Τρίτη 25 Ιουνίου 2013

Διακοπές: προνόμιο στον καπιταλισμό, δικαίωμα στον σοσιαλισμό

Τα τελευταία τρία χρόνια οι μεγάλοι μονοπωλιακοί όμιλοι στον τουρισμό, παρά την καπιταλιστική οικονομική κρίση, κατάφεραν να συγκρατήσουν την κερδοφορία τους, ειδικά οι μεγάλοι ξενοδοχειακοί όμιλοι (σε Κρήτη, Ρόδο, Κω, Χαλκιδική και αλλού). Ρόλο στην άνοδο της τουριστικής κίνησης των προηγούμενων χρόνων έπαιξαν και οι εξελίξεις στην ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου. Μεγάλες επιχειρήσεις του κλάδου κατάφεραν να “αρπάξουν” την πελατεία των πιο μικρών. Υπολογίζεται ότι μέσα στα τρία αυτά χρόνια έκλεισαν περίπου 3.000 μικρά ξενοδοχεία.
Για φέτος οι προβλέψεις κυβέρνησης-μεγαλοεπιχειρηματιών δείχνουν ότι θα έρθουν για διακοπές στην Ελλάδα, στα μεγάλα τουριστικά θέρετρα, 17,5 εκατομμύρια τουρίστες από το εξωτερικό. Εκτιμούν ότι θα αποφέρει κέρδη 11,5 δισ. ευρώ στους μεγαλοξενοδόχους και στους μεγαλοεπιχειρηματίες στον επισιτισμό.
Η κυβέρνηση επιλέγει τον τουρισμό ως “επικοινωνιακό σωσίβιο” προκειμένου να εμφανίσει ότι η πολιτική της πιάνει τόπο και ότι η οικονομική ανάκαμψη βρίσκεται προ των πυλών.
Οι συμφωνίες που έχουν προηγηθεί με τα Αραβικά Εμιράτα, οι πρόσφατες συζητήσεις για ιδιωτικοποίηση όλων των φιλέτων από το Καβούρι μέχρι τον Λαιμό Βουλιαγμένης, η συζήτηση γύρω από τη μείωση του ΦΠΑ στον επισιτισμό προπαγανδίζονται ως μέτρα που θα ωφελήσουν από κοινού εργαζομένους, μικρές επιχειρήσεις και μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους. Προπαγανδίζονται ως φάρμακο για την ανεργία. Μάλιστα υπολογίζουν ότι αν ο τουρισμός συνεχίσει με τέτοια βήματα θα δημιουργήσει 150.000 θέσεις εργασίας μέχρι το 2015.

“Θέρετρα” χτισμένα πάνω στην εκμετάλλευση

Αλήθεια, σε τι ωφελούνται οι εργαζόμενοι, οι αυταπασχολούμενοι, οι πρακτικάριοι στον κλάδο του επισιτισμού-τουρισμού από αυτή την “ανάπτυξη”;
Κανένας νέος εργαζόμενος, κανένας άνεργος δεν πρέπει να θαμπωθεί και να επενδύσει τις προσδοκίες του για μόνιμη και σταθερή δουλειά στην ανάπτυξη που υπόσχονται κυβέρνηση και εργοδότες.
Η “ανάπτυξη” και οι πολυδιαφημιζόμενες επενδύσεις στον κλάδο του τουρισμού αφορά το πώς θα μπουκώσουν με επιδοτήσεις και φοροαπαλλαγές τους μεγαλοξενοδόχους για να αυξήσουν την κερδοφορία τους πατώντας στα αποκαΐδια των εργατικών δικαιωμάτων, αυξάνοντας την εκμετάλλευση των εργαζομένων στον κλάδο.
Τα κέρδη των δισεκατομμύριων ευρώ βασίζονται στις μειώσεις μισθών, που έχει υπογράψει η συμβιβασμένη ηγεσία της Ομοσπονδίας εργαζομένων στον Τουρισμό (-15%), στην ανασφάλιστη εργασία, που ξεπερνά το 60%. Την ίδια στιγμή οι νέοι από τις σχολές μαθητείας, οι οποίοι δουλεύουν στην τουριστική σεζόν 10 και 12 ώρες, αμείβονται με 300-350 ευρώ, νέοι που σπουδάζουν στο εξωτερικό και έρχονται στην Ελλάδα για πρακτική στις ξενοδοχειακές και επισιτιστικές μονάδες αμείβονται με 200 ευρώ. Υπάρχουν παραδείγματα από νέα παιδια που, μετά την πρακτική, συνεχίζουν να εργάζονται σε ξενοδοχεία με συμβάσεις μαθητείας στο όνομα της  “απόκτησης προϋπηρεσίας”, πολλοί είναι αυτοί  που εργάζονται μόνο  τους καλοκαιρινούς μήνες που ανοίγει η σεζόν.
Οι 10.000 θέσεις μαθητείας για τους νέους ανέργους στον κλάδο του τουρισμού–επισιτισμού αφορούν ανασφάλιστη δουλειά για την περίοδο της τουριστικής σεζόν με 400 ευρώ μισθό. Οι νέοι που θα μπουν σε αυτό το πρόγραμμα θα έχουν απευθείας εργοδότη τον ΣΕΤΕ (Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων).
Τέτοιο μέλλον χτίζουν για τη νεολαία. Μας θέλουν “νέους”, “ωραίους”, να μιλάμε ξενες γλώσσες, να έχουμε χρυσοπληρώσει για ένα πτυχίο,  αλλά πάμφτηνους σε σύγχρονα κάτεργα.
Πίσω από τα χλιδάτα σαλόνια και τις πισίνες των ξενοδοχείων βρίσκονται τα νέα παιδιά, οι καθαρίστριες των δουλεμπορικών, οι εξτρατζήδες (εργαζόμενοι που υπογράφουν σύμβαση 1 μέρας!), οι μάγειρες που λιώνουν πάνω από τα καζάνια, οι σερβιτόροι και οι σερβιτόρες που υποφέρουν από μυοσκελετικά  προβλήματα.

Δικαίωμα που συνθλίβεται στον καπιταλισμό

Σε ποιον τελικά απευθύνεται ο “γαστρονομικός τουρισμός”, το γκολφ, το θαλάσσιο σκι;
Ποια λαϊκή οικογένεια μπορεί να παραθερίσει στα γκλαμουράτα ξενοδοχεία που ο μισθός που μπαίνει στο σπίτι είναι πολλές φορές μικρότερος από μια διανυκτέρευση στα χλιδάτα δωμάτιά τους;
Όταν οι τιμές των εισιτηρίων στα πλοία είναι απλησίαστες, όταν η βενζίνη έχει φτάσει στα ύψη, όταν πληρώνεις αλλεπάλληλα διοδια;
Η πλειοψηφία των λαϊκών οικογενειών στριμώχνεται για μια θέση σε εγκαταλελειμένα δημοτικά κάμπινγκ στην καλύτερη των περιπτώσεων. Πολλά νέα παιδιά ξεκινούν να αποταμιεύουν από την άνοιξη για να πάνε μόλις και μετα βίας 5 μέρες διακοπές τον Αύγουστο.
Σύμφωνα με διάφορα στοιχεία, σχεδόν 7 στους 10 Έλληνες δεν έκαναν διακοπές πέρσι το καλοκαίρι.
Ο τουρισμός, ιδιαίτερα στις σημερινές συνθήκες, γίνεται προνόμιο όλο και πιο λίγων αντί να υπηρετεί την ανάγκη των εργαζομένων και της οικογένειάς τους να αναπληρώνουν την εργατική τους δύναμη, να ξεκουράζονται και να ψυχαγωγούνται. Αφορά την προσέλκυση του λεγόμενου “υψηλού τουρισμού” που κυρίως ενδιαφέρει τα μεγάλα ξενοδοχειακά συγκροτήματα που τον διαχειρίζονται.

Το παράδειγμα των σοσιαλιστικών χωρών

Στον αντίποδα βρίσκεται το παράδειγμα της σοσιαλιστικής οικοδόμησης τον 20ο αιώνα. Αποδεικνύει ότι η ανάγκη της εργατικής τάξης και των παιδιών της για διακοπές μπορεί να ικανοποιηθεί.
Στη Σοβιετική Ένωση υπήρχε το πιο ευρύ δίκτυο δημόσιων παραθεριστικών ιδρυμάτων στον κόσμο. Τα πάνω από 14.000 κέντρα αναζωογόνησης που διέθετε δέχονταν περισσότερους από 45.000.000 αδειούχους.
Το σοσιαλιστικό κράτος παρείχε ετήσιες πληρωμένες άδειες και φρόντιζε συνεχώς ώστε να διευρύνεται το δίκτυο πολιτιστικών, μορφωτικών, αναζωογονητικών ιδρυμάτων, να αναπτύσσεται ο μαζικός λαϊκός αθλητισμός, η φυσική αγωγή και ο τουρισμός.
Η άδεια διακοπών ήταν μέχρι και 24 εργάσιμες μέρες, και που μαζί και με τις αργίες έφτανε τον ένα μήνα.
Περισσότερα από τα μισά εισιτήρια που δίνονταν για τα τουριστικα θέρετρα ήταν δωρεάν ή το 30% ήταν πληρωμένο από τον προϋπολογισμό των υπηρεσιών κοινωνικής ασφάλισης ή υγειονομικής περίθαλψης.
Τις δεκαετίες του ’70 και του ’80 υπολογίζεται ότι οι εργαζόμενοι κατά τη διάρκεια των διακοπών ξόδευαν μόλις το 20–25% ενός μισθού.
Στη Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία κάθε χρόνο πάνω από το 80% των μαθητών, πάνω από 2,6 εκατομμύρια παιδιά, περνούσαν τις διακοπές τους σε κατασκηνώσεις με πλούσιο πολιτιστικό και αθλητικό περιεχόμενο. Ακόμα στη Σοβιετική Ένωση συνολικά σε 40.000 περίπου παιδικές κατασκηνώσεις, έκαναν διακοπές δωρεάν ή με πολύ χαμηλό κόστος περίπου 10 εκατομμύρια παιδιά.
Αναγκαία προϋπόθεση για να γίνουν οι διακοπές κοινωνικό αγαθό για όλους είναι η αλλαγή τάξης στην εξουσία. Απαιτείται η μετατροπή σε κρατική-κοινωνική ιδιοκτησία όλων των μεγάλων ξενοδοχειακών και τουριστικών εγκαταστάσεων, σε συνδυασμό με την κατάργηση της εμπορευματοποίησης της γης. Η γη, τα δάση, οι παραλίες θα αποτελούν λαϊκή, κρατική περιουσία. Με παραγωγή που οργανώνεται στα πλαίσια του κεντρικού σχεδιασμού και με βάση την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη υπέρ του λαού.
Πηγή: ΟΔΗΓΗΤΗΣ του Ιούνη

Δεν υπάρχουν σχόλια: