Σάββατο 29 Ιουνίου 2013

Ζόρια στη διαχείριση της κρίσης





Η ένταση των συζητήσεων μεταξύ των κρατών μελών σε επίπεδο Ευρωζώνης για τους τρόπους διάσωσης των τραπεζών, είναι ένας ακόμη δείκτης για το πόσο βαθιά είναι η οικονομική καπιταλιστική κρίση, τους ανταγωνισμούς που αυτή προκαλεί μεταξύ των κρατών μελών στην προσπάθεια των κυβερνήσεων να τη διαχειριστούν, αλλά και το γεγονός ότι δε φαίνεται άμεσα στον ορίζοντα φως ανάκαμψης των καπιταλιστικών οικονομιών, γεγονός που δυσχεραίνει ακόμη περισσότερο τις επιδιώξεις για γοργή επαναφορά σε καπιταλιστικές επενδύσεις και αναπαραγωγή της κερδοφορίας του κεφαλαίου σε μεγαλύτερη κλίμακα απ' ό,τι στις τωρινές συνθήκες. Το γεγονός της αλληλοδιαπλοκής των καπιταλιστικών οικονομιών στα πλαίσια της Ευρωζώνης και του ευρώ, αλλά και της αλληλοδιαπλοκής τους στα πλαίσια της διεθνούς καπιταλιστικής αγοράς, έχει φέρει σε ακόμη πιο δύσκολη θέση την κατάσταση.
Η πρόσφατη απόφαση του ΕΚΟΦΙΝ για συμμετοχή των καταθετών στη διάσωση των τραπεζών που κινδυνεύουν με χρεοκοπία, αποκαλύπτει επίσης ότι συνεχίζουν τις προσπάθειες για ελεγχόμενη καταστροφή κεφαλαίου, αφού αντικειμενικά η καπιταλιστική οικονομική κρίση φέρνει και τέτοια καταστροφή, (ήδη καταστρέφουν εργατική δύναμη, με την ανεργία, το τσεκούρωμα μισθών, τις εργασιακές σχέσεις λάστιχο κλπ), αλλά στη διαχείριση της κρίσης από τις κυβερνήσεις επιδιώκεται οι απώλειες για το κεφάλαιο να είναι όσο το δυνατό λιγότερες.

Πρόσφατα αποκαλύφθηκε ότι δυσκολεύει αφάνταστα η διαχείριση των προβληματικών τραπεζών καθώς οι επισφάλειές τους υπολογίζονται στα 2,9 τρισ. ευρώ. Αυτό σημαίνει ότι η αδυναμία είσπραξης από τις τράπεζες αυτού του ποσού υπονομεύει τα τραπεζικά συστήματα των κρατών μελών της Ευρωζώνης είτε γιατί υπάρχουν κόκκινα δάνεια επιχειρηματικών ομίλων που λόγω οικονομικής κρίσης αδυνατούν να τα αποπληρώσουν (άρα καταστροφή κεφαλαίου), είτε ομόλογα που αδυνατούν να αποπληρωθούν (πάλι καταστροφή κεφαλαίου). Αυτό εγκυμονεί κινδύνους ανεξέλεγκτης καταστροφής τραπεζών με κίνδυνο να συμπαρασύρει το τραπεζικό σύστημα ενός κράτους μέλους. Που σημαίνει, αντικειμενικά, χρεοκοπία της οικονομίας. Εστω και σε μια χώρα να γίνει, θα έχει αρνητικές επιπτώσεις στην υπόλοιπη Ευρωζώνη και μάλιστα σε συνθήκες γενικευμένης και συγχρονισμένης βαθιάς κρίσης. Γι' αυτό καίγονται και ψάχνουν λύσεις...
***
Ταυτόχρονα αυτή η υπόθεση, δηλαδή η καταστροφή τραπεζικών κεφαλαίων σημαίνει επιμερισμό ζημιάς μεταξύ των κρατών μελών, και λόγω αλληλοδιαπλοκής των οικονομιών της Ευρωζώνης, άρα δεν είναι εύκολο να αφήσουν το τραπεζικό σύστημα μιας χώρας να χρεοκοπήσει, και εδώ αναπτύσσονται οξύτατοι ανταγωνισμοί.
Πριν ένα χρόνο περίπου, τον Ιούλη του 2012, σε Σύνοδο Κορυφής της ΕΕ αποφασίστηκε η δημιουργία του μόνιμου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας - ESM, ως μηχανισμού για την απευθείας χρηματοδότηση τραπεζών που κινδυνεύουν, ώστε αυτή η χρηματοδότηση να μην περνά μέσω δανειοδότησης των κρατών και αυξάνει το κρατικό χρέος. Ταυτόχρονα τέθηκε το ζήτημα της δημιουργίας Τραπεζικής Ενωσης προκειμένου να ελέγχεται η λειτουργία και δράση των τραπεζών σε επίπεδο Ευρωζώνης ώστε να προλαβαίνουν τη χρεοκοπία τους. Με δεδομένα όλα τα παραπάνω στο ΕΚΟΦΙΝ αποφάσισαν ότι ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας ESM, θα διαθέσει 60 δισ. ευρώ, από τα 500 δισ. ευρώ που είναι το συνολικό πιστωτικό όριο, για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών της Ζώνης του ευρώ. Τα υπόλοιπα αναγκαία κονδύλια θα προέλθουν από την υποχρεωτική συμμετοχή επενδυτών και καταθετών. Αλλά το ύψος των επισφαλειών, δηλαδή τα 2,9 τρισ. ευρώ, είναι τεράστιο. Οσο και αν τα παραπάνω εμφανίζονται ως μέτρα αντιμετώπισης προβλημάτων των τραπεζών εντούτοις αποτελούν κρίκους στη διαχείριση της οικονομικής κρίσης και ταυτόχρονα μοχλό συγκεντροποίησης του κεφαλαίου, μέσω της καταστροφής μέρους του κεφαλαίου λόγω κρίσης.
Η λύσεις του ΕΚΟΦΙΝ, αφενός είναι λύσεις ελεγχόμενης καταστροφής κεφαλαίου μέσω τραπεζών, αφετέρου ανοίγουν το δρόμο συγκεντροποίησης σε επίπεδο Ευρωζώνης. Γιατί αργά ή γρήγορα, με δεδομένες τις τεράστιες επισφάλειες, δεκάδες τράπεζες θα οδηγηθούν στο κλείσιμο, ενώ το μερίδιο που κατείχαν στην αγορά θα γίνει αντικείμενο μοιρασιάς στις υπόλοιπες. Από αυτή τη διαδικασία, κερδισμένες θα βγουν οι μεγάλες και πιο εύρωστες, που παρουσιάζονται ως πιο «ασφαλείς» και «φερέγγυες». Και αυτή η εξέλιξη οξύνει τους ανταγωνισμούς.
***
Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι πράγματι η κρίση είναι βαθιά. Οτι οι τράπεζες έχουν άμεση οργανική σχέση με την παραγωγή, αφού τη δανειοδοτούν ή συμμετέχουν σε επιχειρηματικούς ομίλους. Η κρίση χτυπά την παραγωγή, οι επιχειρηματικοί όμιλοι λόγω κρίσης δεν μπορούν να αποπληρώσουν δάνεια, επομένως κινδυνεύουν και οι τράπεζες. Η σωτηρία των τραπεζών αποτελεί προτεραιότητα, επειδή αυτές χρηματοδοτούν τις επενδύσεις. Και η ελεγχόμενη καταστροφή μέσω καταστροφής κεφαλαίων τραπεζών με τη συμμετοχή και μεγαλοκαταθετών αποσκοπεί να συμβάλλει και στην εξυγίανση των τραπεζικών συστημάτων ως μέσο για την επανεκκίνηση των καπιταλιστικών οικονομιών.
Βεβαίως η εργατική τάξη, τ' άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, δεν έχουν κανένα λόγο να νοιαστούν γι' αυτά τα ζητήματα, πολύ περισσότερο να βάλουν πλάτη για τη σωτηρία του κεφαλαίου από την κρίση. Αν γίνονται οι πιο πάνω αναφορές είναι γιατί αφενός σε κάθε κράτος μέλος η διάσωση μιας τράπεζας μεταφέρεται στις πλάτες του λαού, αφετέρου για να γνωρίζουν οι εργαζόμενοι τις αιτίες αυτών των εξελίξεων ως ένα στοιχείο που θα δυναμώνει την αντικαπιταλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη, ως μονόδρομο για διέξοδο από την κρίση σε όφελός τους. Γιατί υπάρχει και η γραμμή που λέει ότι πρέπει να διασωθούν οι τράπεζες, αλλά με τη διαγραφή των «κόκκινων δανείων» των επιχειρηματικών ομίλων και στη συνέχεια με την ανακεφαλαιοποίησή τους από το κράτος, με τη διαφορά ότι αυτές πρέπει να τεθούν υπό δημόσιο έλεγχο. Αλλά πάλι την ανακεφαλαιοποίηση θα την πληρώσει ο λαός. Αυτή είναι η γραμμή του ΣΥΡΙΖΑ για την έξοδο από την κρίση και την ανάπτυξη, αλλά της καπιταλιστικής οικονομίας, δηλαδή εχθρική για το λαό.
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
 I.   

Δεν υπάρχουν σχόλια: