Οχι άλλος χρόνος χαμένος

Μ' ένα μπαράζ ανακοινώσεων και ρεπορτάζ που υπηρετούν την πολιτική του κεφαλαίου η κυβέρνηση επιδιώκει με ενέσεις αισιοδοξίας να πείσει τους ανθρώπους που τραβούν τα πάνδεινα ότι ζουν σε μαγικό κόσμο. Οτι η ανάπτυξη είναι ήδη εδώ, ότι πιάνουν τόπο οι θυσίες, ότι λίγη υπομονή χρειάζεται ακόμα.

***

Τζάμπα η προσπάθεια. Οι ίδιες οι αναλύσεις των διεθνών πρακτορείων που αναφέρονται στη μεγάλη εικόνα καταγράφουν αναιμική ανάκαμψη ως και στασιμότητα. Αυτό που δεν θέλει να δείξει η κυβέρνηση το ομολογούν τα άρθρα στον φιλικό της Τύπο. Η όποια ανάκαμψη έχει πατήσει στους τσακισμένους μισθούς. Από μόνο του αυτό δεν φτάνει να οδηγήσει σε καπιταλιστική ανάπτυξη - έστω και στα πλαίσια της ανισομετρίας - καθώς συνολικά το σύστημα παραμένει βυθισμένο στην ύφεση.

***

Αυτό που πράγματι υπάρχει καταγράφεται σ' έναν τομέα που αφορά την ίδια τη συνέχεια της ζωής, στο καθεμέρα της: Το νερό. Οταν η ίδια η ΕΥΔΑΠ ομολογεί ότι 18.000 οικογένειες έχουν ήδη καταφύγει σε διακανονισμό την ώρα που οι μηνιαίοι λογαριασμοί δεν ξεπερνούν τα 30-40 ευρώ, η ομολογία αυτή δείχνει το μέγεθος της τραγωδίας που βιώνουν τα εργατόσπιτα για να μπορούν οι καπιταλιστές να πανηγυρίζουν για την έστω αναιμική ανάκαμψη.

***

Ακόμα χειρότερα τόσο για την κυβερνητική προπαγάνδα, όσο και για εκείνους που συμφωνούν με τον πυρήνα της πολιτικής που συμβάλλει στα κέρδη των καπιταλιστών, είναι τα στοιχεία για την παιδική εργασία. Το γεγονός ότι επίσημα μόνο 560 παιδιά δουλεύουν, αλλά ανεπίσημα υπολογίζονται 50.000 τα παιδιά που δουλεύουν από τα 70.000 παιδιά που δεν μπορούν να συνεχίσουν το σχολείο, συνιστά την πλέον σκληρή κριτική τόσο για την κυβερνητική πολιτική, όσο και για το ίδιο το σύστημα ανεξάρτητα από το ποιος υπηρετεί κάθε φορά πολιτικά καλύτερα τα συμφέροντα των καπιταλιστών.

***

Για το «ναυάγιο» με τη ΔΕΠΑ δε χρειάζονται σχόλια. Είναι τόσο προφανής η κόντρα των μονοπωλίων. Αυτό που έχει ενδιαφέρον είναι η «αριστερή» κριτική:

Μιλάνε για «αξιοπιστία» της κυβέρνησης, δηλαδή, λένε, καλή η ιδιωτικοποίηση αλλά χρειάζεται αξιόπιστους για να γίνει. Μιλάνε για «αποτυχία», δηλαδή - επιμένουν - πρέπει να πετύχει η ιδιωτικοποίηση. Δέχονται ότι αφού δε βγαίνουν λεφτά από την ιδιωτικοποίηση πρέπει να επιβληθούν νέοι φόροι.

Αυτοί που τα γράφουν αυτά έχουν την απαίτηση να εμφανιστούν σε όποια εργατική κινητοποίηση και να εισπράξουν χειροκρότημα ως εναλλακτικοί διαχειριστές.

***

Αντί για άλλα σχόλια μπροστά στις ραγδαίες εξελίξεις παραθέτουμε ένα μικρό απόσπασμα από το πρόσφατο κάλεσμα της ΚΕ του ΚΚΕ:

«Η επίθεση που δέχεται ο λαός στη χώρα μας είναι καθολική ανάγκη και επιλογή του κεφαλαίου, των μονοπωλιακών ομίλων σε όλη την Ευρώπη, στις ΗΠΑ, στην Ιαπωνία για την κερδοφορία τους, για την ισχυροποίηση της θέσης τους σε βάρος των λαών. Συνασπίζονται αλλά και ανταγωνίζονται μεταξύ τους (...) Οι συζητήσεις και οι διαξιφισμοί τους, γύρω από διάφορες διαχειριστικές προτάσεις (...) δεν αμφισβητούν την αμείλικτη καπιταλιστική εκμετάλλευση και τον ανταγωνισμό (...) Το κυνήγι της ανταγωνιστικότητας στην πράξη σημαίνει φτωχότερους μισθωτούς και αυτοαπασχολούμενους (...) Η οικονομική κρίση ξαναχτυπά τον σκληρό πυρήνα της Ευρωζώνης (...) Μην πιστεύεις, λοιπόν, ότι στην Ελλάδα, ακόμα και με κάποια ανάκαμψη, μπορείς να επιστρέψεις στο προ κρίσης βιοτικό επίπεδο (...)

Οι υποσχέσεις για "καλύτερες μέρες", "θυσίες που πιάνουν τόπο" είναι ψεύτικες και επικίνδυνες. Η καπιταλιστική ανάπτυξη (...) οι όποιες επενδύσεις γίνουν, οι εκτεταμένες ιδιωτικοποιήσεις δεν πρόκειται να λύσουν το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας, θα πατήσουν πάνω στους συρρικνωμένους μισθούς και άλλα ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα που περικόπηκαν. Τα αντιλαϊκά μέτρα θα συνεχιστούν, γιατί αυτό απαιτούν οι ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων για ανάκαμψη της κερδοφορίας τους, με ή χωρίς τρόικα (...) Ολα τα κόμματα, που πίνουν νερό στο όνομα της καπιταλιστικής ανάκαμψης, κρύβουν το βαθιά αντιλαϊκό της περιεχόμενο, ότι σταθερό κριτήριό της είναι το κέρδος του κεφαλαίου και όχι οι λαϊκές ανάγκες (...)

(...) Το λαϊκό κίνημα, χωρίς να παγιδεύεται στις θέσεις εξωραϊσμού και μακροημέρευσης της ΕΕ, πρέπει να αξιοποιεί τις αντιθέσεις, τις δυσκολίες των μονοπωλίων, των αστικών κυβερνήσεων, δυναμώνοντας την πάλη για αποδέσμευση από την ΕΕ και στόχο την ανατροπή της εξουσίας τους στην Ελλάδα, σε κάθε χώρα, σε όλες τις χώρες της ΕΕ και της Ευρωζώνης (...) Οχι άλλος χρόνος χαμένος. Είναι σε βάρος του λαού το να βάλει πλάτη για να σωθεί το σύστημα, να ξεπεράσει τις δυσκολίες του, όπως τον καλούν όλα τα άλλα κόμματα».

 ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ