριντ κι εκεί θα δεις ότι οι κ.κ. δημόσιοι υπάλληλοι, από τηλεφωνήτριες μέχρι τραπεζικούς υπαλλήλους απεργούσαν ενάντια στη σοβιετική εξουσία.
2) Για τους αγρότες. Όσοι απασχολούν μισθωτούς εργάτες είναι εκμεταλλευτές (μεγάλοι, μεσαίοι και μικροί). Οι αυτοαπασχολούμενοι είναι μικροαστοί. Όσοι δεν τα βγάζουν πέρα με τα έσοδα από τον κλήρο τους και «κάνουν μεροκάματα» σαν εργάτες γης σε πλουσιότερους αγρότες, αυτοί είναι οι «μισοπρολετάριοι» τους οποίους θεωρεί ο Λένιν σύμμαχους του προλεταριάτου στη σοσιαλιστική επανάσταση.
Παραθέτω ένα απόσπασμα από το έργο του Λένιν ««Νέα στοιχεία για τους νόμους ανάπτυξης του καπιταλισμού στη γεωργία», που γράφτηκε το 1914-1915 και πρωτοδημοσιεύτηκε το 1917 :
«Από την άλλη μεριά, βλέπουμε εδώ πολύ ανάγλυφα τη διαφορά ανάμεσα στην ταξική θέση των μικρογεωργών και των μισθωτών εργατών. Φυσικά «δουλεύουν» και τούτοι και κείνοι. Φυσικά και τους πρώτους και τους δεύτερους τους εκμεταλλεύεται το κεφάλαιο, αν και με εντελώς διαφορετικές μορφές. Όμως, μονάχα αγοραίοι αστοί δημοκράτες μπορούν, ξεκινώντας απ΄αυτό, να συνενώνουν τις διάφορες αυτές τάξεις, να μιλούν για μικρή γεωργία που «στηρίζεται στην εργασία». Αυτό σημαίνει ίσα- ίσα να καλύπτεις και να σκεπάζεις την κοινωνική συγκρότηση της οικονομίας, την αστική διάρθρωσή της, προβάλλοντας σε πρώτη γραμμή ένα γνώρισμα που προσιδιάζει σ΄όλους τους προγενέστερους σχηματισμούς : την ανάγκη της εργασίας, της προσωπικής εργασίας, της σωματικής εργασίας για την ύπαρξη του μικρογεωργού.
Ο μικρογεωργός στις συνθήκες του καπιταλισμού γίνεται -είτε το θέλει είτε όχι, είτε το παίρνει είδηση είτε όχι-εμπορευματοπαραγωγός. Και σ΄αυτή την αλλαγή βρίσκεται όλη η ουσία του ζητήματος. Και μόνη αυτή η αλλαγή, κι όταν ακόμα δεν εκμεταλλεύεται μισθωτούς εργάτες, τον κάνει έτσι ή αλλιώς ανταγωνιστή του προλεταριάτου, τον κάνει μικροαστό. Ο μικρογεωργός πουλάει το προϊόν του, ο προλετάριος πουλάει την εργατική του δύναμη. Οι μικροί γεωργοί, σαν τάξη, δεν μπορούν παρά να αποβλέπουν στην ύψωση των τιμών των γεωργικών προϊόντων, κι αυτό ισοδυναμεί με συμμετοχή τους, μαζί με τους μεγάλους γαιοχτήμονες, στο μοίρασμα της γαιοπροσόδου, ισοδυναμεί με αλληλεγγύη τους με τους τσιφλικάδες ενάντια στην υπόλοιπη κοινωνία. Στο βαθμό που αναπτύσσεται η εμπορευματική παραγωγή, ο μικρογεωργός, λόγω της ταξικής του θέσης, γίνεται αναπόφευχτα μικροτσιφλικάς.
Και ανάμεσα στους μισθωτούς εργάτες παρατηρούνται περιπτώσεις που ένα μικρό μέρος απ΄αυτούς ενώνεται μαζί με τ΄αφεντικά τους ενάντια σ΄όλη την τάξη των μισθωτών εργατών. Αυτό όμως θα πει ένωση ενός μικρού μέρους της τάξης με τον αντίπαλό της ενάντια σ΄όλη την τάξη. Δεν μπορεί να φανταστεί κανείς βελτίωση της κατάστασης των μισθωτών εργατών, σαν τάξης, χωρίς την άνοδο της ευημερίας της μάζας και χωρίς όξυνση του ανταγωνισμού της με το κεφάλαιο που βασιλεύει στη σύγχρονη κοινωνία, μ΄όλη την τάξη των καπιταλιστών.
(2ο Μέρος)
Αντίθετα, μπορεί πολύ καλά να φανταστεί κανείς ένα τέτοιο φαινόμενο-και είναι μάλιστα χαρακτηριστικό για τον καπιταλισμό-το φαινόμενο που η καλυτέρευση της κατάστασης των μικρογεωργών σαν τάξης είναι αποτέλεσμα της συνένωσής τους με τους τσιφλικάδες, της συμμετοχής τους στην απομύζηση αυξημένης γαιοπροσόδου απ΄όλη την κοινωνία, του ανταγωνισμού τους με τη μάζα των προλετάριων και μισοπρολετάριων, που εξαρτιόνται ολοκληρωτικά ή κυρίως από την πούληση της εργατικής τους δύναμης».
3) Οι δημόσιοι υπάλληλοι δεν είναι σύμμαχοι της αστικής τάξης και της εξουσίας της, είναι όργανα της αστικής τάξης και αποτελούν το μηχανισμό της εξουσίας της. Όσο για το αν «θεωρούν» απλώς ότι είναι «ανώτεροι» των εργατών, δεν είναι απλώς ανώτεροι των εργατών, αλλά, όλης της κοινωνίας (μιλάω πάντα για το διοικητικό μηχανισμό). Δεν τα λέω εγώ αυτά, ο Ένγκελς και ο Λένιν τα λένε. Τι στην ευχή, νόμιζα ότι τουλάχιστον αυτά οι οπαδοί του ΚΚΕ τα ξέρουν στη θεωρία, άσχετο πώς τους τα διαστρεβλώνει το ΚΚΕ στην πράξη.
Μην μπερδεύεσαι με το πόσα λεφτά παίρνει ο κάθε δημόσιος υπάλληλος. Από την άποψη των αμοιβών θα μπορούσε κανείς να τους κατατάξει σε στους, μικροαστούς και προλετάριους. Ξαναλέω, όμως, ότι αυτοί που αποτελούν το διοικητικό μηχανισμό έχουν σα χαρακτηριστικό τους γνώρισμα ότι είναι το ΚΡΑΤΟΣ, είτε πολλά, είτε λίγα λεφτά παίρνουν.
Στις δημόσιες επιχειρήσεις, ναι, εκεί υπάρχουν και προλετάριοι και διοικητικά στελέχη. Υπεραξία παράγουν μόνο οι προλετάριοι, αλλά κι αυτοί είναι προνομιούχοι απέναντι στους προλετάριους του ιδιωτικού τομέα.
Στους στυλοβάτες του συστήματος αναφέρεις μόνο τους δικαστικούς και τους ένστολους. Μήπως θα έπρεπε να περιλάβεις και τους εφοριακούς και τους υπαλλήλους των υπουργείων και τους παπάδες; Μήπως θα έπρεπε να περιλάβεις και τους καθηγητές και δασκάλους;
4) Γράφεις : «Κάποιοι άλλοι "μαρξιστές" προχωράνε ακόμα παραπέρα. Ζητούν να στηρίξουν οι εργαζόμενοι την καπιταλιστική ανάπτυξη ώστε να την ανατρέψουν μέσα από τις αντιφάσεις της!!!». Σου φαίνεται τερατώδες κάτι τέτοιο.
Θα δεις, όμως, ότι στους «μαρξιστές» περιλαβαίνονται και ο Μαρξ και ο Ένγκελς και ο Λένιν.
Ας αρχίσουμε από το θεμέλιο του μαρξισμού, τον Πρόλογο στην «Κριτική της πολιτικής οικονομίας» του Μαρξ :
«Το γενικό συμπέρασμα στο οποίο κατέληξα και που, όταν το είχα πια αποχτήσει, χρησίμευε για οδηγός στις μελέτες μου, μπορεί να διατυπωθεί σύντομα ως εξής : Στην κοινωνική παραγωγή της ζωής τους, οι άνθρωποι έρχονται σε καθορισμένες, αναγκαίες, ανεξάρτητες από τη θέλησή τους σχέσεις, σε παραγωγικές σχέσεις, που αντιστοιχούν σε μια ορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών τους δυνάμεων… Σε μια ορισμένη βαθμίδα της εξέλιξής τους, οι υλικές παραγωγικές δυνάμεις της κοινωνίας έρχονται σε αντίφαση με τις υπάρχουσες παραγωγικές σχέσεις… Τότε έρχεται μια εποχή κοινωνικής επανάστασης… Ένας κοινωνικός σχηματισμός δεν εξαφανίζεται προτού αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις που μπορεί να χωρέσει και νέες ανώτερες παραγωγικές σχέσεις ποτέ δεν εμφανίζονται, προτού ωριμάσουν οι υλικοί όροι της ύπαρξής τους μέσα στους κόλπους της ίδιας της παλιάς κοινωνίας. Γι’ αυτό η ανθρωπότητα βάζει πάντα μπροστά της μόνο τα καθήκοντα εκείνα που μπορεί να λύσει, γιατί με μια προσεχτικότερη εξέταση γίνεται πάντα φανερό ότι το ίδιο το καθήκον ξεπηδάει μόνο τότε όταν οι υλικοί όροι για τη λύση του υπάρχουν κιόλας ή, τουλάχιστον, βρίσκονται στην πορεία του γίγνεσθαι».
Δηλαδή, ο Μαρξ περίμενε την επανάσταση σαν καρπό της αντίφασης παραγωγικών δυνάμεων - παραγωγικών σχέσεων. Και πότε; «Σε μια ορισμένη βαθμίδα της εξέλιξης» των παραγωγικών δυνάμεων, δηλαδή, της ανάπτυξής τους. Μα, ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στον καπιταλισμό, σημαίνει καπιταλιστική ανάπτυξη. Και πότε φτάνουμε σ’ αυτή την «ορισμένη βαθμίδα»; Όταν «αναπτυχθούν όλες οι παραγωγικές δυνάμεις που να χωρέσει» ο συγκεκριμένος «κοινωνικός σχηματισμός», στην περίπτωσή μας ο καπιταλισμός.
Μια διόρθωση : στην τελευταία φράση του προηγούμενου σχολίου, παραλείφθηκε η λέξη "μπορεί", δηλαδή, το σωστό είναι "που μπορεί να χωρέσει ο καπιταλισμός".
(3ο Μέρος)
Και πώς θα φανεί ότι φτάσαμε στη βαθμίδα αυτή; Σ’ αυτό απαντάει ο Ένγκελς στο έργο του «Η εξέλιξη του σοσιαλισμού από την ουτοπία στην επιστήμη» :
«Η επέκταση των αγορών δεν μπορεί να συμβαδίσει με την επέκταση της παραγωγής. Η σύγκρουση γίνεται αναπόφευκτη και, επειδή δεν μπορεί να δώσει λύση σ’ αυτή την αντίφαση, όσο καιρό δεν τινάζει στον αέρα τον ίδιο τον κεφαλαιοκρατικό τρόπο παραγωγής, γίνεται περιοδική». Αυτή η σύγκρουση παραγωγής-αγορών είναι η κρίση υπερπαραγωγής. Και συνεχίζει : «Από τη μια, λοπόν, ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής πιάνεται επ’ αυτοφώρω ότι είναι ανίκανος να διευθύνει παραπέρα τις παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, αυτές οι ίδιες οι παραγωγικές δυνάμεις πιέζουν με αυξανόμενη δύναμη για να λυθεί αυτή η αντίφαση, για να απολυτρωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις από την ιδιότητα του κεφαλαίου, για να αναγνωριστεί πραγματικά ο χαρακτήρας τους σαν κοινωνικών παραγωγικών δυνάμεων.
Αυτή η εξέγερση των τεράστια αναπτυσσόμενων παραγωγικών δυνάμεων ενάντια στον κεφαλαιοκρατικό χαρακτήρα τους, αυτή η αυξανόμενη ανάγκη να αναγνωριστεί η κοινωνική τους φύση, υποχρεώνει και την τάξη ακόμα των κεφαλαιοκρατών να τις μεταχειρίζεται σαν κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις, όσο αυτό είναι γενικά δυνατό μέσα στις συνθήκες του κεφαλαίου».
Και κλείνουμε με το Λένιν :
α) Στο έργο του «Η βιοτεχνική απογραφή του 1894/1895 στο κυβερνείο του Περμ», προβάλλει το σύνθημα «ελευθερία της βιομηχανίας», για να αναπτυχθεί ο καπιταλισμός στη Ρωσία. Το έργο τελειώνει ως εξής : «Ξέρουμε θαυμάσια με πόση ανώτερη περιφρόνηση θα δεχτεί ο ναρόντνικος αυτό το πρόγραμμα της βιομηχανικής πολιτικής που αντιτίθεται στο δικό του. «Ελευθερία της βιομηχανίας»! Πόσο παλιός, στενός, μαγχεστριανός, αστικός πόθος! (Η «Μαγχεστριανή Σχολή» στην αστική πολιτική οικονομία ζητούσε την ελευθερία του εμπορίου και την κατάργηση των νόμων που περιόριζαν την ανάπτυξη του καπιταλισμού). Ο ναρόντνικος είναι πεισμένος πως αυτό το πράγμα είναι γι’ αυτόν überwundener Standpunkt (ξεπερασμένη άποψη), ότι αυτός μπόρεσε να υψωθεί ως τις πιο βαθιές και καθαρές ιδέες για την «οργάνωση της εργασίας» …
Στην πραγματικότητα όμως απλώς κ α τ ρ α κ ύ λ η σ ε από την προοδευτική αστική ιδεολογία στην αντιδραστική μικροαστική ιδεολογία, που ταλαντεύεται ανίσχυρη ανάμεσα στην τάση να επιταχυνθεί η σύγχρονη οικονομική ανάπτυξη και στην τάση να αναχαιτισθεί, ανάμεσα στα συμφέροντα των μικρονοικοκυρέων και στα συμφέροντα της εργασίας. Στο προκείμενο ζήτημα, τα τελευταία συμπίπτουν με τα συμφέροντα του μεγάλου βιομηχανικού κεφαλαίου».
β) Αναφερόμενος, στο ίδιο έργο, στο λόγο του Μαρξ για το ελεύθερο εμπόριο, γράφει :
«Οι ναρόντνικοί μας μέ τήν οξύνοια πού τούς χαρακτηρίζει θά έβγα¬ζαν ασφαλώς τό συμπέρασμα ότι ο συγγραφέας αυτός, πού τάσ¬σεται τόσο ανοιχτά μέ τό μέρος τον μεγάλου κεφαλαίου ενάντια στό μικροπαραγωγό, είναι «απολογητής της εξουσίας του χρήμα¬τος», πολύ περισσότερο γιατί μίλησε στήν ηπειρωτική Ευρώπη καί επέκτεινε τά συμπεράσματα πού έβγαλε άπό τήν αγγλική ζωή καί στήν πατρίδα του, όπου ή μεγάλη μηχανική βιομηχανία έκανε τότε τά πρώτα της, ακόμα δειλά, βήματα».
γ) Στο γράμμα του στον Γκόρκι, στις 3/1/1911, γράφει : «Θα ήταν δονκιχωτισμός και ευσεβείς πόθοι, αν οι σοσιαλδημοκράτες λέγαν στους εργάτες ότι μπορεί να υπάρξει κάπου σωτηρία, εκτός από την ανάπτυξη του καπιταλισμού, όχι μέσω της ανάπτυξης του καπιταλισμού. Όμως εμείς αυτό δεν το λέμε».
5) Όσο για «συμμαχίες, διασπάσεις και διαιρέσεις» κι αυτό το έχει ξεκαθαρίσει ο Λένιν, στο έργο του «Δυο ταχτικές της σοσιαλδημοκρατίας στη δημοκρατική επανάσταση», και το αναφέρω στην απάντησή μου στην ΤΑΞΙΚΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ. Σύμμαχοι του προλεταριάτου στη σοσιαλιστική επανάσταση είναι ΜΟΝΟ τα «μισοπρολεταριακά στοιχεία του πληθυσμού».
Δημοσίευση σχολίου